Παγωμένος ο Δρόμος...

Ο Δρόμος μου 

είναι  ένα κρυσταλλο από πάγο

Βαθειά μέσα στα σκοτάδια

Όταν έρχονται τα βράδια

Και χάνεται η λογική

Προσπαθώ να τον ανέβω

Με πόδια γυμνά

Ξανά και ξανά την ίδια διαδρομή

Με τα χέρια, με τα πόδια, με τα γόνατα

να αρπάζομαι , να σέρνομαι

Και το παραμικρό το άφημα

να με γυρίζει πάλι στην αρχή

Κάτι αλμυρό κυλάει  στο προσωπό μου

μα πριν προλάβει να πέσει κάτω

Παγώνει επάνω στα μαγουλα μου

γυαλί να γίνεται και αυτό

Παγωμένα και τα γατζωμένα χέρια μου

στο κρύο άγριο κρύσταλλο

Σπασμένα τα νύχια μου να στάζουν

σκούρο αίμα αχνιστό

Όχι …αυτό να το δεις δεν μπορείς

Και ας κυλάει στον παγωμένο δρόμο μου

Ας αφήνει πίσω του βαθειές χαράδρες

Πορφύρα επάνω στο διάφανο λευκό

δεν το βλέπεις…το πατάς !

Περιφέρεις τα ματωμένα σου χνάρια

Γύρω μου,

μέσα στα άδεια δωμάτια

Στα σκαλιά της πόρτας

Στον δρόμο όταν φεύγεις τα χαράματα

και εγώ...

Θλίψη και πόνος μέσα στα μάτια μου

Απουσία

Κατεβάζω τα βλέφαρα

να μη τo δεις ούτε αυτό




Levina

Απόψε...

Aυτό που υπήρχε από χρόνια
Τα αθώα βλέμματα σε κάθε συνάντηση
Τυχαίες στιγμές …. στον διάδρομο… στο ασανσέρ….
Στην πλατεία….. στην παραλία τα Σαββατόβραδα…και
Όλη αυτή η ένταση γύρω…
σαν ένα κομμάτι μαλακό βούτυρο
Μπορούσες να το μυρίσεις σε κάθε ανάσα…. να το γευτείς
Μια επιθυμία  που με τύλιγε σαν αύρα
Ένας ηλεκτρισμός  που ήξερα πως αν άπλωνα το χέρι
Θα έβαζα φωτιά με την άκρη των δακτύλων μου
Πόσους μήνες κρατούσε αυτό…. δεν υπήρχε λογαριασμός
Ένα σύννεφο σκεπάζει το μυαλό και αυτό
Χωμένο στην βαθιά ζαλάδα….
Σαν παλιό χαλασμένο ρολόι να δουλεύει…
Να δείχνει την ώρα μα να μη  ξέρεις αν πάει
Μια ώρα μπροστά ή πέντε ώρες πίσω…
Φτωχή η σκέψη να συλλάβει τις επόμενες κινήσεις
Ήταν  η  παρουσία  και μόνο που πυροδοτούσε την έκρηξη
Που ξεχύνονταν  τρελά η αδρεναλίνη από τους πόρους της καρδιάς
Ήταν  που  την ένοιωσα να κυλά όταν βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο
Στην ίδια παρέα…. στα ίδια στέκια ξανά…
Απόψε …. απόψε το πήρα απόφαση!
Δεν χάνω ούτε μια στιγμή τώρα πια…
θα κάνω την σωστή κίνηση
Aπόψε
Απόψε θα βρω το θάρρος...
Απόψε θα ρίξω  στην  γυάλινη κανάτα….καρδιές….αισθήματα…
Σκέψεις…. αγγίγματα….. βλέμματα… πάθος…. χαμόγελα…. κορμιά….
Δάκρυα…. ψιθυρίσματα …. τραγούδια….
Θα τα διατάξω να γίνουν γλυκό κόκκινο κρασί ….
Μέχρι το πρωί γουλιά γουλιά… θα πίνω  από αυτό ,
Και μόλις χαράξει η μέρα…
Μεθυσμένη θα πάω να ξαπλώσω …. να κοιμηθώ.

Levina

KΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ολόψυχα εύχομαι σε όλους
με το καλό να έρθει
ο Νέος Χρόνος
και να φέρει σε όλο τον κόσμο
Ειρήνη ... Λογική .... Ευαισθησία...
Πολλή χαρά και ....λιγότερο πόνο

 

 

εδώ...εγώ....

Θέλω να μένεις εδώ δίπλα μου την νύχτα

Να μ αγκαλιάζεις και στα χέρα σου να λιώνω
Να πέφτω να χάνομαι στο όνειρο στην φαντασία
Και να σηκώνομαι σαν ξημερώσει  χωρίς πόνο


Θέλω να σε βλέπω να μου χαμογελάς
Να βλέπω στα μάτια σου να καθρεφτίζονται
Στα κύματα  της μέρας, τα κρύα πρωινά
Τα ζεστά τα μεσημέρια, τα ήρεμα βράδια..


Όλα όσα έχεις να μου δώσεις δώρο ζωής
Όλα όσα έχω για σένα το ξέρω λίγα θα ναι
Σίδερο που αγγίζει την σάρκα…πυρωμένο …
Αίμα να στάζει σημάδι αφήνει για πάντα

και …για πάντα
Λάβα κυλάει  καίει το μυαλό…
Στα κυταρά μου η δική σου ανάμνηση
Δεν το ζήτησα εγώ και όμως …τώρα είναι εδώ
Χάνομαι σιγά…βυθίζομαι  στο γκρίζο

Μια πιρουέτα επάνω στην καρδιά σου
Και μακροβούτι κάνω στα ονειρά σου
Θέλω να μείνεις δίπλα μου για λίγο
Το χρώμα  που αγαπάς εσύ να μας τυλίξει

Μαύρο της νύχτας να είναι , γκρίζο,
Ρόδινο της αυγής  ή λευκό…

Τι σημασία έχει αφού μέσα σε αυτό
Είμαι εγώ…



Levina

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ανοίγω το μαγικό κουτί μου  

και ένα σύννεφο από αστερόσκονη ξεφεύγει ...

Ένα παράξενο σύννεφο σκεπάζει τον ουρανό μας,

απλώνεται σε όλες σχεδόν τις χώρες, τις πόλεις,

ακόμα και τα πιο απόμακρα σημεία του πλανήτη…

Μια περίεργη χαρά φωλιάζει στις καρδιές, μια προσμονή

για κάτι που περιμένουμε να έρθει…κάτι που θα είναι δώρο …

δεν έχει σημασία τι θα είναι…ίσως είναι και  αναμνήσεις

που μας κατακλύζουν από παλιά χρόνια που  έρχονται
ορμητικές να μας θυμίσουν …

 

Γέλια που κάναμε, γιορτινές μέρες και εμείς μικρά παιδιά

στο στολισμένο σπίτι, με τους γονείς μας, με τα τραπέζια

γεμάτα κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες….

Βραδιές πλάι σε ανθρώπους που λείπουν πια από την ζωή μας,
μέρες χαρούμενες που τις περιμένουμε και πάλι ….
ξεχνώντας για λίγο  τα σκοτάδια που απειλούν τον ουρανό μας…

Στολίζουμε το δέντρο με τις γυαλιστερές μπάλες και εκεί
καθρεφτίζουμε το προσωπό μας , γελαστό, να αναπολεί και.....
να προσμένει τις μέρες που έρχονται…

Γεμίζει μυρωδιές το σπίτι , αρώματα που δεν υπάρχουν
μέσα στον υπόλοιπο χρόνο ή που δεν έχουν την ίδια έντονη
αίσθηση  γιορτής και χαράς επάνω μας....
και ας έχουμε προ πολλού πάψει να πιστεύουμε στον Αη Βασίλη
ακόμα βλέπουμε την μικρή φιγούρα μέσα στην γυάλινη σφαίρα
με το χιόνι και μας γεμίζει νοσταλγία….και την κουνάμε ξέφρενα
να σκορπίσει το χιόνι…να μας καλύψει και εμάς και τα ονειρά μας
με το λευκό του πέπλο…να μας πάρει μαζί του στον κόσμο του…
εκεί που δεν υπάρχει  τίποτα άλλο παρά μόνο ….

Χαμόγελα

Μεγάλες καρδιές γεμάτες αγάπη

Όμορφες μυρωδιές

Αγκαλιές

Ζεστασιά και ας υποτίθεται ότι όλα ένα γύρω…είναι παγωμένα!

Όνειρα που πλάθει η φαντασία…!

μια ολόκληρη ζωή μέσα σε λίγες μέρες…

Εφήμερη χαρά που καθρεφτίζεται επάνω σε μια κόκκινη μπάλλα
και σε μια φωτεινή γιρλάντα κρεμασμένη στο μπαλκόνι….
που όμως φτάνει για να γίνει όμορφη ανάμνηση για μια ζωή.

Ένα μεγάλο χαμόγελο θέλω να στείλω στον καθένα σας,

μια μεγάλη αγκαλιά για όλους όσους γνώρισα εδώ,

στο κάθε blogoσπιτο να στείλω την αγάπη μου  και να

πω ευχαριστώ για όσα έμαθα από εσάς κάθε φορά που

με φιλοξενούσατε στο σαλονάκι σας.

Εύχομαι  να περάσετε Καλά Χριστούγεννα.

Προπαραμονή Χριστουγέννων και είπε να μας στείλει λίγο χιόνι στο μαγικό βουνό μας

να τα δούμε όλα άσπρα.....αλλά ακόμα και αυτό το έριξε με το σταγονόμετρο
και τώρα έπιασε και η βροχή να το αποτελειώσει....
ούτε να το χαρούμε δεν προλάβαμε!!!

 

Το δώρο του Χειμώνα

Το ξημέρωμα με βρίσκει όρθια, να φοράω το πιο χοντρό
μπουφάν μου, τον μάλλινο σκούφο μου και δυο παντελόνια
με χοντρές κάλτσες, χωμένη στις ψηλές γαλότσες έτοιμη να βγω
από την ζεστασιά του σπιτιού έξω στον κήπο που αυτή την
εποχή μοιάζει να κοιμάται… γιατί δεν κοιμάται είμαι σίγουρη!


Το μικρό νυχάκι του φεγγαριού λιώνει κάτω από το πρώτο φως
του ήλιου και  όλα σχεδόν τα δέντρα έχουν ρίξει τα φύλλα τους!
Κάτω από την μουριά ένα στρώμα από κιτρινισμένα φύλλα,
η κερασιά με τα γυμνά κλαριά που μοιάζουν να στέκονται
ακίνητα υψωμένα προς τον ουρανό σαν ικέτες, η μικρή  βυσσινιά
στην άκρη του φράκτη το ίδιο και η ελιά τι παράξενο μοιάζει
να έχει αναζωογονηθεί  με τις παγωνιές, όπως και ο τεράστιος
κέδρος πάνω από την λιμνούλα με τα χρυσόψαρα , που ο χειμώνας
είναι η αγαπημένη του εποχή.


Είναι κι αυτό το  μέρος  εκεί κοντά στον φράχτη με τον κισσό
τόσο περίεργο ! Να περνούν τα χιόνια κι οι βροχές να δείχνει
τα δόντια του ο άγριος Χειμώνας και εκεί να υπάρχει πάντα
 Άνοιξη !
Ένα  τόσο δα μικρό κομμάτι  γης που είναι φυτεμένη η  ροδιά, 
αυτό το παράξενο δέντρο με τα μεγάλα αγκάθια στον κορμό της
σαν πρόκες και τα μικροσκοπικά  καταπράσινα φυλλαράκια,
με τα φαινομενικά εύθραυστα κλαριά που μοιάζουν κοκαλιάρικα
χέρια και κρατάνε με τα λεπτά δάχτυλά τους κατακόκκινους καρπούς!

Κανένας ποτέ δεν κατάφερε να κόψει έστω και ένα ρόδι…αν άπλωνες
το χέρι σου όλο και κάποιο αγκάθι θα σε πλήγωνε και τόσο μαγικά….
το κλαρί που κρατούσε τον μικρό καρπό θα απομακρυνόταν από κοντά σου
ώστε να μη το φτάνεις!

Όταν ήταν στις καλές της μπορεί να  σου πέταγε κανένα ζουμερό
ρόδι που θα σκόρπιζε σε χιλιάδες κατακόκκινα σπόρια για να
αναγκαστείς να το μαζέψεις από κάτω αλλά και στις κακές της
γινόταν χειρότερη! Τότε τίναζε τα κλαριά της πέρα δώθε σαν
δαιμονισμένη και αλίμονο σε όποιον ήταν κοντά…
Ευτυχώς  δεν το έκανε συχνά…μόνο αν έμπαινε  κάποιος
στον κήπο που δεν θα τον συμπαθούσε!


Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό, ούτε πως γινόταν ένα γύρω
να έχει  παγώσει το γρασίδι και κάτω από την παράξενη ροδιά να
είναι καταπράσινο και ζωντανό.


Το ήξερα πως θα με περίμενε αυτό το πρωινό, κάθε χρόνο την ίδια
μέρα μου δίνει το δώρο μου την ώρα που ξημερώνει και όλα είναι
ακόμα βυθισμένα στο πρωινό χουζούρεμα.
Την πλησιάζω και  τα φύλλα της θροΐζουν καθώς με καλωσορίζουν ,
της λέω την καλημέρα μου και  τα κλαριά της μαζεύουν μακριά μου
τα αγκάθια τους και καθώς απλώνω το χέρι μου  ένα  λεπτό κλαρί
που κρατά στην άκρη του ένα  γυαλιστερό ρόδι  το αφήνει απαλά
στην παλάμη μου και τραβιέται πάλι ντροπαλά πίσω!

Είναι ένα πανέμορφο ρόδι….και νοιώθω πως όλα γύρω μου...
είναι σαν Άνοιξη ! 
Γυρίζω μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού και  αυτό που θέλω είναι
ένα ζεστό τσάι και ένα γερό πρωινό!
Πρώτα όμως, δένω το ρόδι μου με πολύχρωμες κορδέλλες και μαζί
με ένα ασημένιο γούρι το κρεμάω στην είσοδο επάνω από την πόρτα .
Θα μείνει εκεί μέχρι την επόμενη χρονιά που θα  μου χαρίσει
η μαγική ροδιά το καινούργιο δώρο μου, να  μου θυμίζει  πως
υπάρχει  γύρω μου άφθονη αγάπη και …μαγεία!!!

Levina

πετάνε οι σκέψεις...

σε ένα κόσμο που παίρνει μακριά τα όνειρα

πως μπορείς να είσαι άγγελος ?

αλήθεια το λέω πολλές φορές ότι ο ουρανός

τα βλέπει όλα

αλήθεια τα πιστεύω πως γίνεται ένα φιλί

να τα αλλάξει όλα

εύχομαι να είναι τόσο εύκολο να ακούω

καμπάνες να χτυπούν

και κάθε φορά που σκέφτομαι  εσένα

να θέλω να χαμογελάσω

γλυκιά μορφή της ψυχής μου

δεν αναρωτιέμαι ... μα δεν ξέρω

πως γίνεται να είμαι τόσο μα τόσο τρελή

να σε βλέπω να βγαίνεις πίσω από την

ομίχλη του μυαλού μου

να κλέβεις τις σκέψεις μου και να χάνεσαι ξανά

και αυτό το λίγο να μου φτάνει

να μη θέλω να μάθω τον δρόμο σου

και να χορεύω εύθραυστη πεταλούδα

ζωή ... για λίγο να με σπρώχνει όλο και πιο ψηλά

να σε γυρεύω από εκεί να ψάχνω

να πετάω μέσα στον ουρανό και να τα βλέπω όλα

του κόσμου τα δίκια και τα άδικα

μα φαίνονται από εκεί ψηλά τόσο μακριά όλα αυτά

και εσύ να έχεις ήδη χαθεί

ελεύθερος εσύ

και εγώ χαμένη τρελή ψυχή δεμένη με σκοινί

να ακολουθώ την σκιά σου

αλήθεια το ξέρω

πως κάποια στιγμή θα είμαι μια πεταλούδα

με ολάνοιχτα φτερά  θα πετάω

σε ασυννέφιαστο ουρανό

μέσα στον δικό μου παράδεισο

Levina