25 Χρόνια Φαγούρα

25 χρόνια φαγούρα, 25 χρόνια κοινής συμβίωσης

25 χρόνια …και με τι χρώματα να ντύσεις αυτά τα χρόνια 

που είναι ολόκληρη ζωή.

Κάποτε θα έκανα μια γλαφυρή περιγραφή με αόριστες πινελιές χρωμάτων, σαν να ήθελα να φτιάξω έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης και μετά να πω… να αυτή είναι η ζωή μου! Όμως 
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου 
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής

 (μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος!).

Όλα ήταν συγκεκριμένα… το κάθε βήμα, η κάθε πράξη, 
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις 
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν  ανέφικτους 
για τα δικά μου μέτρα.

Επικίνδυνος ο έρωτας, σε κάνει να δαμάζεις τις θελήσεις των άλλων, να  αψηφάς τους κινδύνους, να γίνεσαι βροχή και άνεμος , να τα σαρώνεις όλα για να κερδίσεις μια αβέβαιη ευτυχία μέσα στον χρόνο.

Δυο μας και τσαλαπατήσαμε τις χάρτινες μάσκες, τα φρικτά προφητικά λόγια της αποτυχίας μας, στρώνοντας τον δρόμο μας 
με τα ίδια μας τα χέρια.

Περάσαμε καταπράσινα λιβάδια χαμογελώντας, χαθήκαμε μέσα 
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που 
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας  ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε 
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν  φτάσαμε 
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους 

για να μην γκρεμοτσακιστούμε.

Φτάσαμε σε σταυροδρόμια κι εκεί που γυρίζαμε την πλάτη για να 

ακολουθήσουμε ο καθένας τον δρόμο του και πάλι στον ίδιο δρόμο πήγαμε.

25 χρόνια περπατάμε μαζί … σήμερα αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα;

Πέρασαν όμως, έπεσαν επάνω μας οι μέρες, οι μήνες , τα χρόνια 
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Και η πορεία συνεχίζεται.

Η ζωή συνεχίζεται.

                                                                       Levina

υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι 
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !

Κυβιστικός Πίνακας του Μάρκ Σαγκάλ (1918)

Ο Βολικός Σου Θάνατος

Χύθηκε πολύ μελάνι και οι συζητήσεις για το θέμα έφτασαν

στα όρια του παραλόγου. Ένας λαός κολλημένος στον τοίχο

ψάχνει εξιλαστήρια θύματα ή του τελείωσαν οι ήρωες νεκροί

και ψάχνει ήρωες σε μικρά παιδιά; Μια κυβέρνηση μακρά

νυχτωμένη από την καθημερινότητα του λαού με σπασμωδικές

κινήσεις δείχνει τον οπορτουνισμό της και συμπεριφέρεται βλακωδώς?

Το κείμενο που ακολουθεί  είναι της Έλενας Ακρίτα και

δημοσιεύτηκε  στα ΝΕΑ το Σαββατοκύριακο.

Είναι τα λόγια που θα φώναζα στο δικό μου παιδί, στο

δικό σου, στο ξένο παιδί που γίνεται πιόνι σε ένα παιχνίδι

δίχως κανόνες.

Το μοιράζομαι μαζί σας.

Τίποτα περισσότερο.

Τίποτα λιγότερο.

Το παιδί πίσω απ’ τα κάγκελα

ΤΟ ΠΑΙΔΙ που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα

δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα. Το παιδί που χαιρετάει

πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Χάνιμπαλ Λέκτορ.

Δεν είναι ήρωας ή τσογλάνι, σωτήρας ή φονιάς.

Δεν είναι άγγελος ή διάολος, επαναστάτης ή τρο-

μοκράτης. Δεν είναι η μετενσάρκωση του Άρη

Βελουχιώτη,  ούτε «το μπαστάρδι βορείων

προαστίων», (Ναι , τα διάβασα και τα δυο).

Δεν είναι «κοτζάμ άντρας» ή «μικρό αγοράκι».

Και πάνω απ’ όλα, το παιδί στο παράθυρο δεν

είναι σύμβολο. Το παιδί στο παράθυρο  είναι

ένα παιδί στο παράθυρο. Τελεία.

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

και πως σε θένε…

Έχε το νου σου στο παιδί

κλέισε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε…

Έβλεπα τον Νίκο Ρωμανό να χαιρετάει

πίσω από τα κάγκελα. Να μιλάει για αγώνα

μέχρι θανάτου. Και σκεφτόμουνα πως αν

η απεργία μετατραπεί σε μια τραγωδία,

ποιοι και πόσοι απ’ όλους αυτούς θα τον θυμούνται;

Όχι σε 10 χρόνια… Όχι σε 5 χρόνια. Ούτε

τρεις μήνες από σήμερα!

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις; Ότι

κι αυτοί που σε πολεμούν αλλά κι αυτοί που σε

στηρίζουν νεκρό σε θέλουν; Ότι νεκρός τους

«συμφέρεις» πιο πολύ; Ότι αναλώνουν σε λαπτοπ

30 άτοκων μελό επαναστατικότητες του κώλου.

Τσιτάτα εκ του ασφαλούς, ποστάκια κόπι πέιστ και

γράφουν με την φρατζόλα και την μερέντα αγκαζέ;

Η αγωνιστική τους αλληλεγγύη στην δική σου

απεργία πείνας.

Νίκο τι δεν καταλαβαίνεις; Και πόσο ωμά

πρέπει να σου πούμε τις λέξεις που φοβόμαστε;

Τις λέξεις που «πρέπει να καρφώνονται σαν

πρόκες» - να μη τις παίρνει ο άνεμος – Νίκο

χεσμένο σ’ έχουν. Και οι μεν και οι δε. Σε κάνουν

να νοιώθεις βασιλιάς σε μια σκακιέρα που είσαι πιόνι.

Σε αποθεώνουν οι όψιμοι Μπακούνιν και Λούξεμπουργκ –

που σε λίγα χρόνια θα «τρουπώσουν» στο σύστημα. Και

θα ξεχάσουν πως ο Κροπότκιν ήταν αναρχικός και

όχι θωρηκτό :  Το θωρηκτό Κροπότκιν. Του Σεργκέι

Αϊνστάιν – άιντααααα…

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν.

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

θα σε πουλήσουν….

Το ξέρω ρε Νίκο. Τα ίδια και χειρότερα έκανε

η δική μου γενιά. Απ’ τα αμπέχονο μέχρι το 4χ4

ένα τσιγάρο δρόμο… Κι οι δικοί μας νεκροί ;

Οι νεκροί που δεν θα ξεχνούσαμε ΠΟΤΕ, που θα

θυμόμασταν ΠΑΝΤΑ – δεν έχουν καν

ονοματεπώνυμο πια. Γιατί το ΠΟΤΕ και το

ΠΑΝΤΑ δεν είναι παρά δυο λέξεις.

Για σένα και την απεργία πείνας γράφτηκαν

πολλά : ύμνοι και λίβελλοι, νηφάλια κείμενα,

ψύχραιμα άρθρα, μεγαλόστομα σχόλια, κραυγαλέες

τοποθετήσεις . Και με κορυφαία την ατάκα « Ο

Ρωμανός είναι το παιδί όλων μας».

Ε λοιπόν σου έχω νέα, Νίκο. Δεν είσαι το παιδί

όλων μας. Είσαι το παιδί της μάνας σου και

του πατέρα σου. ΜΟΝΟΝ. Κανενός άλλου κερατά –

και  κανέναν κερατά μην αφήσεις να καπηλεύεται

τα νιάτα σου. Όσοι γράφουν παπαριές « είναι δικό μας

παιδί» - το δικό τους παιδί ούτε μέχρι το περίπτερο

δεν το στέλνουν χωρίς «ζακέτα να πάρεις».

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις ; Κόκκινα

γαρύφαλλα, RIP, δάκρυα μιας χρήσεως,

μαλακίες : η δική σου ζωή πονάει μόνο τους δικούς σου

ανθρώπους. Τη μάνα σου, τον πατέρα σου, άντε σκάρτα

και να δυο φίλους. Που και γι’ αυτούς ακόμα, με

τα χρόνια η εικόνα σου που χαιρετά θα θολώσει

κι αυτή σαν πάχνη…. Σ’ ένα παράθυρο με κάγκελα.

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις ; Δεν

Κατοχυρώνονται, βρε αγόρι μου , υστεροφημίες

σε λαούς  με μνήμη χρυσόψαρού. Κι αν οι Έλληνες

τραγουδάν « ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή,

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί», την

τύφλα τους δεν ξέρουν ποιο είναι το « γελαστό

παιδί» ( Ο ιρλανδός επαναστάτης Μάικλ Κόλινς

παρεμπιπτόντως).

Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών Νίκο.

Των γελαστών και των αγέλαστων. Πίσω απ΄ τα

Κάγκελα να χαιρετάνε έναν έρημο πια δρόμο…

Κι όταν θα ‘ρθουνε οι καιροί

που θα σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλυτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα….

Αλληλούια

Είναι η πρώτη φορά σαν μπλόγκερ που αυθόρμητα ήρθε ο τίτλος

στην σκέψη μου και μετά ότι γράφω τώρα.

Αλληλούια !

Έτσι θέλω να επιστρέψω μετά την απουσία μου.

Αλληλούια!

Με μια λέξη που βρίσκεται στα χείλη για να δηλώσει την ζωή,

την συνέχεια, το θαυμαστό του κόσμου και της σκέψης … να δηλώσει

το απέραντο δίχως σύνορο μεγαλείο της αναγέννησης μέσα από τον

 όλεθρο και την καταστροφή …

Όταν όλα γύρω σου είναι σκοτεινά, όταν γίνεται η ανάσα κοφτή,

όταν το μυαλό βρίσκεται στο σύνορο της πραγματικότητας και

του παράλογου … φτάνει μια χαραμάδα να περάσει φως για να 

ψιθυρίσεις ενάντια σε κάθε λογική …

Αλληλούια!

Αυτή την λέξη επαναλαμβάνει τόσο συχνά ο Λέοναρντ Κοέν στον καινούργιο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει δυο μέρες μετά τα ογδοηκοστά του γενέθλια . Ένας Κοέν αισιόδοξος για το αύριο, που μπορεί να γαληνεύει το θηρίο μέσα στην ψυχή με την φωνή του, που μπορεί να αναρωτιέσαι κι εσύ μαζί του, για τον κόσμο που σε περιβάλλει, για τις σχέσεις, για τον έρωτα, για την ζωή και να κλείνεις τον κύκλο της σκέψης με μια μόνο λέξη που φτάνει στα ουράνια…

Αλληλούια !

Μια λέξη, μια σπάνια φωνή και τώρα χρειάζεται μια φράση για να κλείσει 

αυτό το κεφάλαιο.

"Κανένας δεν μπορεί να πάρει στις πλάτες του την μοίρα του άλλου"

Δυο μοναξιές απαράβατες βιώνουμε στην ζήση μας… την μοίρα

και τον θάνατο . Την πρώτη μπορούμε να την κουμαντάρουμε , τον

άλλο απλά να τον αγνοήσουμε.

                                                                          Levina

υγ. Σας προτείνω να δείτε το video και να ακούσετε το τραγούδι
      δεν είναι καθόλου βαρετό ... είναι σχεδόν σαν τα μπλουζ ...

..........it wasn’t boring

It was almost like the blues

Τυλιξέ μου μια μερίδα Sex για τον δρόμο

Συγγραφέας, σκηνοθέτης και φανατική φεμινίστρια (και 

αυτό είναι το οξύμωρο)  η εκκεντρικήLena Dunham 

ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, όταν κατά την προεκλογική 

εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα δημιούργησε το βίντεο… first time …

Ένα ξεκάθαρα σεξιστικό μήνυμα απέναντι στην πρώτη

φορά που θα ψηφίσει μια γυναίκα.

Εδώ αναρωτιέμαι αν το ίδιο ισχύει και για έναν άντρα!

Φαντάζομαι δηλαδή έναν νεαρό να γράφει το ίδιο

βιντεάκι και να μιλά για την πρώτη του φορά και

το πώς αυτή τον έκανε άντρα! Μπήκε στην κάλπη παιδί

με κοντά παντελονάκια και βγήκε άντρας ώριμος

και μπεσαλής!

Έχω συνηθίσει να βλέπω πληθωρικά προσόντα

να περιποιούνται ηδυπαθώς , βογκώντας και

αναστενάζοντας αντικείμενα προς πώληση…

αυτοκίνητα, μηχανές, ακόμα και αυγοδάρτες μια

και το σεξ πουλάει παντού και πάντα.

Μα να που φτάνουμε και στην Ελληνική πραγματικότητα

ενός νέου και  άφθαρτου κόμματος  που χρησιμοποιεί παλιά

σουσούμια για να φτάσει στον σκοπό του. Έχει πιάσει καλά

τον σφυγμό του Έλληνα φαίνεται το ‘’ποτάμι’’,  τον έχει

μετρήσει για σεξουαλικά στερημένο, φυσικά για μη λογικό Ον

που αδυνατεί να ‘’πιάσει’’ το υπονοούμενο της κάλπης κι έτσι

μέχρι τέλους η Μαρίλια επιμένει πως θα μπει στο δωμάτιο (έλα

 καλέ μου σκηνοθέτα, δεν είναι δωμάτιο το 1Χ1 της κάλπης)

θα τραβήξει την κουρτίνα και θα ….. γίνει γυναίκα!!!

Το άλλο πάλι βίντεο με την ώριμη κυρία που έχει κάτι χρόνια

 να το ‘’κάνει’’ και τώρα που αποφάσισε να το ‘’ξανακάνει’’

πήρε δυνάμεις και νοιώθει νέα να το σχολιάσω ή να το πάρει

το ποτάμι; Πάλι καλά κ. σκηνοθέτα μου που δεν μας είπες …

– την φοράς ( την κάλπη για να μην παρεξηγηθούμε) και πετάς!!! -

Όλες οι προεκλογικές εκστρατείες έχουν να κάνουν όχι

επί της ουσίας αλλά με χτυπήματα κάτω από την μέση,

με εκβιαστικές καταστάσεις και με διλήμματα που δεν

αφήνουν περιθώρια επιλογής . Φαντάζομαι όμως ότι

σε κάποιες επόμενες εκλογές το δίλημμα δεν θα είναι

στην κάλπη αλλά ποιος  κλώνος της Ξαβιέρα Χολάντερ

φέρνει περισσότερα ψηφαλάκια .

Μετά ΚΑΙ από αυτά, σταματώ κάθε ανάλυση στον υπολογιστή 

του εγκεφάλου μου προτού κάψω και τα εναπομείναντα

υγιή μου κύτταρα και γυρίζω την πλάτη μου σε κάθε τι που αφορά 

καμένους ανθρώπους …  όπως κι αν λέγονται, από όπου κι αν 

προέρχονται … από τον στενό του περιβάλλοντός μου χώρο μέχρι …. Όπου… 

                                                        Levina