Πρωινό Ξύπνημα

Χρυσό μου

Το 99,9 % των γυναικών το πρωί ξυπνά

με αυτά τα μαλλιά κι αυτό το πρόσωπο….

Γι αυτό ....

... θα ήταν συνετό από μέρους σου

να  ξυπνήσεις από τις φαντασιώσεις σου

και να αποδεχτείς την πραγματικότητα  !

Εν τω μεταξύ ….

Ρίξε και μια ματιά στον καθρέφτη σου !

Μια χαμογελαστή καλημέρα

Levina

Τι είναι Ποίηση ;

Tanya shatseva artist

Τ' άπιαστο ολόκληρο το δίνω. Κανείς δεν το παίρνει.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι είναι η ποίηση.

Ποια είναι η εσωτερική ανάγκη κάποιου να εκφραστεί μέσα από τον στίχο, 

βάζοντας στην σειρά λέξεις που σπανίως χρησιμοποιούνται στην 

καθημερινότητα με αυτή την συχνότητα  ….

Σώμα περιφραγμένο - συστολή του απείρου.

Φράσεις έξω από τους κανόνες, που θα φαινόταν τουλάχιστον φαιδρές να 

τις εκστομίσει κανείς στις συνδιαλλαγές του με τους άλλους.

Άνεμε, που με γύμνωσες, μου ' γινες το μοναδικό μου ρούχο.

Φράσεις γεμάτες με σχήματα λόγου που βγάζουν μια μουσικότητα και ρέουν 

απελεύθερες από τα βάρη της λεπτομέρειας που περιέχει ένα πεζό κείμενο.

Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν όλο το μέλλον.

Και γιατί τόσο πολύ η ποίηση έχει διασωθεί στην Ελλάδα και μας έρχεται σαν βαριά

 κληρονομιά μέσα από χιλιετίες ;  Όταν η πεζογραφία φυσικά δεν είχε την ίδια τύχη 

και μόνο στις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως μετά την απελευθέρωση από τον 

Τουρκικό ζυγό αρχίζει να αναπτύσσεται και να φτάνει έως τις μέρες μας.

Πέταλο γιασεμιού, σ' ένα ποτήρι με νερό, μακριά που με αρμενίζεις.

Τι βλέπει περισσότερο ο ποιητής και με πόσους τρόπους μπορεί να ερμηνεύσει 

γεγονότα και συναισθήματα, εκεί που  οι υπόλοιποι άνθρωποι αντικρίζουν  μόνο 

φόρμες και σχήματα και γκρίζο αντί για χρώματα;

Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μην το' χω.

Η ποίηση βγαίνει από τα βάθη της ψυχής, βγαίνει από τα όνειρα, από την 

απόγνωση, βγαίνει από τα ιδανικά, από τον έρωτα, από την περηφάνια, βγαίνει

 από το βλέμμα που βλέπει ορίζοντες πίσω από τους τοίχους και ουρανούς πίσω 

από τα κάγκελα.

Τι ήσυχα που γκρεμίζεται μέσα στην ποίηση ο χρόνος.

Ζούμε σε μια εποχή όμως που η ποίηση βρίσκεται στο περιθώριο κι ας  υπάρχουν

 χιλιάδες που γράφουν στίχους και πόσοι είναι που τους ανεβάζουν και στο 

διαδίκτυο! Κι όμως…  η ποίηση είναι η λιγότερο διαβασμένη από οτιδήποτε άλλο.

Η νύχτα πάντα πίσω απ' τις σελίδες μου. Γι' αυτό και λάμπουνε

τόσο πολύ τα γράμματά μου.

Είναι άραγε τόσο δυσνόητη η ποίηση για να περιθωριοποιείται ; Κι όμως οι στίχοι

 κρύβουν τόσα νοήματα όσα και τα μάτια που θα τους διαβάσουν γιατί ο καθένας 

μας θα ψάξει στην ψυχή του, στα βιώματά του, στα όνειρά του κι ανάλογα θα δώσει και την ερμηνεία του .

Να ξέρεις, - τούτα τα μονόχορδα είναι τα κλειδιά μου. Πάρ'  τα.

Πολλές οι σκέψεις μου για το πώς να παρουσιάσω την δική μου εκδοχή για την 

ποίηση και με πόσους στίχους να διανθίσω ετούτη την ανάρτηση… με έβγαλαν 

από την δύσκολη θέση τα Μονόχορδα του Γιάννη Ρίτσου.

Τα Μονόχορδα γράφτηκαν στο Καρλόβασι τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο 

του 1979.

Και  κλείνω πάλι  με Ρίτσο κι ένα κομμάτι από την ‘Αναγκαία εξήγηση’

Ποιητική συλλογή ‘’Ασκήσεις 1950-1960’’

Είναι ορισμένοι στίχοι – κάποτε ολόκληρα κομμάτια

Που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.  Αυτό που δεν ξέρω

Ακόμα με κρατάει . Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς .  Μη με ρωτάς.

Τελικά … τι είναι η ποίηση ;

                                                           Levina

Για την ιστορία της Παγκόσμιας ημέρας Ποίησης
Πηγή :
Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Συνομωσίες

Είναι σίγουρο.... συνομωτούν !!!

Ωραίαααα ....

και τώρα ομολογήστε ....

Ποιός έκανε την ζημιά ;

La Voce del Silenzio

                                       

Photographer Cameron  lovingly             

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια οδηγούσα

κάτω από ιδιαίτερη συναισθηματική

φόρτιση, όταν άκουσα μια μαγική

φωνή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.

Σταμάτησα στην άκρη και εκεί

ξέσπασαν τα συναισθήματά μου υπό

τους ήχους της μουσικής… λύπη,

απογοήτευση, θυμός, όλα εξαφανίστηκαν

και έμεινε μέσα μου το αύριο που

θα ερχόταν μαζί με ένα όνομα ...

Andrea Bocelli.

Από τότε αυτή η φωνή μαζί με τις

αγαπημένες μου μουσικές συνοδεύει

την ζωή μου, εξημερώνει την ψυχή μου,

μου ανοίγει ένα παράθυρο στο φως και

τα βράδια … τα βράδια που κάθομαι

παλεύοντας με το χαρτοβασίλειο, με

τους μουσαμάδες και τα πινέλα μου,

ως τα ξημερώματα  μέσα στην σιωπή…. 
α η σιωπή!
πόσα μπορείς να ακούσεις dal mare del silenzio
μέσα στην θάλασσα της σιωπής !
εδώ ο εαυτός μου και η μουσική

είναι η συντροφιά μου.

Μη κάνετε θαλάσσια σπορ μέσα στον Γενάρη !

                                                                                          By Kap, Cagle Cartoons, La Vanguardia, Spain

Αυτή η φράση έχει καθίσει μέσα μου και σαν πικροφάρμακο με καίει…

«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα,

 ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται»
Εδώ θα ακούσετε την επίμαχη φράση...

Είναι η περίφημη ρήση του Γιάννη Πρετεντέρη για τα θύματα

της μετανάστευσης…

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας  νοήμων άνθρωπος να μπορεί να 

αρθρώνει αυτά τα λόγια λες και μιλά για τουρίστες που μπήκαν

στο ιστιοπλοϊκό και έκοβαν βόλτες στην φουρτουνιασμένη

θάλασσα για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη !

Όχι  κ. Πρετεντέρη καμία ευθύνη δεν έχει η πολιτεία μας

γιατί αποφάσισαν οι ανόητοι μέσα στον Γενάρη να μεταναστεύσουν … 

δεν το άφηναν ας πούμε για την Άνοιξη που είναι και πιο μπόσικος

ο καιρός και θα είχαν και βοήθεια από τα χελιδόνια και τους πελαργούς….

Ούτε έχουμε ευθύνη που … κοίτα τώρα να δεις… θέλουν να

πάρουν και τα παιδιά τους μαζί !!! μέσα στην βάρκα ;;;

στο καταχείμωνο ;;;   Σα δεν ντρέπονται…

Η πολιτεία μας έχει δείξει το ευγενικό , σπλαχνικό της

πρόσωπο στους ίδιους τους πολίτες της , οπότε τι να περιμένει

ο λαθρομετανάστης;

Παράτες υποδοχής και στρωμένα τραπέζια με χαβιάρια;

Καμία ευθύνη κ. Πρετεντέρη δεν έχει κανείς για τίποτα εδώ και

χρόνια και το κακό είναι πως δεν έχουμε κι ανθρωπιά και εσείς

με την φράση σας  το αποδείξατε περίτρανα.

Αυτή η μοναδικότητα της φράσης  απενοχοποίησε την καταπάτηση 

των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κάθε βασανισμό, κάθε θάνατο …

Πόσο επικίνδυνος είστε με την ιδεολογία και την φρασεολογία σας!

Δεν έχει ευθύνη η πολιτεία για εκείνους που μπήκαν στην βάρκα αγκαλιά 

με τα παιδιά τους δίνοντας τις οικονομίες μιας ζωής στους σύγχρονους 

δουλεμπόρους , έχει όμως ευθύνη η πολιτεία από την στιγμή που μπήκαν 

στα χωρικά της ύδατα να τους κρατήσει ζωντανούς, να τους φερθεί 

με αξιοπρέπεια.

Και αυτό δεν έγινε γιατί δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει αξιοπρέπεια,

τι σημαίνει ανθρωπιά.

Το κυριότερο είναι πως όχι μόνο έχει χάσει το κοινωνικό της πρόσωπο 

η πολιτεία μας αλλά ξέχασε πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες 

υπήρξαν … υπάρχουν.

Και  φυσικά οι  Έλληνες  δεν είναι σαν όλους τους άλλους λαούς…

 ακόμα και στην μετανάστευση είχαν ένα γκλάμουρ όπως και να

το  κάνουμε… δεν έφευγαν με το παιδί παραμάσκαλα και το

δισάκι τους στον ώμο… κρατούσαν και το πορτφόλιο τους μαζί

για να πάρουν την διευθυντική θέση που τους αναλογούσε εκεί

στην αλλοδαπή ανάμεσα στους ανόητους, άξεστους, κρετίνους 

ξενομερίτες που πήγαιναν να δώσουν τα φώτα τους.

Πόση αθλιότητα ακόμα θα αντέξεις έρημη Ελλάδα;

Levina 

την γελοιογραφία την βρήκα στην Φαρμακόγλωσσα Κίρκη

Η Levina στην Χώρα Των Θαυμάτων

Σκέψεις… απορίες… ναι έχω κι εγώ απορίες, ποτέ

δεν ισχυρίστηκα πως όλα τα γνωρίζω κι όλα καλά τα κάνω…

Αλήθεια γιατί τους ανθρώπους τους ενδιαφέρει τόσο πολύ

ο καθρέφτης τους; Γιατί νοιάζονται για την στημένη

εικόνα τους απέναντι στους άλλους και δεν αφήνονται,

δεν χαλαρώνουν, δεν δείχνουν αυτό που πραγματικά

είναι και τι σκέπτονται;

Διαβάζω περιγραφές, κοιτάζω εικόνες και αναρωτιέμαι αν

μόνο εγώ είμαι που τα βράδια κάθομαι τυλιγμένη σαν

υπερμεγέθους διαστάσεων πιτόγυρο σουβλάκι τυλιγμένη 
σε κάλτσες, πυτζάμες, φόρμες, κασκόλ και γάντια και γράφω 
στον υπολογιστή σκαρώνοντας καρδούλες με το χνώτο μου
στην παγωμένη ατμόσφαιρα γύρω μου ενώ όλοι οι 
υπόλοιποι πίνουν ζεστές σοκολάτες ....

κάθονται ανέμελα πίνοντας κόκκινο κρασί σε κολονάτα ποτήρια…

ναι κολονάτα γιατί όπως και να το κάνεις άλλο γκλάμουρ

έχει το κολονάτο από το ταβερνιάρικο κοντόστουπο που

παίρνει δυο γουλιές …

Κάθονται που λες αναγνώστη μου και ρουφάνε ηδυπαθώς

τα αρωματικά … ναι αυτά τα λιβάνια που τα βρίσκεις ακόμα

και στα μάρκετ και σε μαστουρώνουν τόσο που νομίζεις μετά

από δέκα εισπνοές πως έγινες η θεά Κάλι … ενώ ο χώρος

φωτίζεται διακριτικά από δεκάδες μικρά, μεγάλα, ακόμα πιο

μεγάλα … ε πόσο μεγαλύτερα πια;… κεριά.

Το πρωί που εγώ σηκώνομαι και τρίζει όλο το σασί από το κρύο

ενώ το μάτι έχει γίνει κατσαρίδα … εκείνες έχουν ήδη φορέσει

τα σεταρισμένα ρούχα και έχουν περάσει και πέντε χέρια

την μούρη ντουκόχρωμα για να πάνε στην ευχή της Παναγίας

να δουλέψουν εκεί που όόόλοι πια τις θαυμάζουν για τις 

δεξιότητές τους, για το έργο τους, για την δράση τους, τις γνώσεις τους!…

Φυσικά όταν γίνει το συνέδριο των αστροφυσικών 

Εκείνη η μοναδική ,

θα είναι στα επίτιμα μέλη αλλά είναι τόσο χαμηλών τόνων που

θα το γράψει διακριτικά στο φέις, στο μπλοκ, στο τουίτερ…

« με κάλεσαν χρυσά μου αλλά δεν ξέρω… εκείνη την βραδιά

έχουμε επέτειο με τον Τάκη για το πρώτο σούσι που έφαγε

από τα χεράκια μου και μάλλον δεν θα πάω… εσείς τι λέτε;»

Εδώ πια μπαίνουν χιλιάδες φίλοι και την προτρέπουν να πάει

φυσικά για να μη χάσει η αστροφυσική το απαράμιλλο ταλέντο της.

Ότι δεν μπορεί να βάλει δέκα λέξεις στην σειρά να βγει η πρόταση

δεν το βλέπει κανένας;

Ότι όλη μέρα είναι κολλημένο το δάχτυλο σε κάποιο πλήκτρο

και στέλνει μηνύματα οπότε εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο

να κάνει ταυτόχρονα όλα αυτά που λέει πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Βέβαια υπάρχει και η προοπτική  αν δεν πάνε για δουλειά τα έχουν

κάνει όλα πια… έχουν μαγειρέψει κι όχι ότι κι ότι αλλά γκουρμέ

για το μεσημεριανό….

Πέστροφα σοτέ με σάλτσα φρεσκοκομμένου πορτοκαλιού και

σαφράν σε συνάρτηση με εσάνς πικραμύγδαλου

και χαβανέζικης ορχιδέας… άλλο αν το έτερον ήμισυ
ρωτά κάθε δεύτερη μέρα πότε θα μπει καμιά φασολάδα
στο τσουκάλι .... αυτό κι αν είναι σακσές στόρυ !
συνεχίζουμε και μη μου ταράζεσαι ... έχουν βγάλει τον σκύλο βόλτα,

έχουν βγάλει δέκα πλυντήρια, έχουν τρίψει με ευτυχισμένες κινήσεις

την ρημαδομπανιέρα, έχουν σαρώσει όόόλο το σπίτι κι είναι έτοιμες

να πιούν και καφέ με την φιλενάδα για να κουσκουσέψουν και

λιγάκι γιατί ως γνωστόν η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά…

Ότι όλοι πια έχουν τόση ανάγκη να θεοποιήσουν κάποιον ώστε να 

τον βάλουν στο βάθρο και μετά να γελάνε με τον καραγκιόζη 

που στήσανε πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Όχι δεν βλέπουμε τίποτα πια, γιατί στήσαμε τόσο καλά όλα αυτά 

τα χρόνια τις εικόνες μας και συνεχίζουμε να βγάζουμε βιογραφικές 

αγιογραφίες, ώστε χαθήκαμε μέσα στον καθρέφτη μας και δεν 

ξεχωρίζουμε την υποκρισία από την πραγματικότητα.

Το κακό είναι πως οι άλλοι το ξεχωρίζουν μια χαρά κι ας κάνουν 

το ίδιο κι ας γελάνε με τα ίδια χάλια που κουβαλάνε κι οι ίδιοι.

Σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζω ;

Η αλήθεια είναι πως λατρεύω τις φαρσοκωμωδίες του Ψαθά, 

του Σακελλάριου ή  Γκόγκολ, του Μπενακουίστα….  αλλά να τις 

διαβάζω, όχι να τις βλέπω να συμβαίνουν στην πραγματικότητα !

Και όμως …. Συμβαίνουν.

υγ. Το μοντέλο βγαίνει και σε αντρική βερσιόν και το συναντάς παντού....
από τα ανώτερα κλιμάκια έως την διπλανή σου πόρτα... που λέει ο λόγος !

                                               Levina

Μέρες που είναι....

Κάπως αλλιώς είχα στήσει στο μυαλό μου να σας πω τις ευχές μου,

κάπως όμορφα, κάπως μαγικά, κάπως  διαφορετικά.

Είχα στην σκέψη μου το σκηνικό, τις εικόνες τα λόγια, την ψυχή μου

να γεμίζει από κόκκινα χρώματα των Χριστουγέννων και να ξεφεύγει,

να πετά για λίγο μακριά από την καθημερινότητα, τα προβλήματα ,

τον ρεαλισμό, την πεζή πραγματικότητα… για λίγο μόνο αυτό ήθελα

να σας μεταφέρω.

Ένα κόκκινο έμεινε στο μυαλό μου, μια κηλίδα αίμα στην άσφαλτο

πήρε μαζί της κάθε θέληση για συνέχεια των ημερών.

Σκληρή η πραγματικότητα, χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι και τώρα

το μόνο που θέλω είναι μια τρύπα να κρυφτώ και να ξεσπάσω εκεί 

όλη μου την αγανάκτηση για όλα, για όλους … για την απανθρωπιά

και την αδικία, για την υποκρισία, την κακία ,για τον παραλογισμό 
που δέρνει κάθε στιγμή της ζωής μας κι αρχίζει από τα ‘’μεγάλα’’ 
κεφάλια και κατηφορίζει μέχρι τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ανθρωπιά  ;

Ποιος την έχασε και που την μοιράζουν άραγε ;

Άντε στα κομμάτια μέρες που είναι … θα περάσουν δεν θα περάσουν ;

Καλά Χριστούγεννα , ας το ευχηθώ αυτό τουλάχιστον
για όλο τον κόσμο ....                                    



                                                                             Levina

To παιδί που δεν θέλει να μεγαλώσει

Ήρθε μια Σφεντόνα σήμερα αφιερωμένη για να μου θυμίσει πως αυτό το παιδί
που υπάρχει μέσα στα σωθικά μου αρνείται να υποταχτεί στον χρόνο και να
παραδώσει τα σκήπτρα της μαγείας στην φθορά ....

                                  Το αφιερώνω κι εγώ με την σειρά μου σε εκείνους που
                                         μπορούν και βλέπουν γύρω τους την ομορφιά ,
                            την μαγεία .... ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα από χέρι.

                                    Αυτό θα γιορτάσω σήμερα ....  τα χρόνια που πέρασαν
                             όσα μου χάρισαν, όσα μου πήραν  κι όλα εκείνα που θα έρθουν ....
                                               και όλα όσα θα φέρουν ....

                                         
                                           

                                                                                                  Levina

Landfill Harmonic

Είναι στιγμές που ξυπνάς το πρωί και νοιώθεις πως αυτή η μέρα που ξημέρωσε είναι διαφορετική… ίσως επειδή ένας αυθάδης ήλιος ξεπέρασε το φράγμα της κουρτίνας και σου έριξε κατακούτελα μια ξανάστροφη αχτίνα να πριονίσει τα όνειρα της νύχτας και να σου δείξει τους δρόμους της μέρας…

Εκείνη την ώρα θέλω να χωθώ πιο βαθειά μέσα στα παπλώματα να περάσω μαχμουρλίδικa  το πρωινό   παίζοντας σκιομαχίες με τα απομεινάρια της νύχτας , μετασχηματίζοντας τον φανταστικό της κόσμο σε πραγματικότητα…

Τελικά δεν χρειάζεται να σπαταλήσω την ενέργειά μου σε ένα χαμένο από χέρι έργο και πετάγομαι όρθια φορώντας  ανάποδα την ζακέτα μου, το καταλαβαίνω γιατί δεν βρίσκω πουθενά την ζώνη για να την δέσω όταν αυτή κρέμεται πίσω μου σαν ουρά γάτας και την ώρα που πίνω την πρώτη γουλιά καφέ χαζεύω την χρωματική πανδαισία στις άκρες των ποδιών… μια κάλτσα μπλε με μικροσκοπικά λουλουδάκια κάνει παρέα σε μια ροζ ριγωτή  . Ουδεμία ευθύνη φέρω για το παράλογο της εικόνας … δηλώνω την αφηρημάδα μου και παίρνω άφεση αμαρτιών.

Ψάχνω να βρω τι μουσική θα μου ταίριαζε και βρίσκω αυτό που θέλω… την ευλογία να μπορείς να δώσεις ήχους και νότες μέσα από υλικά που μοιάζουν άχρηστα….

Βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα, ακούω μουσική, ένα φλάουτο, ένα βιολί, βιολοντσέλο, μπάσο….

Αρμονία ψυχής

Για όλες τις ώρες της ψυχικής μας μιζέριας αντιτάσσω ένα Τσέλο φτιαγμένο από έναν άδειο ντενεκέ μηχανέλαιου.

Αρμονία !!!!

Levina