5.1.16

Ένα Οριγκάμι Στα Μαλλιά


Για την Λούκα το καθημερινό δρομολόγιο ήταν μισή ώρα περπάτημα
μέχρι το τον ηλεκτρικό κάθε πρωί στις εφτά και άλλη μισή ώρα στο τραίνο μέχρι την Ομόνοια και μετά επιστροφή το βράδυ πάλι με το τραίνο και
μισή ώρα περπάτημα που λόγω κούρασης γινόταν και τρία τέταρτα.

Πιασμένη από την χειρολαβή, ταρακουνιόταν με τον ρυθμό του τραίνου,
όχι πως χρειαζόταν να κρατιέται … έτσι κι αλλιώς τόσο στριμωγμένη
που ήταν από τον κόσμο γύρω της ήταν αδύνατο να πέσει, απλά σε
κάθε στάση παραπατούσαν όλοι μαζί προς τα εμπρός και σε κάθε
ξεκίνημα του βαγονιού συντονισμένα και πάλι όλο το πλήθος έγερνε
προς τα πίσω λες και ήθελε να ξεφύγει από την δίνη του ρυθμού.
Πρώτη φορά που ένοιωθε κάτι παραπάνω από κούραση, με βία
κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά και ένας κόμπος από βρώμικα χνώτα
και μούχλας της έφερνε αναγούλα. Έπρεπε να βρει κάτι να εστιάσει
την προσοχή της προτού βγάλει τα σωθικά της επάνω σε όσους ήταν
γύρω της και αυτή η μικροκαμωμένη γυναίκα που καθόταν απέναντί της , στριμωγμένη ανάμεσα στο παράθυρο και σε έναν κουστουμαρισμένο
κύριο που ροχάλιζε κι έγερνε κάθε τόσο στον ώμο της , της έκανε τόσο εντύπωση!
Δεν μπορούσε να προσδιορίσει την ηλικία της, πάντως έμοιαζε σαν
να ήταν εκατό χρονών, με έναν πλεκτό πολύχρωμο σκούφο να
σκεπάζει τα μαλλιά της και να κρύβει τα χαρακτηριστικά του
προσώπου της έτσι όπως είχε χαμηλωμένο το κεφάλι της.
Μπορούσε όμως να δει τα ευκίνητα χέρια της με τα μακριά δάχτυλα
που έμοιαζαν με νύχια αρπακτικού, σαν να ήταν χέρια μούμιας, με δέρμα
στο χρώμα της περγαμηνής, γεμάτο κηλίδες και τόσο διάφανο που φαινόταν κάτω από αυτό το αίμα που έτρεχε στις φλέβες της.
Η ηλικιωμένη γυναίκα όση ώρα διαρκούσε η διαδρομή ούτε μια φορά δεν ενδιαφέρθηκε να κοιτάξει γύρω της σε ποιο σταθμό έμπαινε το τραίνο.
Ήταν απόλυτα προσηλωμένη σε αυτό που έφτιαχνε με τα χέρια της. Κρατούσε μια λευκή χαρτοπετσέτα και την δίπλωνε ξανά και ξανά
με προσεκτικές κινήσεις , μικρά τετράγωνα, τρίγωνα, λυγισμένες
γωνίες και ξανά μικρά τετράγωνα…
Φτιάχνει ένα οριγκάμι … σκέφτηκε η Λούκα και αφηρημένα κοίταξε
στο τζάμι της πόρτας που αντιφέγγιζε σαν καθρέφτης το εσωτερικό
του βαγονιού.
Μια γυναίκα με φαρδύ γκρίζο παλτό την κοιτούσε κατάματα, με ένα
μαύρο χοντρό κασκόλ και ξεχτένιστα μαλλιά που γυάλιζαν απ τις
σταγόνες της βροχής… είχε ένα κουρασμένο πρόσωπο και οι μαύροι
κύκλοι κάτω από τα μάτια της φώναζαν από μακριά πως ήταν μια μεσήλικη κουρασμένη γυναίκα που μετά βίας κρατιόταν στα πόδια της.
Εγώ είμαι αυτή … μουρμούρισε μέσα της η Λούκα και προσπάθησε
να φτιάξει λίγο το πρόσωπο της με ένα χαμόγελο, της είχαν πει ότι
το χαμόγελό της ήταν σαν τον ήλιο, φώτιζε το πρόσωπό της και όλους
όσους ήταν γύρω της. Το μόνο που κατάφερε ήταν μια άθλια γκριμάτσα
που χάλασε ακόμα περισσότερο το σύνολο και εμφάνισε τις ρυτίδες που υπήρχαν στις άκριες των χειλιών της και το μικρό προγούλι που είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια και το μισούσε το ίδιο όπως μισούσε
και τον χρόνο που δεν τον προλάβαινε.
Παραιτημένη από την προσπάθεια να δείξει πως είχε και δεύτερη καλύτερη εμφάνιση , πήρε τα μάτια της από το φρικτό είδωλο που την απογοήτευε για μια ακόμα φορά και κοίταξε πάλι την ηλικιωμένη γυναίκα που καθόταν και έπαιζε με την χαρτοπετσέτα.
Στα χέρια της κρατούσε πια ένα ολόλευκο λουλούδι που αναπαυόταν
στις δίπλες της φούστας της κι εκείνη κρατούσε πάντα χαμηλωμένο
το κεφάλι της μοιάζοντας απόλυτα προσηλωμένη στο δημιούργημά της.
Πόσο παράξενη είναι ετούτη…. Σκέφτηκε η Λούκα και την ώρα που
γύριζε το κεφάλι της η γυναίκα σηκώθηκε από το κάθισμά της και ψηλαφώντας έψαξε να βρει τον δρόμο για την έξοδο. Θα κατέβαινε
μάλλον στην επόμενη στάση.
Μα αντί να πάει προς την πόρτα πλησίασε την Λούκα και σαν να έκανε
τους ανθρώπους να παραμερίζουν εμπρός της όλοι της έκαναν χώρο
να περάσει δίχως να την ακουμπήσουν.
Θα ήταν ενάμιση κεφάλι πιο κοντή από την Λούκα και η ίδια δεν ήταν
και πρώτο μπόι . Έμοιαζε περισσότερο με μεγάλο, αδύνατο παιδί και
τότε σήκωσε το κεφάλι της και η Λούκα ένοιωσε να πέφτει στο κενό.
Η γυναίκα δεν είχε μάτια. Δυο άδεις κόγχες υπήρχαν στο γεμάτο ρυτίδες προσωπό της κι όμως το ένοιωθε τόσο δυνατά ότι Εκείνη την κοιτούσε κατάματα … κρυφοκοίταξε αμήχανα γύρω της.
Μα κανένας άλλος γύρω της δεν το έβλεπε, δεν το ένοιωθε αυτό το
παράξενο που συνέβαινε;
Της έβαλε στο χέρι το χάρτινο τριαντάφυλλο και η Λούκα έκπληκτη
το κράτησε απαλά σαν να της χάρισαν ένα πολύτιμο κόσμημα.
«Είσαι η μόνη που κατάλαβες πως έφτιαχνα ένα οριγκάμι, σήμερα
αυτό ανήκει σε σένα… να το προσέχεις γλυκιά μου είναι τόσο ευαίσθητο
όσο μια ψυχή»
Έμοιαζαν με ψίθυρο τα λόγια της κι ας έτρεμε η φωνή της όπως τρέμουν
οι φωνές των πολύ ηλικιωμένων ανθρώπων, αυτών που έχουν μάθει
να μη μιλάνε πια πολύ παρά να συμπεριφέρονται με απεριόριστη σοφία
και δύναμη απέναντι στην ζωή.
Η Λούκα την είδε να εξαφανίζεται στην έξοδο μόλις σταμάτησε το
βαγόνι τους στον επόμενο σταθμό .
Κοίταξε ένοχα γύρω της ψάχνοντας να βρει κάποιο μάτι να την κοιτά,
να δει αν είχαν δει κι οι άλλοι αυτό που έγινε, αυτό που είδε η ίδια αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν για την άχρωμη γυναίκα με το κατάλευκο
χάρτινο τριαντάφυλλο που έμοιαζε τόσο πολύ σαν αληθινό ώστε η Λούκα
θα έβαζε στοίχημα ότι θα μπορούσε να μυρίσει ακόμα και το άρωμά του.
Θα το έβαζε στην τσάντα της, αλλά εκεί σίγουρα θα το τσαλάκωνε, ούτε
στην τσέπη της μπορούσε να το βάλει και σίγουρα αν το έβγαζε έξω στην βροχή και στην υγρασία θα το έχανε, οπότε η μεγάλη της σκέψη αυτή
την ώρα ήταν πως θα σώσει το τριαντάφυλλο ώστε να το πάει σπίτι της ατόφιο κι όχι τι θα μαγειρέψει για να φάει η οικογένεια, ούτε σκεφτόταν
την στοίβα με τα ασιδέρωτα που την περίμεναν μια εβδομάδα και που
η κόρη της ούτε θα το σκεφτόταν να κουνήσει τα χεράκια της με το άψογο μανικιούρ για να την βοηθήσει ή ακόμα και ο γιος της που περίμενε από
αυτήν να του σερβίρει ακόμα και το νερό που έπινε.
Τίποτα δεν σκεφτόταν, μόνο το λευκό της τριαντάφυλλο και πως το
είχε πει εκείνη η γυναίκα; Έμοιαζε με ψυχή; Τι ήθελε να πει με αυτό;
Έφτασε στον προορισμό της κατέβηκε ζωηρά από το τραίνο ενώ η
καταιγίδα λυσσομανούσε πια για τα καλά .
Ο δυνατός αέρας και η βροχή χτυπούσαν αλύπητα τις λαμαρίνες της
οροφής του σταθμού κι εκείνη στάθηκε σε μια γωνιά ξέροντας πως
ούτε η γερή παλιομοδίτικη ομπρέλα που κρατούσε δεν θα μπορούσε
να την προστατέψει από αυτόν τον χαλασμό.
Η αλήθεια είναι πως της πέρασε απ το μυαλό να τηλεφωνήσει στο σπίτι της να έρθει ο άντρας της να την πάρει με το αυτοκίνητο, ούτε δέκα λεπτά
δεν θα έκανε πηγαινέλα όμως και πάλι… ήταν και στο σπίτι χαμηλό το βαρομετρικό τις τελευταίες εβδομάδες και εκείνος θα της έκανε σίγουρα
σκηνή που τον ξεσήκωσε …. ήταν και το ποδόσφαιρο που έβλεπε στο
κανάλι των Σπορ τα βράδια , οπότε άφησε κατά μέρος αυτή την σκέψη
και μαζεύτηκε σε μια γωνιά κάτω από το στέγαστρο για να μην βρέχεται, κυρίως για να μη βραχεί το τριαντάφυλλο που το κρατούσε ακόμα κοντά
στο στήθος της.
Ίσως αν το έβαζε κάτω από τον σκούφο της να το προστάτευε κάπως,
θα κρατούσε και την ομπρέλα, δεν θα άφηνε να βραχεί το κεφάλι της,
για τα υπόλοιπα δεν την ένοιαζε καθόλου. Έτσι κι αλλιώς τα ρούχα της
ήταν γερά και πρακτικά, λίγο τα μπατζάκια του παντελονιού της είχαν
βραχεί, θα το στέγνωνε με το σίδερο και θα ήταν έτοιμο για την
επόμενη μέρα.
Έβγαλε τον χοντρό μάλλινο σκούφο από την τσάντα της, αυτόν που τον αντιπαθούσε το ίδιο όπως και το σπανακόρυζο, μόνο που το σπανακόρυζο δεν ήταν υποχρεωμένη ούτε να το τρώει , ούτε να το φορά στο κεφάλι της, ενώ αυτό το σκουφί έπρεπε να το φορά τα κρύα βράδια για να μη την ταλαιπωρεί επίμονα η ωτίτιδα που είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια
και δεν έλεγε να την αφήσει παρ όλα τα γιατροσόφια που εφάρμοζε στο ακουστικό της σύστημα.
Έβαλε με προσοχή το λευκό της τριαντάφυλλο μέσα και μετά, το φόρεσε
στο κεφάλι της, όσο πιο απαλά μπορούσε για να μη χάσει το σχήμα του
κάτω από το βάρος του χοντρού καπέλου. Όχι , τελικά στεκόταν μια χαρά,
το ένοιωθε να ακουμπά απαλά στα μαλλιά της και χαλάρωσε.
Μια ζεστασιά τύλιξε τις σκέψεις της, ένοιωσε τα αυτιά της να κοκκινίζουν,
το ίδιο και τα μάγουλά της να καίνε λες και είχε πυρετό και το σώμα της
δεν έτρεμε πια από τα κρύο. Άνοιξε την τεράστια μαύρη ομπρέλα της
και ξεκίνησε με γρήγορα βήματα για το συνηθισμένο καθημερινό της δρομολόγιο προς το σπίτι της.
Περπατούσε άνετα, με τις χαμηλοτάκουνες δερμάτινες μπότες της να
αφήνουν ένα υπόκωφο συντονισμένο ήχο που μόνο το νερό μπορεί
να δημιουργήσει και είχε μια σταθερότητα αυτός ο βηματισμός,
σα να ήταν ξεκούραστη και γλιστρούσε απαλά στα βρεγμένα πεζοδρόμια,
λες και δεν είχε περάσει όλη μέρα ορθοστασία στο καφεκοπτείο που δούλευε.
Αν την ρωτούσε κανείς εκείνη την στιγμή , θα ορκιζόταν πως δεν είχε προσέξει την δυνατή βροχή, ούτε τα αστραπόβροντα που έσπαγαν
με δύναμη τραντάζοντας τον τόπο και κάνοντας τα τζάμια από τις
βιτρίνες που προσπερνούσε αδιάφορα να αφήνουν έναν ανατριχιαστικό θόρυβο λες και θα σωριάζονταν στην επόμενη βροντή σε γυαλιά κομμάτια. Δεν καταλάβαινε ούτε αν περπατούσε ή πετούσε, ούτε το ένοιωθε
κάθε φορά ότι τσαλαβουτούσε στις βαθιές λακκούβες των δρόμων
και πως είχε βραχεί πλέον μέχρι τα γόνατα.
Εκείνη ένοιωθε απόλυτα ζεστή, προστατευμένη κάτω από το
τριαντάφυλλο της και μάλιστα κάποια στιγμή έπιασε να μουρμουρίζει
ένα χαρούμενο παιδικό τραγουδάκι που Κύριος γνωρίζει πως της
ήρθε στο μυαλό.

Ένα οριγκάμι από λευκή χαρτοπετσέτα, ένα οριγκάμι που κατασκεύασαν
τα χέρια μιας τυφλής άγνωστης γριάς την έκανε να χαμογελάσει σαν
παιδί ίσως γιατί ποτέ δεν μεγάλωσε μέσα της κι ας την τραβούσαν
με την βία τα χρόνια εμπρός, ήταν ένα παιδί ανάμεσα στον κόσμο
των μεγάλων, ένα παιδί που παρίστανε την γυναίκα.


                                                                  Levina

Painting self portrait by Yuliya Martynova


31 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

Λεβινάκι είναι μαγικό το πόσο καταλυτικά
επιδρούν κάποια γεγονότα ή καταστάσεις
πάνω μας: Ένα λουλούδι, ένα τυχαίο άγγιγμα
ένα βλέμμα πληγωμένο, ένας απροσδιόριστος
ήχος μπορούν να τα μεταβάλλουν όλα μέσα μας
Πολύ δυνατό το κείμενό σου και πολύ το απόλαυσα!!!
Καλή Χρονιά κι Ευλογημένη με ό,τι επιθυμείς!

Σε φιλώ πολύ ♥

Gina-Teta είπε...

Καλή χρονιά!!!!

ΦΛΩΡΑ είπε...

Καλή χρονιά Levina μου,
σε σένα και όλα τα παιδιά που
δεν μεγαλώνουν ποτέ
κι αγαπούν ένα οριγκάμι
σαν να είναι ζωντανό.
Φιλιά πολλά

stelios είπε...

Η χρονιά αυτή απαιτεί περισσότερο κουράγιο και δύναμη σου εύχομαι να τα έχεις και τα δύο

Memaria είπε...

Πόσο γνώριμο αυτό το παιδί που ζωντάνεψε με ένα απλό οριγκάμι!
Υπέροχη ιστορία Λεβίνα μου!
Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

nikol είπε...

Λεβινάκι μου έχει αυτό το κείμενο πολλά αγγίγματα από το δώρισμα μέχρι τη γυναίκα που έμεινε παιδί στην καρδιά .
Να είσαι καλά και να έχεις μια καλή Χρονιά με δύναμη και αγάπη πολύ
Σε φιλώ

Άρης Άλμπης είπε...

Είχα διαρκώς την αίσθηση πως βρίσκομαι μέσα στο βαγόνι, παρατηρώντας μια τη Λούκα και μια την παράξενη γερόντισσα με το καλλιτέχνημα των χεριών της. Η αδρή περιγραφή μέσα στο τραίνο φαίνεται να παίρνει τη μερίδα τού λέοντος στο διήγημα. Κι όμως η προσεκτική ανάγνωση μαρτυρεί το θέμα: Η Λούκα, η πονεμένη της ζωή. Οι οικογενειακές συνθήκες, η ψυχική και σωματική της εξουθένωση. Όμως και η ανθεκτικότητα τής παιδικότητας – ό,τι αυθεντικό κρατάει από τον εαυτό της – μπροστά στον οδοστρωτήρα τής ψυχρής πραγματικότητας.
Αριστοτεχνική η τεχνική τού γραψίματος, Levina. Μοιάζει με έναν ζωγραφικό πίνακα, στον οποίο απεικονίζεται ένας άνθρωπος, εντυπωσιάζει η ενδυμασία και ο περιβάλλων χώρος, και κάποια στιγμή ο θεατής παρατηρεί το πρόσωπο και ανακαλύπτει την κύρια πρόθεση του ζωγράφου.

Άιναφετς είπε...

Εύχομαι η ζωή να στείλει πολλά οριγκάμι- σημάδια ανάτασης σ' αυτούς που έχουν ρυτιδωμένη καρδιά, γιατί η τέχνη του οριγκάμι δεν είναι εύκολη, θέλει εξάσκηση, θέλει κατανόηση, συμπόνια, θέλει Αγάπη!
Εύη μου, έχεις ένα εκπληκτικό ταλέντο να μεταφέρεις καταστάσεις απέραντης θλίψης, όπου στο τέλος υπάρχει φως- λύτρωση!
ΑΦιλάκια καρδιάς και χαίρομαι που ξανάρχισες να βάζεις παρόμοια υπέροχα κείμενα!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Παρασύρθηκα εντελώς στην αφήγησή σου.
Με ανάμικτα συναισθήματα, ακραία και έντονα, φεύγω απ' τα μέρη σου Λεβίνα μου.
Τον αρχικό μου θυμό για την οικογένεια της ηρωίδας, τον απάλυνε η γλυκιά εξέλιξη με την προσφορά της γερόντισσας.
Ένα παραμύθι για όλες τις κουρασμένες γυναίκες που κρύβουν ένα παιδί μέσα τους.
Ή μια αληθινή ιστορία για όλα τα μικρά θαύματα που συντελούνται γύρω μας. Ακόμα και στο βαγόνι ενός τρένου.
Σε φιλώ γεμάτη θαυμασμό και θα ευχόμουν να γράφεις πιο συχνά ♥

Levina είπε...

Tόσο καταλυτικά όσο η δική μου ανάγκη που με ξαναγυρίζει σε γνώριμα μονοπάτια κοντά σε εκείνους που με καταλαβαίνουν

Καλή Χρονιά ποιήτρια Ελένη να είσαι πάντα καλά
και αυτή η ευχή ειδικά σήμερα,τώρα αξημέρωτα έχει άλλη διάσταση κι είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Σε φιλώ γλυκά

Levina είπε...

Καλή Χρονιά και σε σένα Gina, με υγεία και χαμόγελο
Να είσαι καλά!

Levina είπε...

Ας είναι Καλή για όλους μας Φλωράκι μου
ας μας δίνει υγεία τουλάχιστον και θα τα βρούμε όλα τα άλλα

Σε φιλώ γλυκά και σ ευχαριστώ!

Levina είπε...

Σας ευχαριστώ αγαπητέ Στέλιο
Δύναμη να έχουμε όλοι μας, αντέχουμε στα δύσκολα απ ότι φαίνεται θα αντέξουμε και στα δυσκολότερα!

Την Καλημέρα μου

Levina είπε...

Όλοι μήπως δεν κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας; Αν το αφήναμε πιο συχνά να βγαίνει και να κάνει τα δικά του ίσως να είχαμε κι ένα καλύτερο κόσμο γύρω μας!
Σε φιλώ γλυκά Μαράκι μου και εύχομαι Καλημέρα!

Levina είπε...

Καλή Χρονιά Νικόλ μου, πέρασες δύσκολα το γνωρίζω μα είσαι δυνατή γυναίκα κι έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν κοντά σου. Εύχομαι υγεία και ότι καλύτερο να έχεις στην ζωή σου

Σε φιλώ γλυκά καλή μου, ευχαριστώ πολύ!

Levina είπε...

Δεν θα μπορούσε κανένας ούτε κι εγώ να περιγράψω καλύτερα αυτό που ήθελα να δώσει αυτό το μικρό απόσπασμα. Τα χρόνια που σπάνε έναν άνθρωπο σε χίλια κομμάτια μα έρχεται μια μικρή πινελιά για να ξυπνήσει το μυαλό και την καρδιά κι όλα μετά αρχίζουν να παίρνουν την θέση τους σαν να συναρμολογείς ένα παζλ.

Να είσαι καλά αγαπητέ Άρη, σ ευχαριστώ και στέλνω την Καλημέρα μου!

Levina είπε...

Η τέχνη του οριγκάμι η τέχνη του να ζεις
αυτή η τέχνη του να ξεκινάς να γράψεις κι ενώ το μυαλό σε οδηγεί στα σκοτάδια η καρδιά ανοίγει ένα παράθυρο και δραπετεύει ξανά στο φως
Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό!

Μαγισσούλα κούνα το μαγικό ραβδί σου να προχωρήσει δίχως άλλα προβλήματα αυτή η χρονιά κι εγώ θα βάζω όσα κείμενα θέλεις!

Σε φιλώ πολύ

Levina είπε...

Μ αρέσει να πιστεύω στις ιστορίες Κανελλάκι μου αν και ακούγεται κάπως αφελές αυτό αλλά το έχω ανάγκη και σκέφτομαι πως αλλιώς θα ξεφύγει ένας εγκλωβισμένος άνθρωπος από την καθημερινότητά του αν δεν πιστεύει σ αυτά τα μικρά θαύματα; Μόνο τα χάπια θα ήταν η επόμενη διέξοδος
Οπότε ας παραμείνουμε στην αισιοδοξία που δίνουν τα μικρά μας παραμύθια

Σ ευχαριστώ Κανελλάκι μου, σε φιλώ γλυκά και θα γράφω πιο συχνά και ίσως κάποια στιγμή που θα πάρω θάρρος να σας δείξω τι γεμίζει τον χρόνο μου τους τελευταίους μήνες!
Την Καλημέρα μου

airis είπε...

Υπέροχο Λεβινάκι μου .
Είναι υπέροχο κάτι τόσο ασήμαντο για άλλους να σου παίρνει την κούραση, τα προβλήματα κι εσύ να πετάς ακόμα και κάτω από τη βροχή...

Καλή κι ευλογημένη χρονιά να έχεις!
Φιλάκια πολλά :))

Levina είπε...

Αριστέα μου Καλημέρα
Λυπάμαι που άργησα να σου απαντήσω, σ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, μακάρι για όλο τον κόσμο να είναι ευλογημένη αυτή η χρονιά, μακάρι να συμβούν μεγάλες αλλαγές που θα φέρουν επιτέλους Ειρήνη τουλάχιστον σ αυτή την ταραγμένη γωνιά της γης γιατί τίποτα πια δεν πάει καλά γύρω μας

Τα φιλιά μου κι ας έρχονται πιο συχνά αυτά τα μικρά ασήμαντα που δίνουν χρώμα στις ζωές μας

vailie είπε...

Αν σου πω οτι καπως ετσι κινουμαι κ εγω μεσα στον κοσμο???
Εχοντας παντα εναν δικο μου μικρο μαγικο κοσμο κ περιεργους ανθρωπους, αλλοι με "γεματα" κ αλλοι με "αδεια" ματια...

Levina είπε...

Για εμένα όσο πιο αθόρυβα τόσο καλύτερα μικρό μου Βάιλι Ιδιαίτερες οι επιλογές και επίπονες οι ανθρώπινες υποχρεώσεις που έχουν να κάνουν με εκείνους που δεν καταλαβαίνω μα c est la vie
Κάνει τόσο κρύο που λυπάμαι γιατί οι υπολογιστές δεν έχουν φωνητικές εντολές και πρέπει να χτυπάμε πλήκτρα με παγωμένα δάχτυλα :)
Σε φιλώ μικρό μου
Να είσαι καλά

vailie είπε...

Ναι, Λεβινα μου, αθοοορυυβαα.....
Σσσςς.......
Κανεις δεν μπορει να ξερει σε ποιο ουρανιο τοξο εκανα κουνια αποψε ή ποση φλογα ζωγραφισες στο τζακι σου για να ζεστανεις τα δαχτυλακια σου.....
Δυνατη αγκαλια!!!
Ναι παλευω να ειμαι καλα...

Velvet είπε...

Πολλες φορες λιγη χαρα ερχεται απο οτι δεν φανταζεσαι

Levina είπε...

Όντως και είναι μικρές στιγμές η χαρά, το χαμόγελο που δίνουν την ώθηση για να συνεχίζεις να ζεις

Levina είπε...

Όλοι παλεύουμε μικρό μου Βάιλι με την σκληρή πραγματικότητα πια
και σήμερα αυτό που μπορώ να πω είναι να υπάρχει υγεία , το υπέρτατο αγαθό!
Σε φιλώ μικρό μου Να είσαι καλά !

vailie είπε...

Μερικες φορες θελω να γελασω δυνατα με εκεινη την αγρια χαρα του αγριμιου που δεν το δαμασαν, που δεν το σκοτωσαν!!!
Που ακομα τραβαει πισω τα χειλη του κ δεν ξερουν αυτοι, οι ταχα μου "ανθρωποι"(ζωντοβολα πες καλυτερα) αν ειναι χαμογελο αυτη η γκριματσα ή γρυλλισμα πριν τους την πεσεις!!!!
Χαχαχα!!!! Θελω απλα να γελασω καταμουτρα σε μερικες γελοιες φατσες που νομιζουν οτι περασε το δικο τους!!!!
Χαχαχα!!! Εγω θα κρυβομαι παντα ομως κατω απτο τραπεζι κ θαναι για να παιξω!!!
Εκεινοι μεγαλωνουν κ αμα μεγαλωσουν πολυ(στην καρδια τους,οχι στο σωμα) τοτε θαρθει η ωρα να πεθανουν κιολας κ αλοιμονο που κ πως θα τους βρει......(τη γερασμενη τους ψυχη...)
Χιχιχι...... ο,τι δεν μας σκοτωνει, μας κανει πιο δυνατους!!!
Just.....IMAGINE,my dearest.....!!!
:-*

vailie είπε...

Λιγη χαρα ---> Μεγαλη ωθηση!!!!!
Σταγονες ευτυχιας ---> Ουρανια τοξα παντου!!!!!!
:-):-):-)

Levina είπε...

Μικρό μου Καλημέρα
Αυτή την άγρια χαρά που υπάρχει μέσα στην ψυχή σου βγάλε την όλη έξω από εσένα. Γέλα δυνατά, άρπαξε την κάθε ευκαιρία που σου δίνει η ζωή ας είναι και η πιο ασήμαντη για τους άλλους, για εσένα φτάνει να είναι σημαντική. Δώσε σε όλους όσους σε περιβάλλουν να καταλάβουν πως είσαι ένας άνθρωπος με ΘΕΛΩ κι αν ήμουν λιγότερο υποχωρητική κι ευγενική θα το είχα κάνει κι εγώ από τότε που ήμουν παιδί ή έστω έφηβη. Κάνε την επανάστασή σου μικρό μου ακόμα και τώρα, δεν είναι αργά πίστεψέ με.
Στο λέει κάποια που όταν έδειξε πως σέβεται και αγαπά τον εαυτό της σεβάστηκαν τον ΧΩΡΟ, τις ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ της και οι δικοί της άνθρωποι και την έμαθαν καλύτερα, την αγκάλιασαν περισσότερο και της έδειξαν ότι την αγαπούν γι αυτό που είναι κι όχι για ότι έδειχνε πως είναι. Με βοηθούν να ονειρεύομαι και να ζω μικρή μου Βάιλι, να κάνω αυτά που αγαπώ δίχως πλέον να νομίζουν πως είμαι κάτι διαφορετικό αλλά ξέρουν πως είμαι η ίδια απλά εκφράζομαι μέσα από τα χρώματα και τα γραπτά μου και μαζί με εμένα αγάπησαν και τα έργα μου, έγιναν οι φανατικότεροι θαυμαστές μου και μετά από την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας μου που δεν τελείωσε ακόμα, απέδειξαν πως είναι δίπλα μου όλοι τους ψυχή τε και σώματι.
Γι αυτό σου λέω σήκω επάνω και φώναξε, ζήτα αγαπημένο μου τον χώρο και τον χρόνο σου, απαίτησέ το για το δικό σου καλό , για τις δικές σου ισορροπίες.
Δεν φτάνει να σεβόμαστε πρέπει και να μας σέβονται, δεν είμαστε αόρατα πλάσματα σε ένα φανταστικό κόσμο αλλά άνθρωποι μικρό μου Βάιλι με όρια ζωής που την σπαταλάμε σε ασημαντότητες.
Σε φιλώ γλυκά κι εύχομαι ν ακούσω δυνατή την φωνή σου να φτάνει μέχρι εδώ στο βουνό μου !

vailie είπε...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Ω Ω Ω Ω!!!!!!!!
(ακουστηκε????? ;-);-);-))
Τα υπολοιπα αλλη φορα.... :-Ρ
Να μου προσεχεις γιατι σε σκεφτομαι κ σ'αγαπω....
Θαρθω τη νυχτα χαμογελωντας κ οπως θα μπερδευονται τα δαχτυλακια μου στα μαλλακια σου θα σε κρυψω κατω απο ενα αστερακι να φωτιζει τα ονειρα σου...... :-*

Levina είπε...

Ακούστηκε μικρό μου Πόσο όμορφα τα γράφεις :)
έχουμε κι εμείς λίγο δικαίωμα στο ντάντεμα...έτσι για λίγο, για την διαφορά...

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...