Μια Φλόγα Είναι η Ελπίδα

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα φαίνεται να έχουν ευτελιστεί. 

Όλα μοιάζουν να έχουν σκεπαστεί με λάσπη … οι θεσμοί, οι 

σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι ελπίδες , τα όνειρα.

Κι όμως να που έρχεται ένα Συμπόσιο ποίησης και βλέπω ότι 

η ψυχή λαχταρά να μιλήσει, να εκφραστεί , με εμπιστοσύνη να 

ξετυλίξει  τις σκέψεις της.

Κάπως έτσι μοιάζουν συμμετοχές στο Συμπόσιο που άψογα πάντα 

διοργανώνει η  Αριστέα μας και όσων είναι παλιοί γνώριμοι 

και ασχολούνται με την ποίηση και όλοι όσοι δοκιμάζουν, 

δειλά ακόμα για πρώτη φορά, αυτόν τον τρόπο έκφρασης.

Μιλώντας για την ελπίδα λοιπόν.............

Ελπίδα Φλόγα Ανήλεη

Στυλώνομαι κι αναθαρρεύω

ξεκορμίζω απ’ την γης που με κρατεί

σαν σκούληκας να σέρνομαι

λαγούμια στα σπλάχνα της ν’ ανοίγω

Κι εσύ νύχτα αδελφή μου

ως τον λόγο μου να αποσώσω

τον Ήλιο σφιχταγκάλιασε στον κόρφο σου

με τ’ άστρα σου ξεγέλα τον

κι από τα σκοτεινά τα στήθια σου

γάλα της λησμονιάς δως του να βυζάξει

Τα πόδια του Κύρη μου φιλώ

και στις βασανισμένες χούφτες του

τις μύριες σκέψεις μου απιθώνω

Κοιτώ δεξιά, κοιτώ ζερβά

κι ειν’ των προγόνων μου οι σκιές

που στους γερτούς του ώμους παραστέκουν

Τα χέρια, τα λυγισμένα γόνατα

τα θολωμένα σωθικά μου

τα νοιώθω ν’ αντρειεύουν

Περιφρονώ Σε Θάνατε γελώ και κράζω

Κόπιασε Φίλε Θάνατε, κόπιασε φόβε

Άνθρωπος είμαι σάρκα αδύναμη

καίγομαι και σπαρταρώ μα είμαι

πνεύμα περήφανο σπόρος του Κύρη μου

που τα χει μοιρασμένα

με καλοφροντισμένη τάξη

κι ας βάλθηκε το γένος

του άρπαγα τ’ ανθρώπου

ν ανασκαλεύει διαγουμίζοντας

την ισορροπία της γης

Κόπιασε Φίλε Θάνατε, κόπιασε φόβε

Ελπίδα βάφτισα της αλλαγής τον σπόρο

Άγριο  σπουργίτι πεινασμένο η ψυχή μου

γεμάτη πάθη κι ονείρατα αχόρταγα

κι ώσπου το ξημέρωμα να ‘ρθει

Αγώνα κι Ελπίδα του δίνω να χορτάσει_

Levina

 

"An der Ostsee bei Zingst führt ein Pfad durch die Dünen zum Strand, 
im Hintergrund das ruhige, weite Meer." Michael Dmoch