3.7.13

H Περιπλaνώμεvη




Κανείς δεν γνώριζε ποια χρονιά θα ξαναρχόταν η Περιπλανώμενη .
Μπορεί να περνούσαν πέντε και περισσότερα ίσως χρόνια δίχως να έχει
εμφανιστεί και κάποια στιγμή έτσι άξαφνα σαν έπιαναν οι πρώτες ζέστες
του Καλοκαιριού, στην άκρια του χωριού έβλεπαν να είναι αραγμένο
το καρόσπιτό της κάτω από το ίδιο πάντα δέντρο, πλάι στο ποτάμι .
Σαν έφτανε έλυνε τα λευκά άλογα και τ΄ άφηνε λεύτερα να τρέχουν και
να βοσκάνε ανέμελα στα καταπράσινα λιβάδια, ενώ τα παιδιά του χωριού έτρεχαν να τ΄ απαντήσουν και να παίξουν μαζί τους.
Δεν είχαν ξαναδεί τόσο κατάλευκα άλογα, με μακριές χαίτες κι ένα σωρό
χάντρες και κουδουνάκια περασμένα στα χαϊμαλιά τους που σε κάθε
κίνηση άφηναν ολόκληρες μελωδίες να τις παίρνουν οι αγέρηδες και
να γεμίζει ήχους το χωριό.
Ήταν περίεργο αλλά όσες μέρες έμενε η Περιπλανώμενη στον τόπο τους,
το δάσος γέμιζε ζωή… ερχόταν άφοβα τα άγρια ζώα στο ποτάμι, ελάφια
και ζαρκάδια, λύκοι και αλεπούδες και ανάμεσα στα δέντρα έπαιζαν
κρυφτό τα ξωτικά των μανιταριών γεμίζοντας αστραπόσκονες τα φύλλα
των λουλουδιών και οι γυναίκες έλεγαν πως αν μάζευες αυτή την
μαγική σκόνη και την έβαζες στο κρασί του αγαπημένου σου
εκείνος θα γινόταν παντοτινά δικός σου κι έτσι έτρεχαν πίσω από τα
ξωτικά και μάζευαν με τις χούφτες αστραπόσκονες και μικρά φτερά από
τα πολύχρωμα πουλιά που γλυκοκελαηδούσαν πάνω στων δέντρων
τα κλαριά και στόλιζαν με αυτά τα μαλλιά και τα φουστάνια τους.

Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκανε την Περιπλανώμενη να
εμφανίζεται στο χωριό τους μ΄ αυτό τον τρόπο, δίχως να την έχει δει κανείς
να έρχεται και πάλι δίχως να γνωρίζουν ποιόν δρόμο πήρε στο φευγιό της.
Οι τσιγγάνοι που ερχόταν με τα καραβάνια τους, έφερναν γύρες στα καλντερίμια του χωριού. Φορούσαν πολύχρωμα ρούχα και έκαναν
ακροβατικά στην μέση της πλατείας ενώ οι γυναίκες με τις μακριές φούστες τριγυρνούσαν και έλεγαν την μοίρα για λίγα νομίσματα.
Αγόραζαν φαγητά και ποτά και έστηναν γλέντια τρικούβερτα μέχρι να
φύγουν και πάλι , ενώ η Περιπλανώμενη δεν απομακρυνόταν από το καρόσπιτό της.
Την έβλεπαν να κάθεται στην άκρη στο ποτάμι ή να τριγυρίζει με τα άλογα
στα λιβάδια και να μην πλησιάζει καθόλου στο χωριό, ούτε όμως έφευγε
όταν την πλησίαζαν να της ζητήσουν να διαβάσει την μοίρα τους στις
γραμμές του χεριού ή να τους ρίξει τους ρούνους.
Γελώντας εκείνη έμοιαζε να τους περιμένει … τους κοίταζε βαθιά στα μάτια
και με την μελωδική της φωνή τους έλεγε για τα μελλούμενα και τι περίεργο!
Ότι τους είχε πει είχε συμβεί.
Τους είχε προειδοποιήσει για τους δύσκολους καιρούς κι έτσι ήταν προετοιμασμένο το χωριό σαν ήρθε ο πιο βαρύς χειμώνας των τελευταίων χρόνων και όταν ήρθαν οι πολλές βροχές και το ποτάμι πλημμύρισε πάλι
ήταν έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν.
Έμοιαζε σαν να ήθελε να προστατέψει το μέρος τους και πάντα είχε μια
προειδοποίηση να τους δώσει μα ανταλλάγματα δεν είχε ζητήσει ποτέ!
Αν κάποιος της έδινε κανένα νόμισμα το έπαιρνε και το ΄ριχνε δώρο στο ποτάμι κι εκείνο ευθύς μεταμορφώνονταν σε μικρό χρυσόψαρο. Έτσι μαζεύονταν ένα σωρό χρυσαφένια ψαράκια σε κείνο το σημείο που όμως εξαφανιζόταν μόλις έφευγε εκείνη.
Ίσως όμως αν είχαν προσέξει λίγο καλύτερα να έβλεπαν και το πιο
σημαντικό αντάλλαγμα που έπαιρνε μαζί της κάθε φορά που έφευγε
στα ξαφνικά.
Θα είχαν δει πως εξαφανιζόταν μέρες πριν έρθει εκείνη ο γιος του σιδερά
που έφευγε για την μεγάλη πόλη όπως έλεγε κι επέστρεφε δυο μέρες
μετά που έφευγε η Περιπλανώμενη.
Θα είχαν δει πως εκείνη τον περίμενε μέσα στο βαθύ δάσος όταν άφηνε
τα σημάδια της στα αιωνόβια δέντρα που στραποβολούσαν τις νύχτες
μέσα στις σκιές κι εκείνος άκουγε το απόκοσμο τραγούδι της κι
ακολουθούσε την γυναίκα που είχε σκλαβώσει την ψυχή και το μυαλό του.
Τα χρόνια είχαν περάσει κι εκείνος δεν ήταν πια το νέο παλικάρι που
έτρεχε στο πρώτο κάλεσμα . Τα βήματά του ήταν βαριά και τα μαλλιά του κατάλευκα μα και πάλι σαν έβλεπε τις αστραπές στο δάσος τραβούσε για εκεί .
Εκείνη σαν να μην είχε περάσει μια ώρα από τότε που την πρωταντίκρυσε,
του έδινε το χέρι της και τον έβαζε μέσα στον μαγικό της κόσμο κι εκείνος γινόταν και πάλι το εικοσάχρονο παιδί που έτρεχε στην προσταγή της.
Για λίγες μέρες μόνο ξαναγινόταν νέος, γεμάτος όρεξη για ζωή,
ερωτευμένος με ένα ξωτικό και μετά …η Περιπλανώμενη χανόταν την ώρα που εκείνος χορτάτος από έρωτα κοιμόταν κάτω από την σκιά του
δέντρου πλάι στο ποτάμι.
Ούτε τα χνάρια από τις ρόδες του καρόσπιτου δεν έβλεπε στο απαλό
γρασίδι … λες κι εκείνη δεν υπήρξε ποτέ !

Όταν γύρισε κι αυτή την φορά στο χωριό αντάμωσε την γυναίκα του
που τον περίμενε στην είσοδο του σπιτιού τους.
'' Αχ καημένε μου πάλι άργησες να έρθεις ! Ούτε κι αυτή την φορά την πρόλαβες.''
'' Ποια ; ρώτησε εκείνος … Ποια δεν πρόλαβα;''
    '' Την Περιπλανώμενη καλέ μου, έμεινε μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή
    την φορά στο ποτάμι, εχθές έφυγε.''
Εκείνος κρυφογέλασε κι η καρδιά του σκίρτησε από τις αναμνήσεις
που είχαν ριζωθεί μέσα του.
'' Θα την προλάβω την επόμενη φορά γυναίκα.''
'' Ποια επόμενη ; Αυτή η φορά ήταν η τελευταία που ήρθε στον τόπο μας,
μας είπε πως δεν θα έχει τίποτα πια εδώ για να ξανάρθει! Ποιος ξέρει
τι να εννοούσε, μήπως και την καταλαβαίνει κανένας τι λέει ;''

Εκείνος όμως κατάλαβε.
Κρακ
Έσπασε η καρδιά του σε χίλια δυο κομμάτια.


                                                                                                    Levina




Η «Περιπλανώμενη» περιμένει ένα μήνα για να εμφανιστεί σ΄ αυτό το μπλοκ 
μα και πάλι σε άσχετο χρόνο βγήκε … όμως ο χρόνος είναι σχετικός  και   
οι περιπλανώμενες ψυχές δεν ασχολούνται μαζί του … 
Έτσι νομίζω κι έτσι είναι.



foto W.B. Yeats enchanted woods by Jessica Drossin



44 σχόλια:

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Λεβίνα μου είναι τόσο ζωντανό και τρυφερό, που για λίγο "μπήκα" στο παραμύθι σου. Δεν έχω ξαναδιαβάσει πεζό σου και ειλικρινά με καθήλωσες!

Το θαυμασμό και την αγάπη μου!

Levina είπε...

Πράγματι... τώρα που το λες Μαρία μου καιρό είχα να βάλω κάτι σε πεζό...
Σ΄ευχαριστώ πολύ, τιμή μου τα καλά σου λόγια :-)

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ !

ΦΛΩΡΑ είπε...

Λεβίνα μου θυμάσαι από πότε περιμένω πεζό σου... από την ιστορία εκείνη με την κοπέλα που πήγε στην Κρήτη με το παιδάκι της κι εκεί γνώρισε τον έρωτά της...
Καλά έκανες και επανήλθες.
Εγώ αγαπώ ιδιαίτερα τα παραμύθια, έχω κάνει και μαθήματα αφήγησης και νομίζω πως μπορώ να μπω βαθιά μέσα στα νοήματά τους.
Θέλω να πιστεύω πως αυτό το έγραψες για να μου κάνεις το χατήρι μου, που όλο σου ζητάω κάτι σε πεζό...
Αν θυμάσαι καλά και για το παιχνίδι σου είχα ζητήσει να γράψεις κάτι πεζό...
Λατρεύω τον τρόπο που γράφεις.
Μαγεύεις.

Levina είπε...

Τι να απαντήσω τώρα εγώ Φλώρα μου σε αυτά που μου γράφεις;
Να πω πρώτα ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια;
Κι εγώ αγαπώ τα παραμύθια, όταν μάλιστα τα γράφω τα αγαπώ ακόμα πιο πολύ γιατί ορίζω εγώ την αρχή και το τέλος τους ... Θυμάμαι που μου ζήτησες για το παιχνίδι ένα πεζό κι αν ''έρθει'' θα το κάνω ! Βλέπεις είναι τα μέσα μας που ορίζουν τι έρχεται και πως ...

Σ΄ ευχαριστώ για μια ακόμα φορά και να σαι σίγουρη πως θα φροντίσω να σου κάνω το χατήρι κοριτσάκι μου...
Σε φιλώ πολύ
καλό βράδυ να ΄χεις :-)

Ανώνυμος είπε...

Ax τι ωραιο!! Αλλά σίγουρα θα ξαναεμφανιστεί η περιπλανωμενη! Εχω ενα προαίσθημα. ΑΠο εκει που δεν την περιμενεις! Σε φιλω.

vailie είπε...

Επιτελους, αγαπημενη μαγισσουλα μου!!!!!!
επιτελους με πηρες παλι απο το χερι και με περπατησες στα σκοτεινα σου δαση...μερωσες τα αγρια ζωα στο διαβα μας και ξεδιπλωσες ξανα τα μαγικα σου να με ταξιδεψεις.......
και να με αφησεις με τοοοσα δακρυα στα ματια κια στην πληγωμενη μου καρδια......
πως μπορεις και χτυπας πανω στην φλεβα της καρδιας μου καθε φορα?
αιμορραγω....το νιωθεις?.....
το ακουσα το "κρακ" της καρδιας του!!!
το εζησα!!!!
ξερεις τι θα πει αυτο, καλη μου.....? Ναι,εσυ ξερεις!!!

μια περιπλανωμενη ψυχη σε μια....αλλη......

Καλο ξημερωμα!

vailie είπε...

Και οι φωτο ειναι υπεροχες!
Εχουν αυτη τη μαγικη και λιγο αποκοσμη διασταση.....σαν να βγηκαν απο αληθινο παραμυθι,σαν να βγηκαν απο αληθινο ονειρο.....

:ο)

airis είπε...

Εγώ πάλι γιατί διέκρινα μέσα του ποίηση Λεβινάκι μου...Τον γνωστό λυρισμό σου; Χόρευαν οι λέξεις σου χόρεψα κι εγώ...έτρεξα μέσα στο δάσος, είδα τη λίμνη και τα χρυσόψαρα...μπήκα μέσα και στο τέλος το τσίμπημα στη καρδιά το ένιωσα κι εγώ φευγαλέα....
Με τις εικόνες σου φέυγω για ύπνο...
Καλό ξημέρωμα γλυκιά μου!

ΥΓ: Υπέροχη η μουσική που το τύλιξε!

Aνν Λου είπε...

όσο οι ψυχές περιπλανούνται , σιατηρούν ανέπαφη την ελπίδα της ευτυχάις και της σωτηρίας τους για ότι αυτές οι ίδιες θεωρούν σωτήριο. Τίποτα πιο ελπιδοφόρο.

Ανώνυμος είπε...

Το λάτρεψα !! Γράφε μαμώτο σου, ΓΡΑΦΕ !! Θείο χάρισμα έχεις !!

agriomeli είπε...

Σ'εναν πλαστο χρονο
δεν μπορεις να οριοθετησεις αγαπες και συναισθηματα.
Απλα τα βιωνεις αχρονα και βαθια...
τοσο βαθια που να γινουν κι αυτα χρυσοψαρακια.
Οι νεραϊδες ,που το φευγιο τους ειναι του καθενος το προσωπικο ονειρο θα ζουν παντα εκει που η ψυχη χαιρεται....
κρατωντας το πεπλο τους....

Εισαι νεραϊδουλα.
Καλημερολουλουδακι...

Λιακάδα ☼ είπε...

Εγώ πάλι διάβαζα και χανόμουν... και όσο βυθιζόμουν τόσο ανησυχούσα μήπως μας την κάνεις πάλι σαν εκείνο το διήγημα που μετά από τόσες συνέχειες μας το άφησες δίχως τέλος και μας μες την αγωνία.
Μέχρι που ειδα εκείνο το "κρακ" και ευχήθηκα να μην είχες βάλει τέλος.
Μάγεψες πάλι μανάρι μου!
Φιλιά!

ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ είπε...

ομορφο και τρυφερο και ρομαντικο το παραμυθι σου....αν και λυπητερο το τελος σου ...χαρηκα που σε ειδα στο σπιτακι μου ευχαριστω για την επισκεψη και το ομορφο σχολιο σου

Unknown είπε...

Την την έπιασε τώρα κι αυτή την περιπλανώμενη και σηκώθηκε και έφυγε έτσι ξαφνικά; Καλά δεν τα περνούσαν οι δυο τους μέσα στο δάσος;

Κι έπειτα, γιατί δεν του έριχνε λίγη απ' αυτή την αστραπόσκονη των ξωτικών των μανιταριών για να τον κρατούσε για πάντα κοντά της;

Μπα, να δεις που περισσότερο απ' όλα λαχταρούσε την ελευθερία της και τις περιπλανήσεις της. Τι σόι περιπλανώμενη θα ήταν αν δεν σκεφτόταν έτσι;

Αμ ο άλλος; Στενοχωρήθηκε που έφυγε η περιπλανώμενη ή που θα έχανε την ευκαιρία κάθε τρις και λίγο να ξαναγίνεται είκοσι χρονών;

Εδώ κι να έχει δύσκολα το θέμα :-)

Φιλί κυματοψιχάλα...

ZouZouna είπε...

Επλεξες! δεν είχα ξαναδιαβάσει κι εγώ πεζο σου. ήρθε η μνημη κι ανασκάλεψε. Εβαλες παραμύθι? Βάζω γρίφο. Θυμασαι την περιπλανόμενη της γειτονιάς? Με το φιλε στα γκριζωπά μαλλιά, που ζήταγε ενα τσιγάρο. Ειχε ενα σαρδελοκούτι κι έτρωγε. Εγώ απ αυτό την έλεγα "Σαρδελίτσα". Καθόταν στα σκαλιά συνήθως Αχαρνων και Φερρών, στο δρόμο μας. κι αλλου. Δεν μπορεί, ψάξε, θα την θυμηθείς. Ενας γρίφος ήταν κι αυτή! σιωπηλη, μονο κοίταγε και κάπνιζε. καλησπέρα

Levina είπε...

Ίσως Περήφανή μου… ίσως !
Κάπου αλλού, σε κάποιον άλλο τόπο, που οι άνθρωποι θα έχουν την ικανότητα να δουν την "μαγεία" :-)

Τα φιλιά μου
καλό βράδυ να ΄χεις !

Levina είπε...

Mικρό μου Βάιλι … μήπως και το τέλος μέσα στην ζωή μας δεν είναι συνυφασμένο ; Μπορούμε να το αποφύγουμε ;
Θα γιατρευτεί το δικό σου το «Κρακ» ματάκια μου, να δεις που κάποια στιγμή όλα θα πάνε καλά , τον χρόνο τους θέλουν και σε παιδεύουν μέχρι να βρουν τον δρόμο τους… Μη προσπαθείς μάταια να φτιάξεις ότι δεν γίνεται να φτιαχτεί … κάτι διαφορετικό θα φανεί στην θέση του . Μπορεί να είναι και τόσο μικρή αυτή η διαφορά που να μη την καταλάβεις καν!
Άσε τον χρόνο να κάνει την δουλειά του … εξ άλλου το είπαμε πως οι περιπλανώμενες ψυχές δεν νοιάζονται για τον χρόνο!!

Σε φιλώ πολύ πολύ κι εύχομαι κάποια στιγμή να μου γράψεις πως ήρθε το χαμόγελο ... μακάρι να μπορούσα να σου ταχυδρομήσω μια φέτα χαράς πασπαλισμένη με ελπίδα :-)

Levina είπε...

Μου φάνηκε κάποια στιγμή πως είδα ένα μελαχρινό κεφάλι γεμάτο μπούκλες να ανακατεύει το ποτάμι με τα χρυσόψαρα…. Ώστε εσύ ήσουν Κυρία μου;

Σ΄ ευχαριστώ Αριστέα μου , να είσαι καλά !
Τα φιλιά μου και καλό απόγευμα να έχεις :-)

Levina είπε...

Aνν το έγραψες όπως ακριβώς το νοιώθω ... δεν ξέρω αν προσφέρουν σωτηρία στους άλλους αλλά σίγουρα προσφέρουν ανάσες ζωής κι ελπίδας στον ίδιο τους τον εαυτό !

Σ΄ ευχαριστώ πολύ
Καλό σου απόγευμα :-)

Levina είπε...

Γράφω Gip μου, γράφω όσο μπορώ, όσο έχω χρόνο ... για όσο ακόμα αισθάνομαι, κινούμαι, βλέπω θα γράφω ... δεν πιστεύω πια να το συνεχίσω όταν θα έχω γίνει απολίθωμα!!!!

Να είσαι καλά και κάθε επιτυχία εύχομαι, για μια ακόμα φορά στο βιβλίο σου :-)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπακι μου..... Πηρα μια φετα χαρας πασπαλισμενη με ελπιδα!!!!
χιχιχι!!!!!
;-) :-)

Ευχαριστω που κουνησες το μαγικο σου ραβδακι κ να! χαμογελαω ηδη!!!!
Απτην τρυφεραδα της ψυχης σου που με τυλιξες απαλα!
Φιλακια!!!

Levina είπε...

Μόνο οι αγαθές ψυχές έλεγαν οι παλιοί μπορούσαν να δουν τις νεράιδες και τις νύμφες ... κι αυτές οι ψυχές χαίρονται με όσα αγκαλιάζει το μάτι ... ανάγκη δεν έχουνε τον χρόνο, το χρήμα, τα όρια :-)

Καληνυχτοφιλί Αγριομελάκι μ

Levina είπε...

Μαγεία Λιακάδα μου… Μαγεία!
Ποτέ δεν γνωρίζεις αν τελειώνει κάτι ή αν αλλάζει μορφή και συνεχίζει ή αν αλλάζει τόπο ή χρόνο ή …

Αυτό το κομμάτι ήταν ολοκληρωμένο οπότε θα είχε και τέλος!!!

Τα φιλιά μου
Καλό βράδυ να έχεις

Levina είπε...

Σ΄ευχαριστώ πολύ Δελφινάκι !
Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο βράδυ :-)

Levina είπε...

Eίδες μικρό μου Βάιλι;
ένα μικρό χαμόγελο χρειάζεται η καρδιά να πάρει ανάσα... όλα θα γιάνουν να το δεις :-)

Levina είπε...

Να λοιπόν που ο Καπετάνιος μπήκε στο ζουμί της υπόθεσης!
Γιατί να μη τον κάνει τον αγαπημένο της για πάντα νέο; Γιατί να μη ριζώσει κι εκείνη κοντά του να ζήσουν μέσα στο δάσος πέρα απ΄ τον χρόνο;
Μα τότε η μαγεία θα χάνονταν … αυτό το «λίγο» που σε γεμίζει ελπίδα και προσμονή, που κάνει τα σωθικά σου να τρέμουν , που λυγίζει τα γόνατα ενώ η καρδιά κάνει τρίλιες σαν αηδόνι … όλα θα γινόταν τόσο καθημερινά, τόσο συνηθισμένα !! Ή Περιπλανώμενη είναι ένα ‘όνειρο’ που πετά και μοιράζει στον καθένα αυτό που προσμένει … καλό ή μπορεί και κακό ! Ποιος ξέρει;


Βουνίσια δροσερά φιλιά σου στέλνω Καπετάνιε :-)
Καλό βράδυ να ΄χεις

Levina είπε...

Αυτές οι συζητήσεις για την παλιά μας γειτονιά πόσο πίσω με πήγαν! Σε αναμνήσεις που ήταν βαθιά καταχωνιασμένες , χαμένες σε δαιδαλώδεις διαδρόμους ανάμεσα σε τόσα άχρηστα που έχω μαζέψει στα σκονισμένα ντουλάπια της μνήμης μου! Η γιαγιά με το φιλέ, το πρώτο σούπερ μάρκετ στην γωνία της Φυλής που ότι ήθελες να μάθεις έφτανε μια βόλτα μέχρι εκεί, το ταβερνάκι με την κληματαριά στην γωνία και παραδίπλα τα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια στην είσοδο … Ίσως κάποια στιγμή το πάρω απόφαση να κατέβω ξανά για μια βόλτα … έστω για να ξαναδώ τον Άγιο Παντελεήμονα και τις αγιογραφίες του :-)

Nα είσαι καλά Ζουζούνα μου
και καλό βράδυ να ΄χεις :-)

Velvet είπε...

Στα παραμυθενια ταξιδια της φαντασιας μας
ο κοσμος μοιαζει μαγικος κι υπεροχος

Δεν ξερω αν αξιζει να περιμενουμε αιωνια μια περιπλανωμενη οπτασια
που μαλλον δεν θαρθει ποτε να μας επισκεφτεί, εξω από τα ονειρα μας
Προτιμω την αληθινη υπαρξη της διπλανης πορτας κι ας είναι κοντη και ασχημουλα
που μου χαμογελαει κάθε πρωι και με κανει ευτυχισμενο

ΥΓ.
Μου αρεσε το παραμυθι σου Λεβινα
αλλα ειμαι μεγαλος τωρα πια για να τα πιστευω

Levina είπε...

Mόνο στα παραμύθια Velvet ... μόνο εκεί όλα τα πλάθεις όπως θες...
Μα κοίτα κι εγώ είμαι μεγάλη πια για να πιστεύω, η παιδική αθωώτητα έχει χαθεί προ πολλού , οπότε αφήνω ένα κομμάτι μου να περιπλανιέται ανάμεσα στην φαντασία ώστε να αντισταθμίζει την σκληρή πραγματικότητα .

Σ΄ ευχαριστώ
Να είσαι καλά εύχομαι :-)

Levina είπε...

Mια και δεν έχω άλλο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου ...
σ΄ ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για τα σχόλιά σου !

Σου στέλνω τα φιλιά μου και την ευχή για καλό Σαββατοκύριακο :-)

ZouZouna είπε...

Να κατέβεις. Αξίζει ! κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει!
Θα πάμε μαζί. Συχνά περπατώ σ' εκεινη την έρημη γειτονιά και φωτογραφίζω και χαζολογώ. Και με κοιτούν τα παλιά και τα κοιτώ μαγεμένη.
Θα κατέβεις. Το φθινόπωρο, γιατί τώρα εχει ζέστη! Θα κατέβεις να πάμε σε κόσμο μαγικό των παιδικών μας χρόνων!
καλημέρα καλο ΣΚΟΥ

Ελενα Λ. είπε...

Τη λάτρεψα την ιστορία σου Λεβινάκι, την έζησα.
Καταπληκτική.
Τι πλάσμα είσαι βρε Λεβινάκι αλλούτερο σαν την περιπλανώμενη.
Σε φιλώ γλυκά!

Άιναφετς είπε...

Τ' άκουσα τ' άλογα στο πάνω χωράφι και μου φάνηκαν λιγάκι κουρασμένα, με άφησαν όμως να τα χαϊδέψω και μου υποσχέθηκαν πως θα οδηγούσαν την περιπλανώμενη σπίτι της...
Όμορφο παραμύθι για μεγάλα περιπλανώμενα παιδιά!
Καλή νύχτα γειτόνισσα!

Levina είπε...

Ίσως Ζουζούνα μου … αν και δύσκολη η εφαρμογή μιας τέτοιας απόφασης , η αλήθεια είναι πως έχω αφήσει εδώ και χρόνια πίσω μου το παρελθόν.
Αυθαίρετα η μνήμη έσβησε μαζί με τα άσχημα και τα καλά.
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή !

Levina είπε...

Περιπλανώμενες ψυχές Έλενά μου υπάρχουν τόσες πολλές !
Σ΄ ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα :-)

Καλημεροφιλί

Levina είπε...

Είναι δυνατό η μαγισσούλα Άιναφετς να μη πλησιάσει τα άλογα; Να μη γνωρίσει την Περιπλανώμενη;
:-)

ΑΦΦΦΦιλιά γειτονοπούλα μου
στα στέλνω στην αυλή σου
με το δροσερό αεράκι του βουνού μας :-)

Gyro είπε...

Πάρα μα πάρα πολύ όμορφη ιστορία. Θα ήθελα και μια συνέχεια, μια επιστροφή της Περιπλανώμενης ίσως ξέρω γω εσύ τη γράφεις...

Μπράβο σου

Memaria είπε...

Πολύ χαίρομαι που εμφανίστηκε η περιπλανώμενη τελικά...πάρα πολύ!!!
Με μάγεψε κι εμένα...
Φιλιά πολλά!!

Ανώνυμος είπε...

Πες τα gip γιατι θα παρεξηγηθω στο τελος!!!! :-P
Vailie*

Levina είπε...

To ''πολύ'' μόνο κορεσμό μπορεί να φέρει και να απομυθοποιήσει ότι μας αρέσει κι ότι νοιώσαμε ...
Τουλάχιστον εγώ έτσι το λαμβάνω Gyro μου.

Σ΄ ευχαριστώ , να είσαι καλά και
Καλή εβδομάδα να έχεις :-)

Levina είπε...

Καλημέρα Μαράκι
Έτσι είναι ... εμφανίζεται και εξαφανίζεται όταν θέλει... όπως θέλει!

Να είσαι καλά κοριτσάκι μου
καλή εβδομάδα σου εύχομαι :-)

Levina είπε...

Kαλημέρα μικρό μου Βάιλι...

σε φιλώ πολύ και καλή εβδομάδα να έχεις :-)

ZouZouna είπε...

Το παρελθόν και οι μνήμες, ειναι που μας βοηθούν να προχωράμε. Στα δύσκολα ακουμπάμε και συνεχίζουμε !
καλημέρα

Nasta είπε...

Πρώτη φορά διαβάζω κάτι διαφορετικό από ποίηση, δικό σου... Ξεχωριστή ιστορία! Έχω την εντύπωση πως θα ξανάρθει η Περιπλανώμενη...
Με μάγεψες!
Να'σαι καλά!
Φιλάκιιι :) !!

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...