Αποχαιρετώντας Σε

Λιτά για σένα τα λόγια 
κι οι ανάσες περιττές καθώς

η αύρα του Σαρωνικού σκεπάζει 
της Άνοιξης τους ήλιους
Κρυμμένα τα πουλιά ανάμεσα
στης μικρής αυλής τα γιασεμιά
με τα κελαηδήσματά των 
σε ξυπνούσαν τα ήσυχα της ζωής σου πρωινά
Τα κελεύσματά των σήμερα αγνοείς 
την πλάτη σου περήφανα γυρίζεις

στις γοερές κραυγές που επιμόνως 
σε καλούν του δρόμου 
την επιστροφή να πάρεις ‘ 
γνωρίζοντας το μάταιο της παράκλησης

Την παραδοχή του τέλους οι θνητοί   
αρνούνται να δεχθούν

Ω μεθυσμένη μέρα

Στιγμές του παρελθόντος αναμοχλεύεις 
σε ψυχές που σπαρταρούν

κι άλλες που αδιάφορα απόψε
των αστεριών μετρούν τις λάμψεις

γιοι και θυγατέρες 
τις βελούδινες ρυτίδες του μετώπου σου φιλούν

αποχαιρετισμό σου δίνουν 
σκιρτώντας στην πρώτη δροσιά της μέρας

σαν με περήφανη περπατησιά 
σ΄ άγνωστα μονοπάτια αλαργεύεις
δίχως θύμησες 
Ατονούν τα ίχνη των βημάτων 

Της ψυχής ουράνιο τόξο 
γλυκιά μητέρα ΄ βροχή ζωής

στα χέρια σου την λησμονιά κρατάς
κι ένα στερνό χαμόγελο

πεισματικά αρνείσαι 
σαν να μην άκουσες την ύστατη κραυγή

με χρυσοκλωστή κεντάς 
του ονόματός σου την απουσία

Τρικλίζοντας χάνεται η μέρα 
πίσω από τον λόφο με τους μύλους

για λίγο γαντζώνεται 
στριφογυρνά με τους ανέμους
κρύβεται στους μοσχοβολιστούς πευκώνες
Αποχαιρετώντας Σε 
ένα στερνο φιλί αποθέτει
στων μαλλιών σου το αμόλυντο λευκό _

Αφιερωμένο στην τελευταία από τις μητέρες μου που  ‘έφυγε’

Levina