σταθερές αξίες

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο παλιά σκούρα έπιπλα .
Όταν ήμουν μικρή σχεδόν με φόβιζαν, όταν μεγάλωσα
έμαθα πως τα έλεγαν αντίκες!!
Τεράστιες ντουλάπες από καρυδιά με οβάλ
ταγιαρισμένους καθρέφτες που έσπαγαν το φως
σε όλο το χρωματικό φάσμα ...


Μπουφέδες με γυάλινες βιτρίνες επάνω σε
καλογυαλισμένα μάρμαρα,
ο ένας με λευκό , ό άλλος με ροζ, ο τρίτος
με γκρίζο, κατάφορτοι  με διάφανες πορσελάνες και
πολύχρωμα κρυστάλλινα ποτήρια τόσο λεπτά που
δεν έβγαιναν ποτέ από τις προθήκες τους για να
μην σπάσουν!! Ήταν τα καλά μας σερβίτσια!!
Ακόμα και τώρα που τα έχω στα χέρια μου φοβάμαι
να τα χρησιμοποιήσω και ας σκέφτομαι καμιά φορά
πως εγώ θα ΄΄φύγω΄΄ όπως ΄΄ έφυγε΄΄ και η μητέρα μου
και δεν θα έχω χαρεί λίγο νερό σε αυτά τα ποτήρια!
Νόμιζα όταν ήμουν παιδί πως αν τα ακουμπούσα
στα χείλη μου θα με έκοβαν, τόσο λεπτά ήταν και
ακόμα και τώρα νομίζω το ίδιο πιστεύω.

                                                                                                                      

Αυτό που θυμάμαι έντονα από το πατρικό μου σπίτι
είναι το ΄΄πλυσταριό΄΄  ,όπως το έλεγε η μητέρα μου,
στην ταράτσα.
Αν και ποτέ δεν νομίζω να ήταν πλυσταριό γιατί δεν
είχα δει να έχει βρύση, υποδοχές για πλυντήρια
ή τσιμεντένια σκάφη όπως υπήρχε στο υπόγειο .
Αυτό ήταν ένα μικρό δωμάτιο γύρω στα 10 τμ ,
στην μια γωνία είχε έναν τσιμεντένιο πηγάδι γύρω
στο 1Χ1 , μισό μέτρο ψηλό και από εκεί εξείχαν
τα ράουλα του ασανσέρ ... ένας τεράστιος κύλινδρος
που κρατούσε δυο συρματόσχοινα πιο χοντρά
κι από το μπράτσο μου και όταν έπαιρνε μπροστά
έκανε έναν ρυθμικό νανουριστικό θόρυβο κι αν ήσουν
πολύ κοντά σου πέταγε σταγόνες από πηχτό γράσο.
Αυτό το δωμάτιο ήταν και αποθήκη του σπιτιού, εκτός από
τα δυο πατάρια που ήταν μέσα στο σπίτι και εκεί έβαζε
συνήθως η μητέρα μου ότι ... ήθελε να ξεχάσει!

                                                                       

Στην αποθήκη της ταράτσας όμως ήταν ο δικός μου
θησαυρός.

Οι πίνακες της προ προ γιαγιάς προερχόμενης εξ Αιγύπτου
που οι απόγονοί της ήρθαν γύρω στα 1958 στην Ελλάδα
και έφεραν ένα βαπόρι πράγματα μαζί τους και ανάμεσα σ αυτά
υπήρχαν και μερικοί πίνακές της. Μόνο που εδώ που ήρθαν
δεν βρήκαν τα τεράστια σπίτια που νόμιζαν πως θα βρουν ,
ούτε τους υπηρέτες να βοηθούν την καθημερινότητά τους
και συμβιβαζόμενοι με τις νέες προοπτικές της ζωής τους
διασκόρπισαν αυτά που έφεραν και κράτησαν δικά τους
μόνο τα απαραίτητα που θα χωρούσε το άνετο τεσσάρι
μιας καινούργιας τότε πολυκατοικίας.

Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ μέσα από τους πίνακες σε
μια χώρα που φάνταζε εξωπραγματική για τα παιδικά μου μάτια

Είχε πολλά τοπία από την Αίγυπτο, δρόμους με φοίνικες και
βεδουίνες με πιθάρια στο κεφάλι να περπατάνε ανέμελα γελώντας,
φελούκες να διασχίζουν τα ήρεμα νερά του Νείλου, εικόνες από
κάποιο χωριό την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και μια παρέα γυναικών
έβγαζε νερό από ένα χωμάτινο πηγάδι.
Η μητέρα μου όμως θεωρούσε πως το καλύτερο δώρο για έναν
γάμο ή για κάτι πολύ σοβαρό θα ήταν ένας πίνακας κι έτσι η
όμορφη συλλογή άρχισε σιγά σιγά να κάνει φτερά !!!
Δεν ξέρω τι απέγιναν όλοι αυτοί οι πίνακες, αν τους εκτίμησαν
αυτοί που τους πήραν για δώρο από τα χέρια της μητέρας μου,
όμως όσα κομμάτια απέμειναν για εμένα έγιναν ιερά κειμήλια
και δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ μέχρι και σήμερα.

Έχω προσθέσει πολλά από τότε σε αυτά που αγαπώ να έχω

γύρω μου, όμως πάντα σταθερή αξία παραμένουν οι λίγοι
πίνακες που κατάφερα να περισώσω από την  μανία της μητέρας μου
να δωρίζει τα πραγματά της (και που προς το τέλος της ζωής της
χειροτέρεψε και όποιος ερχόταν να την δει έφευγε με κάποιο
αναμνηστικό)  και οι μπουφέδες που για τον καθένα έχω βρει
διαφορετική χρηστική αξία.
Μαζί με αυτά μου έμεινε η ανάμνηση των χρόνων που οι
άνθρωποι μοίραζαν απλόχερα κομμάτια της ζωής τους !
Κάποια στιγμή θα τους φωτογραφίσω γιατί πιστεύω πως αξίζει
τον κόπο να τους δείξω.
Προς το παρόν  αφήνω τους πίνακες να μιλήσουν όσο μπορούν
μέσα από τις φωτογραφίες .

Levina