αν ... ήσουν εδώ!

Έστρωσα το τραπέζι σήμερα και ήθελα να καθίσουμε

ο ένας απέναντι στον άλλο, να φάμε μαζί, να  περάσουμε

ώρες συζητώντας  για διάφορα, να γελάσουμε …

έβαλα και  εκείνο το όμορφο σερβίτσιο που σου αρέσει

από γαλάζια πορσελάνη , το είχες φέρει εσύ σε κάποιο

από τα μακρινά ταξίδια σου και τόσο καιρό φοβόμουν

να το βάλω στο τραπέζι μας μήπως και με κάποια

αδέξια κίνηση σπάσω κάποιο από τα εύθραυστα πιάτα

Βασανίζω το χέρι που σφίγγει στην παλάμη το μαχαίρι ,

πετάω μακριά τις λέξεις που ματώνουν χωρίς να με

νοιάζει που θα πέσουν , αν σαν φθινοπωρινά φύλλα

ανακατευτούν στο χώμα με τις σταγόνες της βροχής.

Αναρωτιέμαι σήμερα αν ήσουν εδώ τι θα έλεγες?

Θα μιλούσες για την παγωνιά που πιάνει τα βράδια?

Για τις λίμνες που τα νερά τους παραμένουν ακίνητα 

σαν σιωπηλοί παρατηρητές , λες και περιμένουν

κάτι που δεν έρχεται ποτέ ... να φανεί κι ας χαθεί μετά....

κάτω από την αναμονή ξεθωριάζουν τα χρώματα

Νομίζω πως κάθεσαι εκεί στην άλλη άκρη του τραπεζιού

παίζεις με το πιρούνι  σου, πιάνεις το ποτήρι με το νερό

δοκιμάζεις  ένα κομμάτι από το κέικ σοκολάτας και μικρά

λαμπερά κρυσταλλάκια ζάχαρης μένουν στα χείλη σου ,

απομένω να τα χαζεύω και  καταλήγω  με την αίσθηση

του ανικανοποίητου τελικά βαθιά μέσα στο κορμί μου.

Ξυπνάω αργά μέσα στην νύχτα και νοιώθω μια

απέραντη ανάγκη να γευτώ κρυστάλλους ζάχαρης.
Ψάχνω να βρω τα χείλη σου μα βρίσκω  το σκοτάδι.

Levina