24.10.11

ίδιος ο χρόνος





Κάθισε απαλά απέναντί του. Εκείνος στο συνηθισμένο του μέρος,
δίπλα απ το παράθυρο να κοιτά με βλέμμα απλανές έξω.
Εκείνη στην απέναντι πολυθρόνα πλάι στο τραπεζάκι με το φωτιστικό φορτωμένο με τα αγαπημένα της βιβλία.
Ο αέρας φύσαγε δυνατά, έπαιρνε το κλαρί από την μηλιά έξω
από το παράθυρο και το χτύπαγε επάνω στο παντζούρι κάνοντας
έναν συνεχόμενο υπόκωφο ήχο που στην αρχή μπορεί να μη το
πρόσεχε όμως τώρα πια αυτός ο μονότονος κτύπος έμοιαζε σαν
καρφί που ήθελε να σφηνωθεί στο μυαλό της.
Εκείνος όμως δεν φαινόταν να ενοχλείται από αυτό λες και
βρισκόταν κάπου αλλού σε κάποιο άλλο μέρος βυθισμένος
πάντα στις δικές του σκέψεις.
Πρέπει να του πω να κόψει αυτό το κλαρί , σκέφτηκε εκείνη
και ξαφνικά ένοιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά το λεπτό κορμί της.
Τα μάτια του ήταν καρφωμένα επάνω της και την κοιτούσαν επίμονα.
Παρατηρούσαν το πρόσωπο, τα μαλλιά της, το κορμί της, τέλος
καρφώθηκαν στα μάτια της. Αιχμαλώτισαν το βλέμμα της.
Αμίλητοι παρέμειναν να αναμετριούνται με το βλέμμα.
Πόσα χρόνια είχε περάσει στο πλάι του? Πολλά, πάρα πολλά
και ακόμα την ξάφνιαζε.
Απρόβλεπτος πάντα, στα λόγια, στις πράξεις, σε όλα του
ακόμα και τώρα που εκείνη περίμενε πως τα χρόνια θα τον
γλύκαιναν, εκείνος παρέμενε το ίδιο απόμακρος, σιωπηλός,
ανεξιχνίαστος. Μαζεύτηκε στο κάθισμα της.
'' Υπάρχει έρωτας; '' Μίλησε εκείνος.
Τι ερώτηση! Άνοιξαν διάπλατα τα μάτια της, κράτησε την
ανάσα της, τι να του πει;
'' Όχι, την αλήθεια του είπε , όχι πια. ''
Μια σκιά πέρασε στο βλέμμα του.
'' Τι υπάρχει; '' Δεν του άρεσε η απάντησή της το είδε στα μάτια του.
Αλήθεια τι υπήρχε; Τι είχε απομείνει μετά από μια ολόκληρη
ζωή στο πλάι του, μια δύσκολη ζωή. Δεν της είχε λείψει τίποτα,
όλα τα είχε, χρήματα, σπίτια, οικογένεια, ταξίδια, αλλά…
εκείνος της έλειπε και ας ήταν στο πλάι της. Την καρδιά του
την είχε ποτέ δική της. Πλήρωνε με την σιωπή της, με την ανοχή της,
με την υπομονή της ότι της είχε προσφέρει και τώρα που τα
παιδιά είχαν φύγει πια από το σπίτι, είχαν μείνει δυο τους
να αναμετριούνται.
Είχε φτάσει φαίνεται πια η ώρα για το επόμενο βήμα.
Αγάπη ήθελε να του πει, αγάπη υπάρχει, όμως ανάμεσά τους
ούτε αυτό υπήρχε, δεν υπήρξε ποτέ.
Ίσως λίγο στην αρχή, που ξέφτισε γρηγορότερα από όσο
θα περίμεναν και οι δυο τους κι απέμειναν αμέτρητα χρόνια
ανοχής και ένοχης σιωπής ανάμεσά τους.
Δυο άνθρωποι, δυο πλοία σε μια σκοτεινή θάλασσα να
διασταυρώνουν κάθε τόσο την πορεία τους και να χωρίζουν
ξανά και τώρα σαν δυο ναυάγια να σαπίζουν στο ίδιο μουράγιο,
καθισμένοι σιωπηλοί ο ένας αντίκρυ στον άλλον σαν
να περιμένουν κάτι…
Ποιος από τους δυο θα έβρισκε την δύναμη να αλλάξει
αυτή την ζωή;
Όλος ο κόσμος της μια γυάλινη σφαίρα πλάι στα βράχια,
θα μπορούσε να την σπάσει, να ελευθερωθεί !
Νέοι ήταν ακόμα, είχαν χρόνια μπροστά τους, να τα ζήσουν
όπως τα ονειρεύτηκαν, εκείνη στα δικά της όνειρα,
εκείνος στα δικά του.
Κάποτε .
Όταν έκαναν ξεχωριστά τα όνειρα τους και ας ήταν μαζί !
Τότε που εκείνος την θεωρούσε περιττό βάρος στην ζωή του
και εκείνη τον κατηγορούσε για αγροίκο.
'' Αγάπη έχει μείνει '' του είπε τελικά κι ας μην το πίστευε.
'' Αγάπη! Ναι αγάπη έχει μείνει '' συμφώνησε και αυτός χωρίς
να το πιστεύει ούτε ο ίδιος.
'' Δεν πας να μου φτιάξεις ένα καφεδάκι αγάπη μου; ''
Γέλασε κρυφά εκείνη στην προσφώνηση! Άκου αγάπη μου!
Ανοησίες, ποτέ δεν την είχε πει έτσι.
Τσακίστηκε να τρέξει στην κουζίνα, να του φτιάξει το καφεδάκι του
όπως πάντα και να του το σερβίρει στον ασημένιο δίσκο με το
παλαιομοδίκο δαντελένιο πετσετάκι.
Μετά θα άνοιγαν την τηλεόραση να δουν μαζί τις ειδήσεις των 8
κι ύστερα θα πήγαιναν για ύπνο.
Τι σημασία είχε πια πως χρόνια και χρόνια κοιμούνται
με γυρισμένη την πλάτη ο ένας στον άλλο.
Όλα ένα συνήθειο είναι τελικά.


                                               Levina







14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σε αιχμαλωτίζει!

Lyriel Bee είπε...

με άγγιξε ιδιαίτερα το κείμενο σου.. με συγκίνησε.
στεναχωριέμαι αφάνταστα με κάτι τέτοιες περιπτώσεις, και απο την άλλη τα μάτια μου δακρίζουν απο χαρά όταν βλέπω ευτυχισμένα ζευγάρια, με έναν ενθουσιασμό στο μάτι ζωντανό, ακόμα και όταν τα χρόνια έχουν περάσει.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

καλώς ήρθατε στο μεγάλο μας τσίρκο! που πονάει. που διαλύει. που εξοντώνει σιγά-σιγά. που σπέρνει λέξεις που και που όμορφες, μόνο και μόνο για να μην ξεραθεί τελείως το χωράφι και ας μην ανθίζουν πια τα δέντρα του...
σε φιλώ ομορφάδα μου! ζωή είναι. θα περάσει..

Levina είπε...

Dark
Χαίρομαι που σου άρεσε σαν κείμενο,
αυτή η μικρή σου φράση τα λέει όλα!
Σε ευχαριστώ
Καλημέρα σκοτεινέ μου.

Levina είπε...

Κοριτσάκι μου
είναι τόσο πολυδιάστατες οι ανθρώπινες σχέσεις!
Πως αλήθεια να τις κλείσεις σε κουτιά και σε κανόνες? Πως να βάλεις όρια στο πως λειτουργεί
το ανθρώπινο μυαλό!
Μακάρι να ήταν όλα τόσο τέλεια και όμορφα...
αρμονικά !

φιλιά απο Ελλάδα Lyriel

Levina είπε...

Aγαπημένη μου , όταν διάβασα το σχολιό σου
δεν ξέρω γιατί αλλά στο τέλος έβαλα τα γέλια!
Ζωή είναι .........θα περάσει!!!
Σίγουρα θα περάσει , που θα πάει?

Φιλιά ομορφιά μου
να έχεις μια όμορφη μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραιο κειμενο μαγισσουλα μου

Βεβαια αυτη η ιστορια μιλαει για εναν απιστευτο
συμβηβασμο που δεν θα με βρει να συμφωνω
Ολες αυτες οι σχεσεις ειναι κατι σαν εξισωση.
Εχω αυτα αν... χανω αυτα και κερδιζω τα αλλα
και δεν μου δινει και κανεις τη σιγουρια οτι θα γινουν τα πραγματα οπως τα θελω...
Εγω παντος ενα εχω να πω. Αν δεις καποιους ανθρωπους που εχουν ζησει μαζι για 40, 50, δεν ξερω και εγω ποσα χρονια να κοιταει ο ενας τον αλο και να χαμογελαει, να φωτηζετε το προσοπο τους τοτε πραγματικα αξιζει να ρισκαρεις για να βρεις αυτον τον ενα/μια.
Ο Βεγγος ειχε πει οτι ευτυχια ειναι δυο χερια
ενα ζεβγαρι χερια που θα σε κρατανε και θα τα κρατας γερα σε ολη σου την ζωη μεχρι την στιγμη που θα σου κλησουν τα ματια. Ειναι ενα πολυ καλο παραδειγμα για αυτο που θελω να πω γιατι ειχε την τυχη να βρει αυτο το ζεβγαρι χερια.

Μπορει να μην τα βρεις ποτε αλλα σιγουρα δεν θα ζησω καπος αλιος την ζωη μου.
Ειναι κατι για το οποιο δεν μπορω να κανω συμβηβασμους και εξισωσεις.

Φιλια καλη μου μαγισσα

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Μια εξαίρετη απεικόνιση μιας πραγματικότητας όπου θα πρέπει ίσως να υποβληθεί η "αυτο-ερώτηση": "Είναι ο άνθρωπός μου;" Μπορεί η απάντηση να δώσει λύσεις.

Άιναφετς είπε...

Αχ! Levina, δε θα σταθώ στην αφήγηση που είναι όντως εξαιρετική αλλά στην ουσία του κειμένου...
Όταν δυο άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια γάμου βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο και κοιτάζουν με ειλικρίνεια και χωρίς φόβο ο ένας τα μάτια του άλλου...πρέπει να τολμήσουν να δουν κατάματα τη αλήθεια και να βάλουν μια τάξη, να μιλήσουν...βλέπεις όμως πόσο δύσκολο είναι, γιατί όλοι μας βολευόμαστε κάπου και δίνουμε του κόσμου τις δικαιολογίες για να μη δράσουμε... έτσι η ζωή μας περνάει και μας προσπερνάει...
Οι σχέσεις θέλουν καθημερινή φροντίδα!
Σε φιλώ τρυφερά και σ' ευχαριστώ που βάζεις ένα τέτοιο θέμα "επί τάπητος"!

Levina είπε...

Aυτό που θα έλεγα αγαπημένε μου Παναγιώτη,
είναι πως απόλυτο δεν είναι τίποτα!
Μακάρι να ήταν τόσο ιδανικά, ασυννέφιαστα χρόνια κοινής συμβίωσης για 40 και βάλε χρόνια μέχρι τον θάνατο…..αλλά…….
Γιατί κατά βάθος ούτε αυτό το πιστεύω?
Γιατί μου φαίνεται και αυτό απίστευτα βαρετό?
Μου δίνει την εικόνα από δυο love bird κλεισμένα στο κλουβί να φιλιούνται και να τιτιβίζουν όλη μέρα για χρόνια!!
Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι παπαγαλάκια και χωρίς αλατοπίπερο η ζωή δεν έχει ουσία. Αποψή μου αυτή φυσικά. Χωρίς πάλι να φτάνουμε στο άλλο άκρο.
Όλα με ΜΕΤΡΟ, όλα για να έχουν ουσία.

Levina είπε...

Χριστόφορε μου
Σωστά τα λες, αλλά άντε και κάνεις την ερώτηση και απαντάς και με ειλικρίνεια στον εαυτό σου….
Είσαι και έτοιμος για την λύση? Ή μάλλον για την διάλυση?

Levina είπε...

Καθημερινή φροντίδα μαγισσούλα μου
και πραγματική αγάπη που θα πηγάζει
από μέσα σου όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου. Τρυφερότητα για εκείνον ή εκείνη,
ανησυχία για τα θέλω του,
φροντίδα για τις πληγές του.
Αλλά και πόσα ζευγάρια μένουν εγκλωβισμένα
σε ανήλιαγους γάμους, με δικαιολογία τα παιδιά τις περισσότερες φορές και περιμένουν να μεγαλώσουν τα παιδιά και τρώνε τις σάρκες τους στο μεταξύ και κάποια στιγμή που έχουν μείνει μόνοι…….η ελευθερία τους φαίνεται πια άπιαστο όνειρο!!
Τι κρίμα!!
Μα δεν αλλάζει ο άνθρωπος, οι ιδέες και οι συνήθειες του τόσο εύκολα.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Αυτό είναι ένα ερώτημα πράγματι! Δεν απαντιέται εύκολα!

Ανώνυμος είπε...

Levina μου γιατι κλουβια και πουλακια;
Γιατι ασυννεφιαστα;
Αν το κλουβι αντικατροπτιζει το σπιτι η το γαμο η οπως θελεις πεστο τοτε συμφωνω.
Αν εγραψα κατι λαθος τοτε θα σου πω οτι η απαντιση σου στην Αιναφετς ειναι ακριβος αυτο που ενοω. Με την διαφορα οτι δεν θα μπορουσα στο δευτερο μερος του σχολιου σου να συμβηβαστω μεσα σε μια σχεση που δεν εχει να μου δωσει κατι.
Η απο συνηθεια η για τα παιδια.
Τελος αναφερομενος για αλη μια φορα στο κλουβι θα σου πω οτι δεν μπορω να βαζω ταμπελες στο πως μπορει να ειναι μια ιδανικη σχεση ζωης.
Για παραδειγμα αν αυριο κανω μια σχεση και αποφασισουμε να ζησουμε σε απεναντη σπιτια αλλα πραγματικα πιστευω οτι αξιζει δεν θα με χαλασει καθολου και αυτο γιατι και εγω πιστευω στις ελευθεριες που τοσο συχνα αναφερωνται.
Εαν καταφερει καποιος να εχει τις ελευθεριες που θελει χωρις αυτες να προσβαλουν τον αλο τοτε δεν καταλαβενω που ειναι το πρωβλημα.
Ακομα και να διαλυσει καποιος την σχεση ειναι σεβαστο απο την στιγμη που θιγονται οι ελευθεριες
του. Δεν ειναι ευκολο και μαλιστα οταν πρεπει να γραψεις μεσα σε πεντε σειρες για αυτο και τις αποψεις σου.
Θα πω οτι ολες οι επιλογες που κανουμε εχουν και το απαρετητο τιμημα. Ισως λοιπων η ερωτιση που θα πρεπει να κανουμε στον εαυτο μας να ειναι
Εισαι διατεθημενος να το πληρωσεις;
Και για την αρχη αλλα και για το τελος.

Ταξιδιαρικη μουσικη
Παω να φτιαξω καφε
Φιλια αγαπημενη

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...