Mεθυσμένο πρωινό

Μεθυσμένο Πρωινό

Άνοιξε αργά τα μάτια της προσπαθώντας να εστιάσει γύρω

στον χώρο, να καταλάβει που βρισκόταν.

Ένα λευκό ταβάνι, ένα παλιομοδίτικο φωτιστικό από πάνω της

από αυτά με τα μόνιμα σκονισμένα κρυσταλλάκια που πετάνε

το θλιβερό τους φως στους τοίχους, μια κιτρινισμένη ταπετσαρία

σπαρμένη με ξεθωριασμένα ροζ τριαντάφυλλα.

Πως στο καλό βρέθηκε εδώ;

Θυμόταν μόνο πως ήταν κάποια στιγμή πολύ ζαλισμένη, είχε

πιει παραπάνω από όσο άντεχε, πως είχε ακουμπήσει επάνω του

για να μην πέσει…επάνω σε ποιόν; γιατί δεν την κρατούσαν

τα πόδια της και μετά ...τίποτα…σκοτάδι.

Το δωμάτιο μύριζε μούχλα, τσιγαρίλα και κάτι σαν τσιγαρισμένο

κρεμμύδι, μια δυνατή μυρωδιά που ερχόταν από το διπλανό

δωμάτιο και σχεδόν της έφερε δάκρυα στα μάτια.

Αν δεν είχε τόσο πονοκέφαλο θα το έβαζε στα πόδια.

Αλλά ένοιωθε τόσο βαριά, το σώμα της ένα κομμάτι μάρμαρο

πεταμένο σε αυτό το σκληρό στρώμα.

Και όμως τα σεντόνια ήταν πεντακάθαρα, μύριζαν απορρυπαντικό

και τα ένοιωθε ευχάριστα ζεστά στο παγωμένο κορμί της.

Από το μισόκλειστο παντζούρι έμπαινε το φως του ήλιου,

λωρίδες από δυνατό φως που πάνω του χόρευαν συννεφάκια

σκόνης… τι στο καλό, κόντευε μεσημέρι!

Προσπάθησε να ανασηκωθεί και ο πόνος στο κεφάλι την χτύπησε

σαν βαριοπούλα, τα μάτια της τα ένοιωθε να αλληθωρίζουν,

ένας ήχος σαν βογκητό βγήκε από τον ξεραμένο λαιμό της

και τον άντρα που μπήκε στο δωμάτιο τον είδε μόνο σαν σκιά.

Μύρισε όμως τον φρέσκο καφέ που της έφερνε και το άρωμά του

πλημμύρισε το δωμάτιο...

'' Δεν χρειάζεται να σηκωθείς, περίμενε να φας πρώτα κάτι
και να σου δώσω και ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο,
πονάει το κεφάλι σου έτσι; ''

Μα τι ερώτηση ήταν αυτή; Φυσικά και πονάω ήθελε να του πει,

αλλά όταν άνοιξε το στόμα της να μιλήσει είδε πως δεν μπορούσε

να βγάλει άχνα, ακόμα και την γλώσσα της την ένοιωθε αφάνταστα

πρησμένη.

Εκείνος κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι και ακούμπησε ένα

μεγάλο δίσκο πλάι της, την ανασήκωσε απαλά σαν μωρό,

της έβαλε στην πλάτη δυο μαξιλάρια για να σταθεί και μετά

της έδωσε στα χέρια της που έτρεμαν το φλιτζάνι με τον καφέ.

Ήπιε μια γερή γουλιά …πικρόοος !

'' Μη βιάζεσαι, φάε πρώτα κάτι '' της είπε και της έχωσε στο στόμα

την άκρη από ένα παξιμάδι αλειμμένο με βούτυρο και μαρμελάδα.

Δεν θέλω να φάω, ήθελε να του πει αλλά ξαφνιασμένη άρχισε να

μασουλά με βουλιμία και με αυτό τον ρυθμό έφαγε δυο φρυγανιές

και ήπιε όλο τον καφέ σχεδόν πριν σηκώσει τα μάτια της και δει

ποιος καθόταν δίπλα της και την φρόντιζε.

Δυο σκούρα μάτια σαν φωτιές επάνω σε ένα χλωμό πρόσωπο,

αυτό θα θυμόταν για πάντα μετά όταν θα έφερνε στην μνήμη της

αυτό το πρωινό.

'' Φοβήθηκα για σένα εχθές , της είπε , δεν ήξερα τι να σε κάνω
και σε έφερα εδώ ''

'' Η φίλη μου; κατάφερε να ψελλίσει, δεν ήμουν μόνη μου ''

'' Είχε φύγει με τον δικό της, μόνη σου ήσουν και είχες πιει

πάρα πολύ, δεν είχα άλλη επιλογή ''

Ήθελε να τον ρωτήσει τόσα πολλά, πως βρέθηκε γυμνή στο

κρεβάτι του, τι στο καλό έκαναν, ήθελε να βάλει τα κλάματα γιατί

δεν θυμόταν τίποτα, είχε κοιμηθεί με έναν άγνωστο και δεν θυμόταν!

Μα εκείνος την κοιτούσε τόσο έντονα που ντρεπόταν να ρωτήσει

οτιδήποτε. Είχε φέρει μια μεθυσμένη στο σπίτι του, κοιμήθηκε μαζί της

και τουλάχιστον είχε την ευγένεια να της προσφέρει καφέ και πρωινό

πριν την πετάξει στον δρόμο.

Ας σταματούσε να την κοιτά!

'' Σε παρακαλώ, μπορείς να '' έγινε κατακόκκινη κι ο πονοκέφαλος

ήρθε πάλι ορμητικός να την ζαλίσει.

Ήθελε να του πει να την αφήσει μόνη της, να της δώσει τα ρούχα της, να…

Το γέλιο του ήταν τόσο αυθόρμητο που της έκοψε την ανάσα.

'' Μα τι νομίζεις ? την ρώτησε και εκείνη ντράπηκε ακόμα περισσότερο

να του πει τι νόμιζε. Όχι δεν κοιμηθήκαμε μαζί, δεν θα το έκανα αυτό

σε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της, έχω

μια πολυθρόνα έξω στην είσοδο, εκεί κοιμήθηκα εγώ ''

'' Τα ρούχα μου; ''

'' Εγώ στα έβγαλα, τα λέρωσες όταν έκανες εμετό και στα έπλυνα,
όσο μπορούσα δηλαδή, δεν είμαι και τόσο καλός στο νοικοκυριό
και σε έβαλα να κοιμηθείς, τίποτα παραπάνω κοριτσάκι, περίμενε
να στα δώσω να ντυθείς αν νιώθεις λίγο καλύτερα ''

Έγνεψε ναι με το κεφάλι, ζαλιζόταν αλλά αυτό θα αργούσε να

περάσει ακόμα, ντρεπόταν όμως να μείνει περισσότερο εκεί,

ολόγυμνη σε ένα ξένο κρεβάτι με έναν άγνωστο να την κανακεύει

σαν μωρό.

Της έφερε τα ρούχα της και πήρε τον δίσκο έξω για να την αφήσει

μόνη της να ντυθεί.

Έκανε γρήγορα, έστρωσε και το κρεβάτι και μπήκε στο μικρό

μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο της.

Πόσο χλωμή ήταν! Τα μάτια της φάνταζαν τεράστια και όπως

ήταν λερωμένη με τα χρώματα του μακιγιάζ πρέπει να ήταν

σαν κλόουν. Πλύθηκε , χτένισε και την ζούγκλα των μαλλιών της

και ένοιωσε πολύ καλύτερα. Εκείνος την περίμενε υπομονετικά

καθισμένος στην μικρή κουζίνα με ένα φλιτζάνι καφέ στα χέρια του

και ήταν φανερός ο θαυμασμός στα μάτια του όταν την είδε .

'' Τελικά είσαι όμορφη '' Της είπε απλά και εκείνη χαμογέλασε.

'' Πρέπει να φύγω, του είπε, λυπάμαι για ότι έγινε, πίστεψε με

δεν το έχω ξανακάνει αυτό ''

Άπλωσε το χέρι του και πήρε την παλάμη της

'' Πρέπει να συστηθούμε, με λένε Αλέκο ''

Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.

'' Ναι , νομίζω αφού περάσαμε μαζί την νύχτα! Γέλασε εκείνη ξανά,

εμένα Δάφνη ''

Έβαλαν πια και οι δυο τα γέλια.

'' Δάφνη, σοβαρεύτηκε απότομα εκείνος, το ξέρεις ότι ροχαλίζεις; ''

Ξαφνιασμένη τον κοίταξε για δευτερόλεπτα και μετά ξέσπασαν

σε ένα παροξυσμό γέλιου που τους έφερε δάκρυα στα μάτια.

Πήρε την τσάντα της, του έδωσε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο

και έφυγε γελώντας ακόμα.

Κατέβηκε τα σκαλιά της παλιάς πολυκατοικίας, τελικά από το κάτω

διαμέρισμα ερχόταν η μυρωδιά του καμένου κρεμμυδιού, και βγήκε

στον δρόμο. Ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα ξαναγύριζε

σε αυτό το διαμέρισμα.

Αλέκος !

'' Δάφνηηη…Δάφνηηηη…'' η φωνή ερχόταν από ψηλά.

Σήκωσε τα μάτια της και σε ένα από τα παράθυρα της

πολυκατοικίας κρεμόταν εκείνος και την φώναζε.

'' Δεν μου έδωσες το τηλέφωνο σου! '' Ξαναφώναξε εκείνος χωρίς

να τον νοιάζει που εκτός από την ίδια άλλα εκατό μάτια είχαν

υψωθεί και τον κοίταζαν.

Αλέκος!

Έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε τρέχοντας στην πολυκατοικία

ενώ εκείνος κουτρουβαλούσε τις σκάλες να την προλάβει.

Levina