22.7.11

Β Ι Α



BIA
(Γυναικείες στάχτες)

Ξημερώνει.
Βλέπω την ροδαυγή πίσω από τα κλειστά τζάμια, ανάμεσα
στις τραβηγμένες κουρτίνες κι εγώ είμαι ακόμα καθισμένη
στην βάση της σκάλας, ακουμπισμένη στην κουπαστή.
Δεν θυμάμαι πόσες ώρες έχουν περάσει να βρίσκομαι ακίνητη
σε αυτή την θέση. Μόνο τον πόνο νοιώθω.
Όχι δεν είναι πόνος, ένα μούδιασμα είναι που έχει απλωθεί
από τις άκρες των ποδιών μου μέχρι το κεφάλι μου.
Κοιτάζω τα ματωμένα χέρια μου και ανακαλύπτω πως με
μια ανεξήγητη τρυφερότητα κρατώ στις χούφτες μου μερικές
ξεριζωμένες τούφες από τα ίδια μου τα μαλλιά.
Πόσο διαφορετικό φαίνεται τώρα το χρώμα τους από όταν
κοίταζα κάποτε το καλοχτενισμένο μου κεφάλι στον καθρέφτη
του μπάνιου. Τα νεκρά μαλλιά αλλάζουν χρώμα, όπως αλλάζουν
κι οι νεκρές ψυχές.
Νομίζω πως πρέπει να σηκωθώ όρθια.
Το ξύλινο σκαλοπάτι πιέζει την πλάτη μου και κάποια σκλήθρα
πρέπει να έχει καρφωθεί στον γοφό μου αλλά και πάλι δεν έχω
το κουράγιο να κάνω καμία κίνηση.
Αλήθεια εκείνος πότε άλλαξε τόσο πολύ;
Πότε χαθήκαμε μεταξύ μας και δεν κατάλαβα αυτή την αλλαγή;
Από πότε μια απλή κουβέντα έφτανε για να τον εξοργίσει τόσο;

Τον περίμενα όπως κάθε βράδυ το ίδιο, το τραπέζι στρωμένο,
το φαγητό ζεστό, το μπάνιο του έτοιμο με τις καθαρές πετσέτες
επάνω στο ράφι στοιχισμένες σαν στρατιώτες για πρωινή αναφορά.
Μα αυτό το βράδυ δεν ήρθε και ούτε τηλεφώνησε πως θα αργήσει .
Όταν περασμένα μεσάνυχτα άκουσα το κλειδί του στην πόρτα
πετάχτηκα από τον ύπνο που με είχε πάρει επάνω στον καναπέ
με την τηλεόραση ανοιχτή να τον περιμένω.
Μια απλή ερώτηση ήταν '' Γιατί άργησες; '' και δεν πρόσεξα
το βλέμμα του που ήταν παγωμένο σαν άγρια θάλασσα πριν
προχωρήσω στην επόμενη ερώτηση. '' Ένα τηλέφωνο δεν
μπορούσες να με πάρεις; ''
Νομίζω πως η επόμενη λέξη μου ήταν ένα ... Ανησύχησα και
τότε ένοιωσα την ηρεμία που έρχεται πριν την καταιγίδα.
Σαν μυρίζεις την βροχή στα πεσμένα φύλλα του δρόμου αλλά
ακόμα δεν την έχεις νοιώσει. Μια βροντή ήταν η φωνή του,
άγρια, βραχνή, πολυβόλο που ξερνούσε σφαίρες από κατηγόριες
για το πόσο δεν τον καταλαβαίνω που κουράζεται για εμένα, που
δεν νοιώθω τις αγωνίες του, για την κατάντια μου που είμαι μια γυναίκα άβουλη, άχρωμη, ανόητα ματαιόδοξη... κατηγόριες για το πόσο
άλλαξα και το πόσο με βαρέθηκε με την μονότονη κλαψιάρικη
φωνή μου, το απεριποίητο εγώ μου, το μόνιμα θλιμμένο βλέμμα μου
και σε κάθε του λέξη ένα άγριο ασυναίσθητο σπρώξιμο που καταλήγει
σε βουβές γροθιές χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Νομίζω πως πισωπατώ καθώς με σπρώχνει η ορμή του και φοβάμαι
αυτές τις λέξεις σφαίρες που ξεστομίζει.
Θέλω να μου εξηγήσει και μόνο ένα '' Γιατί '' βρίσκω να ρωτήσω
προτού το υψωμένο χέρι που δεν μπορώ να αποφύγω πέσει
σαν βαριοπούλα επάνω μου . Δεν νοιώθω πια τα καρφιά που
μπήγονται στο κορμί μου και τα δέχομαι όλα φτάνει να σταματήσει
η φωνή να τρυπάει τα αυτιά μου και το χέρι να βασανίζει το σώμα μου. Αρπάζω το κάγκελο της σκάλας και εκεί κάθομαι στο τελευταίο σκαλί ακουμπώντας την πλάτη μου και μένοντας να κοιτάζω το αίμα που
στάζει στα πόδια μου. Που στο καλό βρέθηκε τόσο αίμα;
Κατάφερα να μη φωνάξω. Βουβά έτρεξαν τα δάκρυά μου να μη
μας ακούσει η γειτονιά και τώρα να που ξημέρωσε.
Αυτό το κορμί να μη θέλει να με υπακούσει και με το ζόρι του δίνω
εντολή να σηκωθεί.
Εκείνος ροχαλίζει στο κρεββάτι μας.
Μπήκα στο μπάνιο και σκούπισα το αίμα μου επάνω στις
καλοδιπλωμένες πετσέτες που τον περίμεναν. Μετά ντύθηκα
αθόρυβα και γέμισα ένα σάκο με όσα ρούχα μπορούσα να πάρω.
Πήρα όσα χρήματα βρήκα στις τσέπες και στο συρτάρι του και
βγήκα στον δρόμο χωρίς να μπω στον κόπο να κλείσω την πόρτα
πίσω μου . Ένας σάκος, λίγα χρήματα, καμία φωτογραφία.
Αυτά είχα μόνο δικά μου για να συνεχίσω τον δρόμο μου .
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου χαϊδεύουν το πρησμένο πρόσωπό μου
και εγώ τις καλωσορίζω σαν Θείο Δώρο.
Μπαίνω στο τραίνο χωρίς να κοιτάξω τον προορισμό.
Δεν με νοιάζει το που θα πάω, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο
πλέον εμπρός μου. Θα κοιτάω τους σταθμούς κι όπου
μου αρέσει το τοπίο και τα σπίτια εκεί θα κατέβω να ξεκινήσω ξανά.
Νομίζω χαμόγελο είναι αυτό που έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου.


Levina











9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι ευχάριστα όσα περιγράφεις. Αλλά τα περιγράφεις δυνατά και με πάθος.

Αισιόδοξο το μήνυμα στο τέλος.

Καλό !

Ανώνυμος είπε...

Λεβίνα μουυυυυυυυυυυ..

εχω ανατριχιάσειι απ οργη..

αλλα πανω απ ολαααα..

μου ερχεται να φωναξω δυνατα

ΖΗΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

αι σιχτιρι ...

θαρρος και δυναμη...

πολυ ομορφο Λεβίνα μου...
ζουσα την καθε στιγμη..

και το ζητω η απελευθερωση μου ηταν τοσο αληθινη..

μακαρι να έβρισκαν όλες οι κακοποιημενες ψυχες την δυναμη και το θαρρος να παρουν την βαλιτσα της ζωης και να φυγουν...

μεγαλο θεμα συζητησης αυτο καλημου..

ειναι απ τα θεματα που με εξοργιζουν..η βια καθε ειδους και η σεξουαλικη κακοποιηση και παιδοφιλια και παιδεραστια..

καλη συνεχεια να εχουμε μεσα σε αυτον τον γκριζο ουρανο.. με φιλια που φωναζουν ΖΗΤΩ...

Levina είπε...

GiP,
όχι δεν είναι ευχάριστα,
το αντίθετο,
μα υπάρχουν
Αλλά σημασία έχει ποιό τέλος δίνεις
σε κάθε ιστορία,
αν σκύβεις το κεφάλι ή το σηκώνεις
και προχωράς μπροστά.

Levina είπε...

σ αγαπώ μου
ΖΗΤΩ λέω και εγώ...
άντε στο καλό.....
Υπάρχουν πολλές μορφές βίας για να βασανίσεις
μια ψυχή και όχι απαραίτητα με την χειροδικία.... καμιά φορά τα λόγια ή τα έργα
πονάνε το ίδιο και χειρότερα!
Και ποιός δεν έχει υποστεί στην ζωή του
κάποια μορφή βίας?
Σημασία όμως έχει αυτό το ΖΗΤΩ...
το ΄΄ επιτέλους ΤΕΛΟΣ ΄΄
το να ξεφορτώνεσαι οτιδήποτε βιάζει
την ψυχή σου.
Να απελευθερώνεσαι όπως το είπες.
Θέλει δύναμη
και όνειρο για να το κάνεις.
Αλλά γίνεται.
Μου άρεσαν τα φιλιά σου που φώναζαν ΖΗΤΩ!
ΖΗΤΩ λοιπόν και απο εμένα
με ελεύθερα μαγικά φιλιά
που ταξιδεύουν παντού.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Συγκλονιστικό στην αλήθεια του. Ούτε μια στιγμή δεν έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις κάτι. Έχεις την βεβαιότητα πως το ζεις! Πως είσαι εκεί!
Πόσο αληθινά είναι πάντως όλα όσα "είδαμε" στο κείμενο αυτό και πόσο κοντά μας, δίπλα μας, μπορεί να συμβαίνουν κι εμείς να χαμογελάμε μέσα στην άγνοια μας.
Λεβίνα είσαι εξαιρετικά προικισμένη στο να μεταφέρεις στους αναγνώστες σου σκηνές σαν την παραπάνω.
Όταν λοιπόν η λεπτή κλωστή που καθιστά δυο ανθρώπους συντρόφους, εραστές, συγκάτοικους, σπάσει τότε όλα τα κακά μπορούν να ελευθερωθούν και να ξεσπάσουν.
Καλό σου απόγευμα Λεβίνα.

Levina είπε...

Χριστόφορε δυστυχώς είναι πολλά τα ζευγάρια που έχει σπάσει η κλωστή ανάμεσά τους και συμβιώνουν για λάθος λόγους που τους κρατάνε δέσμιους τον έναν με τον άλλον και αυτή η έλειψη ελευθερίας φέρνει ολέθρια αποτελέσματα και όπως το είπες αρκετά δίπλα μας συμβαίνουν και εμείς να μη καταλαβαίνουμε ή ηθελημένα να μη καταλαβαίνουμε.
Ευχαριστώ Χριστόφορε, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως κάτι μέσα μου με κράτησε και δεν το έδωσα σε όλη την έκταση που ήθελα να το δώσω αυτό το θέμα.
Καλό Σαββατόβραδο καλέ μου.

Άιναφετς είπε...

Ω! πόσο γνώριμα όλα αυτά...και ένα ερώτημα:
Γιατί μερικοί από εμάς επιτρέψαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να γίνουμε θύματα...δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ο καθένας είναι άξιος της τύχης του...(μόνο στα θέματα υγείας σηκώνω τα χέρια) στα άλλα είμαι ανελέητη!!!
Καλό μας βραδάκι, γλυκιά μου γειτονοπούλα!!! :)))

Levina είπε...

Μαγισσούλα μου, συμφωνώ.
Γνώριμα και αν υπήρξαμε κάποια στιγμή
θύματα, σημασία έχει πως το αντιμετωπίσαμε,
πως προχωρήσαμε.
Καλό μας βράδι γλυκειά μου μαγισσούλα !!!!

Ανώνυμος είπε...

Λεβίνα μου περασα να δω πως πανε τα πραγματα με τη συνδεση.

χαζη ερωτηση..χαχαχαχαχα..
αν δεν εχεις δεν θα μπορεις να μου απαντησεις.:)))))

καλημερα με φιλια συνδεσης..

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...