Η Μαριονέτα

8 Μαρτίου, η μέρα της Γυναίκας και θα ακουστούν πολλά 

γι αυτή την μέρα . Δεν ξέρω τι αξία έχει τώρα πια, 

όταν γύρω μας υπάρχουν τόσες κακοποιημένες γυναίκες 

(στατιστικώς ακόμα και στην πολιτισμένη χώρα μας 

1 στις 4 γυναίκες κακοποιείται από τον σύζυγο, τον φίλο, 

τον πατέρα, τον συγγενή με κάθε τρόπο… φραστικό, σεξουαλικό 

ή στην εργασία της) . Δεν μιλάμε για χώρες που βρίσκονται 

στον σκοταδισμό και την αμάθεια… εκεί η γυναικεία υπόσταση 

έχει λιγότερη αξία από μια αγελάδα και είναι περισσότερο 

αναλώσιμη από ένα τσιγάρο.

Το δικό μου αφιέρωμα στην γυναίκα έχει να κάνει με ένα διήγημα.

Αν είναι φανταστικό ή όχι ;

Ίσως ναι, ίσως όχι….

Η Μαριονέτα 

Οι ζαλάδες είχαν γίνει επίμονες τον τελευταίο καιρό. Σηκωνόταν από το κρεβάτι

και σερνόταν μέχρι την κουζίνα να φτιάξει λίγο καφέ και τις τελευταίες μέρες

είχε πάρει άδεια από την δουλειά της, αυτή την πολύτιμη άδεια που την

χρειαζόταν όταν θα ερχόταν ο άνδρας της από το ταξίδι του για να περάσουν

λίγες μέρες μόνο οι δυο τους, ίσως και να έκαναν ένα ταξιδάκι.

Όμως να που είχε σπαταλήσει αυτές τις μέρες με το να περιφέρεται σαν

ζόμπι στο άδειο σπίτι και μετά βίας να στέκεται όρθια στα πόδια της.

Ευτυχώς που στο κάτω διαμέρισμα έμενε η πεθερά της και είχε αναλάβει

τα ψώνια, της έφερνε συχνά κι ένα πιάτο φαΐ μια και ήταν μόνη της

και δεν χρειαζόταν να μαγειρεύει καθημερινά.

Ίσως αν υπήρχε ένα παιδί να μην ένοιωθε τόση μοναξιά όμως αυτό δεν

είχε έρθει ακόμα. Βέβαια η δουλειά του στα καράβια κρατούσε τον άντρα της

μήνες μακριά, όμως στα δυο χρόνια είχαν περάσει τουλάχιστον έξη μήνες

μαζί, κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει μείνει έγκυος?

Οι φωνές από το σπίτι της πεθεράς της την έβγαλαν από τον λήθαργό της,

πάλι μάλωνε με τον κουνιάδο της, τον μεγαλύτερο αδελφό του άντρα της,

ένα ‘παιδί’ σαράντα χρονών που μια αρρώστια του είχε στερήσει την νοημοσύνη

και συμπεριφερόταν σαν πεισματάρικο τρίχρονο αγοράκι … με όλες τις ορμές

όμως ενός σαραντάρη άντρα. Σπάνια κατέβαινε στο διαμέρισμα τη πεθεράς της,

δεν ήθελε να έχει πολλές επαφές με τον κουνιάδο της, τον λυπόταν αφάνταστα

όμως από την ημέρα που την στρίμωξε στον πάγκο της κουζίνας βγάζοντας

άναρθρες κραυγές καθώς τριβόταν επάνω της, τρόμαξε τόσο από την

λάμψη που είχαν τα μάτια του ώστε κατέβαινε από σπανίως έως καθόλου.

Αν τότε δεν είχε μπει η πεθερά της μέσα να τον τραβήξει από πάνω της ,

ούτε ήξερε τι κατάληξη θα είχε αυτό γιατί εκείνος παρ΄ όλη την καθυστέρηση

που είχε στο μυαλό , είχε και μια αφύσικη μυϊκή δύναμη.

Ένοιωθε τόσο κουρασμένη να τους ακούει ξανά και ξανά να τσακώνονται

η πεθερά της κι αυτός που πάλι κάτι ζητούσε επίμονα και πετούσε αντικείμενα

στους τοίχους ενώ η γυναίκα προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Σκέφτηκε πως θα έπρεπε να τον έχουν κλείσει σε κάποιο ίδρυμα, η μητέρα του

δεν μπορούσε πια να κουμαντάρει τις εκρήξεις θυμού του, η ίδια ενδόμυχα

τον φοβόταν, αυτό το άδειο βλέμμα του, την μονοτονία των κινήσεών του,

το πρόσωπό του που δεν το είχε δει ποτέ να χαμογελά κι ο άνδρας της ήταν

μακριά για να βοηθά σε αυτή την κατάσταση. Κάποτε το έχει προτείνει δειλά

στην πεθερά της να ζητήσουν την γνώμη ενός γιατρού για το τι θα μπορούσαν

να κάνουν, εκείνη όμως της έκοψε την συζήτηση.

'' Είσαι ξένη και δεν σου πέφτει λόγος, δεν είναι σπίτι σου, σπίτι μου είναι ''

κι από τότε δεν ξαναμίλησαν γι αυτό το θέμα.

Τσίμπησε λίγη σούπα που της είχε ανεβάσει το μεσημέρι η πεθερά της έκανε

ένα ζεστό μπάνιο και πήγε να ξαπλώσει, αυτή η υπνηλία δεν την άφηνε να

σταθεί στα πόδια της.

Ένα τέρας την κυνηγούσε, έτρεχε ουρλιάζοντας σε ένα σκοτεινό μονοπάτι

κι εκείνο έτρεχε ξωπίσω της, ένοιωθε τα νύχια του να αρπάζουν τα πόδια της,

τα μαλλιά της, του ξέφευγε και πάλι την έφτανε, την έπιασε και την έριξε κάτω …

το στόμα του ήταν σαν κόκκινη σπηλιά, έσταζε σάλια από τις άκριες των

μυτερών δοντιών … το βάρος του ήταν ανυπόφορο κι αυτός ο ρυθμικός

χτύπος… πονούσε … ούρλιαξε ξανά μα δεν βγήκε φωνή από μέσα της.

Με ορθάνοιχτα μάτια κοιτούσε το τέρας καταπρόσωπο ανίκανη να αντιδράσει

όσο εκείνο μπαινόβγαινε ρυθμικά στο κορμί της … πονούσε μα ήταν αδύνατον

να κάνει την παραμικρή κίνηση … ένοιωσε ακόμα και τους σπασμούς του

οργασμού του και πάλι δεν κούνησε ούτε τα βλέφαρά της, με βλέμμα

γυάλινο απέμεινε να κοιτά το ταβάνι μέχρι που και πάλι όλα σκοτείνιασαν

γύρω της.

Ξύπνησε αργά το πρωί, είχε την ακαθόριστη αίσθηση πως κάτι είχε συμβεί

το βράδυ μα δεν θυμόταν τίποτα, σηκώθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη,

το ατσαλάκωτο νυχτικό της λες και δεν είχε κοιμηθεί με αυτό, τα μάτια της

που γυάλιζαν σαν να είχε πυρετό, τα χέρια της που έτρεμαν.

Ήπιε λίγο γάλα , έπρεπε να γυρίσει στην δουλειά της , είχε τόσα να κάνει …

Κρακ

Ο θόρυβος από το ποτήρι που της έπεσε από το χέρι και θρυμματίστηκε

στα πλακάκια την ξύπνησε για τα καλά.

Όχι το θυμόταν αυτό, δεν είχε κοιμηθεί με αυτό το νυχτικό, είχε φορέσει το

γαλάζιο, είχε κάνει μπάνιο και είχε φορέσει το γαλάζιο με την λευκή κορδελίτσα.

'' Τρελαίνομαι '' ψιθύρισε κι έτρεξε στο μπάνιο της να κοιτάξει στο καλάθι

με τα άπλυτα … πουθενά ούτε το νυχτικό της, ούτε η πετσέτα που σκουπίστηκε

την προηγούμενη βραδιά.

Το τέρας ξανάρθε στο μυαλό της, το τέρας που αγκομαχούσε, που της έκανε έρωτα,

ο πόνος …η υποψία που όρμησε κι ήταν σα να την έλουσε ένας κουβάς

παγωμένο νερό !

Τόση διαύγεια μυαλού είχε μέρες να νοιώσει.

Κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά και βρόντηξε με τις γροθιές της την

πόρτα της πεθεράς της .

'' Τι βαράς έτσι ανόητη, ποια νομίζεις πως είσαι; '' Την παραμέρισε κι έτρεξε

στο μπάνιο. Ανάμεσα στα άπλυτα βρήκε την πετσέτα της και το γαλάζιο της

νυχτικό τσαλακωμένο, λερωμένο με τεράστιους κίτρινους λεκέδες , βρωμερό …

Κάθισε βαριά στην λεκάνη της τουαλέτας κρατώντας το στην αγκαλιά της

ενώ η πεθερά της ακουμπούσε στον παραστάτη της πόρτας λες και

δεν την κρατούσαν πια τα πόδια της.

'' Τι μου έκανες; ''

'' Εκείνος το ζήτησε κόρη μου ''

'' Δεν είμαι κόρη σου γαμώτο σου, νύφη σου είμαι , στην κόρη σου δεν θα το

έκανες αυτό , τι μου έβαζες στο φαγητό και νόμιζα πως με λυπόσουν

και μου το έφερνες. ''

'' Για εκείνον το έκανα, σε ήθελε, από τότε που σε έφερε ο αδελφός του

σε ήθελε. Με απειλούσε πως θα με σκότωνε, θα μας σκότωνε όλους. ''

'' Να σε σκότωνε παλιόγρια, αντί να τον κλείσεις σε άσυλο και να πας

κι εσύ μαζί του, θα σας κάψω ζωντανούς, αν νομίζεις πως θα το

αφήσω αυτό να περάσει έτσι , είσαι τρελή, θεότρελη και κρατάς κι αυτόν

τον τρελό εδώ μέσα. ''

Σηκώθηκε και παραμέρισε την πεθερά της που είχε κατεβασμένο το κεφάλι,

θα ντυνόταν και θα πήγαινε στην αστυνομία, δεν μπορούσε να το αντέξει

πως είχε γίνει έρμαιο στα χέρια μιας άρρωστης γριάς και ενός καθυστερημένου.

Δεν τον είδε που ήρθε πίσω της την ώρα που έβγαινε από την πόρτα,

ούτε καν ένοιωσε τα χέρια του που σφίχτηκαν γύρω από τον λαιμό της.

Προσπάθησε να πάρει μια ανάσα κι ένοιωσε ένα φριχτό κάψιμο στο στήθος.

Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε μα δεν ήταν η δική της φωνή αυτή.

Σπαρτάρισε στα χέρια του, προσπάθησε να του γραντζουνίσει το πρόσωπο

μα δεν έφτανε, τα χέρια της δεν υπάκουαν, μια ανάσα χρειαζόταν μόνο,

άνοιξε το στόμα της μα ο αέρας είχε στερέψει κι όλα σκοτείνιασαν .

Σαν μαριονέτα που της έκοψαν τα σχοινιά σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας.

Τον έσφιξε στο στήθος της κι άρχισε να τον νανουρίζει όπως τότε που ήταν

μωρό ενώ κάπου μακριά ακουγόταν η σειρήνα του περιπολικού που πλησίαζε.

'' Θέλω την κούκλα, θέλω την κούκλα. '' ψεύδιζε επιτακτικά , μονότονα τις λέξεις

ο άντρας – παιδί.

Levina

συλλογή- Γυναικείες Στάχτες 2012-13

Συνομωσίες

Είναι σίγουρο.... συνομωτούν !!!

Ωραίαααα ....

και τώρα ομολογήστε ....

Ποιός έκανε την ζημιά ;

Σε μια Έκλειψη Ολική

Θέλω να σε ζήσω

Μ έναν έρωτα κατακτητή

Ποδοπατώντας των αποστάσεων την ματαιότητα

Σε μια έκλειψη ολική με μαγγανείες και ψευτιές

Στα σωθικά μου την καρδιά σου να την θάψω

Ξαφνικά σε μια ώρα νυχτερινή

κοίτα να δεις  που ….

μ  ένα ανύπαρκτο φεγγάρι

της νύχτας το σκότος τα χρώματά μου να θαμπώνει

αντιλήφθηκα την δική σου απουσία

Κι ήταν αυτό …. Να ….

επιγραμματικά θα σου το πω

της  ψυχικής μου  μακαριότητας η διατάραξη

και του κορμιού μου 
ένα μάταιο βήμα στου χρόνου το κενό

Μια επιθυμία ασεβής με κατακλύζει

το άφθαρτο χαμόγελό σου να αγγίξω

μ  αναστεναγμούς σπαραχτικούς

την ησυχία των ονείρων  σου να καταλύσω

Πόσο κρατά ένα σφιχταγκάλιασμα

…. ένα μακρόσυρτο φιλί ;

Τόσο να κρατήσει ετούτη η νύχτα

μέχρι το ξημέρωμα να ρθει

Κι ας έχουν κρεμασμένα τα σπαθιά τους της ζωής μας οι φρουροί

Κι ας χορεύουνε τα σύννεφα τον πυρρίχιο μες στα σκοτάδια

                                      Levina

painting from 
Cayetano De Arquer Buigas

La Voce del Silenzio

                                       

Photographer Cameron  lovingly             

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια οδηγούσα

κάτω από ιδιαίτερη συναισθηματική

φόρτιση, όταν άκουσα μια μαγική

φωνή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.

Σταμάτησα στην άκρη και εκεί

ξέσπασαν τα συναισθήματά μου υπό

τους ήχους της μουσικής… λύπη,

απογοήτευση, θυμός, όλα εξαφανίστηκαν

και έμεινε μέσα μου το αύριο που

θα ερχόταν μαζί με ένα όνομα ...

Andrea Bocelli.

Από τότε αυτή η φωνή μαζί με τις

αγαπημένες μου μουσικές συνοδεύει

την ζωή μου, εξημερώνει την ψυχή μου,

μου ανοίγει ένα παράθυρο στο φως και

τα βράδια … τα βράδια που κάθομαι

παλεύοντας με το χαρτοβασίλειο, με

τους μουσαμάδες και τα πινέλα μου,

ως τα ξημερώματα  μέσα στην σιωπή…. 
α η σιωπή!
πόσα μπορείς να ακούσεις dal mare del silenzio
μέσα στην θάλασσα της σιωπής !
εδώ ο εαυτός μου και η μουσική

είναι η συντροφιά μου.

Βραδιάζει

Να κοιτάς το λυκόφως των ουρανών και να γεμίζουν 

οι χαραμάδες του κορμιού σου φως.

Ξεθώριασε το μαύρο που βασανίζει την ψυχή. 

Καληνύχτα ...

                                       Levina

Όνειρα σ Αχαρτογράφητα Νερά

Είναι κάποιες παγωμένες βραδιές

που η ομίχλη τα ονείρατα σκεπάζει

βουτηχτής σε φυκόσπαρτο βυθό

γίνεται τ  ανήμπορο κορμί

μάταια στα θολά να κυνηγά

λευκοντυμένα οράματα

Γιατί γύμνωσες τόσο την ψυχή μου

και μια ζωή που μ έμελλε να ζήσω

κατάσαρκα μια τέτοια νύχτα 

της φόρεσες για ρούχο

την αφθονία της ελπίδας ;

Ξέχειλη η πηγή με δροσερό νερό

κι έσκυψα τα στερεμένα χρόνια μου

να ξεδιψάσω / κι είναι αγιάτρευτοι 

οι πόθοι που κοχλάζουν / φωτιά 

ανάβουν στ  ακύμαντα νερά

Πόσο επιπόλαια με μοίρασες

προτού μ ένα πέτρινο φιλί

την τρέλα στον λογισμό μου σπείρεις

Τρυφέρεψε η ψυχή σαν μάζεψε

των φιλιών σου τα συντρίμμια

από την ξεχασμένη των Μακάρων

παραλία αυτή που μόνο οι

αρχαίοι ποιητές την έχουνε υμνήσει

Την ιχνογράφησαν αδιάντροπα

τα βήματά σου χαράζοντας

πορεία σταθερή στο ασταθές της άμμου

κι ήταν αυτό / ότι από Σε απέμεινε

στιγμές προτού η παλίρροια

και πάλι στα Τάρταρα της νύχτας

να με ρίξει _

                                 Levina

painting Cecile Desserle

Μη κάνετε θαλάσσια σπορ μέσα στον Γενάρη !

                                                                                          By Kap, Cagle Cartoons, La Vanguardia, Spain

Αυτή η φράση έχει καθίσει μέσα μου και σαν πικροφάρμακο με καίει…

«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα,

 ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται»
Εδώ θα ακούσετε την επίμαχη φράση...

Είναι η περίφημη ρήση του Γιάννη Πρετεντέρη για τα θύματα

της μετανάστευσης…

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας  νοήμων άνθρωπος να μπορεί να 

αρθρώνει αυτά τα λόγια λες και μιλά για τουρίστες που μπήκαν

στο ιστιοπλοϊκό και έκοβαν βόλτες στην φουρτουνιασμένη

θάλασσα για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη !

Όχι  κ. Πρετεντέρη καμία ευθύνη δεν έχει η πολιτεία μας

γιατί αποφάσισαν οι ανόητοι μέσα στον Γενάρη να μεταναστεύσουν … 

δεν το άφηναν ας πούμε για την Άνοιξη που είναι και πιο μπόσικος

ο καιρός και θα είχαν και βοήθεια από τα χελιδόνια και τους πελαργούς….

Ούτε έχουμε ευθύνη που … κοίτα τώρα να δεις… θέλουν να

πάρουν και τα παιδιά τους μαζί !!! μέσα στην βάρκα ;;;

στο καταχείμωνο ;;;   Σα δεν ντρέπονται…

Η πολιτεία μας έχει δείξει το ευγενικό , σπλαχνικό της

πρόσωπο στους ίδιους τους πολίτες της , οπότε τι να περιμένει

ο λαθρομετανάστης;

Παράτες υποδοχής και στρωμένα τραπέζια με χαβιάρια;

Καμία ευθύνη κ. Πρετεντέρη δεν έχει κανείς για τίποτα εδώ και

χρόνια και το κακό είναι πως δεν έχουμε κι ανθρωπιά και εσείς

με την φράση σας  το αποδείξατε περίτρανα.

Αυτή η μοναδικότητα της φράσης  απενοχοποίησε την καταπάτηση 

των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κάθε βασανισμό, κάθε θάνατο …

Πόσο επικίνδυνος είστε με την ιδεολογία και την φρασεολογία σας!

Δεν έχει ευθύνη η πολιτεία για εκείνους που μπήκαν στην βάρκα αγκαλιά 

με τα παιδιά τους δίνοντας τις οικονομίες μιας ζωής στους σύγχρονους 

δουλεμπόρους , έχει όμως ευθύνη η πολιτεία από την στιγμή που μπήκαν 

στα χωρικά της ύδατα να τους κρατήσει ζωντανούς, να τους φερθεί 

με αξιοπρέπεια.

Και αυτό δεν έγινε γιατί δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει αξιοπρέπεια,

τι σημαίνει ανθρωπιά.

Το κυριότερο είναι πως όχι μόνο έχει χάσει το κοινωνικό της πρόσωπο 

η πολιτεία μας αλλά ξέχασε πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες 

υπήρξαν … υπάρχουν.

Και  φυσικά οι  Έλληνες  δεν είναι σαν όλους τους άλλους λαούς…

 ακόμα και στην μετανάστευση είχαν ένα γκλάμουρ όπως και να

το  κάνουμε… δεν έφευγαν με το παιδί παραμάσκαλα και το

δισάκι τους στον ώμο… κρατούσαν και το πορτφόλιο τους μαζί

για να πάρουν την διευθυντική θέση που τους αναλογούσε εκεί

στην αλλοδαπή ανάμεσα στους ανόητους, άξεστους, κρετίνους 

ξενομερίτες που πήγαιναν να δώσουν τα φώτα τους.

Πόση αθλιότητα ακόμα θα αντέξεις έρημη Ελλάδα;

Levina 

την γελοιογραφία την βρήκα στην Φαρμακόγλωσσα Κίρκη

Σ Αγαπώ Σου Λέω

                                                                         

painting by Malcolm Liepke

Έρωτά μου /  Μελένιε  μου έρωτα

στους ίσκιους μιας πόλης έρημης σ αναζητώ

στων χαλασμάτων τις σκοτεινές ρωγμές / κι εσύ

μια κούπα χρυσαφένιο μέλι να κυλάς

σαν λάζο σπλαχνικό  πληγές γλυκοχαράζεις

Κοίτα πως περιφέρομαι με θολωμένη την ματιά

σαν της ψυχής τ  αντάριασμα ηδονικά προστάζει

να βαριοκλείσουνε τα βλέφαρα

σαν μέλι να σταλάξεις στο ραγισμένο μου κορμί,

τους ώμους, τα στήθια, την κοιλιά,

στις άκριες των ποδιών χέρια ανονείρευτα ασελγούν

καταβροχθίζοντας  κορμί και θέληση

π  ανήμπορα παραδομένα σε νάμα ηδονοστάλαχτο

κείτονται σε κοίτη τρισκότεινου ποταμού /

άγριου χειμάρρου / άπνοα στα βάθη σου

δροσολογούν τα διψασμένα χείλη

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Στον ίσκιο σου   ξοδεύω την ψυχή μου

τα πρώτο σου χαμόγελο κρατώ /τον ήχο της φωνής σου

το βραδινό αθάνατο φιλί που πλάγιασε στην γλώσσα μου

το θρόισμα των πόθων μου  δίπλα στο προσκεφάλι

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Την μνήμη διαγράφω /το παρόν δεν ζω

το αύριο ονειρεύομαι μ έρωτα να σε πίνω / να μεθώ

Μελένιε γλυκοστάλαχτε έρωτά μου

Συλλογή – Σπουδή στον Έρωτα

                             Levina

Υγ. Είναι το κομμάτι που έστειλα στο  2o Συμπόσιο Ποίησης

Θα ζητήσω συγνώμη αλλά τα σχόλια θα μείνουν κλειστά 
γι αυτή την ανάρτηση, εφ όσον αυτά τα ποιήματα

ήδη έχουν σχολιαστεί .

Η Levina στην Χώρα Των Θαυμάτων

Σκέψεις… απορίες… ναι έχω κι εγώ απορίες, ποτέ

δεν ισχυρίστηκα πως όλα τα γνωρίζω κι όλα καλά τα κάνω…

Αλήθεια γιατί τους ανθρώπους τους ενδιαφέρει τόσο πολύ

ο καθρέφτης τους; Γιατί νοιάζονται για την στημένη

εικόνα τους απέναντι στους άλλους και δεν αφήνονται,

δεν χαλαρώνουν, δεν δείχνουν αυτό που πραγματικά

είναι και τι σκέπτονται;

Διαβάζω περιγραφές, κοιτάζω εικόνες και αναρωτιέμαι αν

μόνο εγώ είμαι που τα βράδια κάθομαι τυλιγμένη σαν

υπερμεγέθους διαστάσεων πιτόγυρο σουβλάκι τυλιγμένη 
σε κάλτσες, πυτζάμες, φόρμες, κασκόλ και γάντια και γράφω 
στον υπολογιστή σκαρώνοντας καρδούλες με το χνώτο μου
στην παγωμένη ατμόσφαιρα γύρω μου ενώ όλοι οι 
υπόλοιποι πίνουν ζεστές σοκολάτες ....

κάθονται ανέμελα πίνοντας κόκκινο κρασί σε κολονάτα ποτήρια…

ναι κολονάτα γιατί όπως και να το κάνεις άλλο γκλάμουρ

έχει το κολονάτο από το ταβερνιάρικο κοντόστουπο που

παίρνει δυο γουλιές …

Κάθονται που λες αναγνώστη μου και ρουφάνε ηδυπαθώς

τα αρωματικά … ναι αυτά τα λιβάνια που τα βρίσκεις ακόμα

και στα μάρκετ και σε μαστουρώνουν τόσο που νομίζεις μετά

από δέκα εισπνοές πως έγινες η θεά Κάλι … ενώ ο χώρος

φωτίζεται διακριτικά από δεκάδες μικρά, μεγάλα, ακόμα πιο

μεγάλα … ε πόσο μεγαλύτερα πια;… κεριά.

Το πρωί που εγώ σηκώνομαι και τρίζει όλο το σασί από το κρύο

ενώ το μάτι έχει γίνει κατσαρίδα … εκείνες έχουν ήδη φορέσει

τα σεταρισμένα ρούχα και έχουν περάσει και πέντε χέρια

την μούρη ντουκόχρωμα για να πάνε στην ευχή της Παναγίας

να δουλέψουν εκεί που όόόλοι πια τις θαυμάζουν για τις 

δεξιότητές τους, για το έργο τους, για την δράση τους, τις γνώσεις τους!…

Φυσικά όταν γίνει το συνέδριο των αστροφυσικών 

Εκείνη η μοναδική ,

θα είναι στα επίτιμα μέλη αλλά είναι τόσο χαμηλών τόνων που

θα το γράψει διακριτικά στο φέις, στο μπλοκ, στο τουίτερ…

« με κάλεσαν χρυσά μου αλλά δεν ξέρω… εκείνη την βραδιά

έχουμε επέτειο με τον Τάκη για το πρώτο σούσι που έφαγε

από τα χεράκια μου και μάλλον δεν θα πάω… εσείς τι λέτε;»

Εδώ πια μπαίνουν χιλιάδες φίλοι και την προτρέπουν να πάει

φυσικά για να μη χάσει η αστροφυσική το απαράμιλλο ταλέντο της.

Ότι δεν μπορεί να βάλει δέκα λέξεις στην σειρά να βγει η πρόταση

δεν το βλέπει κανένας;

Ότι όλη μέρα είναι κολλημένο το δάχτυλο σε κάποιο πλήκτρο

και στέλνει μηνύματα οπότε εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο

να κάνει ταυτόχρονα όλα αυτά που λέει πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Βέβαια υπάρχει και η προοπτική  αν δεν πάνε για δουλειά τα έχουν

κάνει όλα πια… έχουν μαγειρέψει κι όχι ότι κι ότι αλλά γκουρμέ

για το μεσημεριανό….

Πέστροφα σοτέ με σάλτσα φρεσκοκομμένου πορτοκαλιού και

σαφράν σε συνάρτηση με εσάνς πικραμύγδαλου

και χαβανέζικης ορχιδέας… άλλο αν το έτερον ήμισυ
ρωτά κάθε δεύτερη μέρα πότε θα μπει καμιά φασολάδα
στο τσουκάλι .... αυτό κι αν είναι σακσές στόρυ !
συνεχίζουμε και μη μου ταράζεσαι ... έχουν βγάλει τον σκύλο βόλτα,

έχουν βγάλει δέκα πλυντήρια, έχουν τρίψει με ευτυχισμένες κινήσεις

την ρημαδομπανιέρα, έχουν σαρώσει όόόλο το σπίτι κι είναι έτοιμες

να πιούν και καφέ με την φιλενάδα για να κουσκουσέψουν και

λιγάκι γιατί ως γνωστόν η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά…

Ότι όλοι πια έχουν τόση ανάγκη να θεοποιήσουν κάποιον ώστε να 

τον βάλουν στο βάθρο και μετά να γελάνε με τον καραγκιόζη 

που στήσανε πάλι δεν το βλέπει κανείς;

Όχι δεν βλέπουμε τίποτα πια, γιατί στήσαμε τόσο καλά όλα αυτά 

τα χρόνια τις εικόνες μας και συνεχίζουμε να βγάζουμε βιογραφικές 

αγιογραφίες, ώστε χαθήκαμε μέσα στον καθρέφτη μας και δεν 

ξεχωρίζουμε την υποκρισία από την πραγματικότητα.

Το κακό είναι πως οι άλλοι το ξεχωρίζουν μια χαρά κι ας κάνουν 

το ίδιο κι ας γελάνε με τα ίδια χάλια που κουβαλάνε κι οι ίδιοι.

Σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζω ;

Η αλήθεια είναι πως λατρεύω τις φαρσοκωμωδίες του Ψαθά, 

του Σακελλάριου ή  Γκόγκολ, του Μπενακουίστα….  αλλά να τις 

διαβάζω, όχι να τις βλέπω να συμβαίνουν στην πραγματικότητα !

Και όμως …. Συμβαίνουν.

υγ. Το μοντέλο βγαίνει και σε αντρική βερσιόν και το συναντάς παντού....
από τα ανώτερα κλιμάκια έως την διπλανή σου πόρτα... που λέει ο λόγος !

                                               Levina

Πέτρινη Πόλη

                                                                                                                                          Glenn Brady

Σε μια πόλη έρημη  λέξεις τραυλίζοντας ματαιοπονώ

πως αυτοσχέδια αισθήματα θα βρω σκαλίζοντας

το λατομείο της καρδιάς μου

η αξίνα σπίθες πετά καθώς σε σώμα ανυπεράσπιστο

το σίδερο χτυπώ

Δεν αποδέχομαι το Τίποτα / ανοίγομαι

σκορπίζομαι  σε βλοσυρούς ανέμους  

τρεμοσαλεύω στο φέγγος της ημέρας

μαυρολογώ  στις νύχτας τα σκοτάδια

μια χούφτα αμίλητο νερό κρατώ / σωπαίνω

Παραδέρνω / Διψώ

Σκάβοντας τον χρόνο τον κόσμο σου αναζητώ

εκείνον  που έχτιζες σαν μάζευες υάκινθους

και ρόδα απ τον ανθόκηπο των βράχων

Εκεί στο περιγιάλι θεμέλιωσες την πόλη σου

ενώ τα γλαροπούλια ενοχλημένα έσκουζαν

φθονώντας  τον χώρο που κατοίκησαν

οι άδολες ψυχές

Το ένδυμα της συγνώμης σαν πέταξα μακριά

στην πόλη των βράχων άνευ όρων

σαρκώθηκε ο έρωτας σ ένα κορμί γυμνό

Παράδοση έγινε δίχως μάχη

δίχως όπλων κλαγγή ν΄ ακουστεί

παράδοση σε χέρια αγαπημένα,

την ώρα που ο ορίζοντας γεννούσε

της νύχτας τον εφτάστερο ουρανό

και τραγούδια θλιμμένα σέρνονταν

γλυκοχαιδεύοντας  τα σκοτεινά νερά

Έτσι να σε θυμάμαι

άγριο δέντρο ριζωμένο στης ψυχής μου τον γκρεμό

λαξευμένος  σε μάρμαρο αρχαίων αγαλμάτων

να με διαβάζω στις άδεις κόγχες των ματιών σου

με την ανάσα μου τα κρύα χείλη να ζεσταίνω

με τα μαλλιά μου τ΄ ασάλευτα πόδια σκουπίζω

Σ΄ ένα μεταθανάτιο σπασμό οδεύω

ένα σαρκοφάγο έρωτα  έχω οδηγό

κι ας ξεθωριάζω στην αρπάγη του

Όταν την ανασαιμιά μου  κλέβει

μάταιο ν΄ αντισταθώ

κι αν επίμονα τα σωθικά μου σκαλίζω για να βρω

τον ομφάλιο λώρο που με τις ρίζες σου με δένει

άγγελος με μαρμάρινα φτερά άψυχη παραστέκω

αφιέρωμα στο κατώφλι

ενός αθέατου παραδείσου_

Levina

συλλογή ''Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος''

Αναμένοντας

Έχεις μετρήσει άραγε τις ατέλειωτες σιωπές

τις νύχτες που με χέρια γυμνά από τον ουρανό

αρπάζαμε τ αστέρια και την πείνα μας

χορταίναμε μ αυτά τα μικρούλικα τα τόσο δα

αστραφτερά πετράδια που λιώναν σαν ζαχαρωτά

Ήταν σκοτεινές οι θάλασσές μας  γεμάτες ψάρια

που μάτια είχαν μοχθηρά κι η βάρκα μας παλιά

στ  ατέλευτο ταξίδι μας σάπιζε κι τρίζαν οι αρμοί 

καθώς τα κουπιά την λάσπη των βυθών αναδεύαν

κι εσύ /  το χέρι άπλωνες

ακλούθησες των σειρήνων το θανατερό τραγούδι

χιλιοσκόρπισε στα κύματα μια άγρυπνη σελήνη

Άξαφνα χάθηκες / με  μια στρεβλωμένη λογική

καταδύθηκες στ απύθμενα βάθη  των παραμυθιών

βρύα και λειχήνες σκεπάζουν εκεί τ αρχαία δέντρα

και στην ομίχλη χάνονται οι περιπλανώμενες ψυχές

Μάταιη η αναμονή για λίγο ακόμα να σε δω

Βούλιαξα το σώμα μου στα σκοτεινά νερά‘

Δεν επέστρεψες ποτέ.

                                                 Levina