25 Χρόνια Φαγούρα

25 χρόνια φαγούρα, 25 χρόνια κοινής συμβίωσης

25 χρόνια …και με τι χρώματα να ντύσεις αυτά τα χρόνια 

που είναι ολόκληρη ζωή.

Κάποτε θα έκανα μια γλαφυρή περιγραφή με αόριστες πινελιές χρωμάτων, σαν να ήθελα να φτιάξω έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης και μετά να πω… να αυτή είναι η ζωή μου! Όμως 
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου 
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής

 (μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος!).

Όλα ήταν συγκεκριμένα… το κάθε βήμα, η κάθε πράξη, 
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις 
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν  ανέφικτους 
για τα δικά μου μέτρα.

Επικίνδυνος ο έρωτας, σε κάνει να δαμάζεις τις θελήσεις των άλλων, να  αψηφάς τους κινδύνους, να γίνεσαι βροχή και άνεμος , να τα σαρώνεις όλα για να κερδίσεις μια αβέβαιη ευτυχία μέσα στον χρόνο.

Δυο μας και τσαλαπατήσαμε τις χάρτινες μάσκες, τα φρικτά προφητικά λόγια της αποτυχίας μας, στρώνοντας τον δρόμο μας 
με τα ίδια μας τα χέρια.

Περάσαμε καταπράσινα λιβάδια χαμογελώντας, χαθήκαμε μέσα 
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που 
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας  ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε 
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν  φτάσαμε 
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους 

για να μην γκρεμοτσακιστούμε.

Φτάσαμε σε σταυροδρόμια κι εκεί που γυρίζαμε την πλάτη για να 

ακολουθήσουμε ο καθένας τον δρόμο του και πάλι στον ίδιο δρόμο πήγαμε.

25 χρόνια περπατάμε μαζί … σήμερα αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα;

Πέρασαν όμως, έπεσαν επάνω μας οι μέρες, οι μήνες , τα χρόνια 
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Και η πορεία συνεχίζεται.

Η ζωή συνεχίζεται.

                                                                       Levina

υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι 
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !

Κυβιστικός Πίνακας του Μάρκ Σαγκάλ (1918)

Ο Βολικός Σου Θάνατος

Χύθηκε πολύ μελάνι και οι συζητήσεις για το θέμα έφτασαν

στα όρια του παραλόγου. Ένας λαός κολλημένος στον τοίχο

ψάχνει εξιλαστήρια θύματα ή του τελείωσαν οι ήρωες νεκροί

και ψάχνει ήρωες σε μικρά παιδιά; Μια κυβέρνηση μακρά

νυχτωμένη από την καθημερινότητα του λαού με σπασμωδικές

κινήσεις δείχνει τον οπορτουνισμό της και συμπεριφέρεται βλακωδώς?

Το κείμενο που ακολουθεί  είναι της Έλενας Ακρίτα και

δημοσιεύτηκε  στα ΝΕΑ το Σαββατοκύριακο.

Είναι τα λόγια που θα φώναζα στο δικό μου παιδί, στο

δικό σου, στο ξένο παιδί που γίνεται πιόνι σε ένα παιχνίδι

δίχως κανόνες.

Το μοιράζομαι μαζί σας.

Τίποτα περισσότερο.

Τίποτα λιγότερο.

Το παιδί πίσω απ’ τα κάγκελα

ΤΟ ΠΑΙΔΙ που χαιρετάει πίσω απ’ τα κάγκελα

δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα. Το παιδί που χαιρετάει

πίσω απ’ τα κάγκελα δεν είναι ο Χάνιμπαλ Λέκτορ.

Δεν είναι ήρωας ή τσογλάνι, σωτήρας ή φονιάς.

Δεν είναι άγγελος ή διάολος, επαναστάτης ή τρο-

μοκράτης. Δεν είναι η μετενσάρκωση του Άρη

Βελουχιώτη,  ούτε «το μπαστάρδι βορείων

προαστίων», (Ναι , τα διάβασα και τα δυο).

Δεν είναι «κοτζάμ άντρας» ή «μικρό αγοράκι».

Και πάνω απ’ όλα, το παιδί στο παράθυρο δεν

είναι σύμβολο. Το παιδί στο παράθυρο  είναι

ένα παιδί στο παράθυρο. Τελεία.

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

και πως σε θένε…

Έχε το νου σου στο παιδί

κλέισε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε…

Έβλεπα τον Νίκο Ρωμανό να χαιρετάει

πίσω από τα κάγκελα. Να μιλάει για αγώνα

μέχρι θανάτου. Και σκεφτόμουνα πως αν

η απεργία μετατραπεί σε μια τραγωδία,

ποιοι και πόσοι απ’ όλους αυτούς θα τον θυμούνται;

Όχι σε 10 χρόνια… Όχι σε 5 χρόνια. Ούτε

τρεις μήνες από σήμερα!

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις; Ότι

κι αυτοί που σε πολεμούν αλλά κι αυτοί που σε

στηρίζουν νεκρό σε θέλουν; Ότι νεκρός τους

«συμφέρεις» πιο πολύ; Ότι αναλώνουν σε λαπτοπ

30 άτοκων μελό επαναστατικότητες του κώλου.

Τσιτάτα εκ του ασφαλούς, ποστάκια κόπι πέιστ και

γράφουν με την φρατζόλα και την μερέντα αγκαζέ;

Η αγωνιστική τους αλληλεγγύη στην δική σου

απεργία πείνας.

Νίκο τι δεν καταλαβαίνεις; Και πόσο ωμά

πρέπει να σου πούμε τις λέξεις που φοβόμαστε;

Τις λέξεις που «πρέπει να καρφώνονται σαν

πρόκες» - να μη τις παίρνει ο άνεμος – Νίκο

χεσμένο σ’ έχουν. Και οι μεν και οι δε. Σε κάνουν

να νοιώθεις βασιλιάς σε μια σκακιέρα που είσαι πιόνι.

Σε αποθεώνουν οι όψιμοι Μπακούνιν και Λούξεμπουργκ –

που σε λίγα χρόνια θα «τρουπώσουν» στο σύστημα. Και

θα ξεχάσουν πως ο Κροπότκιν ήταν αναρχικός και

όχι θωρηκτό :  Το θωρηκτό Κροπότκιν. Του Σεργκέι

Αϊνστάιν – άιντααααα…

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν.

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

θα σε πουλήσουν….

Το ξέρω ρε Νίκο. Τα ίδια και χειρότερα έκανε

η δική μου γενιά. Απ’ τα αμπέχονο μέχρι το 4χ4

ένα τσιγάρο δρόμο… Κι οι δικοί μας νεκροί ;

Οι νεκροί που δεν θα ξεχνούσαμε ΠΟΤΕ, που θα

θυμόμασταν ΠΑΝΤΑ – δεν έχουν καν

ονοματεπώνυμο πια. Γιατί το ΠΟΤΕ και το

ΠΑΝΤΑ δεν είναι παρά δυο λέξεις.

Για σένα και την απεργία πείνας γράφτηκαν

πολλά : ύμνοι και λίβελλοι, νηφάλια κείμενα,

ψύχραιμα άρθρα, μεγαλόστομα σχόλια, κραυγαλέες

τοποθετήσεις . Και με κορυφαία την ατάκα « Ο

Ρωμανός είναι το παιδί όλων μας».

Ε λοιπόν σου έχω νέα, Νίκο. Δεν είσαι το παιδί

όλων μας. Είσαι το παιδί της μάνας σου και

του πατέρα σου. ΜΟΝΟΝ. Κανενός άλλου κερατά –

και  κανέναν κερατά μην αφήσεις να καπηλεύεται

τα νιάτα σου. Όσοι γράφουν παπαριές « είναι δικό μας

παιδί» - το δικό τους παιδί ούτε μέχρι το περίπτερο

δεν το στέλνουν χωρίς «ζακέτα να πάρεις».

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις ; Κόκκινα

γαρύφαλλα, RIP, δάκρυα μιας χρήσεως,

μαλακίες : η δική σου ζωή πονάει μόνο τους δικούς σου

ανθρώπους. Τη μάνα σου, τον πατέρα σου, άντε σκάρτα

και να δυο φίλους. Που και γι’ αυτούς ακόμα, με

τα χρόνια η εικόνα σου που χαιρετά θα θολώσει

κι αυτή σαν πάχνη…. Σ’ ένα παράθυρο με κάγκελα.

ΡΕ ΣΥ ΝΙΚΟ τι δεν καταλαβαίνεις ; Δεν

Κατοχυρώνονται, βρε αγόρι μου , υστεροφημίες

σε λαούς  με μνήμη χρυσόψαρού. Κι αν οι Έλληνες

τραγουδάν « ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή,

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί», την

τύφλα τους δεν ξέρουν ποιο είναι το « γελαστό

παιδί» ( Ο ιρλανδός επαναστάτης Μάικλ Κόλινς

παρεμπιπτόντως).

Αυτή είναι η μοίρα των παιδιών Νίκο.

Των γελαστών και των αγέλαστων. Πίσω απ΄ τα

Κάγκελα να χαιρετάνε έναν έρημο πια δρόμο…

Κι όταν θα ‘ρθουνε οι καιροί

που θα σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλυτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα….

Η Ζ.

η Ζ. δεν μένει πια εδώ

άλλαξε επάγγελμα

άλλαξε διεύθυνση

άλλαξε κι αριθμό…

η Ζ.  βαρέθηκε στίχους στις επιθυμίες να πετά

να καίει τα σωθικά της κι ένας πεισματάρης άνεμος

τ’ αποκαΐδια στα νοτισμένα βλέφαρα ν’ απιθώνει

η Ζ.  βαρέθηκε να εξηγεί, να μονολογεί ,

να φωνάζει να σιωπά  όρια να βάζει

τα όρια να αναιρεί ‘ να κλαίει να γελά

ν’ αγκαλιάζει τα συντρίμμια ν’ αγαπά

η Ζ. κουράστηκε από την ματαιοδοξία του

τίποτα'  που πηγάζει από το τίποτα' που

έγινε κάτι γιατί του είπαν πως είναι κάτι

η Ζ. βαρέθηκε την αγαθοεργία του γραφικού

που τις πληγές του κόσμου αντανακλά

Και σαν ανταποδοτική της ζωής του πράξη

την βοήθεια του σταγονόμετρου μετρά

η Ζ. βαρέθηκε στην επόμενη δανεική μέρα να ζει

χορηγούς ν’ αναζητά τ’ άδεια κάδρα να γεμίσει

Πάσχει σοβαρά από του χρόνου την φθορά

πολύ αργά για των κανόνων την υποταγή

η Ζ.

Για όλα φταίει αυτή η πνιγμένη σιωπή

που σ' ένα παρατεταμένο ίλιγγο επιμένει

Της μετανάστευσης τα ναύλα στο χέρι κρατά

αναχωρήτρια για ανέμους που φιλονικούν

ποιός τα εναπομείναντα όνειρα θα περιθάλψει

                                                        
                                                          Levina