Μη φοβάσαι τα Φθινοπωρινά απομεσήμερα
τρεχοβολούν οι ώρες ‘ βιάζεται να γύρει η μέρα
στης νύχτας τις αγκάλες' σ’ ονείρατα μετάξια να χαθεί
Μη τα φοβάσαι τα Φθινοπωρινά θολά φεγγάρια
γελούνε μες τις συννεφιές σαν παιδιά
παίζουνε κυνηγητό με τα ετοιμοθάνατα φύλλα
που χορεύουν στων δέντρων τα κλαριά
Μήτε τα κρύα πρωινά να τα φοβάσαι που σε καλούν
στα δάκρυα τ’ ουρανού να περπατήσεις
βροχούλα είναι αγάπη μου Φθινοπωρινή
Να μη σε σκιάζει τίποτα και φόβο να μη νοιώσεις
πόνο μαργαριταρένια μου μην έχεις στην ψυχή
γιατί έχεις φύλακα άγγελο δίπλα στο προσκεφάλι
της μάνας το νανούρισμα και την γλυκιά αγκάλη
Levina
Νοε.1985
Κάτι
που ξεκίνησε να με συγκινεί στον στίχο από πολύ μικρό παιδί
ήταν τα μοιρολόγια …
και μετά ήρθαν τα νανουρίσματα.
Μέσα
από το νανούρισμα ανακαλύπτεις τον μαγικό κόσμο που μπορεί
να μοιραστεί η μάνα
με το παιδί της και που δεν χωρά κανένας άλλος
εκείνες τις ώρες ανάμεσά τους.
Είναι οι μελωδικές υποσχέσεις της, η
καρδιά της, οι ελπίδες της, η αγάπη της που
γίνονται κατάθεση στο βρέφος
που κρατά στην αγκαλιά της και μέσα σε αυτό βλέπει
το αύριο, το μέλλον
ακόμα κι όταν αυτή δεν θα υπάρχει πια.
Ένα νανούρισμα διάλεξα
για την ιδέα της Μαρίας
και για μουσική επένδυση ένα γνωστό νανούρισμα
του Μάνου Λοΐζου σε στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Victor Bauer Art painting