Για
ένα πράσινο χλωμό φεγγάρι θα έδινε και
την ζωή του
Της
το ΄ταξε σαν χάνονταν μες στο λευκό
κορμί της
τις
ώρες που τα ρόδα στενάζαν από μοναξιά
και
στα νερά της Μερουάν εν ' άγριο
γεράκι
το
μοιρολόι του άφηνε να σεργιανάει στην
νύχτα
Τα
μάτια μισόκλειστα, με μαύρη σκιά κρύβει
το βλέμμα
γύρω
απ΄ τον λαιμό πετράδια στραφταλίζουνε
του
ιδρού της οι σταλαγματιές κι αυτά τ΄
αγαπημένα χέρια
περιστεριού
φτερούγες πάλλευκες ανοιγοκλείνανε με
νάζι
σ΄
ένα χορό ατέλευτο το πύρωμα του έρωτα
αγκαλιά κρατούνε
Μέσα
στον Νότιο άνεμο σκορπούνε τα λιβάνια
Ανατολής
αρώματα κι αυτός σπονδή να κάνει θέλει
στο
μικρό του αφαλού κοχύλι ΄ το γύρισμα
της ροδαυγής
επάνω
του αγκιστρώθηκε κι η πρώτη ματιά του
ήλιου
τον
ήβρε να μεθοκοπά στα θρύψαλα των βράχων
μ΄
ένα στιλέτο αγκαλιά για την αγάπη να
υποφέρει
Τα
χνάρια των Βερβέρων στην διψασμένη άμμο
μέτρησε
κάθε
χνάρι μια κόκκινη σταλαγματιά δικό του
αίμα
Λίγο
πριχού την τελευταία ανάσα χάσει'
Μες
το καταμεσήμερο
Σαβίγια
βόγγηξε ο κάλυκας του ρόδου
Σαβίγια
αναστέναξε ο Λίβας της ερήμου
Για
μια Σαβίγια βούτηξε στα σκοτεινά του
κάτω κόσμου
Levina
