Εαυτέ μου εσύ σεβαστικέ που με κοιτάς
με βλέμμα θολό αναμετρώντας το ύψος μου
δειλή νομίζεις πως ακόμα είμαι
και της ζωής την κάθε ανάσα φοβάμαι
πως δεν θα προλάβω να ρουφήξω
Δίπλα σου σ΄ ένα παγκάκι ξύλινο αφήνω
της ψυχή μου τα πριν και τα μετά
των χρόνων μου τις μέρες που με νίκησαν
κι αυτές που εγώ στην πλάτη μου τις πήρα
οδηγώντας τες σ΄ έναν ξάστερο ουρανό
Σκέψεις είναι και μέρες και νύχτες
κι αγγίγματα από μάτια κι από χέρια
άλλα που τα γνώρισα τα κράτησα κοντά μου
κι άλλα που σε μιας σκοτεινής εποχής
τους καιάδες κατακρημνίστηκαν
Εσύ ο κριτής, ο επικριτής, ο σύντροφος
ο καθρέφτης, του εγώ μου ο πυρήνας
εσύ που με κοιτάς κι αναμετράς το ύψος μου
σε προκαλώ τους χρόνους μου σαν τον ληστή
στα χέρια σου ν΄ αρπάξεις
Θεότρελέ μου εαυτέ
τι θα μπορούσες πια ν΄ αλλάξεις?
Levina
