η επόμενη μέρα

κράτησα την ανάσα μου

βαθιά μέσα στο κορμί μου

τρέχοντας ψηλά να φτάσω

στην κορφή του παγετώνα

εκεί που το φως του ήλιου

πυρώνει το γυμνό μου δέρμα

και ο πάγος μουδιάζει τα

πόδια μου που αρνούνται να

υπακούσουν στην διαταγή

Προχώρα

εκεί ζούνε πλάσματα σαν κι εμένα

αυτά που δεν μπορείς ν΄ αναγνωρίσεις

κλεισμένος μες την μοναξιά σου

δεν τα περι γράφουν τα  βιβλία

που διάβασες τόσα χρόνια και

βρίσκομαι να περπατάω στην

δική σου πόλη στους στενούς

βρώμικους δρόμους με

τους κάδους των σκουπιδιών

να ξεχειλίζουν τσαλακωμένα πακέτα

πίτσας και να κυλάει αργά από

την κοιλιά τους ένας μαύρος πολτός

από χαλασμένα φαγητά και πλαστικά

μπουκάλια αναψυκτικών πεταμένα γύρο.

Τα  προσπερνάω με σκυμμένο το κεφάλι

δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ζωή

βιάζω την σκέψη μου ν΄ αλλάξει δρόμο

βλέπω την καρδιά μου να με εγκαταλείπει

να φτερουγίζει μακριά μου έξω από

το στήθος μου και μένω να την παρακολουθώ

άναυδη για το θράσος της.

Απλώνω το χέρι να την πιάσω, της φωνάζω

υστερικά πως είμαι θυμωμένη μαζί της

που δεν υπακούει στην διαταγή

Προχώρα

Φεύγω της λέω και της γυρνάω

την πλάτη, ανεμίζει πίσω μου το

κίτρινο φουστάνι μου και χτυπάνε

εκνευριστικά τα τακούνια μου

στο πλακόστρωτο ψάχνω να βρω

τον αριθμό 7 στον δρόμο, εκεί

που είσαι γιατί ξέρω πως θα

τρέξει κι αυτή ξωπίσω μου να

σε βρει μαζί με μένα.

Βρίσκω το 13, το 9, το 5,

δεν υπάρχει το 7 έχει γκρεμιστεί

στην θέση του ένα άδειο οικόπεδο

γεμάτο σκουπίδια, πεταμένα σίδερα,

σπασμένα έπιπλα, ξεκοιλιασμένες καρέκλες.

Στέκομαι ξαφνιασμένη

δεν υπάρχει πια το σπίτι μας

την νοιώθω να μυξόκλαιει στο πλάι μου

γυρίζω και την κοιτάζω

πηδάει φοβισμένη ξανά μέσα στο στήθος μου

Της ψιθυρίζω να μη φοβάται

την κανακεύω σαν μικρό παιδί

μπορεί να έχασε εσένα αλλά

εγώ θα μείνω κοντά της

δεν θα την αφήσω να πληγωθεί ξανά.

μου μιλάει , μου λέει

Προχώρα

Levina

το κουράσαμε ....

 - Εντάξει λοιπόν…

Φιλενάδα το κατάλαβα …

Κουραστήκαμε , βαρεθήκαμε, το παρατραβήξαμε

να μιλάμε για τα ίδια θέματα ξανά και ξανά,

για ανεργία, για φτώχια, για κατάντια,

για κλέφτες, για μετανάστες, για χρυσαυγίτες,

για τεμπέληδες έλληνες κι άξιους πακιστανούς,

 για ψωνάρες, για τζιπάρες, για αδαείς και ανόητους…

ας αλλάξουμε κουβέντα …

 - Για πες … τι θες να συζητήσουμε , φτιάξε και καφέ

γιατί βαριέμαι να σηκωθώ…

θα σου βρω εγώ θέματα να τα ξετινάξουμε που

και δεν πονάνε και δεν θα μας ρίξουν το ηθικό στα

πατώματα…

 - Ας μιλήσουμε  για τα ψωμάκια μας…

εντάξει το ξέρω πως δεν έχουμε,

είμαστε όλες μας θεές !

Καλλίγραμμες, ψηλές και πιο ξανθές από Σουηδέζες!

 - Ας μιλήσουμε για άντρες …

εύκολο, πιασάρικο θεματάκι και ανεξάντλητο

να σου πω ανεκδοτάκια να ξεραθείς στο γέλιο … αλήθεια

ο Μήτσος  στο συνεργείο που πήγες το Jeep είδες

κοιλιακούς? Πως στο καλό τους έχει κάνει?

Καλά το ξέρω μη γελάς… αν τον βάλεις δίπλα στον γρύλο

περισσότερο μυαλό έχει ο γρύλος αλλά το μυαλό θα

κοιτάξω μάτια μου ?

 -  Καλέ είδες πως βάφεται αυτή του  πρώτου?

Το βαρέθηκα αυτό το γαλλικό παραφορέθηκε,

είδες τις αποχρώσεις στα βερνίκια ?

φέτος θα φορεθούν τα φλούο χρώματα

το ξέρεις ? Μαζί με  γαλάζια μάσκαρα και

ώχρα  κραγιόν σου κάνουν ένα σετάκι…. Μούρλια!!!

Γιατί το έχω  τσεκαρισμένο πως αν

δεν βάψεις το νύχι κίτρινο αν δεν βάλεις

και το κάπρι το ντολμαδολαχανί και την πλατφόρμα

την δωδεκάποντη σε πορτοκαλί  από κάτω δεν χτυπάς

γκόμενο ούτε που να χτυπήσεις την ανομολόγητη

περιφέρειά σου κάτω!

 - Με κούρασε αυτός ο καιρός , παραέβρεξε ...

Που θα πάτε καλέ φέτος? Εμείς κλείσαμε στο

FoFo resort…. Της πεθεράς μου  καλέ !στο Αλεποχώρι

αλλά σιγά μη το πούμε και μας περάσουν

πως γίναμε ένα και το αυτό με την μπλέμπα…

Καλοκαιράκι, μπανάκια, καρπουζάκι έστω και

φετούλα γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για παραπάνω…

ουπς την πάτησα… πάλι για λεφτά μίλησα!

 - Ας μιλήσουμε για μόδα …

ξέρεις τώρα … η μόδα δεν έρχεται από το Μιλάνο

ούτε από το Παρίσι… τσίφ από Κίνα έρχεται

σε κοντέινερ με το κιλό και διαλέγουμε  από

το σωρό αυτά τα κακοραμμένα, κάκιστης ποιότητας

μακουδάκια που στο πρώτο πλύσιμο έχουν

ξεφτίσει και ξεβάψει αν πριν δεν έχουν ξεβάψει

επάνω μας και είμαστε με την κοιλιά κόκκινη

 και την πλάτη μπορδοροδοκόκκινη …

αλλά αυτά δεν είναι για  εμάς αυτά…  !!!

Εμείς είμαστε μέσα στην χλιδή …

με τα χαβιάρια και τις σαμπάνιες …

και δεν αγγίζει το απαλό δερματάκι  μας

τίποτα φθηνότερο από αραβικό μετάξι ,

γνήσια μαργαριτάρια των Νοτίων Θαλασσών

 και τα  χαριτόβρυτα ποδαράκια μας πατάνε μόνο

σε μπουχάρες από αυτές τις ακριβές τις

μουσταρδοροδοκιτρινομπλέ της Μοιραράκη

 και όχι από αυτές που πουλάνε οι  αθίγγανοι 

πλαγιομετωπικά στις λαϊκές!

Φιλενάδα πολύ μου αρέσουν αυτές

οι light κουβεντούλες μας , ξαλαργάραμε και λιγάκι,  

ενημερώνεσαι για όλα, μαθαίνεις, είσαι μέσα

σε όλα, δεν ξεμένεις από θέματα γιατί το κάθε ένα

από αυτά έχει και εκατοντάδες παραμέτρους …

ξεκινάς να συζητάς φιλενάδα

γιατί δεν σου έχει κάτσει τίποτα σε αρσενικό

τα τελευταία εκατό χρόνια μοναξιάς

και καταλήγεις να χαίρεσαι γιατί  είδες η γειτόνισσα

στον τέταρτο που της έκατσε ο Κίτσος ο λεβέντης

και τώρα τις τρώει δυο φορές την ημέρα

λες και παίρνει αντιβίωση ανά δωδεκάωρο…

οπότε καλύτερα εσύ και η μοναξιά σου!

Είδες? Πάλι χαρούμενη θα είσαι…

Αυτάαα….

Άντε βρε κι αν δεν βρω κανέναν  με  porche cabrio

να με πάει μεθαύριο για μπάνιο στην Λούτσα

μπορεί και να πάω να ψηφίσω …

κανένα καλό προγνωστικό υπάρχει ?

κανένα σιγουράκι?

Υγ.  Το παραπάνω κείμενο είναι καθαρά Χιουμοριστικό

Σκοπός του είναι μόνο  η σάτιρα , το γέλιο, το χιούμορ

για όποιον διαθέτει από αυτό  το χάρισμα !!

Λυπάμαι

Λυπάμαι

Πραγματικά λυπάμαι

Αυτή είναι η χώρα μου ?

Πέρα από όσα μέχρι τώρα έχουμε παρακολουθήσει, πέρα από την φαυλότητα

που υπάρχει γύρω μας με άθλιες υπάρξεις που παίζουν με την νοημοσύνη μας,

από πολιτικούς μέχρι απλούς πολίτες που ζουν στην κυριολεξία στον κόσμο τους ….

Πολιτικοί που  γελοιοποιούν την Πατρίδα μου με την συμπεριφορά τους

στα μάτια όλου του κόσμου , που θα ήθελα να τους πω ένα απλό 

΄΄ έξω  ΡΕ από εδώ ΄΄

αρκετά σας ανεχτήκαμε και όσους σας μάθαμε και όσοι δράσατε στο παρασκήνιο….

Παρατρεχάμενοι που ζουν εις βάρος της κοινωνίας, τρώγοντας

με χρυσά κουτάλια από όλες τις μεριές, από Εφορίες, Υπουργεία,

Δήμους, Κοινότητες ….  Όποιος έτυχε να μπει γλύφοντας κατουρημένες

ποδιές σε μια θεσούλα έχωσε βαθιά το χέρι στο βάζο είτε είχε μέλι

είτε σκέτο ζαχαρόνερο και έφαγε… έφαγε… έφαγε….

Επιχειρηματίες που  κομπάζουν  με αλαζονεία τάχα για την προσφορά τους

όταν δίνουν μισθούς πείνας στις επιχειρήσεις τους και όμως είναι

περήφανοι σήμερα γιατί ΄΄ δίνουν δουλειά΄΄ έστω και με συνθήκες δουλείας,

που αρπάζουν παραπαίουσες επιχειρήσεις για ένα κομμάτι ψωμί

σήμερα ειδικά και κατηγορούν αυτούς που δεν άντεξαν να κρατήσουν

τα μαγαζιά τους μέσα στα χρέη… άραγε σε τι διαφέρουν από τους

κοινούς μαυραγορίτες που βρέθηκαν μετά τον πόλεμο με  τεράστιες περιουσίες?

Συμπολίτες μου που  νομίζουν πως  οι  άστεγοι, οι πεινασμένοι,

οι ηλικιωμένοι με σύνταξη 200+κάτι είναι απλά Pet που μπορούν

να επιζήσουν με ένα ξεροκόμματο μια φορά την εβδομάδα

ή στην ακόμα χειρότερη περίπτωση δεν έχουν καταλάβει καν

πως έχουμε εξαθλιωθεί σαν χώρα και  νομίζουν πως είναι 

εξωτικές κούκλες στο Cosmo …

Λεφτά υπάρχουν …

Φυσικά και υπάρχουν όταν οι Έλληνες κάνουν αγορές ακινήτων

σε Λονδίνο, Παρίσι, Γερμανία και μάλιστα με θεαματικές στατιστικές

ερχόμενοι σε δεύτερη θέση στο real estate !!!

Ποιοι είναι αυτοί που έχουν λοιπόν αυτά τα λεφτά?

Όπως έχουν έρθει πια τα πράγματα στην συντριπτική τους πλειοψηφία

εκείνοι που τα αρπάζουν τόσα χρόνια και λίγοι από εκείνους που έχουν

μια προϊστορία και δεν επιτρέπουν στο όνομα τους να ακουστεί 

πουθενά σχετικά με την οικονομική τους κατάσταση.

Γιατί ο Νεοπλουτισμός δεν κρύβεται … τον επιδεικνύουν

σαν το καινούργιο τους Jeep, σαν το καινούργιο τους φλερτ,

σαν το καινούργιο κόσκινο που είχε αγοράσει η γιαγιά τους

κάπου κάποτε και το έβαζε στο παραθύρι για να το δει η γειτόνισσα.

Να λοιπόν που η κατάντια μας έφτασε να σηκώνει ένας άντρας

που ζητά την ψήφο μας το χέρι του σε μια γυναίκα Βουλευτή

μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, δίχως φιλότιμο, δίχως καμία ντροπή

για την πράξη του και μετά απλά να εξαφανίζεται σαν κοινός εγκληματίας,

άναντρα …

Πάει να κρυφτεί σαν παιδάκι  κάτω από τα φουστάνια της μαμάς του ,

που να το χαίρεται το παλικάρι της … άξιος … και αυτός θα έρθει

να ζητήσει ξανά την ψήφο μας και το κακό δεν είναι αυτό…

είναι πως θα πάρει ψήφους γιατί θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τον ψηφίσουν!!!

Αυτοί είμαστε?

Αυτή είναι η Εικόνα που μπορούμε να δώσουμε σαν Έλληνες ?

Μέχρι που μπορεί να φτάσει η γελοιότητα?

Μέχρι να χρησιμοποιούνται παιδάκια σε διαφημίσεις

για να εντείνουν τον φόβο μας μπροστά στο αύριο???

Μα τόσο χαμηλά πια?

μεσημέρι καλοκαιριού

Καταμεσήμερο καλοκαιριού ήτανε σαν

πήραμε τον δρόμο για την παραλία

στον πίσω κόλπο του νησιού μια ώρα ποδαρόδρομος

απ΄ το χωριό και στα ψηλά τα πεύκα

να σκάνε τα τζιτζίκια μ΄ ένα μονότονο τραγούδι

και να σηκώνουν κουρνιαχτό τα γρήγορα βήματά μας

στον χωματόδρομο καθώς βαδίζαμε γοργά να

ξεφύγουμε από το μαρτύριο της ζέστης.

Με τον  ιδρώτα να μουσκεύει το πυρωμένο δέρμα μας

να τρέχουμε πια σχεδόν απ΄ την λαχτάρα

να φτάσουμε στον λόφο με τις κόκκινες πικροδάφνες

και τα θυμάρια κι από κει να κατηφορίσουμε στην αμμουδιά

και να βυθιστούμε στο ατελείωτο της θάλασσας

Κατάλευκος έμοιαζε   ο ουρανός

 πάνω απ΄ τα κεφάλια μας με έναν ήλιο

σαν πυρωμένο χάλκινο δίσκο που πέταγε  φωτιά

 στα πόδια μας, στα χέρια, στα μαλλιά μας.

Μ΄ ένα λευκό  μαντήλι είχα πιάσει τα μαλλιά μου

 που τα ένοιωθα κι αυτά βαριά στην πλάτη μου

να στάζουν απ΄ τον ιδρώτα και τα πουλιά

λιγωμένα από την κάψα του μεσημεριού

 κούρνιαζαν στις πιο σκιερές μεριές των δέντρων

αφήνοντας μόνο τους τζίτζικες να ξελαρυγγιάζονται .

Έρημη ήταν  η παραλία με την χρυσή την άμμο

και εκεί στην άκρια  τα λιγοστά αλμυρίκια

τίναζαν τα τελευταία ρόδινα λουλούδια τους ,

ένα χρόνο ολόκληρο οι δυνατοί  του πελάγους

αγέρηδες  δεν τ΄ άφηναν κεφάλι να σηκώσουν

 και τώρα είχαν σχήματα παράξενα …

σαν ανθρώπινα κορμιά κουτσουρεμένα,

 σαν ανθρώπινα ρετάλια πεταμένα εκεί

 στην άκρη του πελάγους, αλλού χέρια,

 αλλού πόδια, αλλού ανάκατα μαλλιά

και στόματα ανοιγμένα σε μια έκκληση βοήθειας

 και λίγο παρέκει μια θάλασσα στο χρώμα του αμέθυστου

ν΄ ανασαίνει αργά και στην κάθε της ανάσα

να γεμίζουν τα μάτια μου χρυσαφιές κηλίδες,

 μαβιές  και κόκκινες .

Ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά

πέταξα στην άμμο, τα σανδάλια,

το μαντήλι που κρατούσε τα μαλλιά μου ,

 τα βρεγμένα απ΄ τον ιδρώτα ρούχα ,

 το χέρι σου άρπαξα τρελά και τρέξαμε

να γίνουμε κι εμείς μικροί θεοί

 στ΄ αστραφτερά νερά, εσύ ο Ποσειδώνας μου

κι εγώ μια Νηριήδα να φύγουμε για πάντα

από την πυρωμένη γη ,  να παραδοθούμε

στο διάφανο , στο απέραντο , στην γη, στο νερό,

εγώ σε σένα _

                                                                                                                                                                  Levina

εδώ θα είμαι

Tίποτα σημαντικό δεν έχω να σου πω

μόνο για  ουτοπίες μπορώ να σου μιλήσω

για έναν προστάτη φράχτη  με όνειρα

που σ΄ ένα κήπο τριγυρνούν γυρεύοντας

μέσα κανένας να μη μπει, τίποτα μη τ΄αγγίξει

Ανομολόγητα τα λόγια και οι σκιές

πόλεμο στα μύχια του μυαλού μου κάνουν

αδιάφορα στα σπαθιά τους να κρύβω τις πληγές

Δεν κλαίω με τούτες εδώ τις σκιές, δεν τους γελάω

να μπούνε δεν τις προσκαλώ για να τις καλοπιάσω

σημάδι στέλνω της καρδιάς σε άνεμο προστάτη

μ΄ένα φύσημα απαλό στην γη να τις σκορπίσει

Στον κήπο μου τα πουλιά άφοβα τριγυρνάνε,

σε καταπράσινα κλαριά έρχονται να κρυφτούνε

μ΄ ένα  φιλί τα προσκαλώ , μ΄ ένα τραγούδι

στην σκιά των δέντρων κάθομαι ,  αφήνομαι

σε μελωδίες που σαν νερό κελαρυστό

φτάνουνε στ΄ αυτιά μου, γεμίζουν την ψυχή μου

Ο ήλιος κλέφτης  να  περνά στις φυλλωσιές

τρυπώνει από τους φράχτες  δικτάτορας στα θέλω μου

τα σύννεφα που έφεραν βροχή μακριά τα κυνηγάει

 ρίχνει σαϊτιές από ψηλά καμιά δεν ξαστοχεύει ,

 στον δυόσμο, στα κυκλάμινα επάνω μου χτυπάνε,

χαρούμενο το αίμα μου τρέχει απ τις πληγές

ποτίζει ζωή τον χρόνο μου, στο σήμερα, για πάντα

Κι ένας  καθρέφτης ουρανός προστάζει

τα μάτια σου στο κρύσταλλο να δω

τον ήλιο ν΄ αντικρίσω τις ώρες τις νυχτερινές

που τ΄  αηδόνι από έρωτα στην βελανιδιά πεθαίνει

εγώ ακόμα εδώ να ζω να περιμένω

Αέναος ο κύκλος της ψυχής σε τούτα τα ταξίδια

Σε μια καρδιά αηδονιού να κλείνω τα όνειρα μου

μα εκεί στα ξημερώματα πίσω από την άχλη την χρυσή

το όνειρο μου φέρνει την άγνωστη μορφή σου

κι είναι τόσο γνώριμο αυτό, δώρο δικό μου,

που άφωνη τον χρόνο ξεμετρώ να βρω αν προλαβαίνω

για μια βραδιά μονάχα τον λόγο σου, τα μάτια,

την καρδιά, την σάρκα σου να   καταπιώ

μήπως και σε χορτάσω.

                                                                                                                            Levina

θα σου ζωγραφίσω

Το σκηνικό εγώ θα σου το ζωγραφίσω

 σε έναν ουρανό που τα χρώματα της νύχτας θα ΄ χει

 και μικρά ασημένια αστεράκια θα του βάλω,

θα προσθέσω και μισό φεγγάρι να κρέμεται από ψηλά

 και δυο συννεφάκια ψεύτικα δίχως ανέμους σταθερά

 στον ουρανό σου να ΄ναι.

Στην άκρη

 ένα μπαλκόνι με σιδερένια κάγκελα θα ζωγραφίσω,

 μια καρέκλα κι ένα τραπέζι ξύλινο γαλάζιο

 και μια γυναίκα με μαύρα  μακριά μαλλιά να κάθεται

με βλέμμα αφηρημένο να αγναντεύει

 κάπου μακριά,

 κάπου κοντά,

 κάπου στο πουθενά να βρίσκεται η ψυχή της …

Μια γλάστρα κόκκινη θα είναι στην γωνιά του τοίχου,

με ένα γιασεμί που θα ξετυλίγεται κρυφά

 θ΄  ανεβαίνει να φτάσει στα κεραμίδια της σκεπής

με κατάλευκα  διάφανα λουλούδια που θα λιγώνουν

 την νυχτιά με την μοσχοβολιά τους.

Εσένα να κρατάς μια κιθάρα θα σε ζωγραφίσω

 στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού,

 μια μελωδία άγνωστη να παίζεις ,

 οι νότες της τριγύρω να χορεύουν να τρέχουν

 να στριμώχνονται ποια στο μπαλκόνι θα φτάσει πρώτη

 τα μακριά μαλλιά ν΄ ανακατώσει και στο άδειο βλέμμα

 γρήγορα πριν τελειώσει η νύχτα  ζωή να δώσει

Μετά το σκηνικό θ΄ αλλάξει,

έναν ήλιο χρυσό θα σου ζωγραφίσω, μέρα θα ΄ναι

και στο βάθος μια θάλασσα ακυμάτιστη

 μ΄ έναν ορίζοντα ανοιχτό που όλο ξεμακραίνει

κι έναν ουρανό με χρώματα ανάκατα πεταμένα πάνω του

γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο , κίτρινο, λευκό

και το μπαλκόνι άδειο θα ΄ναι ,

 μόνο θα ΄χει απομείνει το γιασεμί

 και σένα

 ετούτη την φορά  θα ζωγραφίσω

 με ένα βλέμμα αφηρημένο ν΄ αγναντεύεις

 κάπου μακριά,

 κάπου κοντά,

κάπου στο πουθενά να βυθίζεται

εκεί που νοιώθεις την ψυχή σου

 και  να κρατάς στο στήθος σου επάνω

μια χούφτα  από μαύρα μακριά μαλλιά.

Levina

Πιστεύω

Πιστεύω στα όνειρα που απελευθερώνουν τον εσωτερικό μας κόσμο και μας δίνουν μια άλλη διάσταση στην ζωή

Πιστεύω στα παιδιά που είναι η δική μας συνέχεια, το μέλλον, η ελπίδα, το αύριο της γης

Πιστεύω  στην αγάπη, στην αληθινή βαθιά αγάπη που γίνεται ασπίδα προστασίας για δυο ανθρώπους που κινούνται σαν ΄΄ένα΄΄

Πιστεύω στον έρωτα που δίνει φτερά στους ώμους όποιου τον νοιώσει, που μοιάζει με γλυκόπιοτο ναρκωτικό που σε κάνει να ξεχνάς το χθες, το σήμερα , το αύριο και να υπάρχει μόνο η ΄΄ στιγμή΄΄

Πιστεύω στην απλότητα που είναι ιερή για την ζωή , που μέσα της κρύβει όλη την ομορφιά και την αλήθεια γυμνή δίχως περιττά στολίδια

Πιστεύω στο μυαλό του ανθρώπου και στην δύναμη που έχει να μπορεί να πραγματοποιεί κάθε σκέψη

 

Πιστεύω στην ομορφιά που κρύβεται  πίσω από κάθε πρόσωπο

Πιστεύω στην προσφορά όσο μικρή κι αν είναι

Πιστεύω  …  μα όταν προδώσουν την πίστη μου  παύουν να υπάρχουν στον κόσμο μου

       Καλό  Τριήμερο

Καλό Καλοκαίρι

                                                                                                                                        Levina