Καταμεσήμερο καλοκαιριού ήτανε σαν
πήραμε τον δρόμο για την παραλία
στον πίσω κόλπο του νησιού μια ώρα ποδαρόδρομος
απ΄ το χωριό και στα ψηλά τα πεύκα
να σκάνε τα τζιτζίκια μ΄ ένα μονότονο τραγούδι
και να σηκώνουν κουρνιαχτό τα γρήγορα βήματά μας
στον χωματόδρομο καθώς βαδίζαμε γοργά να
ξεφύγουμε από το μαρτύριο της ζέστης.
Με τον ιδρώτα να μουσκεύει το πυρωμένο δέρμα μας
να τρέχουμε πια σχεδόν απ΄ την λαχτάρα
να φτάσουμε στον λόφο με τις κόκκινες πικροδάφνες
και τα θυμάρια κι από κει να κατηφορίσουμε στην αμμουδιά
και να βυθιστούμε στο ατελείωτο της θάλασσας
Κατάλευκος έμοιαζε ο ουρανός
πάνω απ΄ τα κεφάλια μας με έναν ήλιο
σαν πυρωμένο χάλκινο δίσκο που πέταγε φωτιά
στα πόδια μας, στα χέρια, στα μαλλιά μας.
Μ΄ ένα λευκό μαντήλι είχα πιάσει τα μαλλιά μου
που τα ένοιωθα κι αυτά βαριά στην πλάτη μου
να στάζουν απ΄ τον ιδρώτα και τα πουλιά
λιγωμένα από την κάψα του μεσημεριού
κούρνιαζαν στις πιο σκιερές μεριές των δέντρων
αφήνοντας μόνο τους τζίτζικες να ξελαρυγγιάζονται .
Έρημη ήταν η παραλία με την χρυσή την άμμο
και εκεί στην άκρια τα λιγοστά αλμυρίκια
τίναζαν τα τελευταία ρόδινα λουλούδια τους ,
ένα χρόνο ολόκληρο οι δυνατοί του πελάγους
αγέρηδες δεν τ΄ άφηναν κεφάλι να σηκώσουν
και τώρα είχαν σχήματα παράξενα …
σαν ανθρώπινα κορμιά κουτσουρεμένα,
σαν ανθρώπινα ρετάλια πεταμένα εκεί
στην άκρη του πελάγους, αλλού χέρια,
αλλού πόδια, αλλού ανάκατα μαλλιά
και στόματα ανοιγμένα σε μια έκκληση βοήθειας
και λίγο παρέκει μια θάλασσα στο χρώμα του αμέθυστου
ν΄ ανασαίνει αργά και στην κάθε της ανάσα
να γεμίζουν τα μάτια μου χρυσαφιές κηλίδες,
μαβιές και κόκκινες .
Ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά
πέταξα στην άμμο, τα σανδάλια,
το μαντήλι που κρατούσε τα μαλλιά μου ,
τα βρεγμένα απ΄ τον ιδρώτα ρούχα ,
το χέρι σου άρπαξα τρελά και τρέξαμε
να γίνουμε κι εμείς μικροί θεοί
στ΄ αστραφτερά νερά, εσύ ο Ποσειδώνας μου
κι εγώ μια Νηριήδα να φύγουμε για πάντα
από την πυρωμένη γη , να παραδοθούμε
στο διάφανο , στο απέραντο , στην γη, στο νερό,
εγώ σε σένα _
