Εγώ
ένα σκοτεινό βράδυ
Το είπα σιγά ψιθυριστά
Να μη το ακούσει το φεγγάρι
Και σκιαχτεί ....
Πως δεν χωράει στην γη
Η ύπαρξη αυτή
Μα το ακούσαν τα νερά της λίμνης
Κι αντάριασαν ξεσηκωθήκαν
Με λόγια άγρια μπουρμπουλιστά
Μάταια προσπαθούσαν την γνώμη
Που είχα για ελλόγου μου ν αλλάξουν
Εγώ
ξεκάθαρα το είπα
Πως για να ζω θέλω αέρα
Θέλω να βλέπω ουρανό κάθε μέρα
σ εκείνο το σύννεφο τ ακριανό ν΄ ανέβω
με ήρεμους ανέμους μαζί του να ταξιδεύω
Θέλω να βλέπω θάλασσα τα βράδια
Να μετράω τ αστέρια μου στις ρυτίδες των νερών
Σαν τον ναυτίλο εγώ να κολυμπώ και να
Πιάνω την φεγγαροουρά στην άκρη των διχτυών
Θέλω πουλί να γίνω, ταξιδιάρης γλάρος
Η ελάφι που τρέχει άπιαστος αγέρας στις σαβάνες
Να γίνω ένα κοράλλι κόκκινο στα βάθη του ωκεανού
Ή έλατος χιλιόχρονος στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού
Μα τίποτα απ όλα αυτά δεν θα γίνω !
Μια αδύναμη κοινή θνητή μονάχα είμαι
Με σφραγισμένη στα κύτταρα μου την
Ημερομηνία της λήξεώς μου
Και αφού άγνωστος μου είναι και
Ο χρόνος και ο τόπος που γράφει
Η σφραγίδα
Μπορώ
να πιάνω επιθυμίες και ευχές
σε μια απο πολύχρωμες κορδέλες
και σπάγκους κομένους μικρή ονειροπαγίδα
να ζητάω στο μαζί δέκα ακόμα σαν αυτή ζωές.
