Άνθρωπος Ον Παράλογο

   Josef  Kote

Στην σκέψη του δικού σου τέλους παραμένω

τώρα που τα βήματά μου σβήνουν πίσω από τους ήχους

των κτύπων των χεριών σου , πίσω από την θλίψη

που γενούν τα δάκρυα στα νεκρά μάτια των αγαλμάτων

που παραστέκουν την πλευρά σου

καθώς των χρόνων η σκόνη λερώνει τις παρθενικές μορφές,

τυλίγει με σπαραγμό το πεπρωμένο

ενός προαναγγελθέντος θανάτου .

Νομίζεις πως σε γάμο σε καλέσαν

με χαρά ακολουθείς τον δρόμο ‘

μα κοίτα που τα δεσμά ακίνητων ημερών

δένουν τους αστραγάλους

και η λαχτάρα της καρδιάς απέμεινε,

μια κι η πορεία της φυγής  που

βαθιά είχες χαράξει στην σκέψη,

έγινε πορεία κουρελήδων καθώς

οι παρθένες που οι θεοί

για συμπαράστασή σου στείλανε, τώρα πια

την ψυχή σου ζητούν να χάσεις.

Θέαμα τρομερό είναι να δεις μιας χώρας τον χαμό

γι αυτό κάλλιο τους οφθαλμούς σου θυσία να προσφέρεις

στις πηγές των αρχαίων ποταμών εκεί που ο Όμηρος

διηγήθηκε τα πάθη των θνητών και πως οι Θεοί

κατά την θέλησή των τον πόλεμο και την ειρήνη έπαιζαν 

απολαμβάνοντας στα σύγνεφα την τσίκνα των σφαγίων,

θυσίες στο παράλογο των θνητών που για το

Εγώ τους ικετεύαν.

Έτσι τους εμπαίζανε οι θεοί ρίχνοντας όνειρα εφιάλτες …

ω πόση αγωνία !

Μα να τι σου λέω πως την αγωνία σου νοιώθω

και το χαμόγελο περνά βιαστικό και χάνεται

προτού να το χαρεί ο άνθρωπος,

αυτό το αρχαίο κτήνος που κανείς πια

να το σώσει δεν μπορεί καθώς

απέναντι στην ομορφιά της ζήσης αυθαδιάζει

αυτό το λίγο που του μένει με γκρίζο το χρωματίζει

και παραφροσύνη το είναι του γεμίζει …

Αλήθεια πόση ανοησία στον χρόνο μοιράζει το μυαλό

αντί ν΄ απολαμβάνει την ανάσα που του χαρίστηκε .

Στοχάσου τον λόγο μου καθώς σπαράζοντας

το πλήρωμα του χρόνου σου δείχνω ,

ζωντανό σε μοιρολογώ και μ επικρισία

την ζωή σου ν΄ αλλάξεις σου ζητώ.

Ανοίκειο είναι να ζητάς στ΄ άδικο που έκανες

να  σ΄ ευλογήσουν οι Θεοί κι απ΄ έναν Όμηρο

αθάνατους στίχους για σένανε να γράψει.

Ποιος τα πάθη σου να συγχωρέσει σαν

τον εαυτό σου δεν μπορείς

να πείσεις για των λόγων σου το δίκιο;

Ετούτο λοιπόν σου λέγω …  πως το τέλος

που σαν άρμα ζεμένο σ΄ ανέμους καταπάνω σου τρέχει,

του χαμού σου το μαντάτο φέρνει κι αν της μοίρα σου

ν΄ αλλάξεις θες  τον δρόμο τον φαρμακερό,  

άνοιξε της ψυχής σου το πουγκί που χεις σφιχτά δεμένο

με ματοβαμμένο κορδόνι και μοίρασε απλόχερα

του Προμηθέα την φωτιά, ζωή αντί για την ζωή σου....

Τετέλεσται προτού να πεις τ΄ άδικο μιας κενής ζωής 

ν΄ αναγνωρίσεις  και μοίρασε αυτό που σου απέμεινε ….

τα δυο σου χέρια απλωμένα στους ορίζοντες ….

Για δες πόσο μοιάζει η αγκαλιά με της ικεσίας το παράπονο. 

Levina

Χαζό μου Ημερολόγιο

Περνάει το Καλοκαίρι, πολύ γρηγορότερα από όσο θα το ήθελα και σκέφτομαι

πως ότι θέλω να γράψω μέσα στην απογοήτευση είναι… σκέψεις λέξεις…

Είμαι Ελληνίδα γαμώτο σκέφτομαι και πως αυτό το πολυμήχανο μυαλό δεν

βρίσκει κάτι χαρούμενο κι ας γελάει η ματιά μου σαν ακουμπάει τρυφερά τα

λουλούδια στον κήπο ή όταν τα χέρια μου σφιχταγκαλιάζουνε  τα σκυλιά ,

τα γατιά που έρχονται με πονηριά να κλέψουν και μια μπουκιά φαΐ σετάκι

με το χάδι…

Ένα κεντρί στην καρδιά είναι που δυσάρεστες κατάντησαν κι οι συζητήσεις,

τα ευχάριστα τι έγιναν; Κανένας δεν μοιράζεται πια κάτι ευχάριστο; Κάτι που

να μας κάνει να γονατίσουμε από τα γέλια κι όχι από τα βάρη που φορτωθήκαμε

 στους ώμους μας;

Γέλα πια ανόητη και θα περάσει γρήγορα το Καλοκαίρι σου αυτό, πάλι

με τις βροχές και τα κρύα θα μας ζαλίζεις το κεφάλι….

Στον εαυτό μου το λέω κι αυτός κάνει πως τα πιστεύει όσα του λέω

και χαζογελά.

Πάλι καλά

Μου έχει εμπιστοσύνη ακόμα ! 

                                   Levina

                                                                                       

H Περιπλaνώμεvη

Κανείς δεν γνώριζε ποια χρονιά θα ξαναρχόταν η Περιπλανώμενη .

Μπορεί να περνούσαν πέντε και περισσότερα ίσως χρόνια δίχως να έχει

εμφανιστεί και κάποια στιγμή έτσι άξαφνα σαν έπιαναν οι πρώτες ζέστες

του Καλοκαιριού, στην άκρια του χωριού έβλεπαν να είναι αραγμένο

το καρόσπιτό της κάτω από το ίδιο πάντα δέντρο, πλάι στο ποτάμι .

Σαν έφτανε έλυνε τα λευκά άλογα και τ΄ άφηνε λεύτερα να τρέχουν και

να βοσκάνε ανέμελα στα καταπράσινα λιβάδια, 

ενώ τα παιδιά του χωριού έτρεχαν να τ΄ απαντήσουν και να παίξουν μαζί τους.

Δεν είχαν ξαναδεί τόσο κατάλευκα άλογα, με μακριές χαίτες κι ένα σωρό

χάντρες και κουδουνάκια περασμένα στα χαϊμαλιά τους που σε κάθε

κίνηση άφηναν ολόκληρες μελωδίες να τις παίρνουν οι αγέρηδες και

να γεμίζει ήχους το χωριό.

Ήταν περίεργο αλλά όσες μέρες έμενε η Περιπλανώμενη στον τόπο τους,

το δάσος γέμιζε ζωή… ερχόταν άφοβα τα άγρια ζώα στο ποτάμι, ελάφια

και ζαρκάδια, λύκοι και αλεπούδες και ανάμεσα στα δέντρα έπαιζαν

κρυφτό τα ξωτικά των μανιταριών γεμίζοντας αστραπόσκονες τα φύλλα

των λουλουδιών και οι γυναίκες έλεγαν πως αν μάζευες αυτή την

μαγική σκόνη και την έβαζες στο κρασί του αγαπημένου σου

εκείνος θα γινόταν παντοτινά δικός σου κι έτσι έτρεχαν πίσω από τα

ξωτικά και μάζευαν με τις χούφτες αστραπόσκονες και μικρά φτερά από

τα πολύχρωμα πουλιά που γλυκοκελαηδούσαν πάνω στων δέντρων

τα κλαριά και στόλιζαν με αυτά τα μαλλιά και τα φουστάνια τους.

 

Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκανε την Περιπλανώμενη να

εμφανίζεται στο χωριό τους μ΄ αυτό τον τρόπο, δίχως να την έχει δει κανείς

να έρχεται και πάλι δίχως να γνωρίζουν ποιόν δρόμο πήρε στο φευγιό της.

Οι τσιγγάνοι που ερχόταν με τα καραβάνια τους, 

έφερναν γύρες στα καλντερίμια του χωριού. 

Φορούσαν πολύχρωμα ρούχα και έκαναν

ακροβατικά στην μέση της πλατείας ενώ οι γυναίκες με τις μακριές φούστες 

τριγυρνούσαν και έλεγαν την μοίρα για λίγα νομίσματα.

Αγόραζαν φαγητά και ποτά και έστηναν γλέντια τρικούβερτα μέχρι να

φύγουν και πάλι , ενώ η Περιπλανώμενη δεν απομακρυνόταν από το καρόσπιτό της.

Την έβλεπαν να κάθεται στην άκρη στο ποτάμι ή να τριγυρίζει με τα άλογα

στα λιβάδια και να μην πλησιάζει καθόλου στο χωριό, ούτε όμως έφευγε

όταν την πλησίαζαν να της ζητήσουν να διαβάσει την μοίρα τους στις

γραμμές του χεριού ή να τους ρίξει τους ρούνους.

Γελώντας εκείνη έμοιαζε να τους περιμένει … τους κοίταζε βαθιά στα μάτια

και με την μελωδική της φωνή τους έλεγε για τα μελλούμενα και τι περίεργο!

Ότι τους είχε πει είχε συμβεί.

Τους είχε προειδοποιήσει για τους δύσκολους καιρούς 

κι έτσι ήταν προετοιμασμένο το χωριό σαν ήρθε ο πιο βαρύς χειμώνας 

των τελευταίων χρόνων και όταν ήρθαν οι πολλές βροχές και το ποτάμι πλημμύρισε πάλι

ήταν έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν.

Έμοιαζε σαν να ήθελε να προστατέψει το μέρος τους και πάντα είχε μια

προειδοποίηση να τους δώσει μα ανταλλάγματα δεν είχε ζητήσει ποτέ!

Αν κάποιος της έδινε κανένα νόμισμα το έπαιρνε και το ΄ριχνε 

δώρο στο ποτάμι κι εκείνο ευθύς μεταμορφώνονταν σε μικρό χρυσόψαρο. 

Έτσι μαζεύονταν ένα σωρό χρυσαφένια ψαράκια σε κείνο το σημείο 

που όμως εξαφανιζόταν μόλις έφευγε εκείνη.

Ίσως όμως αν είχαν προσέξει λίγο καλύτερα να έβλεπαν και το πιο

σημαντικό αντάλλαγμα που έπαιρνε μαζί της κάθε φορά που έφευγε

στα ξαφνικά.

Θα είχαν δει πως εξαφανιζόταν μέρες πριν έρθει εκείνη ο γιος του σιδερά

που έφευγε για την μεγάλη πόλη όπως έλεγε κι επέστρεφε δυο μέρες

μετά που έφευγε η Περιπλανώμενη.

Θα είχαν δει πως εκείνη τον περίμενε μέσα στο βαθύ δάσος όταν άφηνε

τα σημάδια της στα αιωνόβια δέντρα που στραποβολούσαν τις νύχτες

μέσα στις σκιές κι εκείνος άκουγε το απόκοσμο τραγούδι της κι

ακολουθούσε την γυναίκα που είχε σκλαβώσει την ψυχή και το μυαλό του.

Τα χρόνια είχαν περάσει κι εκείνος δεν ήταν πια το νέο παλικάρι που

έτρεχε στο πρώτο κάλεσμα . 

Τα βήματά του ήταν βαριά και τα μαλλιά του κατάλευκα 

μα και πάλι σαν έβλεπε τις αστραπές στο δάσος τραβούσε για εκεί .

Εκείνη σαν να μην είχε περάσει μια ώρα από τότε που την πρωταντίκρυσε,

του έδινε το χέρι της και τον έβαζε μέσα στον μαγικό της κόσμο 

κι εκείνος γινόταν και πάλι το εικοσάχρονο παιδί που έτρεχε στην προσταγή της.

Για λίγες μέρες μόνο ξαναγινόταν νέος, γεμάτος όρεξη για ζωή,

ερωτευμένος με ένα ξωτικό και μετά …η Περιπλανώμενη χανόταν την ώρα που εκείνος 

χορτάτος από έρωτα κοιμόταν κάτω από την σκιά του

δέντρου πλάι στο ποτάμι.

Ούτε τα χνάρια από τις ρόδες του καρόσπιτου δεν έβλεπε στο απαλό

γρασίδι … λες κι εκείνη δεν υπήρξε ποτέ !

 

Όταν γύρισε κι αυτή την φορά στο χωριό αντάμωσε την γυναίκα του

που τον περίμενε στην είσοδο του σπιτιού τους.

'' Αχ καημένε μου πάλι άργησες να έρθεις ! Ούτε κι αυτή την φορά την πρόλαβες.''

'' Ποια ; ρώτησε εκείνος … Ποια δεν πρόλαβα;''

'' Την Περιπλανώμενη καλέ μου, έμεινε μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή

την φορά στο ποτάμι, εχθές έφυγε.''

Εκείνος κρυφογέλασε κι η καρδιά του σκίρτησε από τις αναμνήσεις

που είχαν ριζωθεί μέσα του.

'' Θα την προλάβω την επόμενη φορά γυναίκα.''

'' Ποια επόμενη ; Αυτή η φορά ήταν η τελευταία που ήρθε στον τόπο μας,

μας είπε πως δεν θα έχει τίποτα πια εδώ για να ξανάρθει! Ποιος ξέρει

τι να εννοούσε, μήπως και την καταλαβαίνει κανένας τι λέει ;''

 Εκείνος όμως κατάλαβε.

Κρακ

Έσπασε η καρδιά του σε χίλια δυο κομμάτια.

                                                               Levina

 

Η «Περιπλανώμενη» περιμένει ένα μήνα για να εμφανιστεί σ΄ αυτό το μπλοκ

μα και πάλι σε άσχετο χρόνο βγήκε … όμως ο χρόνος είναι σχετικός  και  

οι περιπλανώμενες ψυχές δεν ασχολούνται μαζί του …

Έτσι νομίζω κι έτσι είναι.

 

foto W.B. Yeats enchanted woods by Jessica Drossin

Καράβια Αταξίδευτα

Είναι αυτά τα καράβια που δεν αρμενίζουνε σε θάλασσες 

ούτε και παλεύουν με τα κύματα και σίγουρα 

δεν θα συναντήσουν ποτέ σε κάποιο ταξίδι τους 

την γοργόνα να τα ρωτά αν ‘ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος΄ ;

Είναι αυτά τα καράβια που αρμενίζουν με την δύναμη  της σκέψης

σε μέρη που ούτε να τα φανταστεί μπορεί ανθρώπου νους 

κι έχουν κοψιά περίεργη , βγαλμένη λες από τους αρχαίους μύθους .

Κι αν στήσεις αυτί τ΄ άναστρα βράδια θ΄ ακούσεις των κυμάτων τον παφλασμό, 

τα ξύλα που τρίζουν στα σκαμπανεβάσματα .

Θ΄ ακούσεις τα θαλασσοπούλια που κρώζουν και τους αγέρηδες 

που περνούν σφυρίζοντας ανάμεσα απ΄ το μεσιανό πανί .

Μια στοίβα ποταμόξυλα και μια βαρκούλα από πηλό 

πόσα ταξίδια στην φαντασία σου μπορούν να κάνουν;

Όσα θες  . . .

Ψυχή και όρεξη να έχεις μόνο !

                                                                    Levina

Λατρεύω το Χαμόγελό Του !

Αφιερώνω το παρακάτω video σε εσένα, σε εμένα, 

σε όλους μας ....

Για τις ώρες που η ζωή σου φαίνεται βουνό

Για τις ώρες που η ζωή σου φαίνεται τόσο άδεια , δίχως σκοπό

Για κάθε παράπονο , για κάθε άσχημο λόγο απέναντι σε εκείνους

που σε  αγαπούν και νοιάζονται

Για τότε που αποφάσισες να εγκαταλείψεις την προσπάθεια

Για το χαμόγελο που τσιγκουνεύτηκες να χαρίσεις

Για  τις ατέρμονες αναζητήσεις σου όταν παραπέταξες 

όσα νόμισες πως δεν ήταν αντάξιά σου

Για τις νύχτες και τις μέρες που άφησες να περάσουν 
δίχως να αγαπήσεις τον εαυτό σου

Για το δώρο που σου δόθηκε ...
Την ζωή ...

Γι αυτή την μικρή σύντομη ζωή που κατασπαταλάς σε μικρότητες,

εγωισμό, νεύρα, θυμό, φωνή, περιττά, ανούσια …

                                                               Levina

Nick Vujicic - "Something More"

 

1η Σπουδή Στον Έρωτα

Φαντασιώσεις διαβάζω σ΄ ένα ολόγιομο φεγγάρι

που καθρεφτίζει τον ιδρώτα του στο ανοιχτό μου τζάμι

ένα φιλί αθάνατο νερό στην γλώσσα μου κρατώ

τις ώρες  που σμίγει ο χρόνος μου με τον δικό σου χρόνο

Προσμένω κρατώντας  τα μάτια μου κλειστά

σφίγγω έναν μυρωμένο άνεμο ανάμεσα

στα πληγωμένα στήθη μου κι αφουγκράζομαι

τους ήχους της παρουσίας σου στα δροσερά σεντόνια

το βάρος του κορμιού σου π αλλάζει θέση

το βάρος του χεριού σου π αναπαύεται στην

καμπύλη των γοφών μου υπέροχα κυρίαρχο

το βάθος της ανάσας σου που θροΐζει  απαλά

τις τούφες των μαλλιών μου ‘  μεθυσμένη μου ανασαιμιά

τόσο κοντά τόσο μακριά

κι εγώ προσμένω

Ξέρω να προσμένω το έμαθα στους  αιώνες

που η ύπαρξη μου περιδιαβαίνει αυτή την γη

Προσμένω μ΄ ένα μελάνι ανεξίτηλο να γράψεις

στο πρόθυμο κορμί μου τα δικά σου σ΄ αγαπώ

κι αυτά να σβήσουν ξεθωριασμένα λόγια

να ξεριζώσουν ζωγραφιές και λέξεις

που αλλοτινοί έρωτες σμίλεψαν επάνω

άλλος με μολύβι άλλος με σουγιά άλλος με κοπίδι

κι εγώ που γνωρίζω  από χαμένες υποσχέσεις

όλους  τους οργασμούς της σκέψης μου

απλόχερα θα σου προσφέρω την ώρα

που ο έρωτας τις βαθιές χαράδρες του χάρτη μου

θα γεμίζει με το αθάνατο νερό που σταλάζει το Εγώ  σου

κρύβοντας σε χείμαρρους την ντροπή μου

και τ΄ απαλά ακροδάχτυλα τα χείλη μου θ΄ ακολουθούν

τις φλέβες του λαιμού σου θα μετράνε

ρυάκια από λάβα κι αίμα στους ώμους στο στήθος

στα δυνατά πόδια που την γη μου ορίζουν

Έτσι να με θυμάσαι θέλω παραδομένη ολότελα

μ΄ ένα φουστάνι από πανσέληνο ουρανό

θα το ντυθώ για σένα

θα το γδυθώ μη και κάποιο βλέμμα ανίερο τ΄ αγγίξει

κι έτσι θ΄ αργοσαλεύω πάνω σ΄ ένα κρεβάτι πέλαγος

τα ιδρωμένα σεντόνια κύματα ν΄ αντιπαλεύω

και η σωτηρία μου το γυμνό κορμί σου

σταγόνα του ιδρώτα στα πέλματά σου αφανίζομαι

στο στόμα σου τα ηφαίστεια της ζωής μου σβήνω

Όλα άρχισαν όταν βροχής ανάσα γίνανε τα  σ΄ αγαπώ

Όλα θα τελειώσουν όταν τα σ΄ αγαπώ στερέψουν στο κορμί μου

                                            Levina

                                                                 

υγ. Για μια νύχτα με Πανσέληνο 23/06/13


nelina trubach moshnikova paintings

To Κλικ Μου

Περίμενα για μέρες…

Το ήλπιζα

Ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθει … όπως έρχεται σε κάθε δυσκολία μου, 

σε κάθε τι δυσάρεστο να με επισκεφτεί, να μου ψιθυρίσει στο αυτί πως

Εγώ είμαι Εγώ και είμαι Ζωντανή.

Είναι το Κλίκ μου.

Η μαγική μου συντροφιά που έρχεται για λίγο μόνο, για τόσο λίγο που 

δεν έχω δει ποτέ τι χρώμα έχει, τι άρωμα, τι υφή…

Είναι το Κλίκ μου που γυρίζει τους διακόπτες μου και βάζει τους τίτλους τέλους 

σε ότι ο συναισθηματικός μου κόσμος μάταια προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό.

Είναι το Κλίκ μου που σπάει την ταφόπλακα που βαραίνει την καρδιά μου όταν 

ξέρω πως εκτός από τα λάθη μου οι άλλοι φροντίζουν να μου φορτώσουν 

και τα δικά τους λάθη.

Είναι το Κλίκ μου που διώχνει τα φαντάσματα, τους εφιάλτες, τα τέρατα και 

τις κακές μάγισσες που λένε τα παραμύθια … αυτά τα παραμύθια για μεγάλα 

παιδιά που μόνο εφιάλτες μπορούν να δημιουργήσουν.

Είναι το Κλίκ μου που με αναγεννά εκ της τέφρας μου όταν όλα  νομίζω 

πως έχουν χαθεί και μαζί τους χάθηκα κι εγώ.

Ήρθε να με βρει κι αυτή την φορά ήταν το ίδιο δυνατό όπως πάντα.

Μου ψιθύρισε απαλά στ΄ αυτί για την καινούργια μέρα που ήρθε.

Μου έδωσε ένα γερό σκούντημα να ξυπνήσει το μυαλό.

Μου είπε Καλημέρα και χάθηκε το ίδιο αθόρυβα όπως ήρθε.

Ναι είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα.

Είμαι εδώ.

Είμαστε εδώ.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από αυτό;

Υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία από την ίδια την ζωή και την συνέχειά της;

Καλημέρα με ένα χαμόγελο

Καλή εβδομάδα με μια δόση γέλιου

Ότι και να γίνει, ότι και να έρθει θα τα βγάλουμε πέρα

Γιατί ...
Να το θυμάστε ...

Είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε !

   Levina

Foto from BBC Earth