Ένα πουλάκι κάθεται

Άλλα ήθελα να γράψω κι αλλού οι άνεμοι με σέρνουν.

Δεν έχει ασχοληθεί αυτό το blog με την επικαιρότητα…υπάρχουν τόσα πολλά εξ άλλου που το κάνουν και ενημερωνόμαστε ώστε δεν ωφελεί να το προσπαθήσω κι εγώ.

Όμως αυτό που είδα σήμερα στην εφημερίδα με ξεπερνάει!

Είπαμε πως ως Έλληνες ένα χιούμορ το έχουμε , το παραέχουμε μάλιστα… αλλά η ευχητήρια Πασχαλιάτικη κάρτα της ΚΑ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων …. έχει ξεπεράσει το όριο του χιούμορ και έφτασε στα όρια της γελοιότητας.

Πασχαλιάτικες ευχές με φαλλικό σύμβολο … χάθηκαν τόσες αρχαιότητες που έχουμε ? Σπαρμένο το χώμα και τα μουσεία της Ελλάδας μας από αρχαιότητες … ο φαλλός με το πουλί στην κορφή τι συμβολίζει βρε παιδιά μέσα στο Πάσχα?

Ευτυχώς που κάλυψαν και το κενό με τις ευχές και το Άσμα Ασμάτων …

Από την ώρα που έπεσε στα χέρια μου αυτή η εικόνα δεν έχω σταματήσει να γελάω…

Δεν είμαι σίγουρη όμως αν είναι για γέλια ή για κλάματα !

η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

στην σελίδα της κ. Φοίβης Αθηναίου

Μέθυσα ... μέθυσα από χαρά

Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου ‘ δύναμη δεν έχω

Αυτό το χέρι που το κύπελλο με το ρουμπινένιο κρασί κρατά

το κρασί που ξεχειλίζει αρώματα τριαντάφυλλου και κίτρου 

θέλω να πιω μα χάνομαι κι ακολουθώ τους κόκκινους δρόμους

που χαράζει στην σάρκα σου το ποτό της μέθης μου 

θάλασσα γίνομαι και πνίγομαι μέσα στα κύματα μου

κι ο έρωτας ψυχή που χάνεται ανάμεσα σε δυο φεγγάρια  ρόδινα

αγάπα με σου λέω

αγάπα με

κι ας γίνει ο κόσμος όλος ένα δεμάτι άχυρο να του βάλουμε φωτιά

σε ένα σμίξιμο μυστικό χείμαρρος θα γίνουμε κρυφέ μου θησαυρέ

κι όλα να παρασυρθούν ‘  ας χαθούν  εμπρός σε τούτη την ορμή

Ρίξε λίγο ακόμα κρασί στις χούφτες σου να πιω

τώρα που μέθυσα από χαρά

τώρα που απόφαση το πήρα να βγω απ  την θνητή μου ύπαρξη  

και πεθαίνοντας στα χείλη σου επάνω την ζωή ν΄ απαρνηθώ γελώντας

κι ας μην έχω απ΄ την αγάπη ετούτη που στον χαμό με σέρνει λυτρωμό

                                                                            Levina

                                                                                                                                            PaolaOnTheCouch : Fabian Perez

Το Αύριο ας Αργήσει

Θλιμμένη μου η Άνοιξη ετούτη

σαν μια παλιά φωτογραφία μοιάζει

στης σέπιας το χρώμα το θολό και

μ΄ άκριες τσακισμένες απ τον χρόνο

Σκοτάδι σταλάζουν  οι φονικές σου λέξεις

και μαραμένα λουλούδια άλικα

σαπίζουν μέσα σ΄ ένα νερό βουρκίσιο

σαν τις  ξεχασμένες υποσχέσεις χάνονται

μέσα σε τρικυμίες άναρχες  π΄ εκδίκηση ζητάνε

Μα και πάλι σαν άμυαλο  παιδί σ  ακολουθώ

παζαρεύοντας ένα κατακερματισμένο μέλλον

γεμίζω  τον λόγο μου μ΄ αποσιωπητικά

μη και οι κρουνοί της θλίψης μου ανοίξουν

και ξεχειλίσουν τ΄ αλμυρά ποτάμια των ματιών

Δεν διστάζω πια το βήμα"  πνίγομαι βυθιζόμενη

στα  πορφυρά Αυγουστιάτικα φεγγάρια

Τις φτερούγες του νεκρού χελιδονιού

στην πλάτη φόρεσα μια νύχτα θανατερή

απεγνωσμένα γυρεύοντας λίγο ουρανό να καταπιώ

προτού οι ρυτίδες μιας μονότονης ζωής

βορά στις ερινύες της ψυχής μου γίνουν_

                                                                   Levina

.... για δυο σταγόνες αίμα

Βαριεστημένα κάθομαι δίπλα στο παράθυρο

στο τζάμι ακουμπώντας το μέτωπό μου

μήπως κι έτσι πιο κοντά

στα μυωπικά μου μάτια φέρω τα δέντρα

τους νοτισμένους δρόμους , την μονότονη βροχή

και αυτή την σταγόνα αίμα που μέσα μου κυλά.

Θα βγάλω μια φωτογραφία ν΄ αποτυπώσω

καθαρά στο χαρτί  εκείνα  τα λόγια

π'  άκουγα να φτερουγίζουν στον αέρα

την ίδια ώρα που λίγα θλιβερά λουλούδια

τσαλάκωνα ανάμεσα στις χούφτες μου

Ξέρεις πως είναι αχαρτογράφητη περιοχή

το μυαλό μου κι εκεί που σε βαριέμαι αφόρητα

θέλω να σε φιλήσω στα χείλη, στο σαγόνι, στον λαιμό

με τόσο πάθος

που κομμάτι δικό σου με τα δόντια μου να κόψω ‘ 

να το καταπιώ ‘ να τυλιχτεί το αίμα μου

με το δικό σου αίμα και μέσα μου να σε κρατήσω

Τι αστείο είναι !

Για σκέψου

Κάποτε στην νεκροψία μου θ΄ αναρωτιούνται

'' Αυτή γιατί έχει δυο σταγόνες αίμα αντί για μία ; ''

                                                        

                                                Levina

Αναχώρηση

Ένα σύμπλεγμα βάρβαρων ήχων

Κλαγγές , φωνές, σίδερο και φωτιά

Και με φοβίζει ετούτος ο κόσμος

Τσακίζουν τα τσεκούρια τα πράσινα φύλλα

Τα βόλια ματώνουν τις σάρκες των πουλιών

Κι οι ήχοι σαν απόηχοι ειρωνείας

Για την ζωή  μου μοιάζουν

Έχω αναχωρήσει από τον τόπο ετούτο

Που δεν υπάρχουν ποτάμια να καθρεφτίζουν

Τα όνειρά μου

                                                                 Levina

Όλοι οι καλοί... χωράνε !

Ποτέ δεν ξέρεις  τι θα βρεις  να σε περιμένει  μόλις ανοίξεις την πόρτα

του σπιτιού σου! Μπορεί να είναι ο γαλατάς … μπορεί ο  ταχυδρόμος !

Μα εδώ ούτε γαλατά έχουμε,  ούτε και ταχυδρόμο … οπότε

                                                                     - Έλα τι;  Πρώτη φορά βλέπεις περιστέρι;

ένα περιστέρι βρήκε να κουρνιάσει στο δοκάρι και να μας φιλοδωρήσει

με τα «δωράκια» του.

Και μη ρωτήσει κανένας σας τι «δωράκια» ; 

Από αυτά τα γνωστά που φαντάζεστε!

Ναι στην είσοδο!

Ας πάμε και στην κουζίνα να φτιάξουμε κι ένα καφέ να συνέλθουμε

από την έκπληξη και …

Ω ! Μα ποιος είναι αυτός που στρώθηκε μέσα στην ψωμιέρα;

Μα φυσικά ο ωραίος Billy ! Ποιος άλλος έχει αυτό το θράσος;

                                      - Μη με ξυπνάτε απ΄τις έξη ... αφήστε με να κοιμηθώ!

Aσε …

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια !

Όπου υπάρχει φρουτιέρα, σαλατιέρα, γλάστρα, ψωμιέρα άδεια…

θα βρεις στρωμένο  μέσα τον  ωραίο Billy

Από τον ζωολογικό μας κήπο ( και μουρλοκομείο μπορείς να το πεις)

σας ευχόμαστε μια όμορφη μέρα

Πολύ   πολύ   Καλημέρα σας   !

                                                Levina

Α-Ψυχή

Την ψυχή  μου κρατώντας στο ένα χέρι
έτρεχα πίσω από τα χελιδόνια
την Άνοιξη κυνήγησα ανάμεσα στις Πασχαλιές
Μα τι τρελή
Την Άνοιξη να την πιάσεις μπορείς;
τα σύννεφα
τα χρώματα
τ΄ αρώματα
μου ξέφευγε
κι άνοιξα με φόρα την αυλόπορτα
Έτρεξα στους δρόμους
κάτω από έναν ήλιο
που έβρεχε φωτιάς σταγόνες
γέμισε το κορμί πληγές
πορφυρά τα δάκρυα σταλάζουν
και κάπου εκεί ανάμεσα στον πόνο
σκόνταψα
έχασα στην άσφαλτο και την ψυχή μου
άδειο κουφάρι στο σπίτι γύρισα
Δεν πονάω πια
Δεν γελάω
Δεν κλαίω
Άραγε ζω ;

                                                                           Levina