τι όνειρο κι αυτό!

henry yan figure drawing

Παράξενα νεκρή που είμαι

που βλέπω κι ακούω και μιλώ

μαυροφορεμένοι οι φίλοι μου κρυφογελάνε

λουλούδια κρατάνε και  επάνω μου 

με βιάση τ΄ ακουμπάνε  κοιτώντας

το πρόσωπο μου το χλωμό ‘

Σαν βιβλίο ανοιχτό μοιάζει ετούτο

το στερνό μου το κρεβάτι  με  κορδέλες

και  δαντέλες  που φτέρνισμα μου φέρνουν

μα την ανάσα μου κρατώ μη τυχόν

και τα γελαστά τους πρόσωπα τρομάξω

Δεν ανασαίνουν οι νεκροί , δεν πίνουν,

δεν μιλούνε και σίγουρη είμαι πως

ούτε και φτερνίζονται ‘ 

 Μα κοίτα ! που με προκαλούνε !

Τώρα που φέρανε και το λιβανιστήρι

να μου θολώσουν την σκέψη και την όραση

με τούτο το κουρδιστήρι ,

το ξέρουν δα πως ν΄ αντέξω άλλο δεν μπορώ

Και να ! το χέρι ή το πόδι θα κινήσω

ή μ΄ ένα αααψουου τρομακτικό

το αίμα θα τους κόψω

Τι κρίμα  που να κινήσω δεν μπορώ

βήχω και ούτε γλαδιόλα δεν κινείται

σε τούτο το ξύλινο κουτί θα μείνω αιωνίως

Γελάστε κανάγιες με την πλάκα σας

και θα σας το  φυλάω τρομάρα σας

για όταν με το καλό ανταμώσουμε ξανά

εγώ τα κατατόπια θα χω μάθει

Απ΄ όπου και να μου ΄ρθετε ο δρόμος ένας είναι

χρόνο θα ΄χω κι  υπομονή θα κάνω

και μ΄ ένα μπουγέλο  από ψαρόνερα

με ιδιαίτερη χαρά απ έξω απ τον Παράδεισο

τον ρόλο της υποδοχής σας  θ΄ αναλάβω

Levina

θανατηφόρα η νύχτα

Paul HEDLEY

Μόνο μια ανάσα απομένει θολή στο τζάμι

υγρή από τα δάκρυα  που κυλάνε ανάμεσα

από τις συρραφές  μιας  κομμένης στα δυο καρδιάς

και μοιάζουν αυτές οι  σταγόνες με σιρόπι

από γλυκό κεράσι που σταλάζει ολοπόρφυρο

επάνω σε λευκό μετάξι ‘ ένας ωκεανός από κόκκινο

να λερώνει τις σανίδες στο πάτωμα και ψάχνω

ανάμεσα σε αναφιλητά και λόγια και ανάσες

να βρω τον χρόνο και μεγαλώνει το δωμάτιο

γίνεται χωράφι κάτω από συννεφιασμένο ουρανό

γίνεται  γη και ουρανός κι  ορίζοντας ατέλευτος

μοιράζω τα κομμάτια μου κι είναι ηδονή μου

ν΄ ακούω το μαχαίρι να πριονίζει τα οστά μου

εδώ να μένω και να βρίσκομαι σε άλλη γη μαζί σου

και να πετάω στο ίδιο σου ουρανό  στο ίδιο μαξιλάρι

μαζί σου να κοιμάμαι την αγρύπνια μου  

και σαν ξυπνάω το πρωί απ΄ το καρφί να ξεκρεμάω

την καρδιά μου

                                                        Levina

ΔΕΝ

Μια κι έμεινε ανοιχτή η πρόσκληση
ΔΕΝ είμαι μαρτυριάρα από που για να το πω
αλλά το σκέφτηκα καλά κι είπα γιατί όχι?
Τα ΔΕΝ μου για μένα να καθαρίσουνε
κι η γειτονιά μου να με μάθει
τα μέσα μου , τα έξω μου
τα πλυμένα κι απλυτά μου
και πια ή που δεν θα θέλουν να με δουν
γειτόνισσες και γείτονες
και θα ξορκίζουν το κακό απ΄ όπου
και να περνάω !
Μόνο που από την Μελισσούλα ζήλεψα
και την ιδέα της θα κλέψω
με λίγους στίχους σατυρικούς
τα ΔΕΝ μου να στολίσω


1___ ΔΕΝ  θέλω να μαθαίνουν τα οικογενειακά μου, αν έχω
οικογένεια, παιδιά, άντρα, κουνιάδα, πεθερά ή μπατζανάκη ...
αν συμπαθώ κάποιον, αν είμαι με κάποιον ή μόνη μου , αν αντιπαθώ κάποιον...
Δεν είναι αυτός ο σκοπός της σελίδας μου , δεν ενδιαφέρουν κανέναν
τα τόσο προσωπικά μου  γι΄  αυτό και δεν θα τα δει εδώ γραμμένα.

Βρε ίσκιε μου γιατί μ' ακολουθείς;
Δε μ' αφήνεις μόνο μου να τρέχω;
Βρε ίσκιε μου, δε πας να μου χαθείς,
πρέπει κι εσένα σύντροφο να έχω;  

2___ ΔΕΝ με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για εμένα, ότι και να λένε
αφού εγώ ξέρω καλά τον εαυτό μου και τι είμαι και το ξέρουν και
οι λίγοι εκείνοι που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου , οπότε
οτιδήποτε αρνητικό και να πει κάποιος που δεν τον ξέρω
παρά μόνο σαν ιντερνετικό όνομα με αφήνει παγερά αδιάφορη.

Ο Έλλην δύο δίκαια
ασκεί φιλελευθέρως:
Ουρείν τε και συνέρχεσθαι,
εις όποιο θέλει μέρος 

  
3 ___ ΔΕΝ είμαι συμβατικό άτομο , δεν έχω κάνει τίποτα
προβλέψιμο στην ζωή μου και δεν ακολουθώ τις πεπατημένες
παρά φτιάχνω πλέον τις δικές μου διαδρομές που ευχαριστούν εμένα
κι αν αρέσουν σε αυτούς που είναι πλάι μου έχει καλώς αλλιώς
αρνούμαι να προδώσω αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι.

 

Μου έλεγε ο πατέρας μου

πως σαν γενώ μεγάλος

όλα μου τα παιχνίδια

θα ρίξω στα σκουπίδια

και θα ΄μαι  τότε άλλος
 

4 ___ ΔΕΝ μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου
και να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν έχω κάτι να πω ακόμα
κι αν αυτό ξέρω πως θα ενοχλήσει εκείνον που θα το ακούσει.
Ενίοτε αν δεν μπορώ να το πω θα το γράψω που είναι ακόμα χειρότερο
αλλά ποιος νοιάζεται ? Μόνο εκείνος που υποτίθεται πως θίγεται
γιατί διαβάζει αλήθειες και του χαλάει η σούπα ... κατά τα άλλα
καλύτερα να υπάρχουν καθαρές εξηγήσεις παρά παρεξηγήσεις.

Όλα σ΄ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα , ελπίδες και σκοποί

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή

5___  ΔΕΝ  δέχομαι να υποτιμούν την νοημοσύνη μου
και αν κάνει κάποιος το λάθος να πάρει την  '' ηθελημένη '' 
ηλιθιοτητά μου για δεδομένη έχει εξοστρακιστεί από τον
στενό κύκλο φωτιάς που εγώ έχω προσκαλέσει να μπει.
 

Λίγο μελάνι και χαρτί και λίγοι πάλι στίχοι

είναι το μόνο δώρο μου οπού θα σου χαρίσω…

Καλά που μου ΄δωσε κι αυτούς η ακριβή μου τύχη,

γιατί αλλιώς δεν θα ΄ξερα πώς να σ΄ ευχαριστήσω 

 6___ ΔΕΝ  αμφισβητώ τις καλές προθέσεις κανενός
που θα αφήσω να πλησιάσει στα όριά μου .... θα
παραμείνω με όλη την καλή μου θέληση προσπαθώντας
να εξαντλήσω κάθε σταγόνα υπομονής  , παρατηρώντας
και μαθαίνοντας, δίνοντας δικά μου κομμάτια ψυχής
προτού απογοητευτώ οριστικώς και γυρίσω την πλάτη μου
 

Βλέπεις αυτόν τον φουκαρά

που με τον ντορβά γυρίζει

και κρυφομουρμουρίζει

για την κακή κατάντια του

και τον πικρό καημό του?

Κροίσος ελέγετο ποτέ κι είχε ευεργέτου πόζα

 
 

7___  ΔΕΝ  αντέχω τον άνθρωπο που για όλα στην ζωή του
γκρινιάζει είτε άντρα , είτε γυναίκα , θεωρώντας πως όλα
τα κακά της ζωής εκείνον βρήκαν , ζητιανεύοντας την ελεημοσύνη
καλών αισθημάτων των άλλων δίχως να βρίσκει τίποτα μέσα του
να δώσει ο ίδιος και συνεχίζοντας να μοιράζει την δυστυχία του
γκρινιάζοντας για το πόσο οι άλλοι τον πληγώνουν αδυνατώντας
να ξυπνήσει ένα πρωινό χαμογελώντας  για το υπέροχο δώρο της ζωής .
 

Εκάηκαν τα βούτυρα, τα μήλα και τ΄ αχλάδια

οι μπάμιες, τα πετρέλαια, τα ραζακιά σταφύλια,

οι λεμονάδες, οι ελιές, το γιάτσο και τα λάδια,

η ζάχαρη κι ο καφές, λουμίνια και φυτίλια

Γιατί ήλθαν χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια

να ψήνονται στην αγορά και τ΄ άγουρα πεπόνια

 

Εδώ τελειώνουν τα δικά μου ΔΕΝ
με κόπο και ιδρώτα τα ΄γραψα και άλλα πια ΔΕΝ έχει
για σφήνα ανάμεσα κομμάτια απ΄ του Σουρή τους στίχους μπήκαν
μπορεί να είναι για γέλια, μπορεί και για κλάματα
κανείς ΔΕΝ  ξέρει παρά μόνο εκείνος που θα τα διαβάσει
ετούτα καλά και θα τα καταλάβει.

ΔΕΝ το δίνω κανενός ετούτο το παιχνίδι μια κι όλοι λίγο ή πολύ

το έχετε ήδη παίξει κι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα καμία ουσία πια ΔΕΝ έχει!

                                                                                                                              Levina

λήθη

μεσίστιο το λάβαρό μου κυματίζει

παραδίνεται στων ανέμων την λήθη

καρφωμένο σε λαίμαργο σπήλαιο όρνεων φωλιά

επάνω σε βαμμένο με πορφύρα κόκκινη νερό

αργοσαλεύει  ληστεύοντας  των παρθένων

τα αναβλύζοντα δάκρυα της θλίψης

κάτω από έναν άφεγγο ουρανό

απέναντι σε κάστρο ρημαγμένο που χάνεται

ανάμεσα σε ρίζες  χιλιόχρονων πλατάνων

αναζητώντας χρόνους ένδοξους  παραδομένους

στην αδηφάγο μνήμη ενός ρακένδυτου λαού

που ασάλευτα τον σταυρωτή του προσκυνάει

προσμένοντας να γείρει σε τάφους ανοιχτούς

προσδοκώντας  σε νεκρών Ανάσταση

την ποθητή του λύτρωση.

τόση θλίψη

τόση αγωνία

πονάω

Levina

 

νυχτερινός μονόλογος

άναστρη βραδιά και τόσο άδειος μοιάζει ο ουρανός

την σιωπή σου μ΄  ένα τσιγάρο σαν καπνό μέσα μου

την ρουφάω τα σωθικά μου τα πληγωμένα ν΄ αγκαλιάσει

σα ν΄ ακούω την φωνή σου  '  με θυμό να μου μιλάς

να μου λες για την αρρώστια που στα χέρια μου κρατάω

κι εκεί που έντονα διαφωνούμε εγώ με ένα επιχείρημα

να σε κάνω να σιωπάς … σ΄ αγαπώ

δεν περιμένω να με καταλάβεις, λόγια και σιωπές

μας γέμισαν και πόσο λάθος διαπίστωση για τις ζωές μας

είχες κάνει όταν  να  βάλεις σε χάρτινα κουτιά τις

καρδιές μας προσπαθούσες.

δεν ξέρω πια αν υπάρχεις,  τι  ονειρεύεσαι ή τι κατέχεις

από όσα τόσο ήθελες, δεν ξέρω κάτω από ποιόν ουρανό

το κορμί σου ξεκουράζεις ‘ αν όλα πάνε καλά ή έχεις

ακόμα απωθημένα για τα κομμάτια της αχαρτογράφητης

γης που δεν πρόλαβες να περπατήσεις ή όλα τα έχεις κάνει

και τίποτα πια δεν αναζητάς ‘ ούτε κι εκείνη την μικρή

λεξούλα που σε έκανε να σιωπάς … σ΄ αγαπώ

πόσο ρευστά είναι όλα κι ο χρόνος ‘ να τον μετρήσω πια

δεν προλαβαίνω και μόνο κάτι θύμισες έμειναν να

τριγυρίζουν σαν τον καπνό απ΄ το τσιγάρο μου γύρω

από μένα κι η καύτρα φάρος  να γίνεται 

σε μια σκοτεινή θάλασσα που κάτω από τους βοριάδες

του μυαλού μου ανταριάζεται και να με καταπιεί θέλει

την άκρια απ΄ το τσιγάρο μου σαν τελευταία αναλαμπή

ζωής κρατάω και αποφεύγω μέρες τώρα πια να κοιμηθώ

μήπως και σβήσει  και χαθώ στον σκοτεινό μου ουρανό

και τότε μέσα στην σιωπή θα χαθεί κι η λέξη … σ΄ αγαπώ

Levina

αναχώρηση

Ερήμωσε η παραλία, γκρίζα η αμμουδιά

μοναχικά τα δίδυμα σημάδια των ποδιών μου

κάτω από το πρώτο του ήλιου φως

ξεκάθαρα ξεψυχούν μάταια αναμένοντας  

έναν άνεμο πλανητευτή να τα σαρώσει

μονότονος ο ήχος των νερών τα ήσυχα του Φθινοπώρου

πρωινά κι εγώ περιδιαβαίνοντας πλάθω την φωνή σου

ψίθυρος  για  τις μέρες , τις σκέψεις, τα όνειρα σου

γέρνω το κεφάλι κι ακουμπώ ανάσα στον ώμο σου

άγραφος ο νόμος της σιωπής στα σύννεφα επάνω

εκείνα ν’ αλαργεύουν κι εμένα το μαχαίρι να με σφάζει

να υποφέρουν τα  σγουρόμαλλα τα κύματα

την ώρα που το αίμα  κατακόκκινο μαζί τους σμίγει

καταιγίδα από μετάξι το τελευταίο ρούχο μου πετώ

παγίδα που στην στεριά μαζί σου με κρατούσε

τώρα με γαλήνη τυλίγω τα νερά, τις βουνοκορφές ,

τον άνεμο, στην τρελαμένη μου καρδιά βάζω φωτιά

κι ένα αστέρι ξεπεσμένο απ  την ουρά  τ΄ αρπάζω

μαρμαρωμένο ξεμένει το φεγγάρι να κοιτά την ώρα

που αφήνω τον οδηγό μου να με πάρει έξω από τον

κύκλο που σχημάτισαν τα σημάδια των χεριών σου

Levina

ο δρόμος για τον παράδεισο

Ο δρόμος για τον παράδεισο
περνάει από την γέφυρα της κόλασης.

original and custom color pencil artwork

by Carol Moore

Έχεις ανακαλύψει που υπάρχει η γη του Παραδείσου .
Είσαι μοναδικός !
Θέλεις να γίνεις πλούσιος .
Σε όλα σου .


Σκέφτεσαι πως  θα είναι εύκολο να  χτίσεις μια γέφυρα 
κι  όποιος θέλει να περάσει για εκεί ,
θα σου αφήνει το αντίτιμο για να έχει το ελεύθερο να το κάνει.
Δεν είσαι πολιτικός μηχανικός
οπότε επιστρατεύεις ότι υπάρχει στο διαδίκτυο σχετικά με
γνώσεις που μπορείς να αποκτήσεις για το αντικείμενο ,
ρωτάς γνωστούς και φίλους, κατεβάζεις και δεκάδες
φωτογραφίες από γέφυρες και ξεκινάς το χτίσιμο .
Βλέπεις , διαβάζεις , φτιάχνεις ώσπου μια ωραία πρωία
έχει τελειώσει το οικοδόμημα και δίνεις το ελεύθερο
στον πρώτο διαβάτη .


Δίχως δισταγμό πατά εκείνος επάνω αφού βλέπει
πόσο όμορφο έγινε το έργο σου, αφού του το λες εσύ
ο ίδιος ο χτίστης ... σε εμπιστεύεται και ξεκινά να
περάσει απέναντι ... μόνο που εσύ ξέρεις πόσο
ασφαλής είναι αυτή η γέφυρα και εκεί προς το τέλος
της διαδρομής δίνεις έναν πήδο και πατάς γη την ώρα
που η γέφυρα γκρεμίζεται και παρασέρνει τον άτυχο
που σε εμπιστεύτηκε και είπε να περάσει απέναντι .
Σηκώνεται ο έρημος παραλοισμένος από το χτύπημα,
δεν κατάλαβε ούτε από που του ήρθε, τον πιάνεις
κι εσύ στην μουρμούρα και φεύγει από εκεί που ήρθε
χωρίς και να σου ζητήσει τα ρέστα .


Είσαι όμως ανικανοποίητος !
Πρέπει να χτίσεις πάλι αυτή την γέφυρα, τώρα πια ξέρεις
και θα την κάνεις καλύτερη, ομορφότερη, ζηλευτή ...
ασφαλή όμως θα την κάνεις ?
Να λοιπόν που την ξαναχτίζεις και μάλιστα ακόμα πιο
καλύτερη από την πρώτη, να που έρχεται και ο επόμενος
διαβάτης που θέλει να περάσει απέναντι  και  για αντίτιμο
σου δίνει την εμπιστοσύνη του και να ...
πάλι πριν το τέλος της διαδρομής εσύ ξαναπηδάς με ασφάλεια
και εκείνος βρίσκεται σαβουρντισμένος στο βάθος του
ξεροπόταμου να μετράει αμυχές και σπασίματα ...
αλλά κι πάλι τα καταφέρνεις και με την πονηριά σου
τον στέλνεις από εκεί που ήρθε χωρίς να σου ζητήσει τα ρέστα .


Το κακό είναι πως σου αρέσει να χτίζεις γέφυρες
κι ας μην ξέρεις πως να το κάνεις και να έρχονται οι
διαβάτες να περάσουν γρήγορα απέναντι εκεί που τους
περιμένει το όνειρο να το ζήσουν και εσύ ξανά και πάλι
να πηδάς αλώβητος ξανά και ξανά ...


Βέβαια εδώ πρέπει να το πούμε ...
πως υπάρχουν και παρατηρητές σε όλη αυτή την εργολαβία,
το χτίσιμο και το γκρέμισμα !

Είναι αυτοί οι κλακαδόροι που βρίσκεις παντού γύρω από
πρόσωπα που αναζητούν τα 15΄ αναγνωρισιμότητας που
τους ανήκουν σε αυτή την ζωή και που ανυπόμονα περιμένουν
να είναι οι επόμενοι διαβάτες στην γέφυρα που ξανά και ξανά
βλέπουν να γκρεμίζεται εμπρός τους .
Είναι αυτοί που ενώ μπορούν να απλώσουν τα χέρια
και να βοηθήσουν τους άλλους διαβάτες , εκείνοι
αντίθετα  χοροπηδάνε στις άκρες της γέφυρας
προσπαθώντας εναγωνίως να τους γκρεμίσουν
ώστε μετά να πάρουν εκείνοι την θέση τους .


Δεν ξέρω πως λέγεται εκείνος που θέλει να
παραστήσει τον πολιτικό μηχανικό και χτίζει γέφυρες που γκρεμίζονται ...
Δεν ξέρω ούτε πως λέγονται εκείνοι που
απολαμβάνουν το κάθε γκρέμισμα και περιμένουν την σειρά τους ...


Ξέρω πως  θα χαρώ να  δω  τους ανθρώπους που χτίζουν χάρτινους πύργους
επάνω στις ελπίδες και στα όνειρα των άλλων  κάποια στιγμή να μη προλάβουν
να πηδήξουν έξω με ασφάλεια και να πάθουν  όσα έδωσαν .
Ξέρω πως δεν θα χύσω σταγόνα δάκρυ για εκείνους που θα
μπορούσαν να προλάβουν το κακό και δεν το έκαναν νομίζοντας πως
αυτοί θα είναι τυχεροί και η γέφυρα θα τους αντέξει .



Αυτό ήθελα σήμερα να γράψω
ακατανόητο ίσως  ή απόλυτα κατανοητό ?
Όπως το πάρει κανείς .




Levina