Περνάει το Καλοκαίρι, πολύ γρηγορότερα από όσο θα
το ήθελα και σκέφτομαι
πως ότι θέλω να γράψω μέσα στην απογοήτευση είναι…
σκέψεις λέξεις…
Είμαι Ελληνίδα γαμώτο σκέφτομαι και πως αυτό το
πολυμήχανο μυαλό δεν
βρίσκει κάτι χαρούμενο κι ας γελάει η ματιά μου σαν
ακουμπάει τρυφερά τα
λουλούδια στον κήπο ή όταν τα χέρια μου σφιχταγκαλιάζουνε τα σκυλιά ,
τα γατιά που έρχονται με πονηριά να κλέψουν και μια
μπουκιά φαΐ σετάκι
με το χάδι…
Ένα κεντρί στην καρδιά είναι που δυσάρεστες κατάντησαν
κι οι συζητήσεις,
τα ευχάριστα τι έγιναν; Κανένας δεν μοιράζεται πια
κάτι ευχάριστο; Κάτι που
να μας κάνει να γονατίσουμε από τα γέλια κι όχι από
τα βάρη που φορτωθήκαμε
στους ώμους μας;
Γέλα πια ανόητη και θα περάσει γρήγορα το Καλοκαίρι
σου αυτό, πάλι
με τις βροχές και τα κρύα θα μας ζαλίζεις το κεφάλι….
Στον εαυτό μου το λέω κι αυτός κάνει πως τα πιστεύει
όσα του λέω
και χαζογελά.
Πάλι καλά
Μου έχει εμπιστοσύνη ακόμα !
Levina
