Paul HEDLEY
Μόνο μια ανάσα απομένει θολή στο τζάμι
υγρή από τα δάκρυα που κυλάνε ανάμεσα
από τις συρραφές μιας κομμένης στα δυο καρδιάς
και μοιάζουν αυτές οι σταγόνες με σιρόπι
από γλυκό κεράσι που σταλάζει ολοπόρφυρο
επάνω σε λευκό μετάξι ‘ ένας ωκεανός από κόκκινο
να λερώνει τις σανίδες στο πάτωμα και ψάχνω
ανάμεσα σε αναφιλητά και λόγια και ανάσες
να βρω τον χρόνο και μεγαλώνει το δωμάτιο
γίνεται χωράφι κάτω από συννεφιασμένο ουρανό
γίνεται γη και ουρανός κι ορίζοντας ατέλευτος
μοιράζω τα κομμάτια μου κι είναι ηδονή μου
ν΄ ακούω το μαχαίρι να πριονίζει τα οστά μου
εδώ να μένω και να βρίσκομαι σε άλλη γη μαζί σου
και να πετάω στο ίδιο σου ουρανό στο ίδιο μαξιλάρι
μαζί σου να κοιμάμαι την αγρύπνια μου
και σαν ξυπνάω το πρωί απ΄ το καρφί να ξεκρεμάω
την καρδιά μου
Levina
