Ημιτελής Συμφωνία

22 Δεκεμβρίου 1942

Αθήνα 00.11 πμ.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και η πείνα λύγιζε τα γόνατα. Από το περασμένο βράδυ ψιλές νιφάδες χιονιού έπεφταν πάνω στην σκοτεινή πόλη .

Όταν ήρθε το ξημέρωμα όμως, ένα μουντό συννεφιασμένο ξημέρωμα,

τίποτα δεν μπορούσε να κρατήσει μέσα στα σπίτια έναν λαό που

έβραζε από αγανάκτηση ενάντια στην κατοχή των Γερμανοιταλών.

Λίγες μέρες πριν είχαν μαθευτεί στην Αθήνα η συμμαχική νίκη στο

Ελ Αλαμέιν και η σθεναρή αντεπίθεση που έγινε στο Στάλινγκραντ.

Ήρθαν και τα μαντάτα για την ανατίναξη του Γοργοπόταμου και την

διακοπή των ανεφοδιασμών και το όραμα της απελευθέρωσης είχε

αρχίσει να αποκτά σάρκα και οστά.

Το πρώτο χτύπημα στο συλλαλητήριο ήρθε από τους Έλληνες

συνεργάτες των κατακτητών στο ύψος του Αρχαιολογικού Μουσείου

αλλά οι διαδηλωτές που φώναζαν "Ψωμί, συσσίτια, η Τρομοκρατία

δεν θα Περάσει", πήραν με τις πέτρες τους Ασφαλίτες και κατάφεραν

να φτάσουν στην Τοσίτσα που ήταν το Υπουργείο Εργασίας και οι

Λαϊκές επιτροπές αψηφώντας τους φρουρούς συναντήθηκαν με τους αρμόδιους. Γρήγορα όμως έφτασαν τα νέα στην Κοραή που ήταν

η Κομαντατούρ και με μηχανοκίνητα οι Γερμανοί μαζί με τους

συνεργάτες τους Ιταλούς περικύκλωσαν την Τοσίτσα και τους γύρω

δρόμους.

Με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες πέφτουν οι φασίστες Γερμανοιταλοί

επάνω στον όγκο των διαδηλωτών πυροβολώντας, προσπαθώντας

να διασπάσουν την συγκέντρωση.

Γυναίκες, γέροι , πεινασμένα παιδιά, φοιτητές, με μοναδικό τους όπλο

πέτρες και καδρόνια δεν μπορούν τα βγάλουν πέρα με σφαίρες και μηχανοκίνητη απειλή.

Από την Ζαΐμη βγαίνει ένα τζιπ και ο αξιωματικός πυροβολεί στο ψαχνό…

Μοναστηράκι 01.30 μμ.

Ο κυρ Τάσος ο καφετζής ήθελε να είναι με τα παλληκάρια που έτρεχαν

από το πρωί στο κέντρο αλλά τα πόδια του ούτε μέχρι την Ομόνοια

δεν τον πήγαιναν όχι να ακολουθήσει την διαδήλωση. Καθόταν μέσα

στον άδειο καφενέ ολομόναχος κι έτρωγε τα μουστάκια του από την

αγωνία. Ακόμα κι οι νοικοκυρές είχαν βγει στους δρόμους και μόνο

αυτός σαν ασβός είχε ξεμείνει στο λαγούμι του, εκεί στο ημιυπόγειο

του Ωδείου που είχε τον μικρό καφενέ του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Τι καφενές ! χωρίς καφέ, χωρίς μεζέ, με ένα μπιτόνι βενζίνη για ούζο

και ρεβίθια αλεσμένα για καφέ, γιατί ο κυρ Τάσος δεν είχε ξεπέσει τόσο

που να αλέθει ότι κουκούτσι έβρισκε να το πασάρει για πρώτης

ποιότητας καφέ !

Ποδοβολητά ακούστηκαν και δυνατές φωνές έξω στον δρόμο και σκιές

που περνούσαν βιαστικά εμπρός από τα μαυρισμένα με φούμο

παραθύρια του καφενέ.

Από την ανοιχτή πόρτα ένα παλικάρι με μαύρα μαλλιά χίμηξε στο

μαγαζί και σωριάστηκε σε μια καρέκλα ξέπνοο από το τρέξιμο.

Ο κυρ Τάσος έτρεξε όσο τον βαστούσαν τα πόδια του να βάλει

ένα ποτήρι νερό στον άγνωστο για να πάρει μιαν ανάσα.

Ήταν ένα παιδί σχεδόν, φοιτητής σίγουρα, λιπόσαρκος με μεγάλα

σκούρα λυπημένα μάτια, σαν τους αγίους που ζωγράφιζε ο αδελφός του

ο καλόγερος στην εκκλησία του χωριού τους.

« Πως σε λένε παιδί μου ; τι έγινε εκεί πέρα στην συγκέντρωση ;»

«Χαμός Θείε, χαμός … μας ζώσαν οι φασίστες και πυροβολάγανε στο

ψαχνό, μας κυνηγούν απ’ την αγορά κι αν μας πιάσουν θα μας στήσουν

στον τοίχο, Μήτσο με λένε δεν με θυμάσαι ; Έρχομαι στο ωδείο ….»

Σα να του ‘χε φανεί γνωστό το παιδί, αλλά δεν βοηθούσαν και τα μάτια πια. Ήταν το παιδί με την σκισμένη θήκη βιολιού και τα τρύπια παπούτσια

που καθόταν συχνά έξω από τα σκαλιά του Ωδείου.

«Πρέπει να φύγω Θείε, αν με βρουν εδώ μέσα θα την πληρώσεις κι εσύ»

«Όχι παλικαρά μου, θα κλείσω την πόρτα και θα μείνεις εδώ μέχρι

να περάσουν τα σκυλιά και να φύγουν. Το βράδυ φεύγεις με το καλό

ή και αύριο το πρωί»

Ήταν πρόθυμος ο κυρ Τάσος να παίξει και το κεφάλι του για το

λιπόσαρκο παιδί με τα θλιμμένα μάτια. Του θύμιζε τόσο τον δικό του γιο

που είχε φύγει για τα βουνά τις πρώτες μέρες που μπήκαν οι Γερμανοί

στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω λεχώνα την γυναίκα του και τον

νεογέννητο γιο του.

«Άκου με Θείε, δεν μένω, εδώ μέσα θα ψάξουν είτε κλείσεις την πόρτα,

είτε όχι… θα το ψιλιαστούν πως θα έκρυβες κάποιον, μόνο πάρε τα

πράγματά μου και κρύψτα, αν με πιάσουν καλύτερα να μη ξέρουν

ποιος είμαι .»

Λύγισαν τα γόνατα του κυρ Τάσου.

«Φύγε Μήτσο μου από την πίσω πόρτα τουλάχιστον, βγάζει σε ένα

στενάκι κι από εκεί κατηφορίζεις για το Γκάζι»

Μαρσαρίσματα και φωνές ακούστηκαν απ έξω και γρήγορα το παλικάρι πέταξε επάνω στο τραπέζι κάτι χαρτιά και μια φυσαρμόνικα πριν

φτερουγίσει σαν πουλί έξω στα έρημα σοκάκια.

Λίγες στιγμές μετά ακούστηκαν σπαραχτικές φωνές ανάμεσα σε

διαταγές και το κροτάλισμα των πολυβόλων. Από την χαραμάδα

της πόρτας πρόλαβε να δει ο κυρ Τάσος το παλικάρι στα χέρια

των Γερμανών να το χώνουν σε ένα τζιπ και να χάνονται μέσα

στον χιονιά του Δεκέμβρη.

Ξεφύλλισε τα χαρτιά ο κυρ Τάσος…. Δημήτρης Αναγνωστόπουλος

έλεγε η ταυτότητα, φοιτητής Ωδείου, ετών 22 και δυο φωτογραφίες…

στην μια ήταν ο Μήτσος και στην άλλη μια μελαχρινή κοπέλα με

ντροπαλό ύφος και μαλλιά που έπεφταν καταρράχτες στους

λεπτούς ώμους της.

Πήρε τα χαρτιά και την φυσαρμόνικα και τα έχωσε με δάκρυα στα μάτια

κάτω από το κουτί με το αλεσμένο ρεβίθι.

Αργότερα την επόμενη μέρα που μπόρεσε να κυκλοφορήσει, πήγε

στην διεύθυνση που έγραφε η ταυτότητα, μα δεν βρήκε τίποτα.

Ένα μισογκρεμισμένο σπίτι ήταν κι όσο κι αν ρώτησε την γειτονιά

για τον Αναγνωστόπουλο δεν τον γνώριζε κανένας. Τα χαρτιά ήταν

πλαστά, ίσως και το όνομα να μην ήταν αληθινό…

17 Δεκεμβρίου 1980

Μοναστηράκι 07.00 μμ.

Νυχτώνει νωρίς αυτή την εποχή. Χειμώνας είναι κι ας λέει ακόμα

Φθινόπωρο το ημερολόγιο. Το κρύο γίνεται όλο και πιο τσουχτερό

και ο κόσμος αυτές τις μέρες μαζεύεται νωρίς στο σπίτι του.

Εφτά χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και όλα ήταν έτοιμα για την πορεία

προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Τα τραγούδια του Μίκη ξεσήκωναν

τις ψυχές και τα πόδια έπαιρναν φτερά, όμως η Κυβέρνηση Ράλλη

το είχε ξεκόψει. Δεν θα έφταναν στην Πρεσβεία, μόνο μέχρι το

Σύνταγμα και εκεί τέλος, να διαλυθούν και να πάνε σπίτια τους.

Μα ποιος ήταν πρόθυμος να το κάνει;

Η σύγκρουση κι αυτή την φορά ορμητική, Ματ και διαδηλωτές σε αδιέξοδο

και τα γκλομπ δούλευαν επάνω σε κεφάλια και σάρκα ανοίγοντας πληγές.

Οι Αύρες ξερνούσαν χημικά και τα παιδιά έτρεχαν στα στενά της Αθήνας κυνηγημένα από τους Ασφαλίτες, πνιγμένα από τους καπνούς που

έτσουζαν τα μάτια κι η κάθε καυτή ανάσα ήταν ένας αγώνας.

Ο Τάσος κράτησε ανοιχτές τις πόρτες του καφενέ, περίμενε τα παιδιά

του Ωδείου που του είχαν πει ότι θα κατέβαιναν στην Πορεία, να δει

ότι όλα γύρισαν και είναι καλά. Ήξερε από τις προηγούμενες χρονιές

σε τι κατάσταση έφταναν στο μαγαζί και είχε ετοιμάσει βαμβάκια, ιώδια, βαζελίνες, κρέμες για τα μάτια…. Σαν πατέρας ένοιωθε γι αυτά τα παιδιά

κι ας μην ήταν ακόμα ούτε σαράντα χρονών.

Τα έβλεπε κάθε μέρα να πηγαινοέρχονται, να μιλάνε για μουσική,

για όνειρα, να ερωτεύονται, να κλαίνε και να γελάνε . Ένοιωθε πως

είχαν δει τόσα πολλά τα μάτια του που είχε μέσα του όλη την σοφία

του απλού λαού…

Είχε κληρονομήσει το μαγαζί από τον παππού του, μια και ο πατέρας του

είχε ‘’φύγει’’ νωρίς από τις κακουχίες στις εξορίες κι έτσι από τα

δεκαπέντε του δούλευε για την οικογένεια πλάι πλάι με τον πιο

καλόκαρδο άνθρωπο του κόσμου. Τον παππού του που είχε πάρει

και το όνομά του.

Πόσες ιστορίες τους έλεγε εκεί μέσα στον μικρό καφενέ ο κυρ Τάσος

με τα λευκά μαλλιά και τα ροζιασμένα χέρια που τα αρθριτικά είχαν

σκεβρώσει τα πολυδουλεμένα δάχτυλα. Όλες για την κατοχή, για

την πείνα, για τον αγώνα και για τα παιδιά της κατοχής που ερχόταν

στο Ωδείο και ονειρευόντουσαν ένα διαφορετικό μέλλον, χωρίς την

μπότα του κατακτητή στο κεφαλάκι τους.

Μα η αγαπημένη του ιστορία ήταν για κάποιον Μήτσο που χάθηκε

και το μόνο που απέμεινε από αυτόν ήταν μια σκουριασμένη φυσαρμόνικα

και δυο φωτογραφίες που είχε βάλει σε ένα μικρό κάδρο και το

κρέμασε δίπλα στην άδεια του μαγαζιού.

« Κάποτε παιδί μου, έλεγε ο κυρ Τάσος στον εγγονό του, ο Μήτσος

θα έρθει, να βρει εδώ τις φωτογραφίες του και την φυσαρμόνικα,

μη τα βγάλεις ποτέ από το μαγαζί αυτά» κι ο μικρός Τάσος δεν

ξεκρέμασε τις φωτογραφίες ούτε όταν έκανε ανακαίνιση στο μαγαζί

και το συμμάζεψε.

Δεν έβγαλε αυτές τις φωτογραφίες ούτε όταν όταν πέρασαν τα χρόνια

κι ο παππούς Τάσος δεν μπορούσε πια να περπατήσει λίγα τετράγωνα

για να ξαναβρεθεί στο μαγαζάκι του Ωδείου.

Κι όταν ‘ξεκουράστηκε πια και ο παππούς, ένα ακόμα μικρό κάδρο

με την δική του φωτογραφία προστέθηκε πλάι στην εικόνα του

παλικαριού και της κοπέλας.

Ορμητικά χίμηξε ένα τσούρμο παιδιά στο μαγαζί, αγόρια και κορίτσια, έκλεισαν γελώντας και βήχοντας τις πόρτες και κατέβασαν τα στόρια,

λες και μπήκαν σπίτι τους.

Ο Τάσος τα αγκάλιασε όλα με το βλέμμα σαν μαμά κλώσα, τα μέτρησε

και σαν να περίσσευαν μερικά… καμιά δεκαριά είχαν φύγει, καμιά δεκαπενταριά επέστρεψαν!

«Άντε κορίτσια να φτιάξτε τους καφέδες σαν στο σπίτι σας, να φτιάξουμε κανένα μάτι γιατί δεν μας βλέπω καλά»

«Από το Σύνταγμα μας πήραν φαλάγγι κυρ Τάσο», μπόρεσε να πει ένα παλικαρόπουλο μικροκαμωμένο σαν δεκαπεντάχρονο βήχοντας και φτύνοντας αίμα, «αλλά τους ξεφύγαμε…. Χαχαχα, φοβούνται τα

παλικάρια ορέ ;»

«Έλα εδώ παλικάρι που δεν φοβάσαι, να σε συμμαζέψω γιατί αν σε δει

έτσι η μάνα σου θα πάθει εγκεφαλικό κι άντε πάρτην και στο τηλέφωνο

να μην ανησυχεί».

Γελάσαν όλοι για την φροντίδα του Τάσου και μια κοπελίτσα με

αστραφτερά μάτια πήγε να τον βοηθήσει να απλώσουν βαζελίνη στα

μάγουλα και στις μύτες που έτσουζαν από τα δακρυγόνα.

«Εσένα δεν σε ξέρω κοπελιά …» της είπε ο κυρ Τάσος και την κοίταξε με περιέργεια, «μα και πάλι, σαν κάπου να σ’ έχω ξαναδεί» !

«Σίγουρα δεν με ξέρετε κύριε Τάσο, είμαι από άλλη γειτονιά, σπουδάζω μουσική στο Ωδείο στα Πατήσια, πρώτη φορά έρχομαι εδώ κάτω».

«Κι όμως… πολύ γνωστή φυσιογνωμία κι εγώ δεν ξεχνώ εύκολα ανθρώπους…. Αυτά τα μάτια εγώ κάπου τα ξέρω!»

Καινούργιο κύμα γέλιου έπνιξε τα παιδιά…

«Τάσο αν δεν σε ξέραμε θα λέγαμε πως την πέφτεις στην Αθηνούλα μας»

«Έλα έλα, δεν θέλω τέτοια» έκανε με τάχα αυστηρό ύφος ο καφετζής

«άκου την πέφτεις! Τι εκφράσεις είναι αυτές για εμένα που είμαι

πατέρας σας ;»

«Ε όχι δα και πατέρας μας! Στα δέκα σου μας έκανες?» Φώναξε ένα αγόρι από την γωνία που είχε σωριαστεί….

Η κοπέλα γύρισε και τον κοίταξε με το έντονο βλέμμα της γελώντας

και τάχα πως το πήρε σοβαρά, του έδωσε ένα ανάλαφρο φιλί στο μάγουλο

«Μη τους ξεσυνερίζεσαι κύριε Τάσο… παιδιά είναι, χαζά λένε».

Μα την επόμενη στιγμή το βλέμμα της καρφώθηκε στο μικρό κάδρο

επάνω από το ψυγείο, εκεί που ήταν η φωτογραφία του Μήτσου και της άγνωστης κοπέλας.

Το κορμί της έγινε πέτρινο σαν άγαλμα και μια χλομάδα απλώθηκε

στα λεπτό πρόσωπό της.

Ο Τάσος παραξενεμένος ακολούθησε το βλέμμα της και τότε…

«Ήμουν σίγουρος κοπέλα μου ότι σε έχω ξαναδεί, είσαι ολόιδια με

την γυναίκα της φωτογραφίας ! Τα ίδια μάτια, το πρόσωπο, τα μαλλιά…

αν δεν ήξερα ότι αυτή η φωτογραφία είναι από την κατοχή, θα έλεγα

πως είσαι εσύ!»

«Τους ξέρεις ;» Ρώτησε το κορίτσι με πνιχτή φωνή «Τον άντρα αυτόν

και την γυναίκα τους ξέρεις ;»

«Όχι κοριτσάκι μου, ποτέ δεν είδα κανέναν από τους δυο, νεογέννητο

ήμουν στην κατοχή, μα κάτι μου λέει πως θα εσύ τους ξέρεις».

Σωριάστηκε το κορίτσι σε μια καρέκλα προσπαθώντας να πάρει ανάσα

και να συνέλθει ενώ γύρω τους οι κουβέντες και τα πειράγματα είχαν σταματήσει. Σαν να κρατούσε την ανάσα τους ακόμα και οι τοίχοι για

να ακούσουν.

«Την γυναίκα ξέρω κύριε Τάσο, έχω το δικό της όνομα, Αθηνά την λένε,

είναι η γιαγιά μου!»

«Ζει ; αυτή η γυναίκα της φωτογραφίας ζει ; Πάντα μου φαινόταν πως

ήταν ένα όνειρο Αθηνούλα μου, που ζούσε σαν οπτασία μέσα στο

μαγαζί μας. Και το παλικάρι ;»

«Δεν τον γνώρισα ποτέ μου κύριε Τάσο, χάθηκε ξαφνικά μετά από

κάποια διαδήλωση που έγινε στην κατοχή και δεν ξανάδωσε σημεία

ζωής. Η γιαγιά μου ήταν έγκυος τότε στην μητέρα μου κι όσο κι αν

έψαξε να τον βρει δεν υπήρχε κανένας να της πει αν τον είδε ζωντανό.

Μα αυτές οι φωτογραφίες πως έφτασαν στα χέρια σου ;»

«Είναι μεγάλη ιστορία Αθηνούλα μου, νομίζω πως πρέπει να στα πω

όλα από την αρχή, όπως μου τα έχει πει ο παππούς μου για εκείνη

την μέρα».

Άστραψαν τα μαύρα μάτια της κοπέλας, σηκώθηκε όρθια κι έτρεξε

στο τηλέφωνο.

«Άσε με κύριε Τάσο να πάρω τηλέφωνο την γιαγιά μου, εκείνη πρέπει

να ακούσει πρώτη αυτή την ιστορία, τόσα χρόνια βασανίζεται για τον μοναδικό της έρωτα που χάθηκε μέσα σε εκείνα τα μαύρα χρόνια».

«Ναι κορίτσι μου, η γιαγιά σου πρέπει να μάθει τι έγινε εκείνη την ημέρα.

Αλλά πρώτα πες μου κάτι, πως τον έλεγαν τον παππού σου που χάθηκε;»

«Δημήτρη, κύριε Τάσο, Δημήτρη Αναγνωστόπουλο».

Άρα το όνομα τουλάχιστον που είχε πει το παλικάρι πριν χαθεί ήταν αληθινό.

18 Δεκεμβρίου 1980

Μοναστηράκι 08.45 πμ

Οι τρεις γυναίκες που μπήκαν στον καφενέ πρωινιάτικα μετά τα γεγονότα

της προηγούμενης μέρας, έμοιαζαν σαν να τίναζαν από πάνω τους

ένα σύννεφο αγωνίας που γέμιζε την ατμόσφαιρα του μαγαζιού.

Έξη ζευγάρια μάτια, με αστραφτερό κοφτερό βλέμμα, τρεις γενιές

γυναικών αγκαλιασμένες με τη ίδια απορία στο πρόσωπο να μάθουν…

για τον άντρα που χάθηκε πριν σαράντα σχεδόν χρόνια.

Χαμογελαστός τις υποδέχτηκε ο Τάσος στον καφενέ του, την περίμενε άλλωστε αυτή την επίσκεψη αν και όχι τόσο πολύ πρωί.

Όμως η ανυπομονησία της γιαγιάς Αθηνάς που την κράτησε ξάγρυπνη

όλη την νύχτα δεν ήταν δυνατό να την χαλιναγωγήσει κανένας κι ήταν

ικανή ακόμα και μέσα στα μεσάνυχτα να ξυπνούσε τον Τάσο για να μάθει …. Αν δεν την κρατούσαν η κόρη κι η εγγονή της.

Πλησίασε εκεί που κρεμόταν οι φωτογραφίες και με χέρια που έτρεμαν ξεκρέμασε την κορνίζα από τον τοίχο και την έσφιξε επάνω στο κορμί της

που έτρεμε από την ένταση. Τα ρυτιδιασμένα χέρια χάιδευαν στοργικά

την εικόνα του παλικαριού και μοίραζε τρυφερά φιλιά στο γυαλί σαν να φιλούσε το λατρεμένο πρόσωπο στ αλήθεια.

«Κάθισε κυρία Αθηνά» της είπε στοργικά ο Τάσος «να σας φτιάξω ένα καφεδάκι πρώτα κι έχουμε να πούμε πολλά».

Σωριάστηκε η γυναίκα σε μια καρέκλα ενώ η κόρη της την χάιδευε

στους ώμους.

Έφτιαξε τους ελληνικούς ο Τάσος , έβαλε κι ένα τσίπουρο για εκείνον

αν και ήταν πολύ πρωί ακόμα και σέρβιρε τις γυναίκες που είχαν

καρφωμένα επάνω του τα μάτια τους περιμένοντας ν΄ αρχίσει να μιλά.

«Πριν σου πω οτιδήποτε κυρία Αθηνά, πρέπει να σου δώσω κάτι…

το φύλαγε ο παππούς μου και μετά από εκείνον το φύλαγα κι εγώ

εδώ στο μαγαζί, ήταν το γούρι μου. Κάτι που άφησε πίσω του ο Μήτσος

όπως είχε πει στον παππού ότι τον έλεγαν πριν φύγει».

Έβγαλε από την τσέπη του την μικρή σκουριασμένη πια φυσαρμόνικα

και την έβαλε στα χέρια της γυναίκας.

Τα μάτια βούρκωσαν και οι λυγμοί που μέσα της κρατούσε η γιαγιά Αθηνά ξέσπασαν από το λεπτό κορμί της και γέμισαν ασφυκτικά τις ψυχές τους.

Αυτή η μικρή φυσαρμόνικα που είχαν ακουμπήσει τα χείλη του αγαπημένου της, που η ανάσα του της έδινε ζωή και γέμιζε μελωδία τις δικές τους ώρες, την κρατούσε στα χέρια της μετά από ατελείωτα χρόνια…

Ο Τάσος άρχισε να μιλά , να λέει όλα όσα του έλεγε ο παππούς του για την κατοχή, για εκείνη την μέρα του Δεκέμβρη που ο λαός είχε βγει στους δρόμους ζητώντας λίγο ψωμί και οι κατακτητές τους κυνηγούσαν και τους πυροβολούσαν στο ψαχνό.

Για ώρα πολύ μιλούσε, μιλούσε και ήταν σαν να τα είχε ζήσει ο ίδιος

όλα αυτά, ενώ οι γυναίκες κρεμόταν από τα χείλη του.

Ο τελευταίος άνθρωπος που είχε δει ζωντανό τον Δημήτρη Αναγνωστόπουλο ήταν ο παππούς Τάσος.

Και μετά ;

Τι απέγινε ; Που τον πήγαν ; Γιατί όσο κι αν είχε ψάξει η γιαγιά Αθηνά

στα κρατητήρια και στα νοσοκομεία δεν υπήρχε κανένας με αυτό το όνομα.

Το μόνο που είχε απομείνει από αυτόν στο ανήλιαγο υπόγειο που ζούσε

ήταν η φθαρμένη θήκη που έκρυβε το πολύτιμο βιολί του και μερικά μπαλωμένα παλιά ρουχα.

Θα μπορούσε να ζει ;

Θα ήταν πια εξήντα χρονών αν ζούσε.

Είχε κουράγιο να αρχίσει και πάλι να ψάχνει, να ρωτά ;

Ο καφετζής τώρα της έδινε πάλι μια ελπίδα… πως ο παππούς του

είχε δει να τον συλλαμβάνουν κι ήταν ζωντανός, ενώ εκείνη τον είχε

θάψει μετά από χρόνια αναζήτησης και μαζί είχε θάψει και την καρδιά της

που πονούσε.

Βύθισε το βλέμμα της στα μάτια του παλικαριού που την κοιτούσαν

πίσω από το τζάμι της κορνίζας που έβρεχε με τα δάκρυά της .

«Γιαγιά, άκουσέ με, μίλησε για πρώτη φορά η εγγονή της, θα ψάξουμε

ξανά γιαγιά, θα κινήσουμε γη και ουρανό και θα τον βρούμε. Ότι κι αν

έχει απογίνει τώρα ξέρουμε πως ήταν ζωντανός εκείνη την ημέρα.

Οι εποχές άλλαξαν, είναι πιο εύκολο να βρούμε κάποιον που χάθηκε

έστω κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια»

«Νομίζεις καρδιά μου ;» Πόση ελπίδα μπορούσε να χωρέσει η καρδιά της γιαγιάς Αθηνάς άραγε ; «Νομίζεις κοριτσάκι μου ότι θα τα καταφέρουμε;»

«Ναι γιαγιά, το νοιώθω, το ξέρω πως αυτή την φορά όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε… θα μάθουμε για τον παππού, στο υπόσχομαι γιαγιά μου!»

«Κι εγώ μαζί σας κυρίες μου, να με έχετε κι εμένα υπ’ όψιν σας» πετάχτηκε

ο Τάσος « θα είμαι κοντά σας μέχρι να βρούμε τον Μήτσο … να ησυχάσει

και η ψυχούλα του παππού μου όταν θα του πω ότι βρήκα την κοπέλα

με τα όμορφα μάτια και τα μακριά μαλλιά … επιτέλους!»

Οι τρεις γυναίκες και ο άγνωστός τους μέχρι την προηγούμενη μέρα

καφετζής έγιναν μια ομάδα που ξεκίνησε ένα ανελέητο τρέξιμο όπου

ήταν δυνατό, για να βρεθεί μετά από σαράντα χρόνια ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.

Ο Μήτσος που γνώρισε ο κυρ Τάσος ένα ταραγμένο μεσημέρι του 1942.

Levina

Η Ημιτελής Συμφωνία συμμετέχει στον διαδικτυακό καφενέ της Αριστέας.

Εδώ μπορείτε να βρείτε τους συνδαιτυμόνες στον καφενέ και να διαβάσετε τις ιστορίες τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα για τον τρόπο που έχει να σερβίρει αυτούς τους " καφέδες" 

info

22 Δεκεμβρίου 1942 

16 Νοεμβρίου 1980

Omar Delawer art painting