Guernica _ Ένας Πίνακας Δυο ιστορίες

Ένας πίνακας Δυο ιστορίες

Η Guernica δεν ήταν στρατηγικός στόχος. Πέρα από το ότι στεκόταν εμπόδιο 

για την κατάληψη των Βάσκων του Βορρά από τους εθνικιστές του Φράνκο, 

ήταν μια πόλη με 5000 ψυχές αμάχων.

20 γερμανικά και 3 ιταλικά μαχητικά αεροπλάνα βομβάρδισαν την μικρή κωμόπολη στις 26 Απριλίου του 1937 καταστρέφοντάς την σχεδόν ολοσχερώς 

και οδηγώντας στον θάνατο 1650 άμαχους.

Αυτό το έγκλημα πολέμου έγινε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα από τα 

μεγαλύτερα έργα τέχνης όλων των εποχών.

Η Guernica του P. Picasso.

Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης είχε δηλώσει ότι  « Η τέχνη είναι το όπλο για την

επίθεση και την άμυνα απέναντι σε κάθε εχθρό».  Όταν έμαθε για τον βομβαρδισμό 

της Guernica αποτύπωσε επάνω στον καμβά τα συναισθήματά του, ωμές εικόνες 

βίας που σκοπό είχαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να δείξουν σε όλο τον κόσμο 

το έγκλημα που συντελέστηκε σε αυτή την μικρή πόλη.

Αντανάκλαση

Είναι το άσπρο μαύρο του τρόμου, της φρίκης, της καταστροφής, της ίδιας της 

ζωής που χάνει κάθε αξία εμπρός στην βαρβαρότητα του πολέμου.

Σφαδάζει η ψυχή εμπρός στο θέαμα των μορφών που δείχνουν πόσο υποφέρουν

στην τελευταία τους πνοή,  επαναστατεί η σκέψη εμπρός στην μάνα που κουβαλά 

το νεκρό παιδί της και στην γυναίκα που τρέχει κοντά στον νεκρό στρατιώτη.

Δεν θέλεις να ζήσεις την φρίκη που σου δημιουργεί κι όμως την ζεις, το ξέρεις πως

υπάρχει γύρω σου, ο πόλεμος δεν έχει σταματήσει , άνθρωποι διαμελίζονται από 

σύγχρονα πια όπλα, πεθαίνουν ασφυκτιώντας, εισπνέοντας χημικές ουσίες σαν 

εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν στους θαλάμους αερίων και έστειλαν στον θάνατο 

εκατομμύρια ανθρώπων.

Αν κοιτάξεις αυτόν τον πίνακα θα δεις μέσα του όλες τις μάχες της ανθρωπότητας.

Μια αρχαία τραγωδία είναι η Guernica, το άλογο του πολέμου που πληγωμένο 

σφαδάζει, ο ταύρος που απειλεί, οι γυναίκες σαν αρχαίος χορός, η μοναξιά του 

θανάτου.

Παραμορφωτικός Καθρέπτης

Η τέχνη του να βλέπεις πίσω από τις κραυγές της απόγνωσης την ελπίδα που 

ανάβει σαν μια μικρή λάμπα μέσα στο σκοτάδι.

Οι γραμμές ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο γίνονται γκρίζες, γίνονται πιο aπαλές, χάνουν την τραχύτητά τους και αρχίζεις να νοιώθεις πως το έγκλημα που βλέπεις 

δεν θέλεις να ξαναγίνει και πρέπει να φωνάξεις γι αυτό.

Δεν θέλεις να ξανανιώσεις την φρίκη,  δεν θέλεις να βλέπεις στα μονόστηλα των 

εφημερίδων πόσοι άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα σε έναν υγρό τάφο γυρεύοντας 

ελπίδα… πόσοι άνθρωποι  σκοτώνονται με το όπλο στο χέρι γυρεύοντας ελευθερία, 

πόσοι  είναι τυλιγμένοι μέσα σε λευκά σάβανα γιατί ήθελαν μια καλύτερη ζωή. 

Δεν θέλεις να ξαναδείς παιδιά με σβησμένη ματιά. 
Έχεις την ελπίδα πως μπορείς να τα καταφέρεις, αυτός ο πίνακας σου δίνει την
ευκαιρία να κοιτάξεις το έγκλημαενός βάρβαρου θανάτου στα μάτια και να πεις 
« Δεν θα το αφήσω να γίνει» .

                                                                  Levina

Είναι η δική μου συμμετοχή στην πρό(σ)κληση της Μαριλένας να γραφούν 

δυο διαφορετικές εκδοχές στο θέμα ενός πίνακα.

Ο συγκεκριμένος πίνακας από τότε που τον πρωτοείδα στα είκοσι σχεδόν 

χρόνια μου , μου έδινε σταγόνες απελπισίας, φόβου για το βίαιο τέλος της ζωής. 

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να σταματήσω να φοβάμαι 

τον θάνατο και να δω πίσω από τις αδρές γραμμές του κυβισμού πως 

το μήνυμα τελικά δεν είναι ο θάνατος αλλά η ελπίδα. 

Αυτήν κρατάω και μόνο σαν κινητήριο δύναμη ζωής.

Σαν υστερόγραφο προσθέτω ότι ο πίνακας έχει ήδη παρουσιαστεί από
τον κ. Δ.Ασλάνογλου στο μπλογκ της Αριστέας . Δεν το είχα προσέξει,
και σκέφτηκα να διαγράψω αυτή την ανάρτηση, όμως μια και η προσέγγιση
στο θέμα έχει αρκετές διαφορές θα αφήσω την ανάρτηση ως έχει.