Μέρες που είναι....

Κάπως αλλιώς είχα στήσει στο μυαλό μου να σας πω τις ευχές μου,

κάπως όμορφα, κάπως μαγικά, κάπως  διαφορετικά.

Είχα στην σκέψη μου το σκηνικό, τις εικόνες τα λόγια, την ψυχή μου

να γεμίζει από κόκκινα χρώματα των Χριστουγέννων και να ξεφεύγει,

να πετά για λίγο μακριά από την καθημερινότητα, τα προβλήματα ,

τον ρεαλισμό, την πεζή πραγματικότητα… για λίγο μόνο αυτό ήθελα

να σας μεταφέρω.

Ένα κόκκινο έμεινε στο μυαλό μου, μια κηλίδα αίμα στην άσφαλτο

πήρε μαζί της κάθε θέληση για συνέχεια των ημερών.

Σκληρή η πραγματικότητα, χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι και τώρα

το μόνο που θέλω είναι μια τρύπα να κρυφτώ και να ξεσπάσω εκεί 

όλη μου την αγανάκτηση για όλα, για όλους … για την απανθρωπιά

και την αδικία, για την υποκρισία, την κακία ,για τον παραλογισμό 
που δέρνει κάθε στιγμή της ζωής μας κι αρχίζει από τα ‘’μεγάλα’’ 
κεφάλια και κατηφορίζει μέχρι τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ανθρωπιά  ;

Ποιος την έχασε και που την μοιράζουν άραγε ;

Άντε στα κομμάτια μέρες που είναι … θα περάσουν δεν θα περάσουν ;

Καλά Χριστούγεννα , ας το ευχηθώ αυτό τουλάχιστον
για όλο τον κόσμο ....                                    



                                                                             Levina