Σαν Θάνατος Θα Μοιάζει

Ώρες πρώτες πρωινές σιωπηλά κυλάνε

τον δυνατό αγέρα αφήνουν να ουρλιάζει

ανάμεσα στις χαραμάδες της σκεπής

με βία κρατιέται στων δέντρων τα κλαριά

Κάτι  φύλλα που αποξεχάστηκαν

ξεκόρμισαν κι αυτά και χύθηκαν

στους βρεγμένους δρόμους  φτενά καράβια 

κύλισαν με τα νερά  στην κατηφοριά

κι έχει μια έκσταση όλος αυτός ο χαλασμός !

Ακόμα είναι πρωί κι απηυδισμένη χάθηκε η ζωή

πίσω από σύγνεφα καράβια ορτσάρισε πανιά

τρέχει κι αυτή ν αρπάξει τις άκριες  τ ουρανού

Τον θάνατο νοιώθω, έτσι θα μοιάζει

σαν παγωμένο κύμα που τυλίγει το κορμί

αποκαρδίστηκα 

τυλίγομαι σε μια ζακέτα παλιά γεμάτη ξέφτια

το μισό μου πρόσωπο κρύβω μέσα σ αυτή

λογίζοντας πως ζεστασιά θα νοιώσω αν

την δική μου ανάσα στο στήθος μου φυσήξω

μα παγωνιά σταλάζει και σιωπή ετούτη η μέρα

μουσκεύουν οι τοίχοι και γίνονται  χαρτόκουτα

τα κρύα δωμάτια που  σέρνω το κορμί μου

Κοίτα με σαν  το τελευταίο γεύμα θα σερβίρω

σε πορσελάνη ακριβή και σε κρυστάλλινο ποτήρι

κερνάω το εγώ μου  δυο σταγόνες διάφανο νερό

με τ ασημένιο μαχαίρι στα δυο χαράζω

μια φλούδα από ένα σάπιο μήλο και το συνοδεύω

με δυο πεταμένες καρδιές  πορτοκαλιού.

Μόλις τελειώσω ετούτο το πλούσιο πρωινό

στο κουτί μου και πάλι θα κλειστώ κι αντίσταση

δεν θα προβάλλω πια όταν μια απ τις ψυχές μου

ετούτος ο Χειμώνας για δική του μου ζητήσει

Έξη ψυχές στον παρελθόντα χρόνο δώρισα

μια μ απόμεινε, με παγωμένα χέρια την κρατώ

σ ένα χάρτινο κουτί την κρύβω

ανέλπιδα προσπάθεια για μια μικρή παράταση ζωής.

                                                                   Levina

Ξημερώματα και  η παγωνιά  χυμάει

μαζί τους αγέρηδες  απ τον βορά.

Αν το κρύο περονιάζει εκείνους  π έχουν μια στέγη,

πως θα  ΄ ναι ο θάνατος σε μια κούτα  κάπου,

σε κάποιο πεζοδρόμιο , σε μια  οποιαδήποτε πόλη;