7.6.13

Άγγελος Άρχων



Epic Photography by Benjamin Von Wong



Ίσως

Οι κραυγές της μνήμης  δεν σ΄ αφήνουν 
την απουσία του χρόνου να συγχωρήσεις
κι εκείνος ο  Επίμονος Άγγελος που δίπλα σου κάθεται
στρώνει αδιάφορα τα φτερά του αναμένοντας


Δεν φοβάσαι μα ούτε και νοιάζεσαι
αδιάψευστος μάρτυρας η μοναξιά σου
Με έναν σουγιά παιχνίδια θανάτου αναζητάς
τις ώρες που στα χαλάσματα οι σκιές χορεύουν


Ακροβατείς στην φλόγα των κεριών  ξανά
πικρό το γέλιο σου και το ξημέρωμα αργεί
Στον ιστό του σε τυλίγει ο φόβος ... και το αίμα 
σε μονότονο σκοπό στις σπασμένες φλέβες κυλά


Tαξιδευτής στην άγια σάρκα  έγινες
σε ιδρωμένα μονοπάτια ‘ σε καμπύλες
σε λαβύρινθους και σε βαθιές χαράδρες
Τσακίζεσαι επάνω στων τοίχων τα χαλάσματα
ανάμεσα σε ήχους πλάγιους που κραυγάζουν
για τον χρόνο που ΄ρθε και βιάζεται ‘ 


Xαράζει η μέρα
Άγγελος Άρχων παραμένει δίπλα σου με μάτια κενά
ανάγερτα έχει τα φτερά αναμένοντας
Με το λεπίδι ρωγμές ανοίγεις στον χάρτινο ουρανό σου

Αν τα καταφέρεις
Διαφυγή  θα βρεις  σε μια σχισμή της σκέψης ‘  


                                                                         Levina













16 σχόλια:

ΦΛΩΡΑ είπε...

Διαφυγή γυρεύεις...
Απεγνωσμένα θα συμπλήρωνα εγώ.
Βλέπεις πολλές φορές είμαστε εγκλωβισμένοι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Πολύ ωραίο ποίημα όπως όλα όσα γράφεις.... μαγευτικό.

paliokoritso.... είπε...

Πόσες και πόσες φορές γυρεύουμε μία διαφυγή,αλλά το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο εαυτός μας και αυτές οι ρημάδες οι σκέψεις!!!
Φιλιά πολλά Λεβινάκι μου :)

Ελενα Λ. είπε...

Αχ βρε Λεβινάκι .
Τι έγραψες πάλι υπομονή όλα περνάνε.
Η φυγή δεν βοηθάει πάντα!!
Φιλιά πολλά μας συγκλόνισες πάλι.

Unknown είπε...

Έχεις το χάρισμα να μπορείς να κάνεις τον αναγνώστη σου να βλέπει ακόμα και τη σκόνη που σηκώνουν οι σκιές έτσι όπως χορεύουν μέσα στα χαλάσματα...
Να ακούει τις κραυγές της μνήμης που ουρλιάζουν...
Να νιώθει το κάψιμο από τις φλόγες των κεριών που πάνω τους ακροβατεί η ανήσυχη ψυχή που περιγράφεις...
Πώς τα καταφέρνεις κάθε φορά να βάζεις τον αναγνώστη μέσα σε ό,τι περιγράφεις...
Και ευτυχώς που υπάρχει τελικά εκείνη η σχισμή της σκέψης για να μπορεί ο αναγνώστης να επιστρέφει κάποια στιγμή από το κείμενο...
Ίσως και η ηρωίδα σου να μπορέσει να τη βρει αν ακολουθήσει τα χνάρια του...

Ένα φιλί μαζί με την καλημέρα μου...

Levina είπε...

Θα έλεγα Φλωράκι μου πως σχεδόν πάντα στον ίδιο μας τον εαυτό εγκλωβιζόμαστε και στα στερεότυπά μας... και λέω σχεδόν πάντα γιατί δεν μου αρέσει να τα βάζω όλα σε ένα τσουβάλι, υπάρχουν σε όλους τους κανόνες οι εξαιρέσεις!

Τα φιλιά μου
και καλό Σαββατόβραδο :-)

Levina είπε...

Ματινάκι ακριβώς το ίδιο σκεφτόμαστε επάνω σε αυτό :-)

Καλό Σαββατόβραδο να περάσεις...
τα φιλιά μου

Levina είπε...

Έλενά μου ...
δεν γράφω πάντα δικά μου βιώματα ή δικούς μου προβληματισμούς απαραίτητα...
υπάρχουν τόσα που μπορεί να ακούσω ή να δω και να μου γεννήσουν το συναίσθημα να το αποτυπώσω με το μολύβι μου και κάποια στιγμή να το μεταφέρω εδώ ...
Πιστεύω όμως ότι κατά καιρούς όλοι περνάμε από συναισθηματικά αδιέξοδα για τον οποιοδήποτε λόγο μικρό ή μεγάλο και φυσικά συμφωνώ μαζί σου πως η φυγή μόνο λύση δεν είναι, απλά καλύπτει κάτι που αργότερα μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα και να σε παρασύρει !

Να είσαι καλά
και να περάσεις ένα όμορφο Σαββατόβραδο :-)

Levina είπε...

Σ΄ ευχαριστώ Καπετάνιε μου για τα λόγια σου που μοιάζουν με τονωτικό και δημιουργούν χαμόγελα αισιοδοξίας ... να είσαι καλά !!!

σε φιλώ κι εύχομαι
καλό σου Σαββατόβραδο :-)

airis είπε...

Εγώ θα σταθώ στο πλέξιμο των λέξεων σου ...Το κάνεις τόσο μοναδικά!
Έχεις τη δική σου ξεχωριστή σφραγίδα Λεβίνα μου και μου αρέσει. Μαγεύεις ακόμα και στα θλιμμένα σου....
Φιλιά κορίτσι μου!
Καλό Σαββατόβραδο!

Nasta είπε...

Ο εαυτός μας είναι ο μεγαλύτερος μας εχθρός... Αυτός μας κρατάει.
Γράφεις υπέροχα Λεβίνα!
Καλώς σε βρήκα! :)
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή!
Φιλιά!

Mia Petra είπε...

Πάντα ο εαυτός μας είναι η παγίδα...
Το πιστεύω. Εκείνος μας λυτρώνει κι εκείνος μας πετά στο πυρ το εξώτερο.
Το πόσο δένεις πάντα, λόγια και φωτό όμως, είναι μαγικό.. Σε φιλώ γλυκά Λεβινάκι μου. Καλή Κυριακή. :)

Levina είπε...

Σ΄ ευχαριστώ Αριστέα μου... ο καθένας μας μήπως δεν αφήνει την σφραγίδα του σε ότι καταπιάνεται; σε ότι είναι;

σε φιλώ
καλό βράδυ να ΄χεις :-)

Levina είπε...

Kαλώς ήρθες Pink Angel...
πιστεύω απόλυτα στην δύναμη ή στην αδυναμία του εαυτού μας!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ
καλό βράδυ σου εύχομαι :-)

Levina είπε...

Κι εγώ με τις δικές σου εικόνες μένω να χαζεύω Joan μου και το ταλέντο σου στα κείμενα που ξεσηκώνουν συνειδήσεις....

Σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ....
καλό βράδυ σου εύχομαι :-)

agriomeli είπε...

Ποιον χρονο να συγχωρεσεις
οταν μετραμε ακομη
και τα χιλιοστα του δεπτερολεπτου
αβαστακτης απουσιας?

Levina είπε...

Τα αμέτρητα πρόσωπα της μοναξιάς Αγριομελάκι μου !

Καλημεροφιλιά :-)

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...