Όσο ζω μαθαίνω

Είμαι σουλτανοφάγα πώς να το κρύψωμεν άλλωστε?

Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που έχω κολλήσει σε τηλεοπτικά σήριαλ

 κι αυτό γιατί από μικρή δεν με εντυπωσίαζε το γεγονός να με βάζουν να περιμένω

έναν χρόνο για να δω το τέλος μιας ιστορίας.

Για να καταλάβετε, εγώ είτε φιλμ δω , είτε βιβλίο διαβάσω θέλω πρώτα το τέλος,

έτσι είναι το χούι μου.

Την πρώτη φορά ήμουν μικρή κι άμαθη και κόλλησα στο Τόλμη και Γοητεία μετά μανίας.

Για μήνες παρακολουθούσα τα βάσανα της Μπρουκ, πως την κυνηγούσε η πεθερά που

δεν την ήθελε, πως η Μπρουκ σκάρωνε συνομωσίες για να ξεφύγει, πως πήρε τον πεθερό

και έκανε παιδί για να εκδικηθεί την πεθερά …πως μπήκε κι άλλη γυναίκα που την ήθελε

η πεθερά και δεν την ήθελε η Μπρουκ… μέχρι που βαρέθηκα αυτό το αλισβερίσι ‘ ποιος

έχει σειρά να πηδήξουμε σήμερα’ και για να μην πηδάνε την νοημοσύνη μου το έκοψα

το σπορ.

Έμαθα όμως να κάνω αμερικανιές, να μιλάω με μισό στόμα και να λέω γουατ γιου σέι βρε?

Την δεύτερη φορά κόλλησα με την τυφλή Εσμελάλδα ! Μέχρι που ήθελα να σκοτώσω

τον μουντρούχο που πήγε να την βιάσει και την άφησε τυφλή ενώ εκείνη ήταν ερωτευμένη

με έναν άλλον πλούσιο και του έκατσε και την άφησε ολίγον έγκυο κι εγώ έπασχα μαζί της,

 περίμενα πως και πώς να αποκαλυφθεί η αλήθεια και η Εσμελάλδα να γίνει καλά , να

πάρει και το παιδί της που το είχε κάνει χωρίς να το ξέρει ο αγαπημένος της και να τρέχει

στα λιβάδια ξέγνοιαστη κι ευτυχισμένη.

Έδωσε επιτέλους και μετά από εκατόν πενήντα επεισόδια είχε αίσιο τέλος αυτό …

σιγά δηλαδή που δεν θα είχε!

Έμαθα όμως ισπανοβραζιλιάνικα, κορασόν είναι η καρδιά, μι ίχο είναι ο γιος μου

κι άλλα τέτοια ευτράπελα που τα πέταγα σαν σφαίρες γύρω μου.

Τρίτη φορά ήταν η Βέρα στο Δεξί και κάθε απόγευμα βρέξει χιονίσει , εγώ και το

βελονάκι μου αγκαλιά –γιατί μου είναι αδύνατον να μην κάνω κάτι με τα χέρια μου

και να κάθομαι ακίνητη, θα φάω τα νύχια μου -  να βλέπουμε τις περιπέτειες του

Στράτου και της Ρεγγίνας.

Αυτό κράτησε λίγο παραπάνω, οπότε πρόλαβα να πλέξω δυο άχρηστα πουλόβερ, ένα σκουφί,

τρία πεντάμετρα κασκόλ , μέχρι που τελείωσε κι αυτό με αίσιο φυσικά τέλος και

πολύ το χάρηκα που ο απαίσιος Κατρανίδης πήρε αυτό που του άξιζε και δεν

κατάφερε να τους σκοτώσει.

Έμαθα να κάνω κρόσσια, ανεβατό, κοφτό, πισογυριστό και να κόβω τα κασκόλ στην μέση.

Και να που τώρα κόλλησα στον Σουλτάνο και τις Σουλτάνες του !

Πολύ ωραίο σήριαλ, επιμορφωτικό … Οι Τούρκοι έγιναν κατακτητές του κόσμου

και δεν άνοιξε ρουθούνι, εσείς το ξέρατε αυτό? Έμπαιναν πολιτισμένα με σειρά,

τραγουδώντας – ω λαρία ω λαρά – στις πόλεις που κατακτούσαν και δεν τις γκρέμιζαν

εκ βάθρων, δεν έσφαζαν, δεν βίαζαν, δεν ανασκολόπιζαν τους άπιστους που είχαν

αντισταθεί!

Μόνο στην Λυρική σκηνή της Βιέννης δεν είδαμε τον Σουλτάνο να ακούει Μπαχ!

Και μετά γυρνούσαν στην πατρίδα κι έγραφαν ποιήματα στις σουλτάνες τους,

τους έπαιζαν βιολί … τόση ευγένεια λέμε , τόση ανθρωπιά και εκείνες ντυμένες ,

στολισμένες με την Άρτα και τα Γιάννενα μαζί, με μαλλί κομμωτηρίου να περιμένουν

πότε θα τις ευλογήσει ο Σουλτάνος και όλο δολοπλοκίες να είναι μεταξύ τους….

Μεταξύ μας αν ήμουν ο Σουλτάνος θα προτιμούσα να ήμουν καβάλα στον ψαρή

με ένα σάντουιτς τόνο σε καθημερινή βάση παρά να γυρίζω σε αυτή την

σφηκοφωλιά με διακόσιες γυναίκες ξαναμμένες για … εξουσία.

Όλες να είναι κορμάρες βρε παιδί μου … πως γίνεται αυτό? Να κάθεσαι όλη μέρα,

μέχρι και τα ποδάρια άλλη να στα πλένει, να τρως τα χίλια καλά, να πίνεις

τα σερμπέτια σου και να έχεις και κορμί σπαθί! Κάπως αλλιώς τις ήξερα εγώ τις σουλτάνες …

τροφαντές, αραγμένες στους οντάδες με το μαρκούτσι του ναργιλέ στο στόμα, με τους

χαλβάδες και τα λουκούμια τους , με τους ευνούχους να ικανοποιούν και κανένα βίτσιο …

και την ιστορία κάπως αλλιώς την έχω μάθει , κάτι για σφαγές, κάτι για παιδομαζώματα, κάτι για δουλεμπόριο λευκής σάρκας, κάτι για  βασανισμούς, αποκεφαλισμούς κι άλλα σε -ισμούς , αλλά εδώ θα κολλήσουμε?

Μια χαρά προπαγάνδα περνάει η γείτονα χώρα με τα σήριαλ που μοιράζει δεξαριστερά

κι εμείς έχουμε μείνει στον Μάικ το Φασολάκι  που μόνο σε ενέσιμο δεν μας το έχουν δώσει, ούτε ο Ελύτης δεν έχει διαφημιστεί τόσο πια  και δεν υπάρχουν λεφτά για επενδύσεις

σε δικές μας σειρές.

Ξέρω θα έχετε φρίξει  μαζί μου

… εξ άλλου κανένας σας πια δεν βλέπει τηλεόραση, όλοι λένε πως

την έχουν κλειστή, πως την έχουν για να βάζουν το πετσετάκι της γιαγιάς επάνω,

πως θέλουν να την πετάξουν.

Οπότε μια χαρά σας ενημέρωσα για τα τηλεοπτικά τεκταινόμενα των τελευταίων

τριάντα χρόνων που είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν τα ξέρετε και δεν

τα έχετε παρακολουθήσει.

Εμένα θα ρωτάτε που βλέπω τηλεόραση από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί ,

να σας λύνω τις απορίες!

                                                                Levina