Λοιπόν σήμερα δεν έχω κάτι σημαντικό να γράψω, όχι πως δεν υπάρχουν κείμενα
ή στίχοι ή διάφορα να τα περάσω απλά στην ανάρτηση, δεν θέλω να το κάνω.
Θέλω να γράψω για το πώς κάποια στιγμή μετά από δυο χρόνια που έχω
αυτό το μπλοκ εγκλωβίστηκα μέσα του, στην εικόνα που έπλασα και που την έβαλα
μέσα σε παρενθέσεις, αυτό ακριβώς που ήθελα να αποφύγω όταν δημιούργησα το
μπλοκ μου, να βγω από τις παρενθέσεις της ζωής και να γράφω και να λέω ότι θέλω
κι όμως να που βρέθηκα και πάλι εγκλωβισμένη να σκέφτομαι σε κάθε ανάρτηση
δυο και τρεις φορές αν είναι σωστό αυτό να το κάνω, αν είναι σωστό αυτό να το πω,
μήπως κάποιος νομίζει πως γράφω γι αυτόν, μήπως κάποιος παρεξηγήσει τα γραφόμενά μου .
Εγκλωβίστηκα και εδώ και λίγους μήνες αυτές οι σκέψεις έγιναν θηλιά,
γι αυτό και αραίωσα τις αναρτήσεις μου.
Ήθελα να βγάζω τα καλά μου, τα άσχημά μου, στίχους που είναι αρλούμπες, κείμενα
που δεν λένε τίποτα, άλλα πάλι που έχουν γραφτεί επάνω σε συναισθηματική φόρτιση,
άλλα που είναι γραμμένα έτσι δίχως σκέψη, αλλά όλα δικά μου χωρίς ποτέ να ζητούν
να πάρουν το βραβείο τελειότητας.
Έτσι κι αλλιώς σκεφτόμουν πως δεν με ξέρει κανένας και να γελάσει κάποιος με όλο αυτό
θα γελάσει με την Levina όχι με εμένα ! Ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν είμαι δυο
αλλά ένα, πως η Levina δεν είναι ο καραγκιόζης που τον στέλνουμε εμπρός να
διασκεδάσει την ομήγυρη κι εμείς που του γράψαμε τα λόγια παραμένουμε στα μετόπισθεν.
Δεν ξέρω πως τα είχα σκεφτεί έτσι και πως έπεσα σε μια παγίδα που δεν θα έπεφτα
στην πραγματική μου ζωή.
οι κοτούλες πήραν το καλαμπόκι τους κι εγώ πήρα απ΄ αυτές δυο αυγουλάκια
Αποφάσισα λοιπόν πως τα σφιχτά δεσμά δεν μου αρέσουν, με κόβουν και λιγάκι
και μου φέρνουν και φαγούρα, οπότε τέλος οι συσκέψεις εντός του μυαλού μου
που κοντεύει να κουρκουτιάσει με τόσα που το γεμίζω και ότι βρέχει θα κατεβάζει.
Δεν γίνεται να δημιουργώ ένα μπλοκ προς εκτόνωση και να το κάνω κι αυτό γόρδιο δεσμό!
Έτσι λοιπόν ότι δείτε εδώ γραμμένο στο εξής, δεν έχει να κάνει με κανέναν από
την μπλοκογειτονιά μας, δεν ζητάει τα εύσημα, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις
αν διαβάσετε τίποτα μαύρο κι άραχλο , αν μιλάει για έρωτα, για πουλιά,
σύννεφα και λουλούδια , απλά έτσι μου βγήκε. Η Levina δεν είναι κάτι ξεχωριστό,
έχει τα ίδια ελαττώματα και προτερήματα που έχει όλος ο κόσμος σε μικρότερο
ή σε μεγαλύτερο βαθμό και ξέρει πολύ καλά ποια είναι ,τι θέλει και τι μπορεί να κάνει,
το κυριότερο … δεν τρέφει αυταπάτες και έχει τα πόδια της σταθερά καρφωμένα
στο χώμα του κήπου της, κάτι σαν την Μουριά ή την Κερασιά της.
Τα είπα και χαλάρωσα πια.
Levina
22 σχόλια:
Εσύ Levina μου, άσε τον εαυτό σου να υπάρχει όπως είναι.
Το ξέρεις εσύ, το ξέρουν και όλοι οι κατά καιρούς καταπιεσμένοι, το ξέρουν επίσης και όλοι οι ψαγμένοι, πως τα δεσμά χάλασαν ζωές, άσε λοιπόν ελευθερία σ' ότι η ψυχή σου αποφασίσει να αφήσει στο γραπτό...
Άσε κι εμάς να απολαύσουμε την ομορφιά του γραψίματός σου.
Αν πάλι νοιώθεις ότι εγκλωβίστηκες εξ αιτίας γνωριμιών που αναπτύχθηκαν εδώ, εγώ ευχαρίστως θα σε απελευθέρωνα αν εσύ ένοιωθες καλύτερα...
Μην κουμπώνεσαι...
Φιλιά.
Κι ύστερα λες πως εγώ κάνω ψυχοθεραπεία Λεβίνα μου!
Το ιστολόγιο είναι προσωπική υπόθεση του καθένα και δεν υπάρχει κανένας εγκλωβισμός στη θεματολογία και το στυλ που θα επιλέξει.Δεν προσκαλείται κανείς να μπει και να σχολιάσει κι αυτό γίνεται αβίαστα και χωρίς ανταλλαγή(δηλ. θα μου σχολιάσεις για να σου σχολιάσω), γιατί πιστεύω πως θα τον ενδιαφέρει η θεματολογία του!
Προσωπικά το βρίσκω πολύ όμορφο κι οι σκέψεις σου ανθρώπινες κι ευαίσθητες!
Δεν ξέρω αν σε κάλυψα σε γενικές γραμμές... για να μη σου φάω και το χώρο!Αν ναι, φάε τότε με όρεξη τα φρέσκα αυγουλάκια σου, σφάξε και καμιά κότα για σούπα κι εγώ θα φάω ένα γιαουρτάκι, γιατί δεν έφαγα τίποτα απ΄ το πρωί!Αφού μένεις σε τέτοιο περιβάλλον είσαι πολύ τυχερή και σε ζηλεύω!
Καλή συνέχεια χαρά μου και πάντα με την ίδια ένταση!Πολλά φιλιά!:)
Έτσι Φλωράκι μου όπως το λες , κάπου άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο από όσο πρέπει, να κολλάω χωρίς στην ουσία να ξέρω κι εγώ το γιατί , να σκέφτομαι πως γίνεται να θέλω να ενώσω το παζλ αυτών που αγαπώ, που δημιουργώ, χωρίς να φανώ ένα αλαλούμ ... και μετά κατάλαβα πόσο γελοίες ήταν οι σκέψεις αυτές ... πως γίνεται να μη ταιριάζουν τα κείμενα με δυο αυγά φρέσκα ή οι στίχοι μου με την μπαγκαζιέρα που είναι γεμάτη ξύλα? (αυτή θα μπει σε επόμενη ανάρτηση).
Η γνωριμία σου ήταν ένα από τα όμορφα που μου έχουν συμβεί εδώ μέσα , δεν γίνεται να με ελευθερώσεις γιατί μου αρέσει να πηγαινοέρχομαι στο "σπίτι" σου !
Σε φιλώ πολύ και σε ευχαριστώ για όλα
Ναι Αγκαθάκι μου, τόσο καιρό, μήνες σχεδόν κυριαρχεί επάνω μου αυτό που έγραψα και στην Φλώρα, πως να ενώσω όλα αυτά που μου αρέσουν και είναι τόσο πολύ διαφορετικά μεταξύ τους χωρίς να φανώ αλαλούμ ... όμως έχεις δίκιο, κανένας δεν προσκαλείται στον χώρο μας, σε όποιον αρέσει παραμένει και σίγουρα δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους !
Κοριτσάκι μου με κάλυψες σε όσα είπες και σ΄ ευχαριστώ πολύ ... θα τα φάμε τα αυγουλάκια, έχω μόνο τέσσερις κοτούλες και κάθε μέρα μου δίνουν δυο τρία αυγά, δεν μπορώ να τις σφάξω , είναι τα κορίτσια μου !
Να είσαι καλά Αγκαθάκι μου , να που δυο φίλες που δεν τις έχεις δει ποτέ από κοντά, σου λένε δυο λόγια και σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά καλά μέσα στις τόσες διαφορετικές σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό!
Σου στέλνω τα φιλιά μου κοριτσάκι μου, σ΄ευχαριστώ.
Μπράβο ρε φιλενάδα!
Είπες ότι ήθελα καιρό τώρα να πω!
Αυτό που προσωποποιούνε κάθε ανάρτηση πολύ μου τη δίνει...
Αυτό πάλι που βάζουνε ταμπέλες ανάλογα με το ύφος πάλι πολύ μου τη δίνει...
Γενικώς όπως θα έχεις καταλάβει τα έχω πάρει τελευταία...
Το ότι βγάζω στο χωρο μου είναι η ψυχή μου, είναι η ίδια η Μίνα η Λιακάδα. Δε σημαίνει όμως πως ότι γράφω μέσα εκεί έτσι εκδηλώνομαι και στην στην εξω ζωή μου.
Αυτά για να μην παρεξηγιόμαστε για τη γραφή μας και τις κατα καιρούς "περίεργες" εμπνεύσεις μας.
Σε φιλώ από μακρυά μη σε κολλήσω!
Καλό βράδυ να έχουμε!
Λεβίνα μου, εγώ προσωπικά το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες. Το έχω βιώσει, όταν γράφω λυπημένα και αρχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα και να με ρωτούν αν χώρισα. Καταλαβαίνω τι θα πει να εμπνέεσαι από το πέταγμα ενός γλάρου, ή από ένα μελαγχολικό τραγούδι... ή από ένα χαμογελαστό πρόσωπο στο δρόμο. Η χαρά της δημιουργίας, δε χρειάζεται να συνδέεται με την προσωπική μας ζωή. Βέβαια πολλοί λαχταρούν να μαντέψουν μέσα από τις λέξεις κάτι προσωπικό...
Εμείς γράφουμε για τη στιγμή που μας απελευθερώνει κι αφήνουμε τα περίεργα βλέμματα να τα πάρει το ποτάμι... όπως στη φωτογραφία...
καλή συνέχεια λοιπόν!
:)
Έτσι κρυωμένο μου Λιακαδάκι, τα έχουμε συζητήσει, έχουμε τις ίδιες ανησυχίες επάνω στο τι και πως να γράψουμε κάτι και να μην παρεξηγηθεί ... όμως δεν αντέχω άλλο να το κάνω αυτό στον εαυτό μου.
Και φυσικά δεν γίνεται να εκδηλωνόμαστε ανάλογα στην πραγματική μας ζωή !
-Παρακαλώ ολίγη φέτα που να μοσχοβολά σαν Άνοιξη και να έχει γεύση από ροδοπέταλα που τα στολίζουν οι σταγόνες της ροδαυγής!
Φαντάζεσαι καζούρα ?
Φιλιά κοριτσάκι μου, εγώ το πέρασα νωρίτερα, δεν κολλάω πια!
Γλυκιά μου Λεβίνα...
Ήταν όμορφο ξέσπασμα αυτό!
Σε νιώθω ως ένα βαθμό ...Φαντάσου εγώ που βγαίνω και με τη φατσούλα μου και το όνομά μου και με παρακολουθούν φίλοι και γνωστοί από τη ζωή μου , ο πρώην άντρας μου με διαβάζει τακτικά, ο ένας μου ο ανιψιός- ο άλλος βαριέται- φαντάσου λοιπόν να έπεφτα στην παγίδα τι θα πουν για μένα! Ας με περάσουν και για τρελή δεν κάθομαι ποτέ να αναρωτηθώ τι εικόνα βγάζω!
Νομίζω ότι γράφουμε ανάλογα με τις στιγμές μας! Είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα! Κι ως άνθρωποι έχουμε και τις καλές μας στιγμές και τις δύσκολες στιγμές μας και ξεσπάσματα θα κάνουμε, αλλά και ιστορίες θα πλέξουμε! Οι περίεργοι ας αναρωτιούνται όσο θέλουν!
Φυσικά και κάποια στιγμή θα διαβάσουμε και το άσχετο σχόλιο, το αδιάκριτο σχόλιο μα έτσι δεν συμβαίνει και στην ζωή εκεί έξω;
Κάνουμε κάτι το οποίο μας λυτρώνει... Κι αυτό μόνο για καλό μου κάνει...
Φιλάκια!
hana μου έγραψες όσα παρέλειψα να γράψω και τα άφησα να εννοούνται ... Ναι είναι δικά μας όσα γράφουμε, βγαλμένα από την ψυχή μας, τα ερεθίσματα γύρω μας πολλά όταν ξέρουμε να παρατηρούμε κι αν κάποιος αναγνωρίζει κάτι δικό του σε αυτά, αν θέλει να διαβάσει με τον δικό του τρόπο τα γραφόμενά μας ή ότι τέλος πάντων δίνουμε στο μπλοκ μας, αν θέλει να ερμηνεύσει προσωπικές θλιβερές ιστορίες δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Ας κρίνει, ας κατακρίνει, ας απορρίψει ή ας δεχτεί ο κάθε φίλος περαστικός εδώ αυτά που βλέπει ή που διαβάζει. Δεν θα το σκεφτώ παραπάνω γιατί τότε θα πρέπει να αποχωρήσω από όλο αυτό και να γράφω όπως παλιά με μολύβι και χαρτί σε ένα τετράδιο.
Τα φιλιά μου hana μου
προχώρα κοριτσάκι μου χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα.
Έτσι έλεγα κι εγώ καλή μου airis, πως είμαι ελεύθερη και δεν με νοιάζει όμως μέσα μου τελικά ανακάλυψα πως με ένοιαζε κι αυτό γινόταν τροχοπέδη ... είναι πολλά τα ενδιαφέροντά μου, αυτά που αγαπώ, που ασχολούμαι, που δίνω τον χρόνο μου πέρα από τα καθημερινά κι όλα αυτά δεν ήξερα πως να τα παντρέψω και να τα βγάλω . Υπάρχουν στιγμές που γράφω, που περιφέρομαι παρατηρώντας γύρω μου, που δουλεύω με ξύλα, που κατασκευάζω κοσμήματα, που ζωγραφίζω και όλα αυτά παράταιρα μου φαινόταν! Κι αυτά που γράφω ... πόσες φορές δεν έχω δώσει 'κάτι' γιατί την τελευταία στιγμή μου φανήκαν 'κάπως' για το μπλοκ μου.
Τέλος αυτά, μου αρέσει η άνεσή σου airis και αυτό είναι το σωστό, να κάνεις αυτό που θέλεις κι ο καθένας ας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, όπως το λες οι περίεργοι πάντα θα υπάρχουν , ότι και να κάνουμε .
Σ΄ ευχαριστώ κοριτσάκι μου
τα φιλιά μου και καλό σου βράδυ!
Δε νομίζω να μην υπάρχει κανείς που να μην έχει νιώσει κάπως έτσι...
Εγώ μαζί σου είμαι, ειδικά αν ανεβάζεις και τόσο όμορφες φωτογραφίες!
Καλό βράδυ!
Λεβίνα μου μάγισσα μου.
Εσύ δε χρειάζεται να παραστήσεις τίποτα!
Ο εαυτός σου να είσαι.
Ετσι μας αρέσεις!!!
Αγκαλίτσες πολλές και φιλάκια:))
Καλά έκανες και τα είπες μάλλον τα έγραψες :-)
Έχω σκεφτεί ακριβώς το ίδιο αλλά δεν τήρησα την υπόσχεση να απελευθερωθώ. Σκέφτηκα πως μόνο αν άλλαζα, σαν μια άλλη και που θα ήταν καλά να μην με επισκέπτεται κανείς, μόνη μου να τα γράφω μόνη μου να τα ακούω δηλαδή. Το χειρότερο είναι όταν το blog το μαθαίνουν και οι πολύ κοντινοί. Ανωνυμία τέλος, γιατί αν το ξέρουν αυτοί είναι αρκετό.
Επειδή όμως ελπίζω εσύ να καταφέρεις να ξεφύγεις από την λογοκρισία του ίδιου σου του εαυτού, θα χαρώ να να σε διαβάζω ακόμη πιο πολύ!
Καλό σου βράδυ Λεβίνα μου
Φιλιά
Mαρία μου
να που τελικά γινόμαστε αρκετοί που νοιώθουμε έτσι, που κάποιες φορές αυτοπαγιδευόμαστε στην εικόνα μας !
Σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου για τα λόγια σου, σε φιλώ
καλό σου βράδυ :)
Σερενατούλα μου
κομμάτι του εαυτού μου είμαι, όχι ολόκληρη, όπως το έγραψε πολύ σωστά η Margo πιάστηκα στα δίχτυα της δικής μου λογοκρισίας. Πολύ κακώς!
Να είσαι καλά αγαπημένο μου
Καλό σου βράδυ
Όταν ξεκίνησα Margo μου
δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να δώσω μέσα στο μπλοκ μου ...
όταν έμαθα τι θέλω να δώσω δεν ήξερα πως να το δώσω ... λογοκρισία! Η κατάλληλη λέξη καλή μου , εσύ την είπες, εγώ την φέρνω μήνες στο μυαλό μου χωρίς να την προσδιορίζω . Πως μου διέφυγε?
Δεν την υπολόγισα στην πραγματική ζωή και με έδεσε χειροπόδαρα στην εικονική!
Σ΄ ευχαριστώ Margo μου
δεν γίνεται να είμαστε αρεστοί σε όλους... ας κάνουμε λοιπόν αυτό που θέλουμε κι ότι προκύψει !
Να είσαι καλά
Καλό σου βράδυ
Εγώ θα περιμένω να διαβάσω εσένα, όποια κι αν είσαι! Όπως διάβαζα τα κείμενά σου και πιο πριν! Έστω κι αν δεν σχολίαζα συχνά... :)
Θα εκφράσω τη διαφωνία μου!
Τίποτα δεν είναι άσχετο με το ψυχισμό του δημιουργού του. Κανείς δεν γράφει για θλίψη όταν νιώθει πολύ ευτυχισμένος. Όπως κανείς δεν περιγράφει πόλεις και στέκια αν δεν τα έχει επισκεφθεί. Η εσωτερική ψυχική μας διάθεση αντανακλάται σε ένα βαθμό στο γραπτό, εν προκειμένῳ.
Βέβαια, ο αναγνώστης δεν μένει μόνο σε ότι διαβάζει και είτε δείχνει το ενδιαφέρον του ρωτώντας, είτε βγάζει δικά του συμπεράσματα π.χ.:
- Πως είσαι;
- Δεν έχω κέφια αυτές τις μέρες.
- Φαίνεται από τις αναρτήσεις σου!
Και εκεί είναι το ζήτημα. Όταν την διάθεση σου, δεν θες ούτε να την συζητήσεις, ούτε να τη δημοσιοποιήσεις! Αντί να γράψεις αυτό που σου βγαίνει, θα αναγκαστείς να γράψεις αρλούμπες και κείμενα που δεν λένε τίποτα, όπως λες κι εσύ.
Το ερώτημα είναι απλό αλλά και δύσκολο: (Δανείζομαι τις φράσεις σου) Μπορώ να γράφω και να λέω ότι θέλω, ενώ κάποιος μπορεί να παρεξηγήσει τα γραφόμενά μου;
Κατά τη γνώμη μου, από τη στιγμή που δημοσιοποιείς τοις πάσι ότι γράφεις, δεν μπορείς να αποφύγεις τυχόν παρερμηνείες/παρεξηγήσεις!
Ή δεν δημοσιοποιείς, ή τις δέχεσαι...
Η προσέγγισή αυτού του ερωτήματος είναι δύσκολη και έγκειται στον καθένα το πως το προσεγγίζει.
Εγώ φερ' ειπείν, αποφεύγω να γράφω για μένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μιας και την εκτόνωση την βλέπω από άλλη οπτική γωνία.
Ένα κείμενο πάντα θα στέλνει μηνύματα. Είτε προσωπικά, είτε γενικά. Για το τι αποκομίζει ο καθένας αναγνώστης, αυτό το ξέρει αυτός!
Ο εγκλωβισμός στο μπλογκ, τέλος, οδηγεί σε άλλο ερώτημα, που απλά εδώ θα το αναφέρω: Πότε τελειώνει ένα μπλογκ; Πότε κλείνει ο κύκλος του μπλογκαρίσματος; Δεν τελειώνει αλλά αλλάζει πορεία;
Δυστυχώς μακρυγόρησα...
Καλημέρα Σταμάτη μου και πολύ καλά έκανες και μακρυγόρησες, μου έβαλες όλη την τράπουλα στο τραπέζι .
Από την αρχή του μπλοκ το είχα σαν αρχή να υπάρχω εγώ και μόνο σε αυτό, οι αυστηρά προσωπικές στιγμές
της ζωής μου όπως είναι αναφορές και πρόσωπα και καταστάσεις να παραμείνουν εκτός και να γράφω ή να ανεβάζω εικόνες από εκείνα που δουλεύω με τα χέρια μου ή εκείνα που αγαπώ γύρω μου, αντικείμενα, φυτά και μόνο.
Δεν είχα υπολογίσει πως θα υπάρχουν αναγνώστες και πως αυτά που γράφω τελικά αντανακλούν και την ψυχοσύνθεση που είχα όταν τα έγραφα. Αφελές θα μου πεις αυτό, αλλά σε ένα καινούργιο χώρο αυτό μου διέφυγε.
Έχεις δίκιο σε αυτά που λες, όμως σε εμένα υπάρχει μια καλπάζουσα φαντασία που με κάνει να γράφω με ένα απλό ερέθισμα, λέξεις, εικόνες γύρω μου, κάποια είδηση, οτιδήποτε ερεθίσει την φαντασία μου έχει γίνει κείμενο ή στίχος.
Συμπάσχω , υποφέρω, πετάω ή τραγουδάω όσο κρατά αυτό που με ερέθισε και το μεταφέρω στο χαρτί. Από αυτό το πηγάδι γραπτών , βγάζω γραπτά που επανεξετάζονται και τα δίνω στο μπλοκ μου. Όπως βλέπεις δεν είναι απαραίτητο πως επειδή θα γράψω για μια γυναίκα που την έχουν κάνει μπαούλο στο ξύλο εμένα με έχει χτυπήσει ο σύντροφός μου, ούτε αν γράψω πως κάποια την απάτησαν απατήθηκα κι εγώ ή αν μιλώ για θάνατο πως θέλω να πεθάνω.
Ναι , έχω τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας μου όπως όλοι μας, κλαίω , γελάω, αρρωσταίνω, δουλεύω, δεν είμαι κάτι διαφορετικό και τον τελευταίο χρόνο έχω την ίδια θλίψη που έχουν οι περισσότεροι στην χώρα μας.
Όταν λοιπόν είπα πως αποφάσισα να απεγκλωβιστώ εννοούσα πως δεν θα ξανακάνω το λάθος να σκεφτώ αυτές τις παρεξηγήσεις, πως θα δεχτώ ακόμα και τις παρερμηνείες και πως θα απαντώ σε ευθείες και καθαρές ερωτήσεις.
Δεν μπορώ να απαντήσω που αρχίζει και που κλείνει ο κύκλος ενός μπλοκ, υποθέτω πως το τέλος έρχεται όταν ο δημιουργός του δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει επάνω στο θέμα για το οποίο το δημιούργησε και ...μάλλον δεν έχει και την ικανότητα να του αλλάξει την πορεία ή πολύ απλά βαρέθηκε.
Σ΄ ευχαριστώ πολύ Σταμάτη μου , τα λόγια σου φέρνουν ένα βήμα εμπρός την σκέψη.
Την καλημέρα μου.
Tina μου
θα σου πω το πιο απλό που μου έρχεται στο νου ...
μη σχολιάζεις, δεν έχει σημασία το σχόλιο, σημασία έχει να βρίσκεις κάτι που σε ευχαριστεί εκεί που πας, εκεί που διαβάζεις, να παίρνεις ερεθίσματα ... έστω κι ένα μικρό τσιμπηματάκι στο όνειρο, στην ψυχή. Αυτό φτάνει.
Εγώ δεν μπορώ ν΄ αλλάξω, θα συνεχίσω να γράφω μέχρι τέλους, απλά δεν θα σκέφτομαι πια τι είναι καλό και τι όχι για να δώσω στο μπλοκ μου.
Σ΄ ευχαριστώ για την παρέα σου,
να είσαι καλά :)
Μια χαρα τα ειπες! Δεν ειχα βεβαια ενδοιασμους για το παραμικρο απόσα γραφεις στη σμρ σου αναρτηση. Ισως γιατι κι εγω εχω την ταση και την "καλπαζουσα φαντασια" οπως γραφεις παραπανω και ενα απλο ερεθισμα γινεται ολοκληρο εργο μεσα στο μυαλο μου ή στα χερια μου....
Αυτο μαλλον δεν μπορουν να το κατανοησουν καποιοι που απλα θεωρουν οτι στην καλυτερη περιπτωση εισαι "ονειροπαρμενη" ή "διχασμενη προσωπικοτητα".
Anyway...το πνευμα ειναι ενα και κοινο!
""they may say that we are dreamers, but we are not the only ones!!!"
Φιλια πολλα και μια δυνατη αγκαλια!
Να συνεχιζεις αυτο που κανεις και να βγαζεις ολη αυτη την πολυπλοκοτητα του ανθρωπινου χαρακτηρα και του πολυπλευρου ταλεντου σου!
Και πολλα μπραβο που μπορεις και τα εξωτερικευεις ολα αυτα...εγω ειμαι αδυναμη σε αυτο...
μακια!
Aς πιστεύει πια ο καθένας μικρό μου Βάιλι ότι θέλει για εμένα ... είμαι πολύ μακριά από όλα δεν έχω τον χρόνο να σκεφτώ τι ταμπελίτσα θα μου βάλουν ... ας λέει και χαζοπουλάδα επάνω! το ίδιο μου κάνει, φτάνει να μην ενοχλήσω ποτέ κανέναν, να μην κάνω κακό σε κανέναν, να μη στερήσω κάτι από κανέναν κι από εκεί και πέρα δεν με νοιάζει, εγώ ξέρω ποιά είμαι , μια απλή γυναίκα που αγαπά όλες τις πτυχές της ζωής της και μερικές από αυτές τις δίνω εδώ μέσα.
Δεν είσαι αδύναμη, ξέρεις ποια είσαι , τι είσαι και τι θέλεις και ότι έχεις γράψει μέχρι τώρα το έχουν αγκαλιάσει αυτοί που σε αγαπούν εδώ, αυτό σημαίνει πως βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας μέσα σε σένα!
Δημοσίευση σχολίου