Αναπάντητη κλήση

« απουσιάζω , αφήστε μου το μήνυμά σας

και θα επικοινωνήσω μαζί σας το συντομότερο »

Ούτε κι αυτή την φορά απάντησε στην κλήση του, όμως εκείνος

ακόμα ελπίζει αν και δεν ξέρει πια  σε τι μπορεί να ελπίζει …

ίσως να ακούσει τον ήχο της φωνής της έστω και στον τηλεφωνητή.

Γι αυτό κατεβάζει το ακουστικό  στην συσκευή και αμέσως μετά

το σηκώνει και καλεί ξανά τον αριθμό να ακούσει το ίδιο

ηχογραφημένο μήνυμα  για εικοστή φορά, τις μετράει

όπως μετράει τις μέρες και τις ώρες που είναι μακριά του.

Δυο μήνες, εξήντα μέρες, χίλιες τετρακόσιες σαράντα ώρες…

χίλιες τετρακόσιες σαράντα μία … χωρίς τα χέρια του να μπορούν

να αγκαλιάσουν το κορμί της, δίχως να μπορεί να αντικρίζει

την μορφή της όταν γυρίζει από την δουλειά του τα απογεύματα ,

δίχως εκείνη να είναι στο πλάι του όταν ξαπλώνει και προσποιείται

πως την έχει κοντά του .

Βυθίζει το πρόσωπο του μέσα στο μαξιλάρι της που κρατά ακόμα

το άρωμά της κοιμάται με την μυρωδιά της να  τον πλημμυρίζει

και το πρωί που ξυπνά  πριν ανοίξει τα μάτια του της ψιθυρίζει Καλημέρα

μετά  … τον πνίγουν τα άδεια δωμάτια , η μοναξιά .

Κι όμως πριν λίγο καιρό  του έλεγε σ΄ αγαπώ, τον έκλεινε στην αγκαλιά της

κι εκείνος γελούσε  ευτυχισμένος και μετά τον ρωτούσε … μ΄ αγαπάς ?

Ήταν δική του,

του το είχε υποσχεθεί πως θα έμενε στο πλάι του για πάντα …

το κορμί , το μυαλό , η καρδιά της ήταν δικά του κι εκείνος

έπαιζε σαν μικρό παιδί μαζί τους !

Με το βελούδινο κορμί που τον δεχόταν στα ζεστά του βάθη

Με το μυαλό που ήταν αφοσιωμένο στην σκέψη του

Με την καρδιά που ο κάθε χτύπος ήταν μια μελωδία για εκείνον

Εκείνη έφυγε … έτσι ξαφνικά ή μάλλον όχι , δεν ήταν ξαφνικά!

Του το είχε πει πως δεν άντεχε άλλο την σιωπή του, ήθελε

να της μιλήσει για το πώς νοιώθει , μόνο αυτό του ζητούσε …

μια μικρή λέξη, ένα τόσο δα  σ΄ αγαπώ!

Ποτέ δεν της το είχε πει κι ας ήταν εκείνη ολόκληρη η ζωή του

και τώρα θα μπορούσε να της λέει χιλιάδες σ΄ αγαπώ

Να ξυπνά στο ίδιο μαξιλάρι μαζί της κι αντί για Καλημέρα να της λέει σ΄ αγαπώ

Να πίνουν τον καφέ τους κι αυτός να της ψιθυρίζει σ΄ αγαπώ

Να  περπατάνε στους δρόμους αγκαλιά και να της λέει σ΄ αγαπώ

Να  τρώνε στο ίδιο τραπέζι και να της λέει σ΄ αγαπώ

Ξημερώνει κι ακόμα με παγωμένα δάχτυλα και μουδιασμένες σκέψεις

προσπαθεί να σχηματίσει τον αριθμό.

Ακόμα μια φορά να ακούσει την λατρεμένη φωνή.

Ένα καινούργιο μήνυμα ακούγεται .

« ο αριθμός που καλείται δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή »

                                                                                                                        Levina