Κυριακή στην Αθήνα

Μια ξαφνική απόφαση ήταν, να γίνει κάτι διαφορετικό αυτή την Κυριακή …

να κατέβω στην πόλη που μεγάλωσα, να περπατήσω στους δρόμους

που έλιωνα κάποτε τα τακούνια μου, να ξαναδώ την Αθήνα.

Πειραιώς, πλ. Κουμουνδούρου, Ομόνοια

Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, πάντως όχι αυτά που έβλεπα !

Έλληνας ούτε για δείγμα, μόνο μελαμψά  πρόσωπα σε όλες

τις αποχρώσεις με το ίδιο όμως βλέμμα … κάπως χαμένο,

αποπροσανατολισμένο, αδιάφορο κι εκεί στις πλάκες των πεζοδρομίων

στρωμένες κούτες και επάνω κουκουλωμένοι ανθρώπινοι μπόγοι

που δεν ήξερες καν αν είναι ζωντανοί. Άραγε Έλληνες αυτοί ή ξένοι?

Πλατεία Ομονοίας, αυτό το καινούργιο εξάμβλωμα … τι απέγινε

η όμορφη πλατεία με το σιντριβάνι της σήμα κατατεθέν της πόλης ?

Πόσα πανηγύρια δισεκατομμυρίων στοίχισε αυτό το μαρμάρινο ‘

’πράγμα’’ που θα το πυρώνει ο ήλιος τα Καλοκαίρια και θα γεμίζει

βρώμα από τις βροχές σε συνδυασμό με τα καυσαέρια τους Χειμώνες?

Κι όλοι αυτοί που καθόντουσαν στα σκαλοπάτια?

Και πάλι , κανένας Έλληνας! Και παντού μαγαζιά κλειστά,

λουκέτα, άδειες βρώμικες βιτρίνες με γυμνές κούκλες που

κάποτε φορούσαν όμορφα ρούχα.

Και παντού σκουπίδια, πολλά σκουπίδια, σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο!

Πλατεία Κλαυθμώνος, κάθομαι για λίγο στο μουσείο Βορρέ

και με πλησιάζει μια αποστεωμένη γυναίκα που παραπατά

με τεράστια μάτια και σβησμένο βλέμμα …

- σας παρακαλώ!- μου λέει και απλώνει το χέρι της … ψάχνω

τις τσέπες μου γιατί έχω αφήσει την τσάντα μου στο αμάξι και

ψαρεύω ένα δίευρω , με κοιτά τόσο παράξενα που ντρέπομαι

εγώ η καλοζωισμένη Αστή κι εκείνη ένα κλαράκι που νομίζεις

θα σπάσει στο επόμενο βήμα.

Μοναστηράκι και ψάχνουμε να βρούμε μια θέση να παρκάρουμε,

γίνεται το έλα να δεις όμως καβαλάμε ένα πεζοδρόμιο όπως όλοι

και βρίσκομαι να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο που

χαζεύει στο γιουσουρούμ. Σεντόνια στρωμένα κι από τις δυο μεριές

του κάθε δρόμου και ένα σωρό πράγματα επάνω, από κατσαβίδια ,

παλιά βιβλία, δίσκους, μέχρι γυαλικά, ασημικά και ο καθένας

να ζητάει ότι τιμή θέλει περιμένοντας να παζαρέψεις μαζί του …

Το παζάρεμα είναι ένα τελετουργικό για όποιον δεν το ξέρει …

σου λέει ο έμπορας την τιμή, εσύ αντιπροτείνεις και κάπου εκεί

θα τα βρείτε αν θέλεις πραγματικά να αγοράσεις αυτό που σε ενδιαφέρει.

Πλατεία Αβησσυνίας και ανάμεσα στα χιλιάδες γυαλικά βλέπω

μια παρόμοια πιατέλα που είχα από την μητέρα μου και σε κάποια

άτυχη στιγμή είχε σπάσει!

Είναι αδύνατον να φύγω χωρίς να την αποκτήσω , ρωτάω την τιμή

κι ο έμπορας αρχίζει το παραμύθι … - είναι σπάνιο κομμάτι,

είναι αρτ νουβό του ’30 – ανάθεμά τον κι αν ξέρει τι είναι αυτό

αλλά εμένα ποσώς με ενδιαφέρει να του εξηγήσω , εγώ την

πιατέλα θέλω. Πιάνουμε τα παζάρια , ζητά 30 ευρώ κι όπως

τον βλέπω να πέφτει με την πρώτη αντιπρόταση που του έκανα

στα 20 και να μου πασάρει το κομμάτι που ήθελα στενοχωρήθηκα

γιατί θα μπορούσα να το πάρω και με τα μισά αλλά παίρνω

αγκαλιά το απόκτημά μου και προχωράω.

Εξάρχεια και επικρατεί ηρεμία, ελάχιστος κόσμος και μόνο καμιά

δεκαριά μελαμψοί στην Στουρνάρη μου κάνουν εντύπωση καθώς

στέκονται στην μέση σχεδόν του δρόμου και κάνουν νοήματα

στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν … πωλούν λαθραία , κολόνιες,

γυαλιά, ρολόγια και γύρω τα καταστήματα κλειστά με χοντρά

ρολά όλα ζωγραφισμένα με γκράφιτι .

Αθήνα, η πόλη που μεγάλωσα !

Ήθελα να βγάλω την φωτογραφική μου μηχανή αλλά τελικά

δεν πήρα καμία  φωτογραφία από όσα είδα … μόνο θλίψη

μου προκαλούσαν, θέλω να θυμάμαι την πόλη αυτή όπως ήταν  

κι όχι όπως την κατάντησαν.

Τόσες Αρχές πέρασαν από αυτή την πόλη, τόσα βροντερά ονόματα

που ακόμα περιφέρονται στην πολιτική σκηνή του τόπου μας

και αυτό ήταν το χάλι που κατάφεραν ?

 Αχαρνών και έξοδος στην Εθνική οδό για την επιστροφή.

Γύρισα με μια θλίψη στην καρδιά για όσα είδα … το πρώτο

που έκανα ήταν να βάλω την πιατέλα μου στην θέση της παλιάς .

Έξω είχε έναν ζεστό ήλιο και βγήκα να πάρω καθαρό αέρα

να ξεκαθαρίσουν κι οι σκέψεις στο μυαλό μου.

Προχωράμε αναγκαστικά εμπρός, τι κρίμα όμως

να σβήνουμε με αυτό τον άθλιο τρόπο το παρελθόν μας

παραδίδοντάς το σε άχρηστα χέρια.

Το ξέρω πως έβαλα εικόνες άσχετες με το σημερινό θέμα

αλλά για εμένα είναι το πριν και το μετά…

το πριν δεν το φωτογράφισα, οπότε βάζω το μετά…,

τα μανιτάρια που βρήκα αργότερα στο διπλανό χωράφι

και την γυάλινη πιατέλα που αγόρασα…

                                                                              Levina