23.11.12

Αυτό είναι τελικά η ζωή ?








Μονότονος ο ήχος της βροχής αυτές τις μέρες
και βραδιάζει πια τόσο νωρίς που δεν προλαβαίνεις
να δεις την μέρα, να την χαρείς !
Δεν έχει και ήλιο να σε ζεστάνει, να αναζωογονηθείς ,
να πάρεις κουράγιο , παρά μόνο σε βομβαρδίζουν από παντού
σκόρπια λόγια που μόνο για καταστροφή μιλάνε .
Χάνεις τον ρυθμό σου μέσα στα σκοτάδια, ακόμα
και ο δίδυμος χτύπος από τα αντικριστά ρολόγια στους τοίχους,
φαντάζει τόσο παράταιρος … σα να νεκρώνει το μυαλό ,
κολλάει στις ίδιες σκέψεις, σε χρόνια που πέρασαν ,
σε απορίες για τα χρόνια που έρχονται  .
Aν και προσπαθώ να το αποφύγω,  μια και  όλες πλέον
οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα ,
δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι …
Πως γίνεται και ξαφνικά η μια χώρα πίσω από την άλλη καταρρέει ?
Πως  πυροδοτούνται  πόλεμοι  σε κάθε γωνιά ?
Επάνω σε τι θεμέλια έχει οικοδομηθεί  ο κόσμος μας ,
επάνω σε τι ιδεολογίες και οράματα ?
Πως γίνεται στην σημερινή εποχή  που  όλα  έχουν φτιαχτεί
για την βολή μας να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν 
αναίμακτες λύσεις  ?
Πως γίνεται ακόμα  ο Θρησκευτικός φομενταλισμός  
να κυβερνάει αυτόν τον πλανήτη?
Να βάλω και την θρησκεία του χρήματος μέσα σε αυτό?
Γυρίζω σε άλλες μέρες όταν μπορούσα να φτιάξω
μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρη λίστα από όνειρα ,
όνειρα απλά ,  
που  πίστευα πως  ήταν  πανεύκολο να πραγματοποιηθούν,
φτάνει να το ήθελα πολύ ! Πάρα πολύ!
Άργησα να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο να το θέλεις  κάτι ,
πως δεν φτάνει ούτε και να το προσπαθείς να γίνει …
Υπάρχουν  όνειρα  που σε ξεγελάνε , που νομίζεις πως έγιναν
πραγματικότητα, πως τα άγγιξες κι όμως όλα τόσο ρευστά
στην ζωή μας, στην τόσο λίγη τελικά ζωή μας που εμείς
οι ίδιοι την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται !
Λες και κάτι μας σπρώχνει να ανεβάζουμε τον βαθμό δυσκολίας
της κάθε μέρας, της κάθε χρονιάς, της κάθε σχέσης με τους
άλλους ανθρώπους και δεν μας αρκεί  λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά .  
Τα θέλουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα  στην βιάση να τα προλάβουμε,
να αρπάξουμε, να μη μας προλάβει κάποιος άλλος, να μη πάρει
άλλος τίποτα, μόνο εμείς, όλα εμείς και …
ο χρόνος αμείλικτος να περνά από πάνω μας , μα ποιος του δίνει σημασία?
Αυτό είναι τελικά η ζωή ?  
Ένα ατελείωτο λαχανιασμένο κυνηγητό ?
Θησαυροφυλάκια και  ντενεκεδούπολεις ? Ντίσνευλαντ και ομαδικοί τάφοι?
Αυτό καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εκπολιτισμού
σε κάθε μήκος και πλάτος αυτού του πλανήτη?
Αυτό θέλουμε ?  






16 σχόλια:

ΦΛΩΡΑ είπε...

Θέλουμε μια ζωή αξιοπρεπή για όλους.
Με φαγητό για όλους,
με στέγη για όλους,
με περίθαλψη για όλους,
με εκπαίδευση για όλους
και πάνω απ' όλα ειρήνη για όλους.
Και τότε δεν θέλω όνειρα για μένα
να με ανεβάζουν σε πιο ψηλά σκαλοπάτια απ' τους άλλους.
Το όνειρο θα έχει γίνει πραγματικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει "θέλουΜΕ" Λεβινάκι μου.
Μη πλανιέσαι, ο καθένας μας κατά βάθος άλλα θέλει.
Κι ας μοιάζουν λίγο - ή πολύ - μεταξύ τους.

Όλη θέλουν ΔΥΝΑΜΗ.
Άλλοι θέλουν δύναμη να σταθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια
σε ένα κόσμο που καταρρέει.
Άλλοι όμως θέλουν δύναμη που μεταφράζεται σε χρήμα,
σε εξουσία, στο να ικανοποιούν όλες τους τις επιθυμίες
πατώντας αδιάφορο που...

Ζητάμε τη δύναμη που έρχεται από τον Θεό, από μία ιδεολογία, από ηθικές αρχές. Αλλά και τη δύναμη που έρχεται από τον έλεγχο της πληροφορίας, αυτής που σε κάνει να εξουσιάζεις άλλους.

Αντιφατικά. Μέσα σε αυτό τον κόσμο πορευόμαστε.
Και μη νομίζεις πως εμείς "στα χαμηλα" δεν έχουμε τα ίδια.
Τα έχουμε σε μικρότερο βαθμό, αυτό είναι όλο.

Άντε... Καλό σου Σ/Κ και ΟΡΘΙΑ !!!
Εσυ αξίζεις να είσαι καλή μου !



Apokalipsis999 είπε...

Ζωή είναι το Φως. Φως Αλήθειας & Αγάπης.
Όταν ζούμε σαν αρουραίοι στα έγκατα των παθών,
δεν θα μπορέσουμε να δούμε το Φως
και να ζήσουμε κατά φύσιν και όχι κατά πάθος!
Αφήσαμε τα πάθη να μας πνίγουν
και τώρα ψαχνόμαστε,
αφού δεν μας αφήνουν να κάνουμε καν αυτοκριτική!

kiki είπε...

Πόσο δύσκολα έχουν γίνει απλά πράγματα... έχουμε ευθύνη σε κάποιο βαθμό όλοι μας πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά και να κάνουμε την αυτοκριτική μας να κοιτάξουμε με περισσότερη αγάπη και κατανόηση τους γύρω μας... να αποκτίσουμε αξίες που αφήσαμε να χαθούν στο βωμό του χρήματος και της ..κοινωνικής καταξίωσης.. Καλό Σ/Κ!

serenata είπε...

Μεγάλη κουβέντα άνοιξες Λεβίνα μου
Αλλαξαν τόσο τα πράγματα, από τότε που είμασταν παιδιά.
Σκοτεινιάζει και φοβάμαι πλέον.
Φοβάμαι πως η επόμενη μέρα θα ναι χειρότερη.
Και δυστυχώς, για πολύ κόσμο είναι.
Σε φιλώ:)
Καλό Σ/Κ!

Levina είπε...

Θεωρώ Φλώρα μου πως σε ψηλότερα σκαλοπάτια είναι εκείνοι που μπορούν να γιατρεύουν τις πληγές της ανθρωπότητας, εκείνοι που μπαίνουν μπροστά στα όνειρα για να γίνουν αυτά πραγματικότητα ... Κανέναν άλλο δεν θεωρώ πως είναι πιο ψηλά . Ούτε όσοι έχουν μεγάλες τσέπες, ούτε όσοι απλά φωνασκούν έτσι για να δείξουν πως κάνουν την διαφορά.
Όταν θα γίνουν όλα αυτά που αναφέρεις, τότε θα έχουμε βρει τον Παράδεισο!

Levina είπε...

Αξίζω όσο όλοι μας Alex και δεν θα έδινα δεκάρα τσακιστή τι θέλει ο καθένας και πως προσπαθεί να το αποκτήσει … όμως βλέπω αυτό που λες, πως πατάνε επί πτωμάτων για κάτι λίγο παραπάνω … εξουσία, χρήμα, δύναμη, όλο και περισσότερο κι αναρωτιέμαι μέχρι που? Ξεχάσαμε πως οι άνθρωποι κάνουν τα κράτη κι όχι το αντίθετο … αν σωθεί το κράτος κι έχουν ‘’ πεθάνει’’ οι άνθρωποι τι αξία έχει αυτό? Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν όλοι αυτά που καταλαβαίνει κι ο πιο αμόρφωτος ? Πως ίδια είναι τα δικαιώματα για όλους και πως εκλεκτοί δεν υπάρχουν ? Λες και η ανθρωπότητα παίζει jenga κι έγινε η λάθος κίνηση … όλα άρχισαν να γκρεμίζονται απ΄ άκρη σ΄ άκρη σε αυτόν τον πλανήτη.

Levina είπε...

Σταμάτη μου κάνουμε αυτοκριτική, τουλάχιστον αρκετοί μπορεί να κάνουν και να βλέπουν τα λάθη … εγώ βλέπω τα δικά μου, πολλά, ασυγχώρητα και λοιπόν? Με ποια δύναμη θα διορθώσω ότι έγινε όταν είμαι το πιόνι στην σκακιέρα και ούτε καν αυτό… ο κόκκος σκόνης θα έλεγα πως είμαι που δεν μου δίνει κανένας σημασία αφού δεν έχω λόγο στο χοντρό παιχνίδι που γίνεται εκεί έξω. Οπότε ούτε η αυτοκριτική μας σώζει!

Levina είπε...

kiki μου
θα σου απαντήσω ότι και στον Σταμάτη, δεν φτάνει μόνο η δική μας αυτοκριτική, χρειάζονται πολύ περισσότερα για να ξεκινήσει πάλι αυτό το καράβι να ταξιδεύει με ούριο άνεμο και πρώτα απ΄ όλα κότσια από εκείνους που εκλέχτηκαν να ορίσουν τις τύχες μας.
Δυστυχώς όμως , ξανά και ξανά και ξανά αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, όχι εμείς , οι γονείς μας, οι παππούδες μας ...

Levina είπε...

Φοβάμαι περισσότερο για την γενιά των παιδιών που χάνονται στις συμπληγάδες των λάθος επιλογών, των λάθος αποφάσεων , για αυτούς τους νέους που δεν τους υπολογίζει κανείς για ανθρώπους και για τους ηλικιωμένους που θεωρούνται βάρος στο κράτος! Προσπαθώ να καταλάβω ποιό το νόημα ενός κράτους που δεν σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό... τους πολίτες του!

Να περνάς καλά serenata μου!

Margo είπε...

Είμαστε απογοητευμένοι. Ότι ονειρεύτηκαν οι προηγούμενες γενιές που πάλεψαν, αγωνίστηκαν και υποτίθεται κέρδισαν τελικά πήγε χαμένο. Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου. Και τελικά τι? Εκείνες οι γενιές έχουν δημιουργήσει την σημερινή κοινωνία και τα παιδιά τους, εμείς, εκπαιδευτήκαμε στα δικά τους πρότυπα. Μπορεί να διανύουμε στον 21ο αιώνα αλλά η εξέλιξή μας περιορίζεται σε εξωγενή στοιχεία. Ο άνθρωπος παρέμεινε ίδιος, με τις ίδιες αδυναμίες, τους ίδιους φόβους.
Όταν θα εκπολιτιστεί στ' αλήθεια θα πάψει η τρέλα. Μέχρι τότε, αν το ζήσουμε ποτέ, κουράγιο!

Καλό ξημέρωμα Λεβίνα μου

hana είπε...

Λεβίνα μου, έχουμε τον ίδιο προβληματισμό! Ανατρέχοντας στην ιστορία, απ' τα βάθη των αιώνων δίνεται τούτη η μάχη που λες. Να επικρατήσει το καλό, το δίκαιο, να υπάρχει η δυνατότητα σε όλα τα πλάσματα τούτου του κόσμου να ζήσουν αρμονικά.
Τόσο φανερό ότι έτσι θα έπρεπε να είναι και τόσο δύσκολο να γίνει.
Τούτες τις δύσκολες μέρες που περνάμε, που όπως φαίνεται θα γίνουν χρόνια, πρέπει ο καθένας μας να μείνει δυνατός στο μυαλό και την ψυχή πρωταρχικά. Αυτό θέλουν, να μας κάμψουν, να εγκαταλείψουμε και να διαμελίσουν το πτώμα μας.
Είμαστε πολλοί! Η δύναμη της σκέψης μας ας γίνει το όπλο της άμυνάς μας! Η αλληλεγγύη, με όποιο τρόπο μπορεί να εκφραστεί από τον καθένα μας, είναι η ασπίδα μας για τον αδύναμο.
Ξέρεις, όταν ήμουν μικρή κι άκουγα διηγήσεις των μεγαλυτέρων για τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής, μου έκανε εντύπωση που οι άνθρωποι μπορούσαν να παντρεύονται, να γεννούν παιδιά, να ονειρεύονται, να έχουν στιγμές ευτυχίας.
Κι όμως... Υπήρχαν κι αυτά...
Ας μην επικεντρωνόμαστε στο τώρα. Ας σκεφτόμαστε το μετά. Κι ας προσπαθήσουμε να είμαστε μέσα σ αυτό το μετά. Να έχουν μερίδιο ζωής τα όνειρά μας μετά τη μπόρα...
Στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά σε όποιον χρειάζεται δύναμη και ζεστασιά.
Κουράγιο!
Κι αυτό θα περάσει...
:)

Levina είπε...

Δυστυχώς έχεις δίκιο, η εξέλιξη έχει να κάνει μόνο με εξωγενείς παράγοντες που τελικά εγώ θα έλεγα πως έχουν διακόψει την εσωτερική μας εξέλιξη, την γαλήνη και την ηρεμία που θα πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος μέσα του.
Υπομονή μας... έτσι κι αλλιώς ένα δις χρονάκια απομένουν στην ζωή αυτού του πλανήτη... ίσως μέχρι τότε ο άνθρωπος μάθει αυτά που δεν μάθαμε εμείς.

Καλή εβδομάδα Margo μου!

μυστήριο κορίτσι είπε...

δυστυχώς παρόμοιες σκέψεις κάνω και εγώ ειδικά τον τελευταίο καιρό...
όσα όνειρα και να κάνεις δεν γίνονται πραγματικότητα γιατί δεν εξαρτάται πλέον μόνο από μας...
να είσαι πάντα καλά!
καλημέρα!

υ.γ. δυσκολεύομαι να μπω σε μπλογκ με την δική σου φόρμα συν ότι τα χει παίξει ο υπολογιστής μου και ανοίγει όποτε θέλει...

Levina είπε...

Hana μου
Ζητώ συγνώμη που δεν πρόσεξα το σχόλιο κι αν δεν μου το έλεγε το μυστήριο κορίτσι ούτε θα τα έβλεπα! Σκουντάτε με να ξυπνάω!
Ξέρεις πως δεν έχεις άδικο αλλά οι δύσκολες μέρες ήρθαν απότομα κοριτσάκι μου, μέσα σε δυο χρόνια χάσαμε ότι είχαν αποκτηθεί με αγώνες, με ιδρώτα, με πολλή δουλειά και πρέπει να αναπροσαρμοστούμε σε καινούργια δεδομένα πάρα πολύ γρήγορα και ναι το πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή , θα ξαναπάρουμε ανάσα, θα σταθεροποιηθούμε όπως όμως ελπίζω πως θα βρεθούν κι οι υπεύθυνοι αυτής της κατρακύλας ( και δεν μιλάω μόνο για την χώρα μας , είναι ευρύτερο το χάσμα που δημιουργήθηκε και περιλαμβάνει πολλές χώρες πια ) και κατά κάποιο τρόπο θα πληρώσουν το τίμημα.

Σε φιλώ πολύ και εύχομαι σε όλους μας τα καλύτερα :))

Levina είπε...

Koριτσάκι μου αυτό βλέπω κι εγώ, πως ελάχιστα εξαρτώνται πια από την δική μας θέληση ... μοιάζουν όλα γύρω μου τόσο ρευστά που καμιά φορά ζαλίζομαι και νοιώθω πως θα κυλίσω μαζί τους ... θα εξαφανιστώ!
Ελπίζω μόνο σε καλύτερες μέρες κι εύχομαι σε όλους μας να βρούμε τον δρόμο μας!

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...