16.10.12

τα βράδια που χάνομαι







Για τα βράδια θα σου πω, αυτά που χάνομαι
και κρύβομαι στο πάρκο με τα Πεύκα.
Αυτό το πάρκο που στέκεται  ήσυχα αθέατο
στην μέση μιας  πόλης που την γέννησαν
οι ρύποι των ανθρώπων και οι ήχοι των λόγων
Αυτό που οι θόρυβοι από τις μηχανές δεν
φτάνουν να θροΐσουν τα φύλλα των δέντρων του
Καλύτερα σαν νυχτώνει σου λέω
να κάνεις την βόλτα σου σ΄ αυτό παρά την μέρα
να παρακολουθείς την μελαγχολία του να στάζει 
σαν λερωμένο δάκρυ  στις άκριες των κλαριών


Οι φύλακες κλείνουν τις πόρτες μόλις σκοτεινιάζει
αλλά εγώ ξέρω μια γωνιά  κρυφή και χώνομαι
κάτω από το χαλασμένο συρματόπλεγμα όπως
τα αδέσποτα ζώα που μπαίνουν για να βρουν
καταφύγιο στις ρίζες των θάμνων ‘
έτσι κι εγώ αντάμα μ’ ένα γέρικο σκυλί
που με κοιτά καχύποπτα σέρνομαι
κάτω από τον φράκτη και μπαίνω
στον παράδεισο μιας νύχτας αφέγγαρης
μιας νύχτας άναστρης
μιας νύχτας κενής που την  ορίζει
ένας ξεθωριασμένος κίτρινος θόλος
από τα δυνατά φώτα της πόλης που
κρύβουν τον αληθινό ουρανό όπως
την ορίζουν και τα σιδερένια φανάρια
στις άκρες των μονοπατιών.
Στην πόλη το ξέρεις πια η νύχτα δεν  είναι νύχτα,
την υποθέτω πως υπάρχει γύρω μου
όπως κι οι σκιές που δημιουργούν φαντάσματα
και χέρια κλαριά απλώνονται να μ΄ αρπάξουν
μ΄ ένα βρυχηθμό μπλέκονται στα ιερόσυλα
βήματα που κάνω επάνω στο αιώνιο χώμα
Πικροδάφνες ανθισμένες αρώματα σκορπίζουν
μπερδεύονται με την αψιά μυρωδιά των ούρων
 αυτή την μυρωδιά που δεν μπορεί να την καλύψει
ούτε η νύχτα με τα σκοτάδια της.
Ούρα από αδέσποτα σκυλιά, αδέσποτες γάτες,
αδέσποτους ανθρώπους που αφήνουν  τα σημάδια τους, 
στα τσιμεντένια δρομάκια , στους κορμούς των δέντρων,
στο διψασμένο χώμα , μια μυρωδιά που σε ποτίζει
και αρρωσταίνει τους πυρήνες των κυττάρων σου

Περιμένω να δω άντρες και γυναίκες να έχουν
μπει κλεφτά  στο πάρκο  όπως κι εγώ , να
ομολογούν τον ερωτά τους σε κάποιο παγκάκι
αλλά το ανθρώπινο γένος δεν προλαβαίνει
ν΄ αγαπηθεί, είναι λιγοστός ο χρόνος ο ελεύθερος
κρύβονται πίσω από το δικό του δέντρο ο καθένας
κάνουν έρωτα επάνω στα παγκάκια που κρύβουν
στην σκέψη τους ‘ εικόνες από αναμνήσεις χρόνων’
λένε το σ΄ αγαπώ πίσω από τόνους μπετόν και σίδερα
χωρίς να τους αγγίζει το σκοτάδι , χωρίς να ψάχνουν
ν΄ ανακαλύψουν το φεγγάρι από ποια γωνιά φαίνεται
αυτό το φεγγάρι που σφραγίζει τους όρκους αγάπης.
Βιάζονται,  βιάζονται πολύ , τόσο πολύ σου λέω
που δεν προλαβαίνουν για να ζήσουν
κι όταν πεθαίνουν δεν προλαβαίνουν να τους θάψουν.


Ένας άντρας βγαίνει παραπατώντας μέσα
από τις σκιές των δέντρων, πίσω από τα κουρέλια του
διακρίνω την γυμνή του σάρκα, μεθυσμένος ή άρρωστος
τρελός θα είναι κι ένα κοπάδι από σκυλιά ξωπίσω του
τρέχει κι εκείνο πότε από εδώ, πότε από κει αλυχτώντας
Πολύ αργά για να τον αποφύγω’ με ρωτάει
 ––  τον ουρανό τον είδες ? που είναι ο ουρανός μου
γαμώ την πουτάνα μου?
Κάνω μια κίνηση απελπισίας με τους ώμους,
Λυπάμαι μα δεν ξέρω τι να απαντήσω
με κοιτά  με μάτια που κυλούν φαρμάκι κι απομακρύνεται
 ––  άι σιχτίρ 
τον ακούω να φωνάζει καθώς χάνεται στις σκιές
μαζί με το κοπάδι των σκυλιών ξωπίσω του
Κι αυτός την νύχτα του αναζητά χαμένος
ανάμεσα σ΄ ένα πλήθος ανώνυμο που παραπαίει
ανάμεσα στην γέννηση και στον θάνατο.


Παρακαλάω να πιάσει μια βροχή να με καθαρίσει
προτού περάσω και πάλι το συρματόπλεγμα
να πέσουν οι σταγόνες από τον ουρανό και να
παρασύρουν τα θροΐσματα , τα βουητά, τις λέξεις
Η ώρα πέρασε
ίσως και να ξημερώνει
τρέχω να προλάβω προτού ανοίξουν οι πόρτες
να φύγω να βγω στην λεωφόρο και μαζί μου
γλιστράνε κι άλλες  σκιές σαν εμένα μέσα από
τα σύρματα’ 
κανένας δεν κοιτάει κανέναν
σιωπηλοί χανόμαστε σε διαφορετικούς δρόμους
γεμάτοι ενοχές που κλέβουμε τα σκοτάδια
του πάρκου



                                                          Levina





11 σχόλια:

precious dreams είπε...

κανένας δεν κοιτάει κανέναν.. μοναδικά τα λόγια σου levina μου μοναδικά...την καλημέρα μου καλή μου την ποιο ζεστή μου καλημέρα....

Levina είπε...

Έτσι είναι δυστυχώς καλέ μου precious !
Καλό βράδυ να έχεις :)

vailie είπε...

Πως χάνομαι κι εγώ....μερικά βράδυα....
Καληνύχτα, καλή μου! Σε ευχαριστώ! ;ο)

Apokalipsis999 είπε...

Ένα «πάρκο» είναι και η φαντασία μας, ένα «πάρκο» είναι και ο μικρόκοσμός μας. Μόνο που δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε μέσα του...

ποιώ - ελένη είπε...

Ξύνοντας με τα νύχια τα σκοτάδια
Είδα να προβάλλει χαοτική η μοναξιά
Δεν αμφέβαλα καθόλου
Ήταν μόνο ένα ενδεχόμενο
Γράφεις με πάθος και μου αρέσει
Καλημέρα

Levina είπε...

Χρειάζεται Vailie μου, τυχερός όποιος μπορεί να χάνεται στους λαβύρινθους της σκέψης και να επανέρχεται έχοντας σώας τας φρένας!

φιλιά κοριτσάκι μου
Καλή σου μέρα :)

Levina είπε...

Η φαντασία Σταμάτη μου δεν εγκλωβίζεται όσο κι αν το προσπαθήσεις,
εκτός αν έχει νεκρωθεί το μυαλό τότε μόνο γνωρίζει φραγμούς.

Καλημέρα , να είσαι καλά :)

Levina είπε...

Xαοτική η μοναξιά μέσα σε χαοτικές πόλεις ...
Σ΄ ευχαριστώ Ελένη μου, να είσαι καλά !

Καλημέρα σου :)

Ανώνυμος είπε...

Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο !!!

Μπράβο Λεβινάκι μου !
Από τα πολύ καλύτερα σου !!

Τώρα το διάβασα λόγω ταξειδιού
Σου γράφω από Ιταλία, είμαι από Τρίτη για την τελετή απονομής πτυχίου στην κόρη μου. Θα γυρίσω τέλη της εβδομάδας.

Ακόμα το τελευταίο σου δεν το έχω δει.

Θα τα εκδώσεις, ακούς ; Και θα είμαι εκεί να σε χειροκροτώ !!!

Ανώνυμος είπε...

Θεατρικό έργο έμοιαζε, ξέχασα να στο πω...
Ή σινεφίλ ταινία !!
Τρομερός σκηνοθέτης και σεναριογράφος η πέννα σου !!

vailie είπε...

Μερικες φορες δεν θα ηθελα να "επανερχομαι" με σωας τας φρενας....
Αυτοι που τους λεμε τρελλους ζουν πολυ πιο ευτυχισμενα απο εμας που υποτιθεται σκεφτομαστε λογικα....
Νομιζω οτι εινα μια προφυλαξη της ευθραυστης ψυχης τους η τρελλα τους....
Δυστυχως...αντεχουμε ακομα!

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...