παράξενη μέρα

Δεν είναι αρκετά χρυσός ο ήλιος σήμερα

κι ο ορίζοντας  μοιάζει να πλέει αδέξια στην θάλασσα

Τα πουλιά αυτή την μέρα απρόθυμα πετάνε

ανακατώνοντας έναν γκρίζο ουρανό

Δυο γλάροι τινάζουν τις φτερούγες τους

αφήνουν σημάδια απ΄ το πέταγμα τους

ανάμεσα στα άγρια γκρίζα σύννεφα

σαν σαΐτες διαγράφουν τόξα ‘  βουτάνε

στα κύματα να πιάσουν ασημόχρυσα

ψάρια που σπαρταράνε καταπίνοντας

τον πηχτό σαν πολτό αέρα

Διαμαρτύρεται η σκέψη μου , το φτωχό μυαλό μου

δεν θέλει τίποτα απ΄ όλα αυτά, ανικανοποίητο

ζητά παραπάνω απ΄ ότι υπάρχει σε μια

παράλληλη διάσταση ζητά να ζήσει !

Έναν ήλιο ολόχρυσο ζητά σε έναν γαλάζιο ουρανό

πουλιά να κελαηδάνε στα κλαριά των δέντρων

μια θάλασσα ακυμάτιστη κι ένα φεγγάρι ασημένιο

να καθρεφτίζεται στου πελάγου τον βυθό

Μιαν αγάπη ασυννέφιαστη ζητά απ΄ αυτές που

μόνο στα παραμύθια  υπάρχουν κι ένα σπίτι

σ΄ ένα λιβάδι από λεβάντες κι αιωνόβια πεύκα

και μυρωδιές να ζαλίζουν την καρδιά από ρετσίνια

και χώμα κι αγριολούλουδα και τριαντάφυλλα εκατόφυλλα

να σκορπίζουν ρόδινα πέταλα στα τραπέζια

στα σεντόνια, στα χέρια σου, στην ζωή μας

Ανικανοποίητη  η σκέψη

καημένο μυαλό

πόσο άδικο γίνεσαι 

πόσο μάταια όλα

να ξεφύγεις δεν μπορείς!

Levina