Την ώρα την νυχτερινή που με γυμνά τα πόδια
στων δρόμων την άσφαλτο περπάτησα
κηλίδες από αίμα την πορεία μου ακολουθούσαν
ένας μεγάλος κρίκος το φεγγάρι επάνω μου
να κρατά το ρολόι των χρόνων μου που
αδιάκοπα τα δευτερόλεπτα μετρούσε
και εγώ μια σκιά να γλιστράω
επάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων
αφήνοντας ματωμένα χνάρια
επάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων
αφήνοντας ματωμένα χνάρια
ανάμεσα σε θλιμμένες πόρνες , κτίρια σκοτεινά
πόρτες κλειστές αμπαρωμένες και παράθυρα
με τις γρίλιες μισάνοιχτες να κρύβουν τα μάτια
των περίεργων φοβισμένων από το δικό μου θέαμα
Και εγώ για διασκέδασή τους στην πλατεία
με μια πιρουέτα σταματάω μπροστά στο σιντριβάνι
πετάω μακριά το καπέλο μου και τους χαμογελάω
χορεύω γύρω από τα άδεια παγκάκια μέσα στην βροχή
κι απλώνονται τριγύρω μου οι κηλίδες με το αίμα
Να μια …
κι άλλη μια …
να μια τούμπα και ένας
πήδος στον αέρα …
πιάστε με αν μπορείτε …
Να κι ο χτύπος από το ρολόι μου …
Μεσάνυχτα και κάτι τον τραγικό χορό μου σταματώ
Ξέπνοη το δικό σας χειροκρότημα γυρεύω
Το ακούω
Υποκλίνομαι στον φόβο σας
Την καρδιά μου σας προσφέρω
Levina
Levina
14 σχόλια:
Και μεις υποκλινόμαστε σε σένα. Πολύ όμορφο.
Αλήθεια εσύ έτσι ντυμένη χορεύεις τις νύχτες?
Θα πουντιάσεις κοπέλα μου βάλε κάτι πάνω σου.
Απίθανο! Διασκεδαστικά σκοτεινός ο νυχτερινός χορός σου. Χειροκροτώ! Κι αφού προσφέρεις την καρδιά σου, κι αφού είναι αυτή που είναι, θα την πάρω ρε Λεβινάκι :) Με χαρά! Καλή σου μέρα ! *
καλημερα λεβινα μου, τρια πραγματα θελω να σου πω.
1. υπεροχη η φωτογραφια που συνοδεψες το κειμενο σου.
2. υπεροχο ολο αυτο που διαβασα
και
3. μα ποσο υπεροχη μπορει να ειναι η ψυχη που το εγραψε????
Παρακολούθησα βήμα το βήμα τα ματωμένα χνάρια, με το φεγγάρι να κρέμεται από πάνω και να μετράει τις ώρες, ανάμεσα στις πόρνες και τα σκοτεινά θλιβερά τα κτίρια και ανατρίχιασα από την τραγικότητα του χορού που απότομα σταμάτησε τα μεσάνυχτα και απόρησα:
Πως άραγε γεννιούνται τόσο δυνατές εικόνες με λέξεις και στίχους; Τι είναι εκείνο που έχει στην ψυχή του ο άνθρωπος που τις αποτυπώνει; Σίγουρα κάποιο δώρο θεϊκό είναι κρυμμένο βαθιά μέσα του.
Υπέροχο το μετείκασμα που μου έχει μείνει!
Την ώρα που παράσταση στο τσίρκο της πόλης δίνεις
Κανένας δεν κοιτά τα ρούχα σου
Στα χέρια σε κοιτάζει τι έχεις να προσφέρεις
Τα φιλιά μου Gyro μου
καλό Σαββατοκύριακο :)
Δική σου Lyriel
παρέα στο μαγικό σου δέντρο
να σεργιανίζετε μαζί....
σε φιλώ πολύ
καλό Σαββατοκύριακο :)
Ευχαριστώ για όλα τα καλά λόγια
μα για το 3ο θα σου πω πως μπορεί
μια ψυχή να έχει πολλες ερμηνίες
ανάλογα πως την αντιλαμβάνεται κανείς
...
Αυτό που για σένα είναι υπέροχο σε
κάποιον άλλον μοιάζει σκοτεινό!
σε φιλώ πολύ
καλό Σαββατοκύριακο :)
Δεν ξέρω πως γίνεται Χριστόφορε,
υποθέτω πως ούτε εσύ μπορείς να το εξηγήσεις
πως γίνεται να χάνεσαι σε διαφορετική διάσταση
ταυτόχρονα ενώ τα δάχτυλα τρέχουν στο πληκτρολόγιο
ασυναίσθητα και ασυνάρτητα.
Ίσως είναι απλά ανάγκη διαφυγής.
σε φιλώ
να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο :)
υπέροχο...υπέροχο...πάλι καλά που έχουμε και σένα και ξεφεύγουμε από τα κοτιντιάν...
..........Ονειρικο.!!!!......ενω στο πρωτο κομματι.....επικρατει....μια απαισιοδοξια.....το δευτερο μερος.....δινει...ζωη...και ανατρεπει το σκηνικο.....με μια νοτα χαρας......και παιχνιδιαρικης διαθεσης.....
καλέ μου Jony,
είπαμε... θα ανοίξω ψυχοθεραπευτήριο...
τώρα την γιατρό θα παριστάνω ...την ασθενή?
θα δείξει τις επόμενες μερες!! χαχαχα
να είσαι καλά...
καλό βράδυ!
Evaki μου τα πιο σοβαρά λόγια και τα πιο σοβαρά αισθήματα
μόνο με παιχνιδιάρικη διάθεση αν τα πεις και αν τα δείξεις
θα τα καταλάβει κάποιος ... αποψή μου αυτό ... ίσως γιατί
βλέπω με πόσο σοβαρότητα λέγονται τα ψέμματα :))
σε φιλώ πολύ
καλό βράδυ να έχεις!
Και 'γω κάποιες στιγμές νιώθω σαν τον παλιάτσο, που μόνος του ρόλος και σκοπός είναι να σας κάνει να γελάσετε,
μα την καρδιά του και την ψυχή του, κανείς δεν θα την καταλάβει και δεν θα την αφουγκραστεί ποτέ!
"Ήσυχη νύχτα ..Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα. Δυο κάργιες σ΄ενα γέρικο κυπαρίσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.
-Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς...Τι ψάχνουν... ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή το λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού.
Α...!το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν. Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί, στη θέση του, προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν. Κι όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο που δεν κολλάει. Κι όλο η εικόνα παραμορφώνεται. Κι όλο το όνειρο χάνεται. Έτσ΄είναι οι άνθρωποι.Μην ασχολείσαι...
-...Κι αυτός εκεί..τόση ώρα στη γωνιά παίζει φυσαρμόνικα..
-Άστον αυτόν. Μαδά τ΄όνειρό του και ταίζει τα σκυλιά.
-Άστον αυτόν...Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω..αλλά δεν θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς..."
Tις στιγμές μας κλέβουν, κομματάκια από την ψυχή μας, τον χρόνο μας,
ειρωνεύονται τα συναισθηματά μας, σαν κοράκια πηδάνε από την μια φωλιά στην άλλη και απομένεις να μαζεύεις τα ρετάλια της σκέψης σου , να ξαναβάλεις την μηχανή μπροστά να δουλέψει και αυτή να χάνει στροφές...
Ξανακλείνω την πόρτα του κήπου μου και τους αφήνω και πάλι όλους έξω, με κούρασαν η αδιαφορία και η αναισθησία.
καλό ξημέρωμα ΝέΜεΣις
σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου