στον δικό μου χρόνο ....

Στον Δικό μου Χρόνο

Πόσο βαρετά είναι αυτά τα Σαββατοκύριακα και όσο και να το λέω

κανένας δεν με πιστεύει !

Θα σηκωθούμε το πρωί , θα καθίσουμε να πιούμε αμίλητοι τον

καφέ μας … αλήθεια πότε σταματήσαμε να συζητάμε μεταξύ μας

και να τρώμε αυτά τα τεράστια πρωινά γεμάτα με βούτυρα και

μαρμελάδες?

Μετά εσύ θα φύγεις κι εγώ θα σκοτώνω τον χρόνο μου σε ένα

ανελέητο πήγαινε-έλα μέσα στα άδεια δωμάτια.

Κάποτε, ούτε θυμάμαι πόσο καιρό πριν, προσπαθούσαμε να είμαστε

μαζί τα Σαββατοκύριακα, ήταν πάντα διαφορετικά τα ωράριά μας,

δεν συναντιόμασταν και ποτέ και τώρα πως τα καταφέραμε έτσι

ώστε ακόμα και αυτές τις δυο μερούλες να τις περνάμε χώρια?

Ακόμα και την Κυριακή σου την έχεις προγραμματίσει να είσαι μαζί

με τους φίλους σου βρίσκοντας γελοίες δικαιολογίες … πότε τάχα

θα δεις τα ΄΄παιδιά΄΄ όταν όλη την εβδομάδα δουλεύεις, ενώ τάχα

πως εγώ μπορώ να συναντώ όποτε θέλω τις δικές μου φίλες κι εσύ

ποτέ δεν παραπονιέσαι για τις δικές μου απουσίες όπως κάνω εγώ

για εσένα … κι εσύ λες ότι θέλεις τον χρόνο σου… κι εγώ δεν βρίσκω

τι να σου απαντήσω σε όλο αυτό!

Θέλεις χρόνο μακριά μου και εγώ θέλω χρόνο και σίγουρα δεν

προλαβαίνω να δω κανέναν, αλλά πώς να στο δώσω να το καταλάβεις?

Πόσους μήνες έχω να κάνω όσα νομίζεις πως έκανα και δεν το έχεις προσέξει?

Και το βράδυ που πάλι θα βγεις να πας για ποτό με τα ΄΄παιδιά΄΄ εκεί

που κάποτε περνούσαμε μαζί τα Σαββατόβραδά μας , ενώ εγώ θα

φοράω το παλιό μου μπλουζάκι και θα είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ

να παρακολουθώ βαρετά προγράμματα στην τηλεόραση με τα

μάτια μου να κλείνουν από την νύστα όσο σε περιμένω να γυρίσεις

και δεν μου προτείνεις καν να έρθω μαζί σου όσο σε παρακολουθώ

να ντύνεσαι . Αλλά και πάλι μάλλον θα βαριόμουν να σε ακολουθήσω

και αναρωτιέμαι πότε χώρισαν έτσι οι δρόμοι μας, τα όνειρα μας,

τα θέλω μας? Πως φτάσαμε να αναζητάμε ξεχωριστό χρόνο?

Σαν να μη θυμάμαι καθόλου πια πότε ήταν που γνωριστήκαμε,

που ερωτευτήκαμε , που γελάγαμε με τα ίδια λόγια , που κλαίγαμε

μαζί για τα ίδια πράγματα, αλλά ξέχασα … εσύ είσαι άντρας,

δεν κλαις πια, μεγάλωσες και με κοιτάς υποτιμητικά πια όταν

βλέπεις δάκρυα στα μάτια μου , σε ενοχλούν!

Είναι τόσο γυναικουλίστικα αυτά μου λες και γυρίζεις την πλάτη σου!

Ε λοιπόν μόνο τα δικά μου δάκρυα μοιάζουν να υπάρχουν αλλά αν

το είχες προσέξει και αυτά έχουν στεγνώσει … έχω καιρό να κλάψω , στέγνωσα όπως έχουν στεγνώσει και τα αισθήματα.

Θα ήθελα να χωθώ στο κρεβάτι μου από την Παρασκευή και να

ξανασηκωθώ την Δευτέρα το πρωί για να πάω κατ ευθείαν στην

δουλειά αλλά ούτε αυτό γίνεται οπότε σκέφτομαι να κάνω κάτι καλύτερο.

Δεν έχω σκοπό να περάσω κι αυτό το Σαββατοκύριακο μέσα σ ΄ ένα

άδειο σπίτι παρέα με τις παντόφλες και τα παλιά μου ρούχα μαζεύοντας

ότι πετάξαμε από εδώ κι από εκεί ολόκληρη την εβδομάδα και

παίζοντας με τα προγράμματα του πλυντηρίου !

Τόσα Σαββατοκύριακα χαμένα, να περιφέρομαι με τις άθλιες παντόφλες

και την ρόμπα μέσα σε ένα άδειο σπίτι, να μαζεύω ρούχα πεταμένα

από εδώ κι από εκεί, εφημερίδες σκόρπιες και περιοδικά, ότι υπάρχει

και δείχνει πως σε αυτό το σπίτι κατοικεί ακόμα ένα ζευγάρι.

Μια δοκιμή θα με πείσει αν έχει μείνει κάτι από εμάς ή αν χωρίζουν

οριστικά οι δρόμοι μας .

Το ξέρω πως δεν με περίμενες να έρθω να σε βρω περασμένα

μεσάνυχτα και εσύ να πίνεις ακουμπισμένος στην μπάρα με ένα

μελαγχολικό βλέμμα ενώ γύρω σου οι άλλοι να γελάνε.

Μου άρεσε που ήσουν μόνος, σου άρεσε που ήρθα, το διάβασα

στο βλέμμα σου που αν είχε χέρια θα χειροκροτούσε αυτή την απόφαση.

Νομίζω πως αρκετά πήρες τον χρόνο σου, ώρα να ακολουθήσεις

τον δικό μου χρόνο πια!

Levina