27.11.11

Ο κύκλος μιας ζωής

Παίρνω κομμάτια απο μια παλιά μου ανάρτηση
γιατί για εμένα αξίζει να αποχαιρετήσω έτσι ένα μέλος της οικογένειας μου.
Να κλείσω τον κύκλο που άνοιξε πριν απο τρία σχεδόν χρόνια με αυτό τον τρόπο.
Ξέρω πως για άλλους θα φανεί ανόητο, για άλλους υπερβολικό μέσα στους καιρούς που ζούμε,
για εμένα όμως είναι η πραγματικότητα μου, ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου
που της λεω ΄΄αντίο΄΄.







Δεν ξέρω να σας πω για την αρχή της ζωής του Φάτσα, αλλά μπορώ να την φανταστώ.
Μια σκυλομανούλα γεννά τα κουταβάκια της ίσως στον δρόμο, ίσως σε ένα σπίτι
που ο ιδιοκτήτης της τα χαρίζει σε γνωστούς και αγνώστους,
 πάντως ο μικρός κατάλευκος Φάτσας βρέθηκε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια
τους δυο πρώτους μήνες της ζωής του.
Μόνο που είχε ο καημενούλης το θράσος να αρρωστήσει από μια σκυλοαρρώστια
που σιχαινόμαστε εμείς οι άνθρωποι, από ψωρίαση με αποτέλεσμα το κοντό
τρίχωμα του να εμφανίσει μεγάλες κενές κηλίδες και το σκυλάκι αντί να φτάσει
σε γιατρό να θεραπευτεί πετάχτηκε στον δρόμο.
Από εκεί ξεκινά η ιστορία του όπως εγώ την γνωρίζω, από την ώρα που
τον περιπλανώμενο Φάτσα τον μαζεύει μια κυρία και φτάνει στα χέρια μιας γυναίκας
που έχει αφιερώσει την ζωή της στο να σώζει αδέσποτα από τους δρόμους .
Ο Φάτσας είναι πλέον σε καλά χέρια και απομονωμένος από τα άλλα σκυλιά
για να μη τα κολλήσει κάνει την θεραπεία του και την μεγαλύτερη φασαρία από όλους,
γιατί είναι μόνο τριών μηνών και θέλει να βγει από το δωμάτιο της απομόνωσης
και να  πάει κοντά στους άλλους για να παίξει. Έχοντας πάει να πάρουμε
 ένα αδεσποτάκι , που έχουμε δει την φωτο του στο ιντερνετ,
βλέπουμε από το παράθυρο τον μικρό Φάτσα, αλλά πώς να αποκτήσουμε
δυο σκυλιά ακόμα??? Φεύγουμε με την σκυλίτσα που θέλαμε να υιοθετήσουμε
( θα σας μιλήσω κάποια άλλη φορά γι αυτή την ιστορία)
Αλλά ο μοναχικός Φάτσας έχει καθίσει στο μυαλό μας και παρ όλους
τους ενδοιασμούς μας έρχεται η ώρα που φτάνει και αυτός στο σπίτι μας.





Ήταν ο άσπρος σίφουνας!! Ένα θεόμουρλο σκυλί που δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία, ειδικά με τον Λύκο μας , απορούσα πως δεν του πάταγε καμία δαγκωνιά να τον αφήσει στην ησυχία του.
Η  περιπέτεια όμως του Φάτσα δεν θα τελείωνε τόσο εύκολα.
Κάποια στιγμή αρχίζει να μη πατά το πίσω ποδι και να δείχνει ότι πονάει.
Τον πάμε στον γιατρό και η διάγνωση είναι ρήξη χιαστού και στα δυο πίσω πόδια,
οπότε χρειάζεται εγχείρηση.
Μπαίνουμε και σε αυτή την διαδικασία με την διαβεβαίωση ότι τουλάχιστον θα πατήσει
το πόδι του το εγχειρισμένο και μετά θα κάνουμε δεύτερη εγχείρηση στο άλλο πόδι.
Ο Φάτσας όμως μετά από αυτό δεν ξαναπάτησε κανένα από τα δυο πίσω πόδια,

 



 

Ο Φατσούλης μας είναι πάντα εδώ, πρώτος στο φαΐ, στο παιχνίδι, στα χάδια, στον τζερτζελέ 
και ας  είναι στα δυο πόδια και ας τον λυπούνται όσοι τον βλέπουν. Εγώ τους λέω
ότι δεν τον λυπάμαι γιατί ο ίδιος δεν λυπάται τον εαυτό του, ζει ευχαριστημένος
σε ένα σπίτι που τον αγαπούν και τον προστατεύουν με την παρεούλα του,
τον μεγάλο Ρήγα και την τσαπερδόνα την Κάρμεν 
και θα ζει έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του.




φοβερά φοβισμένος από τους πόνους, αρνείται να περπατήσει όπως πρέπει
και πλέον περπατά με τα δυο μπροστινά πόδια, χωρίς αυτό να μειώνει σε κάτι
την ενεργητικότητά του, την όρεξη για γαυγίσματα σε όποιον τολμήσει να περάσει έξω
από τον φράκτη του σπιτιού, ξεσηκώνοντας τους άλλους δυο με το παραμικρό.
Σαν να μας φωνάζει……………εγώ δεν είμαι ανάπηρος,
ούτε άχρηστος, το δουλεύω το φαγητό που μου δίνετε!!!




Όταν τα έγραφα αυτά δεν περίμενα ότι το τέλος αυτό
θα ερχόταν τόσο γρήγορα.
Δεν είδαμε τα σημάδια της  καινούργιας αρρώστιας που τον χτύπησε και αν τα είδαμε
δεν τα καταλάβαμε. Ξέραμε τον
Φόβο του για τους ξένους, τι πέρασε με τα χειρουργεία….
όταν κάναμε τις εξετάσεις ήταν αργά πια.
Η αρρώστια τον κατέβαλε, πριν λίγες μέρες αρνήθηκε την τροφή,
απλά καθόταν στην γωνιά του μέσα στο σπίτι και μας κοίταζε κάθε φορά που περνούσαμε
δίπλα του και του αφήναμε το χάδι μας ….
αυτό του ήταν αρκετό.





Η λύση της ευθανασίας δεν μας βρήκε σύμφωνους μετά από
Συζητήσεις επι συζητήσεων για το αν πρέπει ή όχι να γίνει.
Όχι , δεν μπορούσε κανένας μας να το κάνει αυτό στον φίλο μας,
σε ένα μεταλλικό τραπέζι ενός ιατρείου.
Δεν θα του δίναμε αυτό τον φόβο στις τελευταίες του στιγμές.
Το τέλος ήρθε το βράδυ του Σαββάτου, μέσα στην αγκαλιά μας.


Είμαι σίγουρη πως τώρα πια ξανάγινε το θεόμουρλο κουταβάκι
που έτρεχε χαρούμενο στον κήπο μας, σε κάποιο λιβάδι
θα τρέχει και θα γαυγίζει για να τον ακούμε εμείς
που τον αγαπήσαμε.
Ανοιχτοί οι ορίζοντες στον δρόμο του.


24 σχόλια:

Gyro είπε...

Λυπάμαι πραγματικά. Ράγισε η καρδιά μου.
Καλό βράδυ.

Seirios είπε...

Τώρα τι να σου πω ώστε να μη φανεί λίγο... σε καταλαβαίνω κ νιώθω αυτά που αισθάνεσαι... καλύτερα που δε διαλέξατε τη λύση της ευθανασίας. Δε θα το κάναμε σε κάποιον φίλο, γιατί να το κάνουμε στον πιο πιστό μας φίλο;

Κάθε απώλεια θέλει το χρόνο της... σε φιλώ και σου στέλνω την ακόλουθη μουσική ιστορία...άκουσε τη στίχο στίχο και πάρε κουράγιο!

http://www.youtube.com/watch?v=QystVjAgEjE&feature=related

Marie είπε...

Λυπάμαι πολύ που έφυγε ο Φάτσας... Ήταν πολύ όμορφος και το έλεγε η καρδούλα του. Σε νοιώθω και καταλαβαίνω τη θλίψη σου, το έχω περάσει κι εγώ. Σίγουρα δε θα πονάει πια και θα τρέχει χαρούμενος με τα τέσσερα ποδαράκια του. Αντίο Φάτσα.. Καλό ταξίδι.. Καληνύχτα φίλη μου!

Ανώνυμος είπε...

Για χρόνια δεν έπαιρνα σκύλο γιατί έπαθα κάποτε κάτι παρόμοιο και όταν τελικά μετά 10 χρόνια το αποφάσισα και πήρα....το έχασα ξανά μέσα σε 4 μήνες...δεν το αντέχω άλλο αυτό...λυπάμαι πολύ.

bianca είπε...

Μακάρι να ήμουν δίπλα σου
να βλέπαμε φωτογραφίες, να κλαίγαμε
και να γελούσαμε παρέα γι αυτόν.
Μάθημα ζωής η ζωή του.
Φιλιά φίλη μου , να είσαι καλά
και ....να μην αλλάξεις ποτέ!!

Maria Villioti είπε...

Ο Φάτσας έκανε τον κύκλο της ζωής του, της όχι και τόσο εύκολης. Αυτή ήταν η στιγμή που έπρεπε να φύγει. Λυπάμαι γι'αυτούς που τον απέρριψαν, όχι για τον ίδιο.Θαυμάζω ανθρώπους σαν και σένα που μπορούν να προσφέρουν αγάπη τόσο απλόχερα. Η τελευταία εικόνα είναι σοκαριστική...

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ψυχούλα μου.....

Ανώνυμος είπε...

Λυπαμαι μαγισσουλα
Καμια υπερβολη δεν βρισκω, αν αυτο εχει σημασια,
για αυτα που γραφεις.
Η ζωη του ηταν πραγματικα μαθημα ζωης.

Να εισαι καλα φιλη μου

Levina είπε...

Καλημέρα σας
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους σας για τα καλά σας λόγια και την ευαισθησία που δείχνετε.

gyro μου
σε ευχαριστώ πολύ

Σείριε μου
το άκουσα και σε ευχαριστώ πολύ
κουράγιο πάντα υπάρχει σε απόθεμα...
αναγκαστικά γιατί η φροντίδα για τους
υπόλοιπους συνεχίζεται


Marie μου
ναι ήταν πολύ όμορφος και περέμεινε όμορφος
σε ευχαριστώ πολύ


Σκοτεινέ μου
μη το κάνεις αυτό...φεύγει μια ψυχή και
έρχεται μια άλλη που χρειάζεται την φροντίδα σου. είσαι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος....
ξέρεις να δίνεσαι... μόνο την πορεία να σκέφτεσαι, όχι το τέλος της.
σε ευχαριστώ πολύ


bianca μου
θα το ήθελα πολύ
σε ευχαριστώ πολύ


Μαρία μου
εξαντλημένος αλλά ζωντανός είναι και στην τελευταία φωτογραφία,
δεν πήρα φωτογραφίες απο το τέλος του, δεν θα το έκανα αυτό ποτέ θα ήταν ...
ασέβεια ας μου επιτραπεί η λέξη.
Σε ευχαριστώ πολύ


Αγαπημένη μου
εσύ τον είδες πόσο ξεχωριστός ήταν
μας λείπει


Παναγιώτη μου
αφού μπορούσε εκείνος να παριστάνει τον ζογκλέρ στα δυο του πόδια
και να φοβεριζει θεούς και δαίμονες, μπορούμε και εμείς να το κάνουμε....ότι και να μας συμβεί στην ζωή , αυτό είναι το μάθημα.
σε ευχαριστώ πολύ

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Είμαι στην κυριολεξία συγκλονισμένος και από το κείμενο και τις φωτογραφίες. Εχω την αίσθηση ότι αν μου μιλούσε κανείς την ώρα που διάβαζα θα δάκρυζα.
Το μεγαλείο της ψυχής σου!

Ανώνυμος είπε...

Λεβίναμου...:((((

Maria Villioti είπε...

Δε φαντάστηκα ούτε στιγμή πως η φωτογραφία είναι μετά το τέλος του Φάτσα...είναι όμως τόσο αδυνατισμένος και εξουθενωμένος από την αρρώστια που σοκάρει. Αν το είχες κάνει δεν θα σχολίαζα μάλλον, θα το θεωρούσα ασέβεια όπως είπες.

Levina είπε...

Χριστοφορέ μου
Όχι για εμένα, το δικό του κουράγιο
και μεγαλείο.
Βλέπεις πως καμιά φορά τα ΄΄ζώα΄΄ διδάσκουν
τους ανθρώπους !
Σε ευχαριστώ πολύ



Σ αγαπώ μου
ξέρω αγαπημένη μου
ευχαριστώ πολύ



Μαρία μου
κοιτάζοντας εγώ την φωτογραφία πραγματικά
είχα την εντύπωση πως μπορεί να φάνηκε έτσι...
η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα για να
την βάλω...
έχεις δίκιο σε όσα λες, έτσι ήταν, εξουθενωμένος, φοβερά αδυνατισμένος.

σε ευχαριστώ Μαρία μου.

Άιναφετς είπε...

Αχ! γλυκιά μου Levina...ο πόνος οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος είναι κάτι που συγκλονίζει...
Τον είχα χαϊδέψει και είχα δει το βλέμμα του... αν δεν έβλεπε κανείς το σώμα του, τίποτε δεν θα μαρτυρούσε τη ταλαιπωρία του...περήφανο πλάσμα!

Apokalipsis999 είπε...

Ο θάνατος πάντα θα φέρνει στενοχώρια... Προσωπικά το έχω περάσει αυτό παλιότερα. Δεν ξαναείχα σκύλο από τότε. Δεν ήθελα να ξαναπεράσω τα ίδια.
Υπομονή. Κάπου εκεί πάνω θα τρέχει ο Φάτσας... Το καλό που του έκανες δεν χάνεται...

Lyriel Bee είπε...

Κοριτσάκι μου, απέφευγα να διαβάσω την ανάρτηση σου γιατί υποψιαζόμουν πως θα διαβάσω κάτι πολύ στενάχωρο, ειδικά με τα ζώα έχω κάτι που δεν μπορώ να σου περιγράψω, με πιάνει τέτοια στεναχώρια που αρρωσταίνω κι εγώ.. τι να πω...

Levina είπε...

Μαγισσούλα μου
Μοναδικός !! Μόνη του έννοια
μέχρι το τέλος η προστασία μας.
Σε ευχαριστώ, τα φιλιά μου.



Σταμάτη μου
Κάθε απώλεια πονάει πολύ...ειδικά όταν
αυτός που χάνεται ήταν τόσο εντονη παρουσία...
Το ξέρω πως θα πονέσω ξανά
αλλά αυτό δεν θα με σταματήσει
ώστε να μη δώσω αγάπη και προστασία
σε κάποια άλλη ψυχή.
Σε ευχαριστώ πολύ , να είσαι καλά.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Δεν πρόκειται να ξεχάσω τον Φάτσα, εγώ, που δεν τον γνώρισα ποτέ μου...
Πόσο μάλλον εσύ Levina!
Πολύ συγκινητική ιστορία... με μαθήματα ζωής!
Μόνο μια αληθινή ιστορία τα έχει αυτά!
...
Μην τον ξεχάσεις...

Levina είπε...

Lyriel μου
μπισκοτάκι μου ξέρω τι εννοείς...
Όμως θα πω το πολύ απλό πλέον...Αυτά έχει η ζωη!!!
Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, ούτε μπορούμε να κρυβόμαστε για να μη τα ζήσουμε.
Αυτά που ζήσαμε και αυτά που μπορέσαμε να προσφέρουμε έχουν αξία.
Φιλιά,
Καλημέρα.




Ξύλινε Ιππότη μου
Ήρθε απο το πουθενά στην ζωή μας, την αναστάτωσε, την έκανε άνω κάτω με την έντονη
προσωπικότητά του...μας πρόσφερε την προστασία του....πως να τον ξεχάσουμε?
Σε ευχαρίστώ πολύ
Καλημέρα .

Λιακάδα ☼ είπε...

Χαίρομαι που επιτέλους γνώρισα εδώ μέσα έναν άνθρωπο με τις δικές μου ευαισθησίες...
Τα έχω περάσει και γω και ξέρω...
Είχα αποφασίσει να μην κάνω ευθανασία... ήτανε και ο γιατρός μου αντίθετος.... έτσι έδεσε η απόφαση να τον βαδίσουμε μαζί μέχρι τέλους τον Γολγοθά...μήνες ολόκληρους
ΟΜΩΣ...
ο γιατρός μας είπε ότι όταν το σκυλί θα έχει να φάει και να πιει νερό για 2 μέρες να το ξεκουράσουμε. Και πάλι μας ακουγόταν κάπως.
Το τελευταίο βράδυ όμως ξενύχτησα δίπλα του όπως ξενύχταγε και κείνο δίπλα στο κρεββάτι μου τα τελευταία 13 χρόνια σε κάθε μου πόνο...ψυχικό ή σωματικό.
Οι πόνοι μεγάλοι και τα παυσίπονα δεν το έπιαναν πια... Τόσο αφόρητοι ώστε όλο το βράδυ από τους πόνους τέντωνε τα πόδια και έσπρωχνε το κομοδίνο μου.
Πίστεψέ με μετρούσα τις στιγμές που θα ξημέρωνε και θα άνοιγε το ιατρείο για να του κάνω την ένεση που θα το λύτρωνε...
Σαν ειρωνία είχε χαλάσει το ανσασερ και ο άντρας μου αναγκάστηκε να την πάρει αγκαλιά 35 κιλά σκυλί και να την κατεβάσει από τον 4ο...
Ισα για να τον στιγματίσει γιατί ήταν η πρώτη επαφή που είχε με ζώο στη ζωή του...
Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της την ώρα της ένεσης... ποσο γαλήνιο και ήρεμο επιτέλους ήταν... "(

Levina είπε...

ΛΙΑΚΑΔΑ μου
Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, τι ψυχολογική πίεση είναι να πρέπει να πάρεις την δύσκολη απόφαση της ευθανασίας, να βλέπεις το πλάσμα που αγαπάς να υποφέρει και να είναι μονόδρομος οι κινήσεις που πρέπει να κάνεις...
Προχωράμε όμως κοριτσάκι μου, η ζωή μας δίνει μαθήματα, τα αρπάζουμε και πάμε πάλι απο την αρχή.
Κάθε πλάσμα ξεχωριστό, στην μνήμη και στην καρδιά για πάντα.
Να είσαι καλά
Καλό βράδυ.

karmaback είπε...

Να σκέφτεσαι ότι τώρα είναι καλά, πως έκανες ό,τι μπορούσες για αυτόν και έζησε και την καλοσύνη των ανθρώπων. Κοντά σου ένιωσε αγάπη και φροντίδα. Γράφω και κλαίω. Κλαίω από στενοχώρια για την απώλεια σου και από χαρά γιατί αυτή η ψυχή ΗΤΑΝ ΜΑΧΗΤΗΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ. Τέτοια όντα πρέπει να μας διδάσκουν.Οσο και αν πονάμε όμως, αυτές τις στιγμές, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τι μας έχουν προσφέρει. ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΕΧΟΥΜΕ από αυτές τις σχέσεις. ΜΟΝΟ. Να τον θυμάσαι με αγάπη, γιατί εκείνος σίγουρα σε αγάπησε

Ανώνυμος είπε...

Δεν το διάβασα όλο... δεν άντεξα, ξέσπασα σε κλάμματα κι ακόμα κλαίω! Δέξου την αγκαλιά μου και μια ευχή... Βρες την Ραίσα μου και πως της πως την αγαπώ πάντα και πως την κρατώ κοντά μου. Γιώτα

SPCA - Adespoti Koukla είπε...

Θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου που κλαίει για τον κούκλο μας... για την αγάπη και την φροντίδα που του χαρίσατε... Οταν βρήκα τον Φάτσα ήταν ούτε 2 μηνών κουτάβι, χωρίς τρίχωμα, με ροζ ζαρωμένο δέρμα (απο την σοβαρή δερματίτιδα) μια σταλιά, σαν ροζ γουρουνάκι. Γι αυτό και τον ονόμασα Pinkie. Μετά από εντατική θεραπεία αρχισε σιγά σιγά να ανακτά το τρίχωμα του και τότε καταλάβαμε ότι ηταν λευκός. Τότε τον πήρε και η οικογένεια του που τώρα θρηνεί τον θάνατο του από την επάρατη ασθένεια. Το μωρό μου φαίνεται ήταν στο DNA του να πολεμά για να ζήσει. Τίποτα απλό και εύκολο. Μάχη για την ζωή. Τώρα πάει, δεν πολεμάει πια, παραδόθηκε.. Ωρα σου καλή αγγελούδι μου...

Δείτε εδώ πως ήτανε μωράκι: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=121925934573446&set=a.121922761240430.20748.121439367955436&type=3&theater

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...