17.11.11

Της Νύχτας τα Καμώματα!





Κουράστηκα να περιμένω……..
κουράστηκα κρεμασμένη όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο,
να φέρνω κολασμένους κύκλους στα άδεια δωμάτια, να ισιώνω
το βάζο με τις μαργαρίτες, το τασάκι στο τραπέζι, να ανοιγοκλείνω
ντουλάπια, να αλλάζω θέση στις πολυθρόνες, να παίζω με
την ηλεκτρική σκούπα που κάθε φορά που την ανοίγω έχω
την εντύπωση πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και δεν θα το ακούσω
ή θα το ακούσω αργά και δεν θα το προλάβω!
Η παράνοια έχει αρχίσει και χτυπάει την πόρτα μου,
βρίσκω την λύση σε ένα μπάνιο με καυτό νερό.
Τρίβω με λύσσα το κορμί μου σα να θέλω να σε διώξω
από πάνω μου, από μέσα μου, μέχρι που με πονάει το τρίχινο γάντι
και το πετάω σε μια γωνιά. Μάλλον δάκρυα είναι αυτά που
νοιώθω , αλλά δεν είμαι και σίγουρη, ίσως είναι το καυτό νερό
ή το σαμπουάν στα μάτια μου.

Νυχτώνει και χάνεται το φως, θα πρέπει να ανάψω καμία
λάμπα και ανάβω όλα τα φώτα του σπιτιού, ακόμα και τα κεριά
που είναι πάνω σε κάθε επιφάνεια, τραπέζια, κομοδίνα, πάγκους
και το σπίτι μοιάζει σαν φάρος μέσα στο σκοτάδι της νύχτας,
μήπως και το δεις από μακριά και θυμηθείς πως μου είχες πει
να σε περιμένω σήμερα.
Φυσικά το τηλέφωνο δεν μου κάνει την χάρη να χτυπήσει,
το κουδούνι της πόρτας παραμένει σιωπηλό και ακούω μόνο
την καρδιά μου να χτυπά στον ίδιο ρυθμό με το ράδιο
που αυτή την ώρα παίζει παλιές μπαλάντες για ερωτευμένους.
Νοιώθω πως το μυαλό μου θέλει να εκραγεί, χρειάζομαι
απεγνωσμένα αέρα, να βγω….να βρω…..δεν ξέρω τι, ποιόν;
Στέκομαι μπροστά στην ντουλάπα μου, ψάχνω ανάμεσα
στα ρούχα μου, τι θα φορούσα αν ερχόσουν απόψε κοντά μου;
Διάλεξα το μαύρο μου φόρεμα, μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες….
όχι δεν είναι κατάλληλες για περπάτημα και εγώ θέλω
να περπατήσω, αλλά τις φοράω γιατί έτσι! Μου αρέσουν.
Έβρεχε!
Όλη την ημέρα έβρεχε και εγώ δεν το κατάλαβα καθώς
το μυαλό μου ήταν κολλημένο στο να σε περιμένω.
Τα πεζοδρόμια γυαλίζουν κάτω από τις λάμπες του δρόμου,
περπατάω γρήγορα και ακούω τον ήχο από τα τακούνια μου
να με ακολουθεί, έχει τόση ερημιά.
Σταγόνες βροχής πέφτουν στο πρόσωπο μου, παγωμένες,
τρυπάνε σαν βελόνες το δέρμα μου και έχει τόση ησυχία
στις σκοτεινές γωνιές του δρόμου.
Ποιος τρελός θα έβγαινε μέσα στα μεσάνυχτα μια κρύα νύχτα
με βροχή χωρίς λόγο;
Δεν θέλω να γυρίσω πίσω, ξεκίνησα για κάπου, μη με ρωτήσεις
για πού, ούτε εγώ το ξέρω! Σκέφτομαι πως δεν είμαι εγώ αυτή
που περπατάει βιαστικά χωρίς προορισμό, χωρίς λογική.
Ένα ζευγάρι περνάει βιαστικά δίπλα μου.......
τυλιγμένοι στα παλτά τους με βιαστικό βήμα χάνονται
στο βάθος του δρόμου αλλά προλαβαίνω να τους δω να
με κοιτάνε περίεργα και να κουνάνε το κεφάλι με αποδοκιμασία.
Τι περίεργο θέαμα θα είμαι! Με την βροχή να στάζει από
τα μαλλιά μου, χωρίς παλτό, χωρίς ομπρέλα, μια τρελή
με ψηλοτάκουνα να περπατά ολομόναχη στους άδειους δρόμους.
Σίγουρα θα νόμιζαν πως είτε το έχω σκάσει από άσυλο είτε
είμαι μεθυσμένη, έτσι όπως παραπατάω γλιστρώντας
στον βρεγμένο δρόμο και εγώ σαν μεθυσμένη νοιώθω.
Κάθομαι σε ένα σκαλοπάτι, δεν έχω άλλο το κουράγιο να
συνεχίσω. Δεν φοράω και ρολόι, αλλά μάλλον σε λίγο θα
ξημερώσει, βλέπω πως το σκοτεινό του ουρανού φεύγει σιγά σιγά.
Θα ξεκουράσω λίγο τα πόδια μου και …
τι πρόβλημα και αυτό να νοιάζομαι τόσο για σένα και εσύ να
με έχεις βάλει στην αναμονή…
με πεθαίνουν οι γάμπες μου…
μάλλον όχι, εγώ το κάνω αυτό, εγώ έβαλα τον εαυτό μου
στην δική σου άκρη……..
εσύ δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτα!
Αυτή την νύχτα με τόσο νερό που έπεσε επάνω μου, ξέβαψες,
ξεθώριασες, σε βλέπω να κυλάς στα πόδια μου , να χάνεσαι
στην άκρη του δρόμου….
Η βροχή σταμάτησε, κόσμος αρχίζει και κυκλοφορεί.
Πάνε στις δουλειές τους οι άνθρωποι το πρωί.
Κάποιος πλησιάζει, κοντοστέκεται και νοιώθω να μου βάζουν
κάτι στο χέρι. Είναι μερικά σεντ που γυαλίζουν
σαν ασήμι στην χούφτα μου!
'' Για το λεωφορείο '' μου ψιθυρίζει και απομακρύνεται με
βιαστικά βήματα.
Να γελάσω ή να κλάψω?
Μάλλον για ξεπεσμένη πόρνη με πέρασε, πάλι καλά που
δεν με ρώτησε '' Αναδουλειές; ''
'' Φυσικά , θα του απαντούσα, με την βροχή πώς να
σταυρώσεις πελάτη στον δρόμο;''
Αυτό σηκώνει γέλιο, πολύ γέλιο και δεν μπορώ να συγκρατηθώ,
ένα τρελό κύμα γέλιου ξεχύνεται από μέσα μου, σκεπάζει τον δρόμο,
τα πεζοδρόμια, τα σπίτια, την πόλη.
Αλήθεια, δεν θυμάμαι, τα κεριά τα έσβησα πριν φύγω;

Levina


23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υπεροχο!!

ετσι αισθανομαι τωρα.... μονο που ειμαι ακομα οργισμενη με μενα.... με την καρδια μου και το μαυλο μου... τα δακρυα μου... το κορμι μου...

ποσο θελω να φωναξω μα με εχουν σκοτωσει!!
μαλλον δεν ζω...

σε φιλω...

Seirios είπε...

Πολύ όμορφο, πολύ αληθινό... μάλλον γνήσιο γι' αυτό τόσο γεμάτο από εικόνες!

Διαβάζοντας το πρώτο μέρος του κειμένου, ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα, σχεδόν οικείο. Θυμήθηκα ότι κάπως έτσι ένιωθα παλιότερα... και ξύπνησε πάλι μέσα μου...
http://seiriopolis.blogspot.com/2010/02/blog-post_01.html

Να γελάς πάντοτε στη ζωή!

Αχ, αυτά τα κεριά... με κυνηγούν...
http://seiriopolis.blogspot.com/2011/06/blog-post_19.html

Σε φιλώ!

Levina είπε...

Ζεις σ αγαπώ
Όσο νοιώθεις τα μάτια σου να χύνουν δάκρυα, την καρδιά σου να χτυπά στο στήθος, το μυαλό να ψάχνει διέξοδο στα αδιέξοδα, όσο νοιώθεις να πονάς είσαι Ζωντανή, είσαι μια γενναία γυναίκα που δεν ντρέπεται να δείξει τις αδυναμίες και τα συναισθήματα της.

Ψηλά το κεφάλι, βάζουμε το καλύτερο μας χαμόγελο και προχωράμε .......δίνουμε κουράγιο εμείς σε εκείνους που λιποψυχούν.

ένα γλυκό φιλί
γεμάτο....μαγεία
για Καληνύχτα.

Lyriel Bee είπε...

Γνωστά συναισθήματα, περισσότερο απο οικεία... με οδηγούσαν συχνά στην αυτολύπηση, δεν το ήθελα πιά, τα αποτίναξα, άλλαξα και πλέον μου αρέσει να χαμογελώ και να δημιουργώ παρά να βολοδέρνω σαν την άδικη κατάρα. Είναι όμως ταξίδι επιστροφής.. όλα τα συναισθήματα σε διδάσκουν, αρκεί να είσαι φιλομαθής ;)
τα φιλάκια μου κοριτσάρα **

Levina είπε...

Seirios
Πάντα τα συναισθήματα είναι γνήσια, πως θα γινόταν να είναι κάλπικα?
Αυτό το ''θέλω να πάρω ανάσα'' που διάβασα, πόσες φορές το έχω νοιώσει και θα κρατήσω απο το post με το ποίημα του Καβάφη αυτό...

Εμπρός κοιτάζω τα αναμμένα μου κεριά…..

Μόνο εμπρός Σείριε, τα κρύα σβησμένα κεριά ας μείνουν στα σκοτάδια τους.

Ένα φιλί για Καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

κι όμως ΓΕΛΑΣΕΣ!

Levina είπε...

Lyriel
Πηγαινοέρχονται τα συναισθήματά μας,
άλλοτε μας ρίχνουν,άλλοτε γίνονται δημιουργία,
στο τέλος όμως έρχεται ένα τρελό γέλιο και
τα σβύνει όλα.........μέχρι την επόμενη φορά.

Φιλιά ξενιτεμένο μου κορίτσι.
Να περνάς καλά.



Ναι Σκοτεινέ μου,
στο τέλος ήρθε το γέλιο!
Φιλιά, να είσαι καλά.
Καληνύχτα.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

εγώ - εσύ στους δρόμους... μ' ανάσα κοφτή.... μούσκεμα τα ρούχα.... βρεγμένη ψυχή.... λιωμένη σκέψη... τακούνια γι' αντίσταση... τρέχουμε... πονάμε... λαχανιάζουμε...
κάθαρση-ξημέρωμα.... γέλιο-λύτρωση....

σ' αγαπώ! μαζί!

bianca είπε...

Tiς λατρεύω τις εικόνες σου,
μια γυναίκα να τρέχει στους δρόμους
παραπατώντας στα ψηλοτάκουνα,
να κλαίει , να δέχεται ελεημοσύνη!
Να γελά το ξημέρωμα...

Τα φιλιά μου και μια αγκαλιά για
Καληνύχτα.

Margo είπε...

Η βροχή και το δυνατό γέλιο θα πρέπει να λειτούργησαν σαν κάθαρση. Από τι θα μου πεις, ίσως από την αναμονή σε κάτι που δεν αξίζει.. ίσως και όχι.
Κάποτε που περνούσα κάτι ανάλογο και ένιωθα να σέρνομαι στα πατώματα, ένας φίλος μου είπε.. μην νιώθεις άσχημα γιατί αγαπάς, η αγάπη ποτέ δεν κλέβει από εσένα, μόνο χαρίζει, ο καιρός θα δείξει.. και είχε δίκιο.

Καλή σου νύχτα Λεβίνα μου

Άιναφετς είπε...

Μόλις διάβασα την επικεφαλίδα, σκέφτηκα ή μάλλον θυμήθηκα κάτι που για μένα υπήρξε πολύ γνώριμο:
"Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά" ή πιο καλά "χαμογελά"!

Φιλάκια καληνύχτας!

ΥΓ.Κοίταξες σήμερα τα mail σου ή άνοιξες καθόλου το κινητό σου;

Levina είπε...

Kαλημέρα Μargo μου

Πάντα κάτι λειτουργεί καταλυτικά
εκεί που σέρνεσαι στα πατώματα,
δεν ξέρω τι είναι αυτό, ίσως κάποιος μυστικός
διακόπτης που έχει να κάνει με την άμυνα που διαθέτουμε ο καθένας μας απέναντι στον πόνο .....

Τα φιλιά μου και να έχεις μια
όμορφη μέρα.

Levina είπε...

Καλημέρα μαγισσούλα μου

πονηρούλα μου.....ακριβώς αυτό σκεφτόμουν
όταν έβαλα τον τίτλο , τόσα καμώματα κουτά
για μια νύχτα, όταν ξημέρωσε να μη
ξεκαρδιστούμε στο γέλιο?

Επιτέλους κοίταξα και τλφ. και mail!!! ...με τι αφηρημένη έμπλεξες και εσυ!! χα χα χα

Τα φιλιά θα στα δώσω απο κοντά.

Levina είπε...

Καλημέρα Bianca
Λύτρωση ήταν όλα, ακόμα και η ελεημοσύνη,
μερικά σεντ και μια καλή βροχή συνεφέρνουν
και την πιο χαμένη στα σκοτάδια ψυχή.

Και απο εμένα μια αγκαλιά για να έχεις
μια όμορφη μέρα.

Gyro είπε...

Τα κεριά πάντως δεν τα έσβησες. Το θυμάμαι καλά.

Apokalipsis999 είπε...

Απόγνωση, αποξένωση, πανικός...
Έλλειψη ελπίδας,
έλλειψη οράματος,
έλλειψη ιδανικού.
Ορφανή ψυχή,
χωρίς φωτιά,
χωρίς γαλήνη,
χωρίς Θεό!
Έρμαιο στο ξέσπασμα
μιας άδειας ζωής...

Gyro είπε...

Αν δε κάνω λάθος, στη φωτογραφία κάτω είναι η ιταλίδα Μαρία Κουτσινότα, γνωστή ηθοποιός. Αν την έβλεπα έτσι στο πεζοδρόμιο θα της έδινα το τηλέφωνό μου και όχι κέρματα.

Μα και συ αυτή βρήκες να βάλεις? Θες να μας σκανδαλίζεις, μεγάλα παιδιά που είμαστε.

Levina είπε...

Kαλημέρα gyro

Το είδα και εγώ....αναμμένα τα άφησα τελικά!
Μα φυσικά να σκανδαλίσω θέλω....άκου ερώτηση!
Δεν ξέρω αν είναι η ηθοποιός που λες, την έχω
δει σε δυο ταινίες, ίσως..
Τα φιλιά μου και να περάσεις μια όμορφη Κυριακή.

Levina είπε...

Σταμάτη μου όλα αυτά σωστά,
για όλη την βραδιά έρμαιο
μαύρων συναισθημάτων...όμως
τελικά ξημέρωσε και όλα γέμισαν φως.
Αυτό έχει σημασία.

Τα φιλιά μου , να είσαι καλά.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Έξοχο!!
Αυτή η αναμονή ειλικρινά κόντεψε να μου σπάσει τα νεύρα. Λες και ήμουν εγώ εκεί στη θέση σου. Ύστερα η πορεία μέσα στην βροχή την νύχτα μέχρι το ξημέρωμα, τα λίγα σέντ στη χούφτα που αποθέτει ο πονόψυχός διαβάτης, και το γέλιο. Το καθαρτήριο γέλιο! Τι όμορφη αλλαγή συναισθημάτων που πήγασε από μια απλή κίνηση ...από παρεξήγηση.
Ειλικρινά μια θαυμάσια διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος.

Levina είπε...

Μπορεί να είναι κάτι κουτό, κάτι άσχετο Χριστοφορέ μου που θα φέρει την αλλαγή , φτάνει να έχεις την ετοιμότητα να το δεις, να μη το αφήσεις να φύγει, να γίνει αυτό το παράθυρο στο αδιέξοδο της έντασης.
Σε ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα μαγισσουλα

Σου στελνω φιλι και αγκαλια
Ενα κιλο παγωτο παραδωσιακα και μια ζεστη σοκολατα με αρωμα φραουλα και σαντιγη.
Ενα ντεπον και ενα θερμομετρο γιατι με αυτον τον καιρο και λουσμενοι δεν βγενουμε εξω.
Κατσε να δω τι εχω ακομα... α
Μια τυροπιτα ζεστη που ειναι λιγο ασχετη αλλα αυτα εχω αυτα στελνω

Καλημερα ομορφια μου

Levina είπε...

Αγαπημένε μου όλα θα τα κρατήσω
και την τυροπιτούλα!! Τι να κάνω
η καημένη που η άσπλαχνη αγάπη
με έριξε στα πεζοδρόμια, στα πόδια
των περαστικών !!!
( άντε επειδή είμαι καλός άνθρωπος
πάρε κουτάλι και έλα κάτσε δίπλα να
φάμε μαζί το παγωτό :))

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...