blogoσκέψεις

Όταν έχω χρόνο πέρα από το να παίζω με το δικό μου blog,

λατρεύω να φέρνω γύρες στα σπιτάκια της blogογειτονιάς.

 

Κάποτε σαν καινούργια σε αυτή την περιοχή,

έμπαινα διστακτικά, δεν υπάρχει βλέπετε και πόρτα

να χτυπήσεις και ένοιωθα ότι εισβάλλω στον προσωπικό

χώρο κάποιου ακάλεστη.

Σύντομα  όμως κατάλαβα πως αυτά τα σπίτια

είναι βιτρίνες με εκθέματα,

άλλοτε κρυστάλλινα εύθραυστα αστραφτερά,

άλλοτε χρυσά πολύτιμα, άλλοτε γυάλινα απλά,

άλλοτε φτηνά τενεκεδένια επαργυρωμένα ωστόσο

για να γυαλίζουν στην βιτρίνα,

άλλοτε από δεύτερης ποιότητας υλικά

που τα ξεθωριάζει το φως του ήλιου,

άλλοτε πολύχρωμα πλαστικά που γρήγορα

σε κουράζουν και  τα βαριέσαι να τα βλέπεις….

εκατοντάδες εκθέματα, χιλιάδες θα έλεγα

αλλά δεν έχω προλάβει να δω τόσα πολλά.

Το κάθε σπιτάκι και μια βιτρίνα

που αντικατοπτρίζει  απόλυτα τον ιδιοκτήτη του.

Πάντα.

 

Τον αντικατοπτρίζει όμως?

Αυτόν που ξέρουμε στην πραγματική ζωή?

Αυτόν που χαιρετάμε όταν τον συναντήσουμε στον δρόμο,

αυτόν που καθόμαστε μαζί του στην παρέα μας,

αυτόν που κοιμόμαστε ίσως στο ίδιο κρεβάτι?

Καμιά φορά ναι, ίδιος και απαράλλαχτος μεταφέρει

τα πολύτιμα κομμάτια της ψυχής και του μυαλού

στην βιτρίνα του blogοσπιτου

και τα μοιράζεται με τους άλλους.

Αυτή είναι η μια εκδοχή.

 

Γιατί υπάρχει και η άλλη, αυτή που λέει

πως στην βιτρίνα βγάζει τα κομμάτια του μυαλού

και της ψυχής, αυτά που δεν μπορεί να βγάλει

στην πραγματική ζωή του, αυτά που έχει μέσα του

και δεν τολμάει να δώσει γιατί πολύ απλά φοβάται.

Μεγάλη λέξη ο φόβος.

 

Φόβος για την ζωή, φόβος να αντιμετωπίσεις τις αποτυχίες σου, φόβος να μιλήσεις για τα θέλω σου, φόβος να κοιτάξεις ακόμα και τον εαυτό σου στον καθρέφτη κατάματα και να του μιλήσεις με ειλικρίνεια, να του πεις τα ΄΄ θέλω ΄΄ σου……….

 γιατί ξέρεις πως αυτά που θέλεις τα έχεις

απορρίψει εσύ πρώτος γιατί δεν ….

Πολύ απλά είναι επιλήψιμο είναι ανάρμοστο

να αναζητάς σε αυτή τη ζωή όλα τα  θέλω σου.

Ακόμα και τα πιο απλά και ανώδυνα....

όπως μια βόλτα οπουδήποτε την ώρα

που πνίγεσαι στην δουλειά ή να θέλεις να πάρεις

τον άνθρωπο σου και πολύ απλά να τον πνίξεις

στα φιλιά και στις αγκαλιές μέχρι τελικής πτώσης,

αλλά …….

δεν έχεις χρόνο ή στην χειρότερη δεν έχεις και άνθρωπο!!!

 

Έτσι λένε λοιπόν οι κανόνες , οπότε σε αυτό

το όμορφο σπιτάκι της blogογειτονιάς  ,

πίσω από την ανωνυμία που σου προσφέρει

η ανυπαρξία της αλήθειας και κάτω από το βάρος

ενός βαρύγδουπου ονόματος όπως «Kόναν ο βάρβαρος»,

« ο κυρίαρχος του σύμπαντος», «ο ατελείωτος έρωτας»,

«η γυναίκα φωτιά», «η γυναίκα λάστιχο» κλπ.,

αποθέτεις στην βιτρίνα του  το alter ego σου.

 

Το πώς θα το πλασάρεις έχει και αυτό σημασία…

χιλιάδες τρόποι, χιλιάδες προσωπεία.

Ενάρετος, έντιμος, ηθικός…λέξεις που μπορεί 

να καλύπτουν το σκάμμα με την κινούμενη άμμο.

Εύκολα κρύβεις πίσω από αυτές τους κρυμμένους

πόθους  και τα πάθη που θα  σπίλωναν 

την καθ’  όλα  υπολήψημη προσωπικότητά σου.

Επιλήψιμος, φαύλος, αχρείος….λέξεις που μπορεί

να υποδηλώνουν την αλήθεια , ίσως από τις λίγες

αλήθειες που υπάρχουν σε αυτή την σφαίρα της φαντασίας !

 Αλλά μπορεί να κρύβουν και διαμάντια στην λάσπη,

μόνο που εκεί πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου

για να τα βρεις  και εδώ που τα λέμε,

ποιος ψάχνει στις λάσπες?

 

Τελικά μια μικρογραφία  της κοινωνίας μας

βρήκα στην όμορφη γειτονιά μου.

Μέσα στο κάθε σπίτι και ένας άνθρωπος.

Το κάθε σπίτι ένας άνθρωπος μονάχος

στην συντριπτική πλειοψηφία .

Το κάθε σπίτι μυαλό, γνώση, ψυχή ,

καρδιά να σου δίνει κάτι διαφορετικό.

Να σε καλωσορίζει , να σε κολακεύει,

να σε αγκαλιάζει , να σε κερνά δροσερό νερό,

να σου δίνει φως, να σου δίνει σκοτάδι,

να σε διώχνει, να σε προσκαλεί,

να σε παγιδεύει με ιστούς αράχνης,

να σου δίνει πληγές, να σου δίνει παρηγοριά

να σου δίνει γνώση και εμπειρία

και όλα αυτά χωρίς να ξέρεις πως τα αποκτάς,

ποιος στα δίνει, να μην υπάρχει πρόσωπο να δεις,

ούτε ζεστή ανάσα να νοιώσεις.

Παραισθήσεις ή πραγματικότητα?

Ότι και να ΄ναι είναι πολύτιμα, ότι έρχεται στην ζωή μας είναι γνώση, είναι εμπειρία και ότι γνώρισα μέχρι τώρα στην blogογειτονιά μου είναι σχολείο.

Από όσους γνώρισα κρατάω πάντα τα θετικά,

τα όμορφα και από όλους πήρα κάτι όμορφο,

από μερικούς μάλιστα πήρα

και ένα ακόμα πιο πολύτιμο δώρο,

μια ανθρώπινη , αληθινή φιλία .

 

Αληθινή,

πραγματική

όχι παραίσθηση.

ΥΓ. για όλους όσους γνώρισα, για όλους όσους έφυγαν, για όλους όσους παραμένουν εδώ, για όλους όσους θα γνωρίσω στην πορεία του blogoσεργιανίσματος

για όλους τους blogοφίλους.