ΠΑΤ

Εχθές νόμιζε πως ζούσε

Άκουγε την δική της ανάσα

Να βγαίνει αργά , ρυθμικά από το δικό της στήθος

Εχθές νόμιζε πως ονειρευόταν

Όνειρα παιδικά, γεμάτα δράκους  και ιππότες

Εχθές νόμιζε πως έβλεπε καθαρά γύρω της

Πως τα ήξερε όλα

Πως τα είχε δει όλα

Και τίποτα δεν θα την ξάφνιαζε

Μπορούσε να μαντέψει την επόμενη κίνηση

Ήταν καλή σε αυτό το παιχνίδι

Πολεμικό παιχνίδι ήταν

Έφτανε σχετικά εύκολα στο  ΣΑΧ

Όμως μπήκε σε άλλο παιχνίδι

Χωρίς σκακιέρα ενδιάμεσα

Μόνο δυο πιόνια

Εκείνη και αυτός

Χάθηκε

Παλεύει να προλάβει την παρτίδα

Παρατηρεί τα μάτια του

Βλέπει τα χέρια που τρέμουν από προσμονή

Ακούει την σιγανή φωνή

Μια σταγόνα ιδρώτα που εμφανίζεται στους κροτάφους

Ένα δάκρυ

Ανατριχιάζει

Επιδερμίδα που μοιάζει ανταριασμένη θάλασσα

Τα μάτια θολώνουν

Η φωνή γίνεται λυγμός

Μα δεν είναι παιχνίδι

Δεν υπάρχει ένας νικητής

Δυο θα είναι

Εκείνη και αυτός

Ένα χαμόγελο

Μια αγκαλιά

Ένα φιλί

Δυο χέρια σφιχτά δεμένα

Δεν χρειάζονται λόγια

Η ανάσα

Η σιωπή  τους .........μιλάει

Και ένας ήλιος να τρυπώνει ανάμεσα τους

Να τους πλημμυρίζει φως

Να τους δίνει ζωή

(πατ.....ισοπαλία στην σκακιέρα

σαχ.....η παρτίδα λήγει με ματ)