Τυχαία
σου γράφω
λέξεις
χαράζω
με
το δάχτυλο στο νοτισμένο τζάμι
σύννεφα
σπέρνω
με
το χνώτο μου σε γκρίζο ουρανό
Είναι
που απόψε φοβήθηκα πολύ
όσα
την ζωή μου καταδιώκουν
Κι
αν πνίγομαι
βοήθεια
δεν θα πω
Κανενός
τον πολύτιμο χρόνο
δεν
θα διαπραγματευτώ
Στον
σωτήρα μου
μετάλλιο
αντρείας δεν θα δαπανήσω
Ούτε
θα εμπορευτώ
τα
τελευταία ψήγματα της ανάσας μου
Τα
«σ ΄ αγαπώ μου» δεν θα σβήσω
σαν
μισά τσιγάρα πατημένα
στις
πλάκες των πεζοδρομίων
Τι
άθλιο που είναι το σκοτάδι
πόσο
βαριέμαι τις σιωπηλές μας νύχτες
κι
ανοίγω τα παράθυρα
τα
θραύσματα των ήχων να αρπάξω
Μα
ούτε ένα αδέσποτο όνειρο
δεν
ξεπέφτει σ΄ αυτή την ερημιά
Κι
έτσι στην τύχη
γράμματα
γράφω
Τα
σκορπίζω έξω απ ΄ το παραθύρι
να
φτερουγίσουν στην νυχτιά
Ονόματα
δεν γράφω
τυχαίοι
οι παραλήπτες
Levina
