Ταμπέλες ....

με έχεις γεμίσει ταμπέλες παντού . . .

σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο, ακόμα και 

στην ερημιά μου τις ταμπέλες σου 

που μόνο  τα  Απαγορεύεται γράφουν βλέπω …

Απαγορεύεται να πετάς ...

Απαγορεύεται να ονειρεύεσαι...

Απαγορεύεται να πλησιάζεις ...

Τελικά . . .

Να σου πω κάτι ;

Δεν με νοιάζουν οι ταμπέλες σου !

                                                              Levina

Όνειρό μου Ουρανέ μου

Για μια νύχτα λευκή σου μίλαγα μ΄ ολόγιομο φεγγάρι

Για μια βραδιά ζεστή π΄ αρώματα στον χάρτη μου απλώνει

Στις σκιές στριφταγκαλιάζονται  αγιόκλημα και γιασεμί   

θυμωμένο ετούτο το σμίξιμο είναι  σε μια θάλασσα ουρανό

Απλώνουν κλαριά και φύλλα μυρωμένα

αρπάζουν τα ξέπλεκα μαλλιά μαγεύουνε την νύχτα

Στα μπράτσα ‘ στον λαιμό αστραφτερό γιορντάνι

και δυο σταγόνες ουρανό για φορεσιά της έχει

Σε τόπο άγριο με βήμα γυμνό σε βράχια μαχαίρια σεργιανάει

κι είναι τα μάτια αστραπές άπονα τους γκρεμούς μετράνε

Μια λέξη που στο σύμπαν δεν χωρά ν΄ αφουγκραστεί ζητάει

Φλόγα που σβήνει η  ψυχή  την ζωή σαν  τα φλουριά σκορπάει

Βραχνή γουργουριστή απόκοσμη η  φωνή στο πουθενά ικετεύει

Χάρισμα να της δοθεί μια καρδιά που να ΄ναι  ακόμα ζωντανή

Σ΄ ένα όριο πορφυρό πεθαίνει από έρωτα τ΄ αδύναμο κορμί

Ολόγιομο θολό φεγγάρι σταλάζει  φωτιά στην πληγή

Κι ένα γέλιο ανάρμοστο σε χείλη στεγνά

Καλοδεχούμενο μαρτύριο ο πόνος ψηλαφιστά γνωρίζει

της υγρής νύχτας τις ρωγμές κι είναι εξουσιαστής

στο όνειρο ο έρωτας την ανάσα με την ανάσα σμίγει ...

Κι είναι  νωρίς ακόμα για να πεις πως ξημερώνει

                                                       Levina…..17/07/2011

Νοσταλγία

Δεν καταλάβαμε πως στην εξορία του χρόνου

τον καταδίκασαν

κι εκείνος γέλασε σιγανά με τούτη την απόφαση

έκρυψε το πρόσωπο στον αγκώνα για να μη φανεί το ένα

το μοναδικό του πολύτιμο δάκρυ που έσταξε στο στήθος

την ίδια ώρα που ξεσπούσε ο θρήνος έξω απ΄ τις πόρτες

Την αυλή την  πύρωνε ένας ήλιος αβάσταχτος Καλοκαιρινός

και τα πουλιά είχαν λουφάξει ανάμεσα στις φυλλωσιές

τρελαμένα από την κάψα και τις φωνές των γυναικών

Η πίκρα που κυλούσε στον λαιμό είχε την στυφή γεύση

των ώριμων φύλλων της πικροδάφνης και  τα πρόσωπα

είχαν πάρει  το γκρίζο χρώμα της στάχτης.

Άρρωστα πρόσωπα, χέρια που τρέμουν, βλέμμα κενό

τα πόδια σταθερά στις μαρμάρινες πλάκες

Περπάτησε στην θάλασσα των δακρυσμένων ματιών

ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσα σύννεφα μέσα στο κορμί του

Κι έπειτα μας χώρισε η μέρα  που έγερνε στο χώμα

οι μήνες στέγνωσαν τα βλέφαρά μας κι απέμεινε

η ηχώ της απουσίας να εξιστορεί την μέρα της αναχώρησης

Μοναδικό σημάδι νοσταλγίας τα λουλούδια

που αγκάλιασε με το βλέμμα του λίγο πριν πέσει το σκοτάδι

           Levina

Άλικο της Βροχής

Τόσο πολύ συνηθισμένο

να περπατάς στο βρεγμένο χώμα

και να μετράς τα ρυάκια

που έσκαψαν στης γης τα σπλάγχνα

οι καταιγίδες του Χειμώνα

Άραγε τα όνειρα που σαν ζακέτα

ανάρριχτα στους ώμους σου φοράς

σε προστατεύουν απ ΄ το κρύο ;

κι εκεί στην δεξιά τσέπη θυμήθηκες

να βάλεις το μισό κοχύλι

που βρήκες το περασμένο Καλοκαίρι ;

Τον χρόνο κουβαλάς  μαζί σου

κι αυτό το τριαντάφυλλο που του

μαδάς  τα φύλλα …ένα κι άλλο ένα …

στο χώμα  άλικα σημάδια σπέρνεις

του γυρισμού τον δρόμο για να βρεις

Με βλέμμα κενό  το άγνωστο επιλέγεις ‘

θα σε συνθλίψει αυτή η επιλογή

μα ακόμα δεν το ξέρεις

Γεμίζεις την γη σου με σκουπίδια

Σκουπίδια τα  άλικα σημάδια σου

Μετρημένα τα βήματα που

της ζωής σου τον κύκλο κλείνουν ‘

αυτόν που αέναο τον νόμιζες πως ήταν.

                             Levina

Ένα πουλάκι κάθεται

Άλλα ήθελα να γράψω κι αλλού οι άνεμοι με σέρνουν.

Δεν έχει ασχοληθεί αυτό το blog με την επικαιρότητα…υπάρχουν τόσα πολλά εξ άλλου που το κάνουν και ενημερωνόμαστε ώστε δεν ωφελεί να το προσπαθήσω κι εγώ.

Όμως αυτό που είδα σήμερα στην εφημερίδα με ξεπερνάει!

Είπαμε πως ως Έλληνες ένα χιούμορ το έχουμε , το παραέχουμε μάλιστα… αλλά η ευχητήρια Πασχαλιάτικη κάρτα της ΚΑ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων …. έχει ξεπεράσει το όριο του χιούμορ και έφτασε στα όρια της γελοιότητας.

Πασχαλιάτικες ευχές με φαλλικό σύμβολο … χάθηκαν τόσες αρχαιότητες που έχουμε ? Σπαρμένο το χώμα και τα μουσεία της Ελλάδας μας από αρχαιότητες … ο φαλλός με το πουλί στην κορφή τι συμβολίζει βρε παιδιά μέσα στο Πάσχα?

Ευτυχώς που κάλυψαν και το κενό με τις ευχές και το Άσμα Ασμάτων …

Από την ώρα που έπεσε στα χέρια μου αυτή η εικόνα δεν έχω σταματήσει να γελάω…

Δεν είμαι σίγουρη όμως αν είναι για γέλια ή για κλάματα !

η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

στην σελίδα της κ. Φοίβης Αθηναίου

Μέθυσα ... μέθυσα από χαρά

Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου ‘ δύναμη δεν έχω

Αυτό το χέρι που το κύπελλο με το ρουμπινένιο κρασί κρατά

το κρασί που ξεχειλίζει αρώματα τριαντάφυλλου και κίτρου 

θέλω να πιω μα χάνομαι κι ακολουθώ τους κόκκινους δρόμους

που χαράζει στην σάρκα σου το ποτό της μέθης μου 

θάλασσα γίνομαι και πνίγομαι μέσα στα κύματα μου

κι ο έρωτας ψυχή που χάνεται ανάμεσα σε δυο φεγγάρια  ρόδινα

αγάπα με σου λέω

αγάπα με

κι ας γίνει ο κόσμος όλος ένα δεμάτι άχυρο να του βάλουμε φωτιά

σε ένα σμίξιμο μυστικό χείμαρρος θα γίνουμε κρυφέ μου θησαυρέ

κι όλα να παρασυρθούν ‘  ας χαθούν  εμπρός σε τούτη την ορμή

Ρίξε λίγο ακόμα κρασί στις χούφτες σου να πιω

τώρα που μέθυσα από χαρά

τώρα που απόφαση το πήρα να βγω απ  την θνητή μου ύπαρξη  

και πεθαίνοντας στα χείλη σου επάνω την ζωή ν΄ απαρνηθώ γελώντας

κι ας μην έχω απ΄ την αγάπη ετούτη που στον χαμό με σέρνει λυτρωμό

                                                                            Levina

                                                                                                                                            PaolaOnTheCouch : Fabian Perez

Το Αύριο ας Αργήσει

Θλιμμένη μου η Άνοιξη ετούτη

σαν μια παλιά φωτογραφία μοιάζει

στης σέπιας το χρώμα το θολό και

μ΄ άκριες τσακισμένες απ τον χρόνο

Σκοτάδι σταλάζουν  οι φονικές σου λέξεις

και μαραμένα λουλούδια άλικα

σαπίζουν μέσα σ΄ ένα νερό βουρκίσιο

σαν τις  ξεχασμένες υποσχέσεις χάνονται

μέσα σε τρικυμίες άναρχες  π΄ εκδίκηση ζητάνε

Μα και πάλι σαν άμυαλο  παιδί σ  ακολουθώ

παζαρεύοντας ένα κατακερματισμένο μέλλον

γεμίζω  τον λόγο μου μ΄ αποσιωπητικά

μη και οι κρουνοί της θλίψης μου ανοίξουν

και ξεχειλίσουν τ΄ αλμυρά ποτάμια των ματιών

Δεν διστάζω πια το βήμα"  πνίγομαι βυθιζόμενη

στα  πορφυρά Αυγουστιάτικα φεγγάρια

Τις φτερούγες του νεκρού χελιδονιού

στην πλάτη φόρεσα μια νύχτα θανατερή

απεγνωσμένα γυρεύοντας λίγο ουρανό να καταπιώ

προτού οι ρυτίδες μιας μονότονης ζωής

βορά στις ερινύες της ψυχής μου γίνουν_

                                                                   Levina