Ένας χρόνος πέρασε...

Σήμερα έχω γενέθλια…… όχι εγώ ακριβώς,

αλλά αυτή η μικρή γωνιά που ξεκίνησα δειλά να στήνω

πριν από ένα χρόνο ακριβώς χωρίς να γνωρίζω τότε ....
ούτε το γιατί , ούτε το πώς !
Έτσι μου ήρθε… και μπήκα μέσα στον κόσμο

της blogoγειτονιάς χωρίς να ξέρω και χωρίς να με ξέρει κανένας…

έτσι ξεκίνησα και μου άρεσε…

Είχε πλάκα να το παλεύω, να μη μου βγαίνει όπως το ήθελα,

να μη γνωρίζω τίποτα και να ψάχνομαι , να μπαίνω περίεργη

στα άλλα blog και να κλέβω ιδέες, gadgets, να τα προσθέτω

όλα μαζί στην σελίδα μου , να την κάνω σκέτο πανηγύρι,

να την σβήνω και να την ξαναφτιάχνω και πάλι από την αρχή

και πάλι και πάλι ακούραστα και να γελάω με τις γκάφες μου

και να το χαίρομαι. Η αλήθεια είναι πως βαριέμαι εύκολα,

στο σπίτι μου μετακινώ καναπέδες και τραπεζάκια για

να αλλάξω το σκηνικό, εδώ ανεβοκατεβάζω εικόνες, μουσικές, θέματα.

Αυτή ήταν η αρχική μου ανάρτηση... μια απλή καρέκλα!!!!
αυτό είχα ζωγραφίσει εκείνες τις ημέρες αυτό έβγαλα...



η γωνιά μου... πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα


 και το καλοκαίρι πια έφτιαξα το δικό μου εργαστήρι...

Ωστόσο αυτή η ανάρτηση των γενεθλίων θα ήταν ανόητη και μισή

αν δεν αφιερωθεί σε όλους όσους γνώρισα σε τούτη την blogoγειτονιά,

σε όλους εσάς που με συντροφεύεται σε όλες μου τις στιγμές του

τελευταίου χρόνου, ακόμα κι αν δεν το ξέρετε, στα καλά και στα άσχημα,

όταν κλαίω και όταν γελάω, όταν είμαι θυμωμένη και όταν θέλω

να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο.

Όλοι εσείς που είστε εδώ, όλοι όσους γνώρισα κατά καιρούς,

όλοι όσοι έφυγαν από την γειτονιά οριστικά, όσοι παραμένουν

και το κυριότερο όσοι με πλησίασαν και έγιναν κομμάτι της ζωής μου

……αναπόσπαστο πια.!!!

για την Βίκυ  και τον Ήλιο της

    για την Άιναφετς

 για την Λιακάδα

για τον  GiP

για το μπισκοτάκι

 για το παγωτοξωτικό

 για την Μαρία μου με τις πνοές τέχνης και
τα μοναδικά δημιουργήματά της...

 για τον Σταμάτη

  για την nin@

 για τον Χριστόφορο

 για τον Σείριο

για τον  Emm

 για την σ΄αγαπώ που έκλεισε
πια το blog της...

 για την Katerinanina

 για τον Ξύλινο

 για τον caeser

 για τον Emperor


 για τον Ιανό

 για την άγγελε μου


  για τον Thalassokrator

  για τον Storyman

 για τον Εωσφόρο

 για τον Αλχημιστή

  για τον Gyro

και

για όλους όσους ξέχασα , γιατί σίγουρα θα έχω ξεχάσει,
ζητώ συγνώμη .

Όλοι όσοι ήρθατε στην ζωή μου μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου,
όλοι όσοι μου προσφέρατε ώρες και ώρες ευχαρίστησης,
διώξατε μακριά την πλήξη και την ανία μου,
όλοι όσοι μου προσφέρατε τις γνώσεις σας
μου δείξατε καινούργιους δρόμους 
 να τους περπατήσω
και να μάθω...

Εύχομαι να είστε όλοι καλά !!!

Levina 17/02/2012

Για μια ακόμα φορά

μαζί

Σου ζητάω αυτή την βραδιά να
καθίσουμε μαζί αντίκρυ, ανάμεσά μας
το χαμηλό τραπεζάκι με τα κεριά αναμμένα
και τα ποτήρια μας γεμάτα από γλυκό κρασί
Στο βάζο ένα μπουκέτο μαργαρίτες, αυτές
που μου έφερες εχθές για να μου πεις πως
... μ΄ αγαπάς

Να γεμίσει το δωμάτιο από την μουσική
που ακούγαμε παλιά, τις βραδιές που τις
περνούσαμε μαζί … ένα πιάνο και ένα βιολί
να σκορπίζουν με σειρά τις νότες γύρω μας
και εμείς απλά να κοιταζόμαστε στα μάτια
το είναι μας συντονισμένο στην μελωδία των ήχων 
να μιλάει στους χτύπους που κάνει άτακτα
να πάλλεται η φλέβα στον λαιμό να θέλω
ν΄ απλώσω το χέρι μου να ακουμπήσω το δικό σου
με τα δάχτυλά μου να νοιώσω την ζεστασιά σου

να θέλω να ακούσω την χροιά της βραχνής
φωνής σου και τότε θα καθίσω στο χαλί
μπροστά σου, θα ακουμπήσω το κεφάλι μου
στα γόνατά σου και εσύ θα μου διαβάσεις
μια ιστορία από το βιβλίο που κρατάς
καλά φυλαγμένο στην μέσα τσέπη από το
σακάκι σου, αυτό με το τυραννισμένο εξώφυλλο
και  τις τσακισμένες κιτρινισμένες από τον χρόνο
σελίδες , θα χαθώ στις λέξεις σου, μέσα στον
ρυθμό της φωνής σου που θα ακούγεται σαν
απαλός ψίθυρος ανάμεσα στις νότες και
θα ταξιδέψω έξω από το κλειστό παράθυρο

Με φτερά αγγέλου θα ντυθώ για να χορέψω
αντανάκλαση στον καθρέφτη του γυαλιού
στο φως και όσο μου διαβάζεις βάρος
απουσίας στα πόδια σου θα είμαι
θα τριγυρνώ σε όσα μου προστάζεις
σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, σε κάστρα
με πριγκίπισσες και σιδερόφρακτους ιππότες
σε γκρεμούς και  δάση αδιάβατα με μάγισσες
και ξωτικά και δράκους που ξερνούν φωτιές

Και όταν τον τίτλο τέλους θα μου πεις
Και έχεις κουραστεί καρδιά μου δίπλα σου
πάλι θα με βρεις σε όσα τα θέλω σου προστάζουν
μάγισσα με το ραβδί μου θα μεταμορφωθώ
και στα μικρά φτερά μου θα σε κλείσω
για όσο κρατά η νύχτα ένα ταξίδι ακόμα σου ζητώ
ας είναι το τελευταίο, χωρίς να υπάρξει επιστροφή
φτάνει να είναι γι' απόψε μόνο , στο ξημέρωμα
που θα 'ρθει, στο μαζί να είναι το τέλος και η αρχή.

Levina

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..

Οδυσσέας Ελύτης
Από το 'Αξιον Εστί:

Στις άναστρες νύχτες

Στης  γης τον εφιάλτη πέρασα

βασίλισσα με κεραυνούς στα χέρια

Ποια κακότροπη μοίρα μ΄ οδήγησε εκεί

που οι σκιές και τα φαντάσματα

ανταμώνουν τα αστέρια ?

Βασίλειο μου το έδωσε με

δέντρα, θάμνους, πέτρες κι  αγκάθια...

μου ΄πε

στα σκοτάδια εγώ να περπατώ

πλάσμα να γίνω εκατόχρονο, εφιαλτικό

αν το τολμήσω μέρα από την νύχτα μου να βγω

το φως του ήλιου πυρά να γίνει στο κορμί μου

ανυπεράσπιστη δίχως έλεος να καώ

Με πρόσταξε ότι γνώριζα να το ξεχάσω

για το καλό μου να ... προσαρμοστώ

ολομόναχη εγώ

τρομαγμένη, χαμένη, ζαλισμένη δεν τόλμησα

να αντισταθώ ….δεν αντιμίλησα  στην προσταγή

έστησα κρύπτη μυστική  από πέτρα στο βουνό

και εγώ μες το σκοτάδι της σπηλιάς μου

ρούχο θανάτου να φορώ, 

κάθε βράδυ να στήνω τον χορό

με μάγισσες , με ξωτικά, με όνειρα,

και αναμνήσεις σκισμένες σελίδες

άχρηστα παλιά βιβλία  ένα σωρό.

Και σαν νεογέννητο βγήκε το φεγγάρι

Την πρώτη του Χειμώνα μέρα

Ορκίστηκα με όρκο τιμής  βαρύ

Της μοίρας μου το στοιχειωμένο δάσος να φυλάξω

Στα χέρια ατσάλι θα κρατώ , σπαθί μου το όνομα σου

Μαύρες καρδιές καρφιτσωμένες στο φουστάνι μου

Στα άδεια σπίτια μου να στάζουνε φαρμάκι

Με το τόξο του Οδυσσέα βέλη θα πετώ

Μακριά να διώχνουνε κάθε περαστικό

Ακόμα και αυτόν που

τάχα

λέει πως ήρθε με αγάπη

LadyDragon

Όλα τα θέλω !

Θέλω να μου χαρίσεις ένα λουλούδι
από αυτά που κρατάς στα χέρια σου
και ας μην έχει ανοίξει ακόμα τα πέταλα του
και ας κρύβεται από την παγωνιά του χειμώνα,
εγώ θα το ζεστάνω και  κοίτα να δεις…
θ΄ ανοίξει να μου δείξει την καρδιά του !

Θέλω να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο ,
από αυτά που κρατάς καλά κρυμμένα
πίσω απ΄ τα θλιμμένα μάτια σου 
και δεν τα δίνεις κανενός γιατί φοβάσαι
μήπως στα τσαλακώσουν και σου υπόσχομαι
πως θα το προσέξω, θα το φορέσω στο φουστάνι μου
και δεν θα αφήνω κανέναν να το πλησιάσει ,
θα είναι μόνο δικό μου !

θέλω να μου χαρίσεις ένα αστέρι
από τον άναστρο σκοτεινό ουρανό σου ,
αν ψάξεις καλά θα βρεις ένα εκεί ψηλά κρυμμένο ,
θα το πιάσεις με τα χέρια σου
και θα μου το βάλεις στα μαλλιά δικό μου να ναι πια
και εγώ περήφανη για τ΄ αστέρι μου θα καμαρώνω
γελαστή θα περπατάω στον δρόμο κρατώντας σου
το χέρι !

 Θέλω να μου χαρίσεις μια αγάπη,
αυτή που έχεις κρυμμένη κάτω από τα χρώματα που σε ντύνουν,
αυτήν θέλω πιο πολύ απ όλα να μου δώσεις
και εγώ θα την βάλω στα χείλη μου και θα την καταπιώ
να γεμίσει το κορμί μου από αυτήν ...
να γεμίσουν τα χέρια μου τα πόδια μου τα μάτια μου ...
να την χορτάσω την αγάπη σου και μετά ευτυχισμένη
θα ανοίξω τα φτερά μου
και θα πετάξω ψηλά στον ουρανό γελώντας !

Το τραγούδι μου στην γη θα φτάνει
και θα λέει ...  σ΄ αγαπώ !

levina

μόνο για σήμερα

Σήμερα θέλω
να κάνουμε κάτι απλό
κάτι ανόητο !
Να με πάρεις από το χέρι
Να βγούμε να περπατήσουμε
έξω στην βροχή
Να κλείσουμε την ομπρέλα
Να βραχούν τα μαλλιά μας
Να κυλήσουν οι σταγόνες
στο πρόσωπο μας
Να στάζουν τα χέρια μας
που θα κρατάνε
το ένα το άλλο σφιχτά
Να είναι βρεγμένες
οι παλάμες σου όταν
πιάσεις το πρόσωπο μου
Να στάζουν βροχή
τα χείλη σου
όταν με φιλήσεις
Να γυρίσουμε τρέχοντας
στο σπίτι πλατσουρίζοντας
Να σε ακούω να γελάς
όταν βγάλεις το βρεγμένο
πακέτο τσιγάρα από την
τσέπη σου
Να σκουπιστούμε με
την ίδια πετσέτα
και μετά να απλώσουμε
ξυπόλυτα τα πόδια μας
στην φωτιά του τζακιού
για να ζεσταθούν και
να στεγνώσουν.
Θα μου βάλεις την
αγαπημένη σου μουσική
Θα μοιραστούμε το ίδιο
φλυτζάνι με ζεστό καφέ
Θα  κοιτάξω τα  μάτια σου
και θα έχει φύγει η μελαγχολία
από μέσα τους, θα έχεις
βρει αυτό που έψαχνες
να βρεις τόσο καιρό…
Ας κάνουμε κάτι  ανόητο
σήμερα
Βαρέθηκα τόσο πολύ
να κοιτάζω το ρολόι
στον τοίχο περιμένοντας
τι ώρα θα φάμε, τι ώρα
θα κοιμηθούμε, τι ώρα
θα πάμε στην δουλειά.
Αν βρήκες το μηνυμά μου
Αν βρήκες τον χρόνο να
μου γράψεις…
αχ πόσο
Βαρέθηκα.

Levina

για να χαρείς !!

θέλω να έρθει η Άνοιξη , περιμένω με αγωνία
να ανοίξει το γαλάζιο τ΄ουρανού πανωθέ μας
και ένα απαλό αεράκι να μας φέρνει τ΄ αρώματα
της θάλασσας και των βουνών, να πετάνε
γύρω μας νεράιδες των παραμυθιών και  πέταλα
λουλουδιών χρωματιστά να γίνονται στεφάνια
να τα κρεμάσουμε στους τοίχους της καρδιάς μας !

Να κλείνουμε τα μάτια μας και να παίζουμε
το παιχνίδι της χαράς…
ποιος θα γελάσει πρώτος?
Ο δεύτερος θα χάσει….τιμωρία του ένα μόνο φιλί !
Ο πρώτος τα παίρνει όλα …
δεκάδες φιλιά  που θα μοσχοβολάνε
απ τα μπαλκόνια με τις βιγκόνιες , τα γιασεμιά
τις τριανταφυλλιές και τα μικρά χρυσάνθεμα
και από τα σύννεφα που θα τρέχουν χαρούμενα
και θα γεμίζουν ροδοχρώματα κι αρώματα την γη μας….

Θα έχω τις τσέπες μου γεμάτες από πέταλα
Των λουλουδιών, θυσία όλα να γίνουν
Στον βωμό των δικών σου των χειλιών
Θα χουν της θάλασσας την γεύση
Θα χουν το μπλε του ουρανού
Θα χουν της ίριδας το τόξο
Της αφέγγαρης νύχτας τα μυστικά
Και την δροσιά από τις στάλες της βροχής.

Και όταν όλα τα αγγίξεις
Όταν όλα τα χαρείς
Τσαλακωμένα σε μένα θα επιστρέψουν
Χρώμα κόκκινο  θα στάζουν σαν πληγές
Άνοιξη θα είναι και εγώ θα πίνω
Των λουλουδιών την γεύση σαν ελιξίριο ζωής

levina