Ανάσα Αξιοπρέπειας ... Οι Συγκεντρώσεις...

Σύνταγμα…

Τίποτα δεν μπορούσε να κρατήσει τους Έλληνες απόψε στα σπίτια τους… 

σε κάθε πόλη της χώρας μας, μέσα στην παγωνιά ενωμένοι , χαμογελαστοί, 

με αποφασιστική ματιά να βλέπουν στο μέλλον ένα καλύτερο αύριο βγήκαν 

στις πλατείες. 

Λαμία….

Πάτρα….

Θεσσαλονίκη 

Βόλος

Ηράκλειο, Χανιά, Καλαμάτα, σε όλες τις πόλεις της χώρας μας οι ίδιες ελπίδες…

Και  σε άλλες πόλεις της Ευρώπης που ο λαοί τραβούν τα πάνδεινα για την λιτότητα

 που  τους επιβάλλεται από το πλουτοκρατικό καθεστώς των λίγων, των ισχυρών αυτού του κόσμου, χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν στους δρόμους…

Μπορεί να είναι πολύ σκληρό αυτό το bras de fer που διεξάγεται τις τελευταίες ημέρες, 

μπορεί να μην κατέληξε σε καμία συμφωνία το έκτακτο Eurogroup, αυτό ήταν αναμενόμενο... 

όμως...

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΑΧΗ , έγραφαν τα πανό …

Βενετία, Ρώμη, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Βρέμη, Βερολίνο, Λονδίνο…

Και φυσικά η Ευρώπη ετοιμάζει καινούργιες κινητοποιήσεις για τις 15 του μήνα…

Ένα μαζικό μήνυμα από όλους μας...

Συνεχίζουμε

Γιατί ΟΛΟΙ μαζί μπορούμε !

Οι φωτογραφίες των συγκεντρώσεων 

συλλέχθηκαν από το internet

Ανάσα Αξιοπρέπειας σε Όλη την Ελλάδα

Εδώ και λίγες ημέρες βλέπουμε την Ελλάδα να δίνει τον δικό της αγώνα 

κόντρα στην θέληση των πλουτοκρατών αυτού του κόσμου, ενάντια σε 

κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη.

Η Ελλάδα που γονάτισε, που εξαθλιώθηκε, που έγινε το πειραματόζωο 

των Ευρωπαϊκών και όχι μόνο συμφερόντων, σηκώθηκε σταθερά στα πόδια της,

 ύψωσε το γενναίο ανάστημά της και φώναξε ένα βροντερό ΟΧΙ σε 

ότι την υποχρέωσαν οι δυνάστες της, ντόπιοι και ξένοι να υποστεί.

Η Ελλάδα δείχνει την υπερηφάνεια της.

Ο Λαός μας απέκτησε και πάλι την υπερηφάνεια του, 

την αξιοπρέπειά του, την ελπίδα του.

Τέλος στην βρώμικη παρένθεση της μεταπολίτευσης που 

ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και βρέθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τα αίτια γι αυτό φωνάζουν, ζητούν δικαίωση και ελπίζω πως θα βρεθεί επιτέλους 

το δικαστικό σώμα που πραγματικά θα οδηγήσει τους υπαίτιους στην δικαιοσύνη.

Αύριο με αφορμή την έκτακτη σύνοδο του Eurogroup θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις τις Ελλάδας με κυρίαρχη αυτή στο Σύνταγμα.

Θα είναι ένα μαζικό μήνυμα ενάντια στα μνημόνια και στους εκβιασμούς 

της Τρόικας,  για μια Ευρώπη αλληλεγγύης και πραγματικής Δημοκρατίας.

Ανάλογες συγκεντρώσεις προγραμματίζονται και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που θέλουν να δώσουν τα ίδια με εμάς μηνύματα .

Δεν εκβιαζόμαστε

Δεν δεχόμαστε δυνάστες στην Ελλάδα μας

Δεν θα ανεχτούμε την Γερμανία των σκανδάλων να ορίζει τις τύχες μας.

Αύριο ας δώσουμε το παρόν. Όλοι μαζί, ανεξαρτήτων κομματικών απόψεων, 

δεν υπάρχουν χρώματα που να χωρίζουν την αγάπη μας για την πατρίδα μας.

Πρόκειται για το μέλλον μας.
Αύριο ενώνουμε τις φωνές μας, όλοι οι Έλληνες , με κάθε μέσο που μπορούμε .

Αύριο Τετάρτη και ώρα 18.00 στο Σύνταγμα

                                                                 Levina

Μια Φλόγα Είναι η Ελπίδα

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα φαίνεται να έχουν ευτελιστεί. 

Όλα μοιάζουν να έχουν σκεπαστεί με λάσπη … οι θεσμοί, οι 

σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι ελπίδες , τα όνειρα.

Κι όμως να που έρχεται ένα Συμπόσιο ποίησης και βλέπω ότι 

η ψυχή λαχταρά να μιλήσει, να εκφραστεί , με εμπιστοσύνη να 

ξετυλίξει  τις σκέψεις της.

Κάπως έτσι μοιάζουν συμμετοχές στο Συμπόσιο που άψογα πάντα 

διοργανώνει η  Αριστέα μας και όσων είναι παλιοί γνώριμοι 

και ασχολούνται με την ποίηση και όλοι όσοι δοκιμάζουν, 

δειλά ακόμα για πρώτη φορά, αυτόν τον τρόπο έκφρασης.

Μιλώντας για την ελπίδα λοιπόν.............

Ελπίδα Φλόγα Ανήλεη

Στυλώνομαι κι αναθαρρεύω

ξεκορμίζω απ’ την γης που με κρατεί

σαν σκούληκας να σέρνομαι

λαγούμια στα σπλάχνα της ν’ ανοίγω

Κι εσύ νύχτα αδελφή μου

ως τον λόγο μου να αποσώσω

τον Ήλιο σφιχταγκάλιασε στον κόρφο σου

με τ’ άστρα σου ξεγέλα τον

κι από τα σκοτεινά τα στήθια σου

γάλα της λησμονιάς δως του να βυζάξει

Τα πόδια του Κύρη μου φιλώ

και στις βασανισμένες χούφτες του

τις μύριες σκέψεις μου απιθώνω

Κοιτώ δεξιά, κοιτώ ζερβά

κι ειν’ των προγόνων μου οι σκιές

που στους γερτούς του ώμους παραστέκουν

Τα χέρια, τα λυγισμένα γόνατα

τα θολωμένα σωθικά μου

τα νοιώθω ν’ αντρειεύουν

Περιφρονώ Σε Θάνατε γελώ και κράζω

Κόπιασε Φίλε Θάνατε, κόπιασε φόβε

Άνθρωπος είμαι σάρκα αδύναμη

καίγομαι και σπαρταρώ μα είμαι

πνεύμα περήφανο σπόρος του Κύρη μου

που τα χει μοιρασμένα

με καλοφροντισμένη τάξη

κι ας βάλθηκε το γένος

του άρπαγα τ’ ανθρώπου

ν ανασκαλεύει διαγουμίζοντας

την ισορροπία της γης

Κόπιασε Φίλε Θάνατε, κόπιασε φόβε

Ελπίδα βάφτισα της αλλαγής τον σπόρο

Άγριο  σπουργίτι πεινασμένο η ψυχή μου

γεμάτη πάθη κι ονείρατα αχόρταγα

κι ώσπου το ξημέρωμα να ‘ρθει

Αγώνα κι Ελπίδα του δίνω να χορτάσει_

Levina

 

"An der Ostsee bei Zingst führt ein Pfad durch die Dünen zum Strand, 
im Hintergrund das ruhige, weite Meer." Michael Dmoch

25 Χρόνια Φαγούρα

25 χρόνια φαγούρα, 25 χρόνια κοινής συμβίωσης

25 χρόνια …και με τι χρώματα να ντύσεις αυτά τα χρόνια 

που είναι ολόκληρη ζωή.

Κάποτε θα έκανα μια γλαφυρή περιγραφή με αόριστες πινελιές χρωμάτων, σαν να ήθελα να φτιάξω έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης και μετά να πω… να αυτή είναι η ζωή μου! Όμως 
τίποτα αφηρημένο δεν υπήρχε εκτός από το μυαλό μου 
που βρίσκεται σε αφηρημένη κατάσταση εκ γενετής

 (μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος!).

Όλα ήταν συγκεκριμένα… το κάθε βήμα, η κάθε πράξη, 
ο κάθε λόγος. Χρόνια που ξεκίνησαν με έναν μεγάλο έρωτα, σκληρό κι ανελέητο που έκανε μια βαθειά τομή στις 
μικροαστικές αντιλήψεις μου, στις φοβίες μου, στα πιστεύω μου και βρέθηκα να δίνω όρκους που περιγελούσα σαν  ανέφικτους 
για τα δικά μου μέτρα.

Επικίνδυνος ο έρωτας, σε κάνει να δαμάζεις τις θελήσεις των άλλων, να  αψηφάς τους κινδύνους, να γίνεσαι βροχή και άνεμος , να τα σαρώνεις όλα για να κερδίσεις μια αβέβαιη ευτυχία μέσα στον χρόνο.

Δυο μας και τσαλαπατήσαμε τις χάρτινες μάσκες, τα φρικτά προφητικά λόγια της αποτυχίας μας, στρώνοντας τον δρόμο μας 
με τα ίδια μας τα χέρια.

Περάσαμε καταπράσινα λιβάδια χαμογελώντας, χαθήκαμε μέσα 
σε πυκνά δάση τις ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε ανυπόμονα εικοσιτετράωρα, φωνάξαμε όταν μας έπνιγε το δίκιο μας που 
ήταν άδικο για τους δυο μας, αρπαχτήκαμε σαν τους άγριους λύκους ξεσκίζοντας  ο ένας τις σάρκες του άλλου, κόχλαζε 
το αίμα μας, ξεχείλιζε από τις φλέβες μας κι όταν  φτάσαμε 
σε γκρεμούς , άρπαξε ο ένας τον άλλο απ’ τους ώμους 

για να μην γκρεμοτσακιστούμε.

Φτάσαμε σε σταυροδρόμια κι εκεί που γυρίζαμε την πλάτη για να 

ακολουθήσουμε ο καθένας τον δρόμο του και πάλι στον ίδιο δρόμο πήγαμε.

25 χρόνια περπατάμε μαζί … σήμερα αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα;

Πέρασαν όμως, έπεσαν επάνω μας οι μέρες, οι μήνες , τα χρόνια 
κι έγινε ασύνορη η ζωή μας πια, δεν μετριέται με τον χρόνο τώρα πια αλλά με το ένστικτο, με την σκέψη, με την σιγουριά που δίνει μια ανάλαφρη ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Και η πορεία συνεχίζεται.

Η ζωή συνεχίζεται.

                                                                       Levina

υγ. χαμογέλα μωρό μου, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι 
δύσκολα κι είμαστε μόνο στα 25 !

Κυβιστικός Πίνακας του Μάρκ Σαγκάλ (1918)