Λίγο πριν το Τέλος

Και να που πρέπει

για πολύκλαυστους έρωτες  να μιλήσω’

Εκείνους που λαίμαργα

των ματιών το βλέμμα καταπίνουν

κείνους  που κράτησαν  τα σκήπτρα της ζωής

Φοβήθηκα σαν ένοιωσα 

χάδι  απαλό στα χείλη μου επάνω

το άγγιγμα της Άνοιξης

στην ώρα  του μεσημεριού

σαν τ΄ αεράκι μοσχοβολιστό

λεύτερο  περιδιάβαινε

στων σωθικών  μου το γαλάζιο

Σάρωσε ο λίβας στην φωτιά

κάθε της λογικής μου έννοια

κι  ήρθε ένας ποιητής υάκινθος

με το παρθενικό του λευκό του ντύμα

Μας έκρυψε τις ώρες τις νυχτερινές

σιωπές ψίθυροι κραυγές ανάσες

κι εκείνος στίχους χάραζε

σε σάρκα φλογισμένη.

Κάτι  πιο πάνω  ας μην γυρέψω

ασάλευτος ας μένει  ο ουρανός

μην κι η στιγμή το άγγιγμά της χάσει

Ας  φτερουγίσουν  τα πουλιά

στα σύννεφα πιο πάνω

τ’ αγρίμια να σκορπίσουνε

 στης ώρας την φωτιά

Όλα όσα με σάρωσαν

ζωγράφισα στ  ακρογιάλι

κάτω από την αιώνια σκιά 

που έριχνε της ζήσης μου ο βράχος.

Σβήστηκαν πια στα κύματα

Τίποτα δεν κράτησα

 γραμμένο σε πολύτιμο χαρτί

στο κάποτε για να το βρω

μες σε βιβλία σκονισμένα’

αποδημητικά πουλιά οι έρωτες ‘

χάθηκαν

κι είναι αναπότρεπτη η μοίρα καθώς

με την παραδοχή του τέλους μου

με βάζει να παλέψω_

                                  Levina

Victor Bauer...
 Oil on canvas

Το Συμπόσιο Ποίησης, αυτό το δρώμενο που εμπνεύστηκε και υλοποίησε η Αριστέα , 

έφτασε κι αυτή την φορά στο τέλος του.

Το κέρδος που μπορούμε να αποκομίσουμε από όλο αυτό;

Δεν είναι η βαθμολογίες, ούτε τα όμορφα λόγια που παραμένουν λόγια… 

είναι κάτι βαθύτερο που φτάνει μέχρι την ψυχή.

Μέσα από τον στίχο, ακόμα και τον πιο σατυρικό (και υπάρχουν πολλοί σε κάθε 

συμπόσιο σατυρικοί στίχοι) μπορείς να δεις τις ανησυχίες, τις ελπίδες, τους φόβους, 

ακόμα και το ‘εγώ’ , όσων παίρνουν μέρος και παλεύουν άλλοτε με ευκολία, άλλοτε 

με πραγματική πάλη να βάλουν στην σειρά τις σκέψεις τους, δοσμένες με έναν 

διαφορετικό τρόπο από την καθημερινή ομιλία.

Για όσους δεν έχουν καταπιαστεί ποτέ με αυτό, δεν είναι καθόλου εύκολο να 

αποδομήσεις τον τρόπο έκφρασής σου και να χτίσεις ένα στίχο και όταν το καταφέρουν 

είναι κάτι θαυμάσιο.

Αυτό λοιπόν χαρίζει σε όλους το Συμπόσιο Ποίησης… 

τον θαυμαστό κόσμο της έκφρασης μέσα από ένα στίχο και 

την ευκαιρία να διαβάσουμε... να βάλουμε κι άλλους κόσμους

μέσα στους προσωπικούς μας ορίζοντες. 

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους _

Σιωπηλές Εικόνες

Αποδεδειγμένα γυμνή περπατάω

με βήματα συρτά διαβαίνοντας τις κάμαρες

ξεχνάω να κλείσω την πόρτα

κι οι τοίχοι να χάνονται στα κενά της βροχής

Γιρλάντες λουλουδιών εφορμούν και

ξεκουράζονται στο ίσιο τους

Ανασαίνουν υπομονή οι τριανταφυλλιές

κρύβουν στο χώμα τα αγκάθια τους

κι εγώ πολλαπλασιάζω τις εικόνες σου

γεμίζω τα κάδρα με αυτές

να αντικατοπτρίζουν τα τζάμια τους

το δικό μου πρόσωπο

τα μάτια μου μπαίνουν στα μάτια σου

τα χείλη μου αντικαθιστούν τα χείλη σου

τα μαλλιά μου σκεπάζουν το κεφάλι σου

Αποδεδειγμένα γυμνή περιφέρομαι

Αποδεδειγμένα αόρατο

της μοναξιάς το ντύμα

Levina

painting Cecile Desserle

 

Σιγανοτραγουδισμένα Λόγια

Μη φοβάσαι τα Φθινοπωρινά απομεσήμερα 

Τρεχοβολούν οι ώρες, βιάζεται να γύρει η μέρα 

Στις νύχτας τις αγκάλες’ σ ονείρατα μετάξια να χαθεί 

Μη τα φοβάσαι τα Φθινοπωρινά θολά φεγγάρια 

Γελούν με τις συννεφιές σαν άτακτα παιδιά 

Παίζουνε κυνηγητό με τα ετοιμοθάνατα φύλλα 

Που χορεύουν με τ αγέρι στων δέντρων τα κλαριά 

 Μήτε τα κρύα πρωινά να τα φοβάσαι που σε καλούν 

Στα δάκρυα τ ουρανού να περπατήσεις 

Βροχούλα είναι αγάπη μου Φθινοπωρινή 

Να μην σε σκιάζει τίποτα και φόβο να μην νοιώσεις 

Μαργαριταρένια μου , πόνο να μην έχεις στην ψυχή 

Γιατί έχεις φύλακα άγγελο δίπλα στο προσκεφάλι 

Της μάνας το νανούρισμα και την γλυκιά αγκάλη.

Levina

Αλληλούια

Είναι η πρώτη φορά σαν μπλόγκερ που αυθόρμητα ήρθε ο τίτλος

στην σκέψη μου και μετά ότι γράφω τώρα.

Αλληλούια !

Έτσι θέλω να επιστρέψω μετά την απουσία μου.

Αλληλούια!

Με μια λέξη που βρίσκεται στα χείλη για να δηλώσει την ζωή,

την συνέχεια, το θαυμαστό του κόσμου και της σκέψης … να δηλώσει

το απέραντο δίχως σύνορο μεγαλείο της αναγέννησης μέσα από τον

 όλεθρο και την καταστροφή …

Όταν όλα γύρω σου είναι σκοτεινά, όταν γίνεται η ανάσα κοφτή,

όταν το μυαλό βρίσκεται στο σύνορο της πραγματικότητας και

του παράλογου … φτάνει μια χαραμάδα να περάσει φως για να 

ψιθυρίσεις ενάντια σε κάθε λογική …

Αλληλούια!

Αυτή την λέξη επαναλαμβάνει τόσο συχνά ο Λέοναρντ Κοέν στον καινούργιο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει δυο μέρες μετά τα ογδοηκοστά του γενέθλια . Ένας Κοέν αισιόδοξος για το αύριο, που μπορεί να γαληνεύει το θηρίο μέσα στην ψυχή με την φωνή του, που μπορεί να αναρωτιέσαι κι εσύ μαζί του, για τον κόσμο που σε περιβάλλει, για τις σχέσεις, για τον έρωτα, για την ζωή και να κλείνεις τον κύκλο της σκέψης με μια μόνο λέξη που φτάνει στα ουράνια…

Αλληλούια !

Μια λέξη, μια σπάνια φωνή και τώρα χρειάζεται μια φράση για να κλείσει 

αυτό το κεφάλαιο.

"Κανένας δεν μπορεί να πάρει στις πλάτες του την μοίρα του άλλου"

Δυο μοναξιές απαράβατες βιώνουμε στην ζήση μας… την μοίρα

και τον θάνατο . Την πρώτη μπορούμε να την κουμαντάρουμε , τον

άλλο απλά να τον αγνοήσουμε.

                                                                          Levina

υγ. Σας προτείνω να δείτε το video και να ακούσετε το τραγούδι
      δεν είναι καθόλου βαρετό ... είναι σχεδόν σαν τα μπλουζ ...

..........it wasn’t boring

It was almost like the blues