Η Ευθύνη του Οιδίποδα Νο 2

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΡΗΤΩΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ
ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΧΗΜΙΚΩΝ
ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ, ΝΟΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών εκφράζει την αντίθεση και αγανάκτηση του
για την προτεινόμενη και μυστικά σχεδιαζόμενη καταστροφή των χημικών
όπλων της Συρίας στον θαλάσσιο χώρο δυτικά της Κρήτης.

Ενώνομε τη φωνή μας με την φωνή όλων των Ελλήνων ώστε να
σταματήσει αυτό το έγκλημα που ασφαλώς θα επηρεάσει την υγεία
των εγγύς ευρισκομένων κρατών και πιο πολύ την Ελλάδα.
Θεωρούμε ότι υπεύθυνοι για την διαφύλαξη και καταστροφή των
χημικών αυτών όπλων είναι οι χώρες παραγωγής των από τις οποίες
τα προμηθεύτηκε η Συρία. Ασφαλώς δεν ήταν αυτή η Ελλάδα.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών με τα 500 Κρητικά Σωματεία
άνα τον κόσμο και το 1 εκατομμύριο Κρήτες εντός και εκτός Κρήτης
παροτρύνομε την Ελληνική Κυβέρνηση όπως δια μέσου των
Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης της οποίας
την προεδρία έχει αυτό το εξάμηνο όπως διαμαρτυρηθεί και σταματήσει
την επικίνδυνη, εγκληματική και απαράδεκτη αυτή ενέργεια.

Για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών

Ο Πρόεδρος
Αντώνης Σωκ. Τσουρδαλάκης

Αγριμιώ

------------

Να που ένα βήμα έγινε !

Ας το καταδικάσουμε όλοι οι Έλληνες εντός και εκτός Ελλάδας...

Βγαίνουμε στα μπλοκ μας, φωνάζουμε πως δεν γίνεται τίποτα

διαμαρτυρόμεθα για την αδράνειά μας, για την σιωπή και ανοχή μας, 

αναρωτιόμαστε αν μας ψεκάζουν, γκρινιάζουμε και όταν μας 

δίνεται η ευκαιρία να φωνάξουμε....

να αντισταθούμε με αυτό το φανταστικό μέσο που έχουμε

στα χέρια μας ... το διαδίκτιο, το πληκτρολόγιό μας, το μυαλό μας, 

εμείς το σπαταλάμε μόνο για την γκρίνια μας, για τον εαυτό μας, 

για τα δικά μας μικρά επιτεύγματα... την δική μας καθημερινότητα...

Μόνο ενωμένοι εμείς οι μπλοκερ θα τα καταφέρουμε...

Όταν η μια φωνή γίνει πολλές, όταν το ίδιο θέμα

κυκλοφορήσει σαν άνεμος σε δεκάδες μπλοκ,

όταν δείξουμε πως μπορούμε να πάρουμε μια σοβαρή είδηση

που αφορά την πατρίδα μας και την κάνουμε σημαία μας

τότε θα μπορούμε να μιλάμε όχι με μουρμουρίαση

αλλά δυνατά και ενωμένοι.

Αυτό δεν το έχω δει μέχρι τώρα εδώ μέσα.

Να ενωθούμε σαν να κατεβαίνουμε σε συλλαλητήριο

να ενώσουμε το βήμα μας, τις φωνές μας, την αγάπη μας

για την ζωή.

Μπορείτε να μπείτε και να υπογράψετε
στην Ιστοσελίδα  SAVE CRETE
ενάντια στην ταφή των χημικών
στην θαλάσσια περιοχή της Κρήτης


                                       Levina


υγ. Πόσο Μεγαλοτεράστιοι θα νοιώσουμε  αν βάλουμε  έστω κι ένα λιθαράκι
     στον τοίχο που θα σταματήσει μιαν αυθαιρεσία !!!!
     Θα μπορούμε να λέμε....
     ήμουν κι εγώ εκεί.... έβαλα κάτι από μένα!!!

Η Ευθύνη του Οιδίποδα

Με αφορμή την φρικιαστική ανάρτηση της  Αγριμιώς  θα μιλήσουμε για την
εκπόρνευση αυτής της άμοιρης χώρας που εκτός από την γη της λυμαίνονται
και τις θάλασσές της.
Αυτές οι θάλασσες που δίνουν ζωή και τώρα κατακλύζονται από χημικά απόβλητα …
Μια Μεσόγειος  καταδικασμένη από αυτά τα ίδια κράτη στα οποία δίνει ζωή!
Τα μισά σχεδόν χημικά απόβλητα της Συρίας μεταφέρονται μέσω της Θαλάσσιας οδού
στην Καλαβρία της Ν. Ιταλίας κι από εκεί φορτώνονται στο Αμερικάνικο πολεμικό πλοίο
Cape Ray  με προορισμό… εδώ οι γνώμες διχάζονται γιατί δεν προσδιορίζεται ο
προορισμός … κάπου μεταξύ Λιβύης, Ιταλίας, Ελλάδας .
Εκεί … εν πλω… θα καταστραφούν από επιστήμονες του ECBC που είναι το
μεγαλύτερο κέντρο  Βιολογικών και Χημικών Ερευνών των ΗΠΑ. Η καταστροφή
των χημικών αποβλήτων θα γίνει δια μέσου της υδρόλυσης και είναι κάτι που
μπορεί να γίνεται επανειλημμένα στις ΗΠΑ, αλλά εν πλω δοκιμάζεται για πρώτη φορά.

Στο Cape Ray θα μεταφερθούν γύρω στους 700 τόνους χημικών από την Συρία…
( αέριο της  μουστάρδας και ακόμα το χημικό Σαρίν που επιφέρει φρικτό επώδυνο
θάνατο καθώς  είναι νευροπαραλυτικό και μπλοκάρει τις εντολές προς τα νεύρα των
μυών ώστε να μη λειτουργεί η αναπνοή) Ο Ασάντ εκτός από αυτό το αέριο διέθεσε
και ένα ακόμα το VX που είναι ακόμα πιο φονικό από το Σαρίν.
(Θα σας προέτρεπα να δείτε φωτογραφίες από την μαζική εκτέλεση μέσω των
χημικών στην Συρία κι όχι μόνο εκεί, γιατί χημικά έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλους
σχεδόν τους πολέμους ... απλά εξελίσσονται )

Η αδρανοποίηση αυτών των χημικών θα γίνεται επάνω στο Cape Ray και τα απόβλητα
θα αποθηκευτούν σε δεξαμενές χωρητικότητας 25 000 lit η κάθε μια. Τίποτα όμως
δεν εγγυάται την ασφαλή υδρόλυση και ότι δεν θα υπάρξουν διαβρώσεις στον
αντιδραστήρα ή ακόμα και διαρροές.

Η Ελληνική κυβέρνηση δια στόματος Ε. Βενιζέλου δικαιολογείται ότι δεν μπόρεσε
να αποτρέψει την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στην Μεσόγειο
γιατί κανένα κράτος δεν έδειξε τον ζήλο που έδειξε η Ελλάδα για την αποτροπή, ενώ
η κ. Γεννηματά δεν απάντησε ξεκάθαρα με το τι θα απογίνουν τα απόβλητα.

Η Αλβανία αρνήθηκε να κάνει αυτό που κάνουμε εμείς. Να καταστραφούν στο
έδαφός της τα χημικά που αυτή την στιγμή πειραματικά καταστρέφονται επάνω
σε ένα Αμερικανικό σκάφος κοντά στην Κρήτη.


Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ευθύνη.
Τι σημαίνει ευθύνη ; Ποιος μπορεί, έχει την ικανότητα να νοιώθει ευθύνη ;

Ζούμε σε μια χώρα , σε μιαν Ελλάδα του σήμερα που μόνο σαν ανεξάρτητο κράτος
δεν μπορεί να υπολογιστεί κι ας μην υπάρχει στρατιωτική κατοχή στρατευμάτων
στην γη μας.  Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μονάδα μέτρηση της σοβαρότητας των
προβλημάτων που αντιμετωπίζει  αυτή η χώρα. Ανεργία, συσσίτια, φτώχεια,
ασυνεννοησία, εγωκεντρισμός, μίζες ....
Γνωρίζω όμως ότι δεν υπάρχει ευθύνη.

Ο Τόμας (ο ήρωας του Κούντερα ) που ζει σε μια Τσεχία διαλυμένη από τα Ρωσικά
στρατεύματα  κατοχής βλέποντας πόσο εύκολα αποποιούνται οι υπεύθυνοι της
εισβολής τις ευθύνες τους θυμάται τον Οιδίποδα και γράφει γι αυτόν μια επιστολή
που γίνεται η αιτία να χάσει την  δουλειά του σαν επιφανής Χειρουργός και να πλένει
τζάμια… Το σκεπτικό του Τόμας είναι ότι ο Οιδίποδας  συναισθανόμενος το τεράστιο
μερίδιο ευθύνης που φέρει γιατί σκότωσε τον πατέρα του και  παντρεύτηκε την
ίδια την μητέρα του, αν και είναι αθώος αφού δεν γνώριζε τους γονείς του, για
να τιμωρήσει τον εαυτό του βγάζει τα μάτια του ο ίδιος.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν ‘’ ήξερε ‘’ , ότι δεν ‘’ κατάλαβε’’ και
να συνεχίσει την ζωή του.

Σε αυτό το ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ θέλω να σταθώ και να πω ότι
όλοι ξέρουμε. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Ακόμα κι αυτοί που φωνάζουν ότι ‘’ δεν είδαν’’ , ότι ‘’ δεν το περίμεναν’’ γνωρίζουν
πολύ καλά , είτε είναι άρχοντες της πολιτείας ( όπως με τον θάνατο του παιδιού στο
αυτοσχέδιο Λούνα Παρκ που λειτουργούσε με ηλεκτροδότηση και άδεια του Δήμου)
ή με τόσα που συμβαίνουν κατά καιρούς δίχως κανένας να δείχνει την παραμικρή
ευθιξία ώστε να υποβάλλει την παραίτησή του …
Είτε πρόκειται για εμάς τους απλούς πολίτες που οι ευθύνες προσκρούουν στο
τεράστιο ΕΓΩ μας και ζαλισμένες  μετουσιώνονται σε αυτοσχέδια φωτοστέφανα
που τα φοράμε ευτυχείς και περήφανοι και τα επιδεικνύουμε συνεχίζοντας την
γκρίνια και την μιζέρια μας  χωρίς στην ουσία να κουνάμε το δαχτυλάκι μας.
Κι αν το κουνήσουμε … δεν θα το κάνουμε γιατί η Ευθύνη μας κέντρισε την ψυχή
αλλά για να το διαλαλήσουμε, να το φωτογραφίσουμε και μετά να το κάνουμε
σημαία για όλη την υπόλοιπη βολεμένη ζωή μας.

Πεθαίνουμε.
Αργά αλλά σταθερά πεθαίνουμε μέσα στις αναθυμιάσεις των αποβλήτων … και όχι
μόνο των χημικών. Όμως η ευθύνη δεν μας αγγίζει όπως τον Οιδίποδα και για να
μην υπάρχουν παρανοήσεις δεν μιλάω για να βγάλουμε τα μάτια μας στην κυριολεξία,
ούτε τα μάτια κανενός άλλου...

Όμως όλοι γνωρίζουμε τώρα πια.

Όποιος θέλει  και μπορεί ας στείλει ένα μέηλ  όπως το ζητά η Αγριμιώ  στους Ελληνικούς Συλλόγους της Ομογένειας για να τους ξεσηκώσουμε και να λάβουν κι αυτοί δράση .
Ίσως εκείνοι τα καταφέρουν καλύτερα.

Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης

Ηλεκτρονική Διεύθυνση Κρητικών Συλλόγων


Σας  Ευχαριστώ.

                                       

                                    Levina

Κατασκευάζοντας Οραματισμούς

Το σπίτι μου δίπλα στο νερό θα χτίσω

ένα σωρό από ξύλα έχω μαζέψει

κι απ’ τα σκουπίδια σας πήρα

τα παλιά χαρτόνια που πάνω τους

ζωγραφίζατε τα όνειρά σας

και τους τσίγκους βρήκα απ’ τις

παλιές σας γλάστρες που κάποτε

φυτέψατε πολύχρωμα γεράνια

Μαζεύω σταγόνες της βροχής για κόλλα

μετράω τα καρφιά από τα πολλά τα λόγια

μα δεν φτάνουν και ζητιανεύω

κομμάτια μοναξιάς για να στήσω την σκεπή

Ανακαλύπτω θαμμένα στο χώμα

τα χαμένα της ψυχής μου ημιτόνια

κι αναδομώ μ’ αυτά το χαμόγελό μου

Αγγίζουν τα χέρια την αλήθεια

ανεπίστρεπτες μέρες δανείζομαι

ήχους πλάγιους κλέβω αφουγκραζόμενη

των κυμάτων τον ρητορικό τον λόγο

επάνω στους βράχους της ακτής μου

κι εδώ στης λογικής το τέρμα

αναστοχάζομαι πως στης αιωνιότητας

την ματαιοδοξία δεν αντιτάχθηκα

Σ’ αυτήν σπατάλησα τους χρόνους μου

                              Levina

"Forgotten Coast" by Robert Andriulli

Άνοιξης το Μυροφόρο Ανάγνωσμα

Άνοιξη ειν’ οι άγραφοι λόγοι του Θεού

π’  όλη την γης προστάζει

Κι ήρθε του χρόνου ο καιρός

κάτω από ηλιοφώτιστο ουρανό

χειροπιαστήκαν οι ψυχές

και πάλι Μέγα ανθοφόρο

στήσανε χορό στο Εαρινό γιορτάσι

Ω γλυκύ μου Έαρ

Άνοιξη ειν η μυροφόρος κόρη

που χελιδονόφτερα στους ώμους της φορεί

στα χείλη κρύβει θανάτου σπαραγμό

και προς το μέρος της καρδιάς

ευλαβικά τον Τίμιο Σταυρό σφιχτοκρατεί

προσμένοντας Ανάσταση ζωής

Ω γλυκύ μου Έαρ

Γυμνόποδη, αγέρωχη, τρέχει /γελά

Χαμόμηλα, Υάκινθους και Κρίνα

στολίζει στα ξέπλεκα μαλλιά

κι απάνω στ’ ολόχρυσο κεφάλι

ματοβαμμένο φορεί  Αγκάθινο Στεφάνι

Ω γλυκύ μου Έαρ

Στην άχραντη γη κατάσαρκα

ξαπλώνει η κόρη / την  υμνωδία της ζωής

μ’ αηδονιού λαλιά σιγανοτραγουδεί

Μερώνει η πλάση/ απ’ τον λήθαργο ξυπνά

των θαλερών Αγγέλων οι σάλπιγγες ηχούν

κι ανοίγει μήτρα γόνιμη/ η γης  αναγεννάται

Ω γλυκύ μου Έαρ

Άνοιξη / Την Άγια ώρα του Εσπερινού

Μέσα σε ήλιους γελαστούς

και καταγάλανους ουρανούς

ανάμεσα σ’ άνθια μοσχοβολιστά

και  γλυκοφάγωτους καρπούς

τον θάνατο η ζωή καταπατά

Ω γλυκύ μου Έαρ

Ανάστασιν  Ανθρώπου Θεασάμενοι

Τώρα που τελείωσε το 3^ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε η γνωστή 

σε όλους μας  Αριστέα, θα κλείσω την εβδομάδα αυτή με τους δικούς μου στίχους 

για μια Μυροφόρο Άνοιξη.

Όπως έγραψα και στο σχόλιό μου στο Blog της  για εμένα η Άνοιξη δεν είναι μόνο λουλούδια και πουλιά ή έρωτας… είναι κάτι πολύ βαθύτερο που έχει να κάνει 

με τους μύθους και τις παραδόσεις του λαού μας.

Η Θεά Δήμητρα που ταυτίζεται με την Άνοιξη και την Αναγέννηση … 

τα Θεία Πάθη που είναι απόλυτα συνυφασμένα με αυτήν, 

η προσδοκία της Ανάστασης μαζί και η φύση που ανασταίνεται

… αυτά θέλησα να αποδώσω με τους στίχους μου , δικές μου σκέψεις… 

δικά μου συναισθήματα που κατακλύζονται από δέος και ομορφιά 

για ότι συμβαίνει αυτή την εποχή γύρω μας.

                   
 Levina

Ιστορίες του Καφενέ - Ο Παπατζής

Μια και το κουτί των αναμνήσεων άνοιξε εξ αιτίας της Κανελλάκη και της

Αριστέας, δεν μπορώ να αφήσω απ’  έξω τους παπατζήδες του καφενέ 

που έζησα … Η ‘’Μαρία’’ είναι απολύτως υπαρκτό πρόσωπο όπως και 

ο καθένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας με μικρές παραλλαγές

στα ονόματα… γιατί όπως πάντα ....

« Ονόματα δεν λέμε, Υπολήψεις δεν θίγουμε ».

2^η Ιστορία λοιπόν….

 Ο Παπατζής

 

Ο Σούλης ο Ωραίος από μικρό παιδί είχε φάει τα πεζοδρόμια με το κουτάλι. Ορφανός από μάνα και με ένα πατέρα σπάνια ξεμέθυστο μεγάλωνε στις γειτονιές του Κολωνού μόνος του χάρη στις γειτόνισσες που λυπόταν το ορφανό και το τάιζαν, το έντυναν, το έσπρωχναν να πηγαίνει στο σχολείο αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και ζάφτι τον ατίθασο χαρακτήρα του κι έτσι αφού έμεινε δυο απανωτές χρονιές στην πρώτη γυμνασίου παράτησε το σχολείο και έπιασε φιλίες με ένα άλλο "αδέσποτο" της γειτονιάς λίγο μεγαλύτερος από τον ίδιο σε ηλικία και πιο ξεσκολισμένο στα κόλπα του πεζοδρομίου, τον Μπάμπη τον Μαμάκα. Αυτός όποια γυναίκα έβλεπε στον δρόμο φώναζε με βραχνή κοκορίσια φωνή « Μααανααα μου». Δεν ήθελε και πολύ να του κολλήσουν το Μαμάκας στην πιάτσα.

Αρχίσαν τις μπίζνες τα παλικαρόπουλα … κλεμμένα μηχανάκια, τσάντες, πορτοφόλια, βόλτες στα μπορντέλα της γύρω περιοχής και περιχώρων, να ξεσκολίσουν και τα ερωτικά τους μέχρι που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ο ένας, του αναμορφωτηρίου ο άλλος και χάθηκαν μεταξύ τους για να ξαναβρεθούν μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια στον καφενέ του κυρ Μιχάλη, κάπου εκεί σε μια στοά της Πατησίων.

Εκεί επάνω στο τραπεζάκι με τα ουζάκια, τα έβαλαν κάτω οι δυο παλιοί συμπολεμιστές του πεζοδρομίου για το πώς θα τα κονομήσουν εύκολα, γρήγορα και όσο το δυνατό ανώδυνα.

Δεν ήταν και πολλές οι επιλογές τους. Για κλεψιές και συνεχές τρέξιμο ούτε λόγος… δεν το επέτρεπε η ηλικία πια να το παίζουν τζόβενα και είχαν και μια αξιοπρέπεια… δεν μπορούσαν τώρα να το γυρίσουν σε πορτοφολάδες! Ούτε κεφάλαιο υπήρχε, κάτι ψιλά είχαν μόνο από δουλειές του μεροκάματου όταν και αν τύχαινε κι αν περίσσευε από το μπαρμπούτι.

Η ιδέα για τον ''παπά'' ήταν του Σούλη του Ωραίου. Μια κούτα, ένας Ρήγας και δυο χαρτιά ακόμα απ’ την τράπουλα και νάτη έτοιμη η δουλειά… Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς ; Βρήκαν και δυο φίλους τσιλιαδόρους, έφερε και την γυναίκα του για δόλωμα κοντά στον πάγκο του 'παπά' ο Μαμάκας που στο μεσοδιάστημα που έκανε διακοπές από τις φυλακές στεφανώθηκε την Κικίτσα, μια από τις «Μααανααα μου» κι έτσι έστησαν το δόκανο για τα κορόιδα. 

Σταθερή τους ήταν το καφενεδάκι του κυρ Μιχάλη που γελούσε με αυτούς τους λαϊκούς τύπους και τα τερτίπια τους. Κι αν του έλεγε καμία φορά το Μαράκι που την είχε βοηθό στον καφενέ

« Τι τους μαζεύουμε αυτούς εδώ κυρ Μιχάλη; Θα βρούμε τον μπελά μας» εκείνος κουνούσε το κεφάλι του συγκαταβατικά και της απαντούσε

« Πελάτες είναι! κι η σκόνη του πελάτη Μαρία είναι ιερή. Δεν είναι δολοφόνοι, άμοιρα τομάρια είναι , δεν βρέθηκε κανένας να τους τραβήξει από τον βούρκο όταν ήταν παιδιά… τώρα είναι αργά» και τους άφηνε να κάθονται στο γωνιακό τραπεζάκι τους, σκυμμένοι να καταστρώνουν τα πλάνα τους και να μοιράζουν τα φραγκοδίφραγκα που τους άφηναν οι αφελείς που έψαχναν να βρουν τον ‘’παπά’’.

Μέχρι και το εργαλείο της δουλειάς τους φιλοξενούσε στο πατάρι του ο κυρ Μιχάλης, την μεγάλη κούτα από τηλεόραση που επάνω της ακουμπούσαν την αδρεναλίνη τους και τα φράγκα τους οι πελάτες.

Το στέκι του ξεπουπουλιάσματος ήταν συνήθως στην πλατεία Λαυρίου… καλό στέκι, ανοιχτό, οι τσιλιαδόροι είχαν περιφερειακή άποψη και είχαν και αρκετές επιλογές για να το σκάσουν τρέχοντας μέσα στα γύρω στενά αν τους εντόπιζε το μάτι κανενός αστυνομικού.

Κάπως έτσι τους έκανε τσακωτούς κάποιο απομεσήμερο Δευτέρας η συνηθισμένη περιπολία από το δίδυμο των αστυνομικών και τους έστρωσε στο κυνήγι. Σκόρπισαν οι παπατζήδες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά ο Σούλης ο Ωραίος με την γυναίκα του Μαμάκα έφτασαν τρεχάλα στο καφενεδάκι του κυρ Μιχάλη που εκείνη την ώρα έλειπε και ήταν η Μαρία στην λάντζα να πλένει φλιτζάνια και ποτήρια. 

Χίμηξε στο πατάρι του μαγαζιού ο Σούλης ξεπνοεμένος κι η Κικίτσα τρέμοντας σαν το ψάρι έκανε να τον ακολουθήσει να κρυφτεί κι αυτή επάνω. Η Μαρία έξυπνο κορίτσι ήταν, άκουσε και φωνές απ’ έξω … κατάλαβε.

«Κάτσε εδώ στο τραπέζι» πρόσταξε την Κικίτσα που σωριάστηκε η καημένη καθώς δεν την κρατούσαν τα πόδια της από την αγωνία. Έβγαλε η Μαρία από την λάντζα δυο φλιτζάνια άπλυτα με τον ντελβέ ακόμα στον πάτο και δυο ποτήρια μισοάδεια και τα έβαλε στο τραπέζι εμπρός από την Κικίτσα και κάθισε κι αυτή δίπλα της, τάχα μου πως ήτανε φιλενάδες κι έπιναν ήσυχα κι ωραία τον καφέ τους.

Έπιασε και το παγωμένο χέρι της Κικίτσας που έτρεμε και της έκανε νόημα με τα μάτια, να μη φοβάται.

Μπούκαρε στον καφενέ ο ένας αστυνομικός, με μάτι άγριο ασθμαίνοντας από την τρεχάλα, είδε τις δυο γυναίκες να έχουν πιει τον καφέ τους, ρώτησε αν πέρασε κανένας τρέχοντας από κει και η πιο μικρή του έδειξε την γωνία προς την Πατησίων και έφυγε πάλι τρεχάλα να φτάσει το ζευγάρι που του ξέφυγε.

Από εκείνη την ημέρα λες και η Μαρία έγινε ο δικός τους άνθρωπος. Δεν σταματούσαν τις ψιθυριστές κουβέντες τους όταν τους σέρβιρε, ούτε την κοίταζαν λοξά με υποψία και το καλύτερο ήταν πως και η Μαρία τους είδε πια με άλλο μάτι. Είχε δίκιο ο κυρ Μιχάλης… δεν είχαν καμία ευκαιρία αυτοί οι άνθρωποι και ποια θα ήταν αυτή που θα τους έκρινε; 

Ένα πρωί που γύριζε στο μαγαζί από την Βαρβάκειο που την είχε στείλει ο κυρ Μιχάλης για ανεφοδιασμό του μαγαζιού, φορτωμένη καθώς ήταν με τις σακούλες ένοιωσε δυο χέρια να της αρπάζουν το βάρος κι όπως γύρισε θυμωμένη να φωνάξει είδε τον Σούλη τον Ωραίο να της κουβαλά τα ψώνια της.

«Δεν είναι ανάγκη, τα καταφέρνω» του είπε κι εκείνος την κοίταξε με το πάντα συνοφρυωμένο του ύφος.

«Προχώρα κοπελιά, έχουμε και δουλειά» και την πήγε μέχρι το μαγαζί.

Κάπως έτσι περνούσε ο καιρός… κι ένα μεσημέρι που τους είδε ο κυρ Μιχάλης να μετράνε και πάλι τα φραγκοδίφραγκα , δεν κρατήθηκε.

« Βρε Σούλη, υδραυλικός να γινόσουν πιο πολλά θα έβγαζες, πόσο θα κάνεις ακόμα τον ''παπά'' ;»

Τον κοίταξε περίεργα ο Σούλης ο Ωραίος τον κυρ Μιχάλη, τόσα χρόνια αυτός είχε μάθει στην νύχτα, στα πεζοδρόμια, ούτε που είχε σκεφτεί να κάνει κάτι … εντός ορίων και νόμων.

Σήκωσε τους ώμους του και συνέχισε το μέτρημα. Λίγους μήνες μετά η παρέα των παπατζήδων διέλυσε. Τους κυνηγούσαν πια ανελέητα, δεν μπορούσαν να στήσουν πουθενά τον ‘παπά’, άλλαζαν κι οι εποχές … ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του και χάθηκαν από το μαγαζί.

Κάποτε έμαθε ο κυρ Μιχάλης ότι ο Σούλης ο Ωραίος είχε ανοίξει ένα μαγαζάκι με υδραυλικά εκεί κοντά στην στοά του Μπροντγουαίη στην Αγίου Μελετίου. Όχι κάτι σπουδαίο, μια τρύπα ήταν αλλά έβγαζε μεροκάματο, είχε γίνει και οικογενειάρχης, παντρεύτηκε, έκανε κι έναν γιο και φρόντιζε πια να μην κάνει κι αυτός τα λάθη του πατέρα του.

«Αλήθεια κυρ Μιχάλη, γιατί τον λένε Ωραίο ;» Ρώτησε η Μαρία μια μέρα τον κυρ Μιχάλη καθώς τον Σούλη μόνο ωραίο δεν θα τον έλεγες, με το μακρουλό του πρόσωπο όλο γωνίες και τα αλογίσια δόντια. Άσε το μόνιμα στριφνό του ύφος.

Χαμογέλασε εκείνος και φώναξε προς την παρέα που έπινε τα ουζάκια της μετά το πέρας της … εργασίας.

«Σούλη, ωραίο το μαλλί σήμερα!»

«Είδες , είδες κυρ Μιχάλη; Πήρα καινούργιο σαμπουάν» απάντησε με καμάρι ο Σούλης κι έβγαλε από την κολότσεπη το χτενάκι κι έστρωσε το μαλλί του.

Γύρισε ο κυρ Μιχάλης κι έκλεισε πονηρά το μάτι στην Μαρία… κι εκείνη έσκασε στα γέλια.

                                                                 Levina

Οι αυτοτελείς ιστορίες του καφενέ ήταν μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη 

κι η  Αριστέα έχει αναλάβει τον συντονισμό των ιστοριών!! 

Συμμετέχουν τα εξής ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου
Αγριμιώ
Έλενα
Xris Kat
Κική
Sofia
Μαρία Νι
Γεωργία
Κάτια
Lysippe
Γλαύκη
Κατερίνα Βερίγκα
Levina
Δέσποινα
Katerina Koko
Κλαυδία
Έλλη
Κατερίνα Βαλσαμίδη
Μαριλένα
me Maria
Μαρία Κανελλάκη
Μαρία Έλενα
Φλώρα
Πέτρος
@ριστέα