Η παρέα του βουνού σας εύχεται ...

Όλοι εμείς ....και πολλοί ακόμα που κρύβονται κάτω

από καναπέδες, πολυθρόνες, τραπεζάκια .... μέσα στις φωλιές τους και
δεν τους αρέσει το 'κλικ' της φωτογραφίας .... σας ευχόμαστε

Καλή Πρωτοχρονιά και Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος !

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

                                                                     

υγ. Λέω να μη σπάσω την παράδοση και κάνω τώρα απολογισμό...

θα αφήσω να μπει η καινούργια χρονιά με το καλό

προτού αρχίσω να  γκρινιάζω στον εαυτό μου....

★ ★ ✽¸¸.•*`•✽¸¸..•`*•✽  ★ ★

When I was a child

When I was a child

I could see the wind in the trees

and I heard a song in the breeze

it was there, singing out my name

But I am not a girl

I have known the taste of defeat

and I have finally grown to believe

it will all came around again

And though I may not

know the answers

I can finally say I am free

And if the questions

led me here,then

I am who I was born to be

And so here am I

Open arms and ready to stand

I've got the world in my hands

And it feels like my turn to fly

And though I may not

know the answers

I can finally say I am free

And if the questions

led me here,then

I am who I was born to be

When I was a child

there were flowers that bloomed in the night

Unafraid to take in the light

Unashamed to have braved the dark

And though I may not

know the answers

I can finally say I am free

And if the questions

led me here,then

I am who I was born to be

I am who I was born to be

I am who I was born to be

Μέρες που είναι....

Κάπως αλλιώς είχα στήσει στο μυαλό μου να σας πω τις ευχές μου,

κάπως όμορφα, κάπως μαγικά, κάπως  διαφορετικά.

Είχα στην σκέψη μου το σκηνικό, τις εικόνες τα λόγια, την ψυχή μου

να γεμίζει από κόκκινα χρώματα των Χριστουγέννων και να ξεφεύγει,

να πετά για λίγο μακριά από την καθημερινότητα, τα προβλήματα ,

τον ρεαλισμό, την πεζή πραγματικότητα… για λίγο μόνο αυτό ήθελα

να σας μεταφέρω.

Ένα κόκκινο έμεινε στο μυαλό μου, μια κηλίδα αίμα στην άσφαλτο

πήρε μαζί της κάθε θέληση για συνέχεια των ημερών.

Σκληρή η πραγματικότητα, χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι και τώρα

το μόνο που θέλω είναι μια τρύπα να κρυφτώ και να ξεσπάσω εκεί 

όλη μου την αγανάκτηση για όλα, για όλους … για την απανθρωπιά

και την αδικία, για την υποκρισία, την κακία ,για τον παραλογισμό 
που δέρνει κάθε στιγμή της ζωής μας κι αρχίζει από τα ‘’μεγάλα’’ 
κεφάλια και κατηφορίζει μέχρι τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ανθρωπιά  ;

Ποιος την έχασε και που την μοιράζουν άραγε ;

Άντε στα κομμάτια μέρες που είναι … θα περάσουν δεν θα περάσουν ;

Καλά Χριστούγεννα , ας το ευχηθώ αυτό τουλάχιστον
για όλο τον κόσμο ....                                    



                                                                             Levina

Χριστουγεννιάτικες Κάρτες και .... άλλα ....

Μέρες που είναι δύσκολες  και τα προβλήματα στον άνθρωπο

μοιάζουν να θεριεύουν καθώς περνούν οι μήνες … κι αφού

σαν άνθρωποι κι εμείς με λογική και περισσή γνώση είπαμε

λόγια πολλά και τ αναλύσαμε και  με επαναλήψεις  ξανά μανά

τα συζητήσαμε μα κατά πως δείχνει το πράγμα άκρη ούτε βρήκαμε

μα ούτε και θα βρούμε γιατί πολύ καλαμαράδες γίναμε και δεν

ξέρουμε κατά πως  κερδίζονται τ ανθρώπινα δικαιώματα … ή μάλλον

εδώ λάθος έχω γιατί  στην θεωρία το γνωρίζουμε μα στην πράξη 

κωλυόμεθα  και σαν  δεν  την κάνεις βαθειά την τομή να φύγει το

πύον και το αίμα να σταλάξει άστο πατριώτη και το χάσαμε το κορμί

από βαριά σηψαιμία.

Ας δώσουμε το λοιπόν  τροφή στο πνεύμα το παντέρημο  που κι αυτό

το βλέπω με μαθηματική ακρίβεια να πορεύεται σε δρόμους αλλόφρονες αποσυντονισμένο από τα κενά αέρος που συναντά ….

(όπου «κενά αέρος» γράψε απανωτά χτυπήματα  που με τον

ρυθμό πολυβόλου αφαιρούν εκτός από τα τελευταία σεντ και

τα τελευταία ψήγματα λογικής).

Στρωνόμαστε λοιπόν με κανένα βιβλίο, αγκαλιά με την κουβέρτα-

αντίσκηνο για να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας ή πιάνουμε τις

χειροτεχνίες μια και μέρες που είναι τα δώρα από τα χεράκια μας

αποκτούν άλλη αξία ή στην τελική πιάνουμε πινέλα και χρώματα

και του δίνουμε και καταλαβαίνει!

Φέτος, για μια ακόμα φορά οι κάρτες που θα πάρουν οι δικοί μου άνθρωποι

θα είναι από τα χέρια μου και η ιδέα για να τις δείξω εδώ ήταν από το

Δελφινάκι .

Με το καλό να έρθουν οι γιορτές και με το καλό να περάσει και

το δικό μου κρύωμα που με ταλαιπωρεί αρκετά αυτές τις μέρες…

                                                               Levina.

Σαν Θάνατος Θα Μοιάζει

Ώρες πρώτες πρωινές σιωπηλά κυλάνε

τον δυνατό αγέρα αφήνουν να ουρλιάζει

ανάμεσα στις χαραμάδες της σκεπής

με βία κρατιέται στων δέντρων τα κλαριά

Κάτι  φύλλα που αποξεχάστηκαν

ξεκόρμισαν κι αυτά και χύθηκαν

στους βρεγμένους δρόμους  φτενά καράβια 

κύλισαν με τα νερά  στην κατηφοριά

κι έχει μια έκσταση όλος αυτός ο χαλασμός !

Ακόμα είναι πρωί κι απηυδισμένη χάθηκε η ζωή

πίσω από σύγνεφα καράβια ορτσάρισε πανιά

τρέχει κι αυτή ν αρπάξει τις άκριες  τ ουρανού

Τον θάνατο νοιώθω, έτσι θα μοιάζει

σαν παγωμένο κύμα που τυλίγει το κορμί

αποκαρδίστηκα 

τυλίγομαι σε μια ζακέτα παλιά γεμάτη ξέφτια

το μισό μου πρόσωπο κρύβω μέσα σ αυτή

λογίζοντας πως ζεστασιά θα νοιώσω αν

την δική μου ανάσα στο στήθος μου φυσήξω

μα παγωνιά σταλάζει και σιωπή ετούτη η μέρα

μουσκεύουν οι τοίχοι και γίνονται  χαρτόκουτα

τα κρύα δωμάτια που  σέρνω το κορμί μου

Κοίτα με σαν  το τελευταίο γεύμα θα σερβίρω

σε πορσελάνη ακριβή και σε κρυστάλλινο ποτήρι

κερνάω το εγώ μου  δυο σταγόνες διάφανο νερό

με τ ασημένιο μαχαίρι στα δυο χαράζω

μια φλούδα από ένα σάπιο μήλο και το συνοδεύω

με δυο πεταμένες καρδιές  πορτοκαλιού.

Μόλις τελειώσω ετούτο το πλούσιο πρωινό

στο κουτί μου και πάλι θα κλειστώ κι αντίσταση

δεν θα προβάλλω πια όταν μια απ τις ψυχές μου

ετούτος ο Χειμώνας για δική του μου ζητήσει

Έξη ψυχές στον παρελθόντα χρόνο δώρισα

μια μ απόμεινε, με παγωμένα χέρια την κρατώ

σ ένα χάρτινο κουτί την κρύβω

ανέλπιδα προσπάθεια για μια μικρή παράταση ζωής.

                                                                   Levina

Ξημερώματα και  η παγωνιά  χυμάει

μαζί τους αγέρηδες  απ τον βορά.

Αν το κρύο περονιάζει εκείνους  π έχουν μια στέγη,

πως θα  ΄ ναι ο θάνατος σε μια κούτα  κάπου,

σε κάποιο πεζοδρόμιο , σε μια  οποιαδήποτε πόλη;

 

To παιδί που δεν θέλει να μεγαλώσει

Ήρθε μια Σφεντόνα σήμερα αφιερωμένη για να μου θυμίσει πως αυτό το παιδί
που υπάρχει μέσα στα σωθικά μου αρνείται να υποταχτεί στον χρόνο και να
παραδώσει τα σκήπτρα της μαγείας στην φθορά ....

                                  Το αφιερώνω κι εγώ με την σειρά μου σε εκείνους που
                                         μπορούν και βλέπουν γύρω τους την ομορφιά ,
                            την μαγεία .... ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα από χέρι.

                                    Αυτό θα γιορτάσω σήμερα ....  τα χρόνια που πέρασαν
                             όσα μου χάρισαν, όσα μου πήραν  κι όλα εκείνα που θα έρθουν ....
                                               και όλα όσα θα φέρουν ....

                                         
                                           

                                                                                                  Levina

Η Μπαλάντα των Άυλων Σωμάτων

Να λοιπόν που αντίκρυ καθόμαστε

αδιάβατα ποτάμια οι σκέψεις

να χωρίζουν τα κορμιά μας

αόρατα τα κορμιά μας

χτισμένα στο ύστερο της λήθης

ξεθωριάζει ο χρόνος τις μορφές

σε φέρνει η μοσχοβολιά της νύχτας

Ζυγώνω σε παρουσία αθέατη

στου φεγγαριού το φέγγος

μια χιλιόπικρη καρδιά ξεκρίνω

μυρτιές ειν κεντημένες στο στήθος σου επάνω

Γλυκός του δισταγμού ο πόνος

σαν τον αγέρα με το δάχτυλο σκαλίζω

την μορφή πίσω απ τα σφραγισμένα βλέφαρα να δω

Έρωτα τα σύγνεφα σταλάζουν

κι έτσι την γη αφουγκραζόμαστε να ξεδιψά

γερμένοι στο ίδιο μαξιλάρι με χέρια νικημένα

σαστισμένα τα βλέμματα ενωθήκαν

κι είναι τα χείλη σφαλιστά μη

σπάσει ετούτη η αβάσταχτη σιωπή

Απογυμνώθηκες από το φθαρτό σου ένδυμα

τον έρωτα μες την απάτη του ονείρου παραγγέλνεις

ζηλεύω τα όνειρα που μέσα τους σε κρύβουν

τις ταραγμένες τις βραδιές  κι εμένα

τρισκότεινη η μέρα μ ανταμώνει

Να λοιπόν που αντίκρυ καθόμαστε

αντάμα σε μια ύστερη του σπαραγμού πνοή

πριν στους ανέμους θα σκορπίσουμε

Με βλέμμα θολό περιδιαβαίνεις

ανάμεσα στο σήμερα, στο χθες και στο μετά

κι εγώ ένα εισιτήριο για το αύριο 

σφίγγω στο μικρό μου χέρι

ποθώντας μέσα σου να κάνω τα ταξίδια μου

ποθώντας την μορφή μου να κρατάς

πίσω απ το θολό σου βλέμμα

κι οξυγόνο στις ανάσες σου να είναι τ  όνομά μου

Έρωτα τα σύγνεφα σταλάζουν

την μοναξιά περιγελώντας τ αόρατα ενωθήκανε

ημέρωσαν τ ανήμερα σε μια στερνή αναλαμπή

κύματα θεριά μεταμορφώθηκαν οι ώρες

Σ αγκάλιασα , μ αγκάλιασες

κι απ τ ανοιχτό παράθυρο

της πορτοκαλιάς το άρωμα μας τύλιξε

μα σαν της χαραυγής άναψε το λυχνάρι

σκίρτησε η μέρα μ ένα παράπονο

το τέλος του χρόνου μας  δηλώνει_ 

                                                   Levina